poniedziałek, 23 maja 2016

Rośliny, zwierzęta i drzewa - Zbiór wierszy- Władysław Dzięgała

 Rośliny, zwierzęta i drzewa  - Zbiór wierszy  -Władysław Dzięgała





                           Sosna


                                 Sosna przez rok cały
                                (i w zimie i w lecie)
                                Chodzi na spacery
                                W brązowym żakiecie.
             
                                A gdy wietrzyk dmucha
                                Zamieci kurzawą,
                                Na zielonych włosach
                                Ma woalkę białą.

                                Jest wysportowana,
                                Rześka pełna życia,
                                Potrafi się wygiąć,
                                Niczym baletnica.
            
                                Zimę wprost uwielbia,
                                Gra w berka z płatkami.
                                W bardzo miękkim puchu,
                                Zatańczy czasami.

                               Nie sypia, lecz drzemie,
                               A gdy wiatr ją zbudzi,
                               To własną koroną,
                               Jego gniewy studzi.
            
                               Jest urocza, miła
                               Jak panna do wzięcia.
                               Bywa pierwszą Damą
                               Na leśnych przyjęciach.

                                                                 Władysław Dzięgała





                         Przylaszczka

                                      Ukochała w lesie,
                                      Miejsca na parterze
                                      I z rodziną całą 
                                      Utkała kobierzec.
                  
                                      Uwielbia zabawę,
                                      Ma uśmiech radosny.
                                      Jeśli się pojawia
                                      Jest zwiastunem wiosny.

                                      Zielona kokardka
                                      I niebieskie lico.
                                      Pobudzą, ożywią
                                      I barwą zachwycą.
                  
                                      A są tak cudowne,
                                      Że i szara gleba,
                                      Zapożycza błękit
                                      Od samego nieba.

                                      Bardzo późnym latem
                                      Nasionek bez liku,
                                      Przynosi do kniei
                                      W bezbarwnym koszyku.
                  
                                      Śniegi zaś i mrozy
                                      Uważa za kpinę
                                      Ubiera się w zieleń
                                      Przez calutką zimę.

                                                               Władysław Dzięgała









                              Sarna    
   
                                Cudowne ma oczy,
                                Każda jedna sarna
                                I choć mieszka kniei
                                Jest bardzo figlarna.
             
                               Ubrana jest w suknię
                                Strojną jak na bale.
                                Ale, po co? Nie wiem?
                                Nosi z sobą talerz.

                                Przy tym jest tak zgrabna,
                                Aż jej zwierz zazdrości.
                                Mogłaby wystąpić
                                W konkursie piękności.
              
                                Kozioł ma parostki,
                                Koza piękne lica.
                                Jej figurą, nóżką,
                                Każdy się zachwyca.

                                Zimą śnieg głęboki
                                Oraz mrozy srogie,
                                Są zbyt groźne dla niej,
                                Może złamać nogę.
              
                                Z trudem zgryza pączek,
                                Odkopie porosty.
                                Śni się jej po nocach
                                Ciepły promyk wiosny.
                                       
                                          Władysław Dzięgała











                      Miłorząb

                                   Jest wspaniałym drzewem,
                                   Które oczywiście
                                   Utworzyło z igieł
                                   Swoje piękne liście.
                 
                                   Chociaż jest reliktem
                                   To natura w darze,           
                                   Ubrała koronę
                                   W cudowne wachlarze.

                                   Przywdziewa kimono
                                   Z największą ochotą,
                                   Latem zdobne w szmaragd,
                                   A jesienią w złoto.
                
                                   Na zimę swe szaty
                                   Zrzuca tak po prostu.
                                   W ciemnoszarej korze
                                   Szykuje się do snu.

                                   Śpi na gołej ziemi,
                                   Ten dziwny azjata.
                                   W snach ogląda słońce
                                   I uroki lata.
                 
                                    A kiedy się zbudzi,
                                   To bywa zazdrosny,
                                   Że wstał bardzo późno
                                   I nie widział wiosny.

                                                               Władysław  Dzięgała







                               Zimorodek

                                        Mieszka nad strumieniem,
                                        Lubi czystą wodę.
                                        Choć jest bardzo mały,
                                        Tęczy ma urodę.
                   
                                       Dobrym jest pilotem,
                                        Jeszcze lepszym nurkiem.
                                        Nie nosi skafandra,
                                        Chroni ciało piórkiem.

                                        Wystarczy mu gałąź
                                        Krzywa i garbata,
                                        Żeby spędził na niej,
                                        Pół życia na czatach.
                   
                                        Dziób ma ostry, długi,
                                        A lot nader szybki.
                                        Sprytnie łapie muszki,
                                        Łowi w wodzie rybki.

                                        Kopie w ziemi norkę,
                                        Głęboką, jedyną.
                                        Zakłada w niej gniazdo
                                        I mieszka z rodziną.
                    
                                         A gdy przyjdzie zima
                                        Z bardzo tęgim mrozem,
                                        Żegna swoją rzeczkę
                                        I leci za morze.
                                        
                                                                            Władysław Dzięgała











                                          Wilk

                                Natura od wieków,
                                Pcha go w stronę każdą.
                                W najdzikszych ostępach
                                Mości swoje gniazdo.
           
                               Nie lubi ciekawskich
                                I ma jedną wadę,
                                Bywa niebezpieczny
                                Gdy poluje stadem.

                                Mama jest waderą,
                                Tata zwie się basior.
                                Zaś małe wilczęta,
                                Są gniazda okrasą.
             
                                Szukając jedzenia,
                                Gna kilometrami.
                                Zjadłby, (gdy spotkał)
                                Konia z kopytami.

                                Bardzo śnieżna zima,
                                Wygna go z pieleszy.
                                Kiedy prószy z nieba,
                                On się bardzo cieszy.
                       
                                Ludzie wilka tępią,
                                Psy strzegą podwórek.
                                I nie lubi wilka
                                Czerwony Kapturek.

                                                        Władysław  Dzięgała











                                 


                                        Świerk

                               Świerk sypia na dworze,
                               Bez pieca i domu.
                               Pod kołdrą ze śniegu,
                               W rękawiczkach szronu.
           
                               Biel śnieżnej pierzyny,
                               Rozjaśnia mu ciemność
                               I przykrywa stopy
                               Schowane pod ziemią.

                               Ma ogromną  czapę,
                               Śnieżnobiały szalik
                               I z brązowych szyszek,
                               Na szyi medalik.
             
                               Szerokie ramiona,
                               Główkę bardzo małą.
                               Do ziemi pidżamę
                               Zieloną, wspaniałą.

                               Śpi przykryty puchem,
                               Niczym kopa siana.
                               Nie odczuwa mrozu,
                               Grzeje go sukmana.
             
                               Czeka na promienie
                               Gorącego słońca.
                               Zbudzi się do życia
                               Po paru miesiącach.

                                                     Władysław  Dzięgała










                       




                                        Lilia  złotogłów


                                     Rośnie w sercu puszczy,
                                     W towarzystwie sosen.
                                     Zielonym kilimem
                                     Pieści nogi bose.
                   
                                     Wysmukła i zgrabna,
                                     Prościutka jak struna.
                                     Urocza, prześliczna,
                                     Najładniejsza z runa.

                                     We włosach ma pąki
                                     I cesarski diadem.
                                     Kocha każdą zieleń,
                                     Stroje i paradę.
                   
                                     Uwielbia wręcz słońce,
                                     Często zmienia szatę.
                                     Szmaragdowa wiosną,
                                     Złotogłowa latem.

                                     Późną zaś jesienią,
                                     Gdy wiatr liście zamiata
                                     Znikają pod miotłą,
                                     Piękne stroje lata.
                   
                                     Na zimę zasypia
                                     Głęboko i zdrowo.
                                     Troskliwie przykryta
                                     Bardzo grubą ściołą.

                                                          Władysław  Dzięgała









     



                                

                                 
                                    Modrzew

                                Ma barwy ze złota,
                                Aż po same końce.
                                Kocha wielką przestrzeń
                                I ciepło i słońce.
               
                                Jest szarmancki, miły.
                                Uwielbia wręcz ciszę.
                                Nosi w ręku róże
                                Z nie otwartych szyszek.

                                Kontusz z miękkich igieł,
                                Ma, co roku nowy.
                                Jest tak delikatny,
                                Że aż atłasowy.            
              
                                Z zrzuca go jesienią,
                                Bardzo późną porą.
                                Do snu się szykuje
                                Otulony korą.           

                                A kiedy szadź rano,
                                Mgły przepędza z gniazda,
                                Wygląda jak z bajki,
                                Błyszczy niczym gwiazda.
               
                                Pierwszy na przedwiośniu
                                Wita się ze słonkiem
                                I na wiwat strzela
                                Najprawdziwszym pąkiem.
            
                                                                 Władysław  Dzięgała





                                



                                       Pasikonik

                                                       Sierpniową nocą
                                                       W srebrze księżyca,
                                                       Zielony konik
                                                       Po trawie kicał.
                                     
                                                       Patrzył na gwiazdy
                                                       Jak złotem świecą
                                                       I jak łzy z nieba
                                                       Na ziemię lecą.
                                    
                                                       W kropelce rosy
                                                       Przemywał oczy,
                                                       I niczym kosiarz
                                                       Na łąkę kroczył.
                                   
                                                       A kiedy fruwał
                                                       To ciął skrzydłami,
                                                       Zieloną trawę
                                                       Jak nożycami.

                                  Władysław Dzięgała  





  





                                         Klon

                                Klon, ma zamiast liści
                                Na gałązkach dłonie.
                                Na wiosnę w zieleni
                                Niczym w morzu tonie.
               
                                Powiadają o nim,
                                Że to miły dziwak,
                                Bo kogo zobaczy
                                Wdzięcznie rączką kiwa.

                                Ubiera garnitur
                                Ładny, dwurzędowy.
                                Zielony lub żółty
                                Nieraz  purpurowy.
              
                                Jesienią bez liści
                                Na świat smutno zerka,
                                Bo korę ma cienką
                                Niczym licha derka.

                                A kiedy zasypia,
                                To zachrapie nie raz,
                                Zwłaszcza, jeśli mrozek
                                Zacznie mu doskwierać.
               
                                Zima da mu szlafrok
                                Puszysty jak wata.
                                Jako jeden z pierwszych
                                Wita wiosnę w kwiatach.

                                                                    Władysław  Dzięgała






                                

                                   Mysikrólik

                               Nie jest to krzyżówka
                               Myszki i królika,
                               Lecz prawdziwy ptaszek,
                               Co w koronach znika.
             
                               W jodłach i świerczynach
                               Gniazdo swe zakłada.
                               Na obiad owady
                               Najchętniej zajada.

                               Ubranko ma szare,
                               A dziobek jak szpilka
                               Skrzydełka – mój Boże –
                               Niczym u motylka
             
                               Perełka, kruszyna,
                               Dziwaczny maluszek.
                               Czarodziejska kula,
                               Przyodziana w puszek.

                               W bardzo śnieżną zimę,
                               Pogada ze świerkiem.
                               Zmarzniętej gałązce,
                               Poprawi kołderkę.
             
                               Chorej, starej jodle,
                               Zaglądnie pod korę.
                               Na spacer zaprosi
                               Gila i sikorę.

                                                              Władysław  Dzięgała












                                 Bocian

                                           Leci mil tysiące
                                           Co roku od nowa,
                                           Po to, by na słupie
                                           Domek swój zbudować.
                         
                                           Na ogromnym kole
                                           Tka z gałęzi gniazdo,
                                           Które będzie służyć
                                           Na okazję każdą.
                         
                                           Wysiaduje młode.
                                           Czasem w górę leci.
                                           Nikt już dziś nie wierzy,
                                           Że przynosi dzieci.
                        
                                           Nie boi się ludzi.
                                           Żabę złowi nie raz.
                                           Czasem zaklekocze.
                                           Na łące poszpera.
                         
                                            A kiedy się zmęczy
                                           To podnosi nogę,
                                           Robi taką stójkę
                                           Jakby ćwiczył jogę.

                                                    Władysław Dzięgała













                     Bławatek


                    Źdźbła, kłosy, słońce.
                    Złotych zbóż łany.
                    Chabry kwitnące
                    I roześmiane.
             
                    Bławatku z odcieniem,
                    Modro błękitnym.
                    Pszenicznym tchnieniem,
                    W zbożu rozkwitły.

                   Kwiecie pól lata.
                   Niebiesko głowy.
                   Niebem się wplatasz,
                   W rośliny płowe.
             
                    Jakiż Ty polski
                   Kwiecisty bratku.
                   Bliski i swojski
                   Modry bławatku.



                              Władysław Dzięgała  





                              
                                                  




                         

                                                 Las nocą


                                              W zachodzącym słońcu
                                               Światło półmrok goni
                                               Ptaki spać się kładą
                                               Cisza w uszach dzwoni.
                            
                                               Zmierz kolory gasi
                                               I zapala gwiazdy,
                                               Aby mógł się wyspać
                                               W kniei  prawie każdy.
                             
                                               W bezkresnych ciemnościach
                                               Cicho lata sowa
                                               Niczym jakiś duszek
                                               Na dziwacznych łowach.
                                   
                                               Księżyc okiem mruga
                                               Mgła otula drzewa
                                               Chrapie stara sosna
                                               Żuk pod listkiem ziewa.


                                                          Władysław Dzięgała













                                   Fiołek

                                Upodobał sobie,
                                Góry i równiny.
                                Wiosna o nim mówi,
                                Że bywa jedynym
            
                                Któremu dla listków,
                                Serca kształt użyczą,
                                A niebo błękitem
                                Przyozdobi lico.

                                Jest wiecznie zielony
                                I grudniem i majem,
                                A kiedy zakwita
                                Zapachy rozdaje.
             
                                Uwielbia sąsiadów
                                I czuje się bosko.  
                                Kłania się zawilcom,
                                Poziomkom i groszkom.
                                     
                                Gdy się zbliża jesień
                                Jest na tyle krzepki.
                                Aby swe nasiona
                                Wysiać wprost z torebki.
              
                                Nie raz późną zimą,
                                Gdy mróz szczypnie w nosek,
                                Chowa pod kołderkę
                                Swoje nogi bose.

                                                            Władysław Dzięgała













                                  Lipa

                               Jest jak dziewczę młode,
                               Wiecznie zakochana.
                               Urocza, powabna
                               I adorowana.
            
                               Ma we włosach kwiaty,
                               Delikatne rączki
                               I cudownie pachnie
                               Aż po same pączki.

                              Ubrana jest w suknię,
                              Co ma parę wcieleń 
                              Od barwnych pasteli
                              Po cienistą zieleń.
          
                              A jak z nieba zacznie
                              Prószyć miękkim śniegiem,
                              Okrywa gałązki
                              Srebrnobiałym pledem.

                              Zasypia jesienią
                              Snem nadzwyczaj zdrowym.
                              Nie zbudzi ją wicher,
                              Ni  mrozu okowy.
          
                              Wstaje, gdy na wiosnę
                              Ciepło słońce świeci.
                              Kochają ją pszczoły
                              I wielbią poeci.
                                            
                                                                Dzięgała  Władysław







                                               



               


                                    Zajączek

                                                                   Mieszka na polach,
                                                         Niekiedy w lasach.
                                                         Lubi samotnie
                                                         W zbożu pohasać.
                                        
                                                         Jak bywa głodny
                                                         Wolniutko kica,
                                                         Do swojej mamy
                                                         Po napój życia.
                                                  
                                                         Ludzie nań mówią
                                                         Po prostu szarak,
                                                         Co lubi grzebać
                                                         W przyrody darach.
                                        
                                                         W soczystych trawach,
                                                         Mchach, koniczynach.
                                                         W słodkich marchewkach
                                                         I oziminach.
                                                        
                                                         Biega jak sprinter
                                                         Po swym rewirze,
                                                         Kiedy przystaje
                                                         Uszami strzyże.
                                       
                                                         W czapce niewidce
                                                         Lubi się chować,
                                                         W skibach, redlinach,
                                                         Dzikich parowach.
                                      
                                                         Strzyc młode trawy
                                                         Cicho nocami,
                                                         Z pasikonikiem
                                                         I cykadami.

                                                          Opuszcza chętnie
                                                          Knieje i krzaki,
                                                          Kocha  sawannę,
                                                          Rdesty i maki.
                                       
                                                          Barwne ugory,
                                                          Strzygły, skowronki,
                                                          Pszeniczne pola
                                                          I ciepłe łąki.

                                                           Zajączek bywa
                                                           Strasznym dziwakiem,
                                                           Kiedy w kotlince
                                                           Sypia pod krzakiem.
                                             
                                                           Nikt nie wie czemu
                                                           I w dzień i w nocy,
                                                           Zamiast zamykać
                                                           Otwiera oczy?
                                                                         


                                                                          Władysław Dzięgała








                                Mak polny

                         Maku śródpolny,
                         Czerwono krwisty.
                         Nieco swawolny,
                         Wielce ognisty.
                   
                         Zbożowa różo,
                         W złotych warkoczach.
                         Z rumianą buzią.
                         Z płomieniem w oczach.
                 
                          Jakiż  ty swojski,
                         Kwiecie spłoniony.
                         Bliski i polski
                         Maku czerwony.

                                     Władysław Dzięgała                                        







                                 
                              Jodła

                            Jodła to góralka
                            Uczynna, troskliwa.
                            Kocha swoje zbocze.
                            Na niżu nie bywa.
          
                            Przywdziewa spódnicę,
                            Zieloną bluzeczkę.
                            W dłoni trzyma szyszkę
                            Prościutko jak świeczkę.

                            Zimą w zaspie śniegu
                            Stoi aż do pasa.
                            Lawinę zatrzyma,
                            A z halnym pohasa.
        
                            A kiedy zasypia
                            Nie raz się podnieca,
                            Zwłaszcza gdy ją niedźwiedź 
                            Poskrobie po plecach.

                            Sen ma przerywany,
                            Sypia nie najlepiej.
                            Budzą ją narciarze
                            I ciekawskie cepry.
          
                            A kiedy zakwitną
                            Krokusy na halach,
                            To słoneczko jodle
                            Z łoża wstać pozwala.


                                                  Władysław  Dzięgała






                                               



                                    Łoś

                         Łoś łopaty nosi,
                         Nie zawsze jak człowiek.
                         Nie trzyma je w ręku,
                         Lecz dźwiga na głowie.
       
                         I choć z niego piękniś
                         Bywa prawie żaden,
                         Jest władcą torfowisk,
                         Bagien i mokradeł.
                        
                         Zna najdziksze miejsca,
                         Stąpa bardzo cicho.
                         Wie jako jedyny,
                         Gdzie śpi Leśne Licho.
       
                          A to dzięki temu,
                         Że ma stopy takie,
                         Które bym porównał
                         Jedynie z kajakiem.
  
                         Lubi mróz  i zimę,
                         Puchowe kobierce.
                         Natomiast mokradła
                         Kocha całym sercem.
       
                         Śpi na gołej ziemi,
                         Na trawie, pod krzakiem
                         I jest pośród zwierząt
                         Największym dziwakiem.

                                                               Władysław Dzięgała






                                   



                            

                                        Śnieżyczka 


                                         Śnieżyczka przebiśnieg
                                         W śniegu po kolana,
                                         Wdziękiem i urodą
                                         Kusi świat od rana.
                         
                                         Promienna, radosna
                                         W śnieżnobiałych szatach,
                                         Przeuroczym listkiem
                                         Resztki zimy zmiata.
                     
                                         Z mlecznobiałym licem
                                         W bielutkim welonie,
                                         Lśni na burym śniegu
                                         Jak klejnot w koronie.
                        
                                         Złożyła swe płatki
                                         Niczym skrzydła Anioł,
                                         Wypatrując wiosny
                                         W zaspach czeka na nią.

                                                    Władysław Dzięgała













                                         Brzoza

                              Piękne ma warkocze,
                              Stroi się w jedwabie
                              I zwiewne tuniki,
                              Muślinowe prawie.
           
                              Jej wiosenna zieleń,
                              Tysiąc ma odcieni,
                              Którą w żółć zamienią
                              Malarze jesieni.

                              Wicher ukołysze
                              Śnieg puchem przykryje,
                              Otuli konary
                              Po samiutką szyję.
            
                              Kołdra na jej łóżku
                              Ma sto parę ściegów,
                              Szytych białą nitką
                              I kory i śniegu.
                             
                             Sypia nader czujnie
                             I pierwsza się budzi.
                             O nadejściu wiosny
                             Powiadamia ludzi.
            
                             Nawet sroga zima
                             Jest pod jej urokiem,
                             Nie ma jeszcze wiosny,
                             A ta tryska sokiem.



                                                           Władysław  Dzięgała  







             

                                 

                                          Ryś

                              Ostoję ma taką,
                              Że wprost nie do wiary.
                              Przepastny las dziki,
                              Dziuplasty i stary.
             
                              Na uszach  pędzelki
                              Chociaż nie maluje
                              I zostawia zapach,
                              Którego nie czujesz.

                              Puszcza i rezerwat.
                              Starodrzewia cienie.
                              To jego tęsknota
                               I jego marzenie.
             
                              Pierwotną naturę
                              Uwielbia i ceni.
                              Wie, że tylko ona
                              Da mu raj na ziemi.

                              Samotnik do bólu
                              I miłośnik ciszy.
                              Wzrok miewa sokoli,
                              Doskonale słyszy.
            
                              Na puchowym śniegu
                              Zostawia ślad stopy.
                              O tym, że tu bywał
                              Mówią tylko tropy.

                                                          Władysław  Dzięgała




 




                                              Szadź

                                             Stanął świat w pół kroku.
                                             Nogi mu zadrżały.
                                             Mróz przyrodę żywą
                                             Zakuł dziś w kryształy.
                           
                                             Luty, śpiącym gajom
                                             Tam, gdzie miały liście,
                                             Pozawieszał świtem
                                             Girlandy i kiście.
                           
                                             Stoją srebrne drzewa
                                             W roziskrzonych szatach.
                                             W diamentowych koliach.
                                             W brylantowych kwiatach.
                             
                                              Zima lasom, borom
                                              Szklany dywan ścieli.
                                              Tu i noc jest szklana
                                              W tym królestwie bieli.
                                              
                                                                  Władysław Dzięgała










                                                  

                                                          Jaskółka

                                                            Lata wysoko.
                                                            Jest niedościgła.
                                                            Czarna i biała.
                                                            Chybka i śmigła.
                                         
                                                            Choć bezwizowo
                                                            Odwiedza kraje,
                                                            Najdłużej jednak
                                                            U nas zostaje.
                                           
                                                            Zanim zbuduje
                                                            Gniazdko na ścianie,
                                                            Wpierw łapie muszki
                                                            I je śniadanie.
                                         
                                                            Na drucie siada
                                                            Coś tam szczebiocze,
                                                            Kreśli na niebie
                                                            Kółeczka w locie.
                                           
                                                            Gdzie się pojawi
                                                            Tam zima znika,
                                                            Zakwita kwiatek
                                                            I pszczółka bzyka.
                                          
                                                            Na klonach woła
                                                            Szpaczek zazdrosny:
                                                            „Jedna jaskółka
                                                            nie czyni wiosny”.

                                                                            Władysław Dzięgała








                                                         

                                                          Żbik


                                                                   W dzikich ostępach,
                                                                   Chaszczach, pokrzywach,
                                                                   Maleńki kotek
                                                                   Z mamą się skrywa.
                                                  
                                                                   Za dom swój wybrał
                                                                   Puszczę dziewiczą,
                                                                   Gdzie Strzyga z Elfem
                                                                   Ścieżki swe tyczą.
                                                  
                                                                   Wiatr gra na lirze,
                                                                   Kos dumki śpiewa,
                                                                   Mech pnie porasta,
                                                                   Czas wiecznie ziewa.

                                                                   W ciszy, spokoju
                                                                   Kociątko żbika,
                                                                   Skacze, figluje,
                                                                   Koziołki fika.
                                                  
                                                                   Ostrzy pazurki  
                                                                                                               Drapiąc nieznośnie,                            
                                                                   Cieniutką korę
                                                                   Na młodej sośnie.
                                                
                                                                   Całuje pąki,
                                                                   Pędzi za pszczółką,
                                                                   Za swym ogonkiem
                                                                   Kręci się w kółko.
                                                                  
                                                                   Biega za myszką,    
                                                                   Uwielbia psoty,
                                                                   Do gniazd zagląda
                                                                   Jak wszystkie koty.
                                                 
                                                                   Czasem z wiewiórką
                                                                   Gania po świerkach
                                                                   I z czubka drzewa
                                                                   Na ziemię zerka.
                                                                  
                                                                   Gdy noc nastaje
                                                                   Skrada się cicho,
                                                                   Tam gdzie śpi Nimfa
                                                                   I Leśne Licho.
                                                  
                                                                   Kiedy zasypia
                                                                   Lubi się kulić,
                                                                   Łasić, przymilać, 
                                                                   Do mamy tulić.



                                                                                Władysław Dzięgała











                                                  Trop nadziei

                                                      W samym środku zimy
                                                      Las jest w puchu cały,
                                                      A dróżki i ścieżki
                                                      Skrywa dywan biały.
                                      
                                                      Zaś śniegowe płatki
                                                      Z gwiazdkami pospołu,
                                                      Tworzą tory przeszkód
                                                      Pełne zasp i dołów.
                                  
                                                      Przemarznięte zwierzę
                                                      Z trudem i mozołem,
                                                      Znajduje źdźbło trawy
                                                      Pod tym białym stołem.
                                      
                                                      Wydeptana ścieżka
                                                      Jest tropem nadziei.
                                                      Jest świadectwem życia.
                                                      Jest arterią kniei.


                                                                             Władysław Dzięgała














                                   Dąb

                               Dąb, to Cesarz kniei,
                               Borów i przyrody.
                               Dostojny jubilat.
                               Starzec wiecznie młody.
            
                               Ubrany jest ciepło
                               W kory gruby kożuch.
                               Nie boi się zimy,
                               Śniegu ani mrozu.

                               Jest największym śpiochem,
                               Lubi sobie pospać.
                               Budzi go dopiero
                               Bardzo późna wiosna.
              
                              Władcą jest wspaniałym,
                               Z nikogo nie szydzi.
                               Przymrozków wiosennych
                               Jednak nienawidzi.

                               Żyje pełnią życia,
                               Kiedy ma na co dzień,
                               Nie przykrytą głowę
                               I korzenie w wodzie.
             
                               Rośnie wówczas bujnie,
                               Jest zdrowy, szczęśliwy.
                               Fenomen natury,
                               Najstarszy wśród żywych.  
                               
                                                        Władysław  Dzięgała















                                                               Trzcinniczek

                                                                 Zawiesił hamak
                                                                 W trzcinowych listkach,
                                                                 Który się bujał
                                                                 Niczym kołyska.
                                                
                                                                 Gdy świt go budził
                                                                 To od zarania,
                                                                 Wśród wodorostów
                                                                 Za muszką ganiał.
                                                
                                                                 Rozmawiał z żabką
                                                                 Fruwał wraz z ważką,
                                                                 A jak się zmęczył
                                                                 Siadał na gniazdko.
                                                
                                                                 Słuchał jak nocą
                                                                 Strzygą cykady,
                                                                 Ćmy nucą dumki,
                                                                 Grają owady.
                                                
                                                                 Tylko trzcinniczek
                                                                 Wie to jedynie,
                                                                 Jak głośno chrząszcze
                                                                 Mogą brzmieć w trzcinie.



                                                                           Władysław Dzięgała










                                       
                        Kwiaty polne
    
                     Widzisz je w zbożu              
                     Trawą splecione.
                     Stojące w morzu                
                     Ostów zielonych.
                 
                     Chabry, dziurawce,
                     Chwasty skarlałe,
                     Mleczów dmuchawce,
                     Zioła zdziczałe.
               
                     Wy polne kwiaty,              
                     Białe. Czerwone.
                     Złote karaty    
                     W ziemię rzucone.
                 
                     Kwitnące w zbożach,              
                     Kępą w szeregu.
                     Na pól bezdrożach.
                     Na miedzy brzegu.
               
                     Chwytacie serca,                
                     Wśród lata znaków.
                     Barwą kobierca                
                     Z chabrów i maków.

                               Władysław Dzięgała








                             




                                                       

                                   Buk

                                Buk to książę lasu,
                                Włada nim niezgorzej.
                                Ma w Polsce dwa księstwa:
                                Góry i pomorze.
               
                               Jest barczysty, silny.
                                Nosi lśniącą korę.
                                Rośliny i ptaki
                                Nazywa swym dworem.

                                Strój przywdziewa wiosną
                                Iście salonowy,
                                Zielony, soczysty.
                                Jesienią brązowy.
               
                                Ma zamiast guzików
                                Trójkątny orzeszek,
                                A listki ozdabia
                                Delikatny meszek.

                               Spać kładzie się wówczas,
                               Gdy wiatr pnie oczyści
                               I przykryje stopy
                               Grubą kołdrą z liści.
            
                               Budzą go żurawie
                               Cudownym klangorem,
                               By powitał wiosnę
                               Razem ze swym dworem.

                                                           Władysław  Dzięgała











                               Jeleń
                                          
                              Jeleń mieszka w lesie,
                              Nikomu nie wadzi
                              I choć nie ma chaty,
                              Nie źle sobie radzi.
              
                              Wystarczy mu kora,
                              A zimą garść siana.
                              Kiedy pije wodę
                              Nie używa dzbana.

                              Jest zgrabny i duży,
                              Ma swoją rodzinę.
                              Łania jest mu żoną,
                              A zaś szpicak synem.
              
                              Na głowie ma wieniec,
                              Niekiedy dwie tyki.
                              Wrogiem są mu wilki,
                              Sidła oraz wnyki.

                              We wrześniu zaryczy
                              I pohasa w stadzie.
                              Zimą brodzi w śniegu,
                              Zasypia w nieładzie.
              
                              I choć na przedwiośniu
                              Swoją oręż gubi,
                              To i tak jest władcą,
                              Którego zwierz lubi.

                                                       Władysław  Dzięgała








                                   



                             Grzyby

                                   Pod sosnami w ścisku, tłoku
                                   Szły podgrzybki po mchu miękkim,
                                   Tuż za nimi kroczył z boku
                                   Pan muchomor w białe cętki.
                
                                   Nie opodal wśród krzewinek
                                   Siadł pierścieniak bardzo rzadki,
                                   Świat utkany z pajęczynek
                                   Ubarwiały surojadki.
                   
                                   Widłak igłom przywdział kożuch.
                                   Mech kobierce tkał z zieleni,
                                   Na piaszczystym gleb podłożu
                                   Stał borowik - król jesieni.
                    
                                   Tam gdzie jeżyn drapią kolce
                                   W białych brzóz świetlistym lasku,
                                   Kozak mknął na deskorolce
                                   W czerwonym jak ogień kasku.
                   
                                   Zaś w sośninie gąski bure 
                                   Przykucnęły w drzwiach kurnika.
                                   By nie spłoszyć stadka kurek
                                   I wejść z nimi do młodnika.
                   
                                   Gdzie się łąka styka z gajem
                                   Siedzą rydze i maślaki.
                                   Po wertepach świerków skrajem
                                   Gna opieńka wprost na pniaki.
                  
                                   Na ugorze tuż pod lasem    
                                   W morzu trawy toną kanie,
                                   Pokazując smukłe nogi
                                   Stu pieczarkom na polanie.
                             
                                                           Władysław Dzięgała










                                                 Bóbr

                                     Bóbr duży czy mały,
                                     Nie dba o wygodę.
                                     Wznosi swoje tamy
                                     I uwielbia wodę.
                    
                                     Kopiąc zaś tunele,
                                     Z trudem drąży ziemię,
                                     Po to by zbudować,
                                     Wspaniałe żeremie.

                                     Zęby ma ogromne,
                                     Ostre jak siekiera.
                                     Tnie nimi gałęzie
                                     Albo korę zdziera.
                               
                                     Ogon jak patelnia,
                                     Łuska na nim błyska.
                                     A kiedy nim chlapnie,
                                     Woda w niebo tryska..

                                    Na zimę gromadzi
                                    Drewna zapas spory.
                                    Nie pali nim w piecu
                                    Lecz ogryza z kory.
                   
                                     A przy tęgich mrozach,
                                    W berka gra na lodzie
                                    I myśli o lecie,
                                   O tamie i wodzie.
                                              
                                                                   Władysław Dzięgała

















                                                             Pliszka

                                                          Na stromym dachu
                                                          Tuż pod dachówką,
                                                          Mieszkała pliszka
                                                          Wraz z muchołówką.
                                         
                                                          Codziennie rano
                                                          Trzy muszki w dziobku,
                                                          Chowała sprytnie
                                                          Jak w jakimś schowku.
                                        
                                                          Nosiła muszki
                                                          Na kalenicę,
                                                          Aby pisklętom
                                                          Ratować życie.



                                                                    Władysław Dzięgała











                                        Gągoł

                                             W pniu wiekowej sosny
                                             Dziuplę wykuł dzięcioł,
                                             Przytulne M- jeden
                                             Zajął kaczor z chęcią.
                             
                                             Zakochany gągoł
                                             Urządził mieszkanko
                                             I zamieszkał razem
                                             Ze swoją wybranką.
                             
                                             Wśród zapachu żywic
                                             Przez miesiączek cały,
                                             Na jajkach pospołu
                                             Gągoły siedziały.
                            
                                             Aż pewnego razu
                                             Z pięterka na sośnie,
                                             Maleńki gągołek
                                             Wyskoczył radośnie.
                            
                                             To wprost niesłychane
                                             Z dziupli niczym z beczki
                                             Spadały na ziemię
                                             Puszyste kuleczki.
                             
                                             Spadały z wysoka
                                             Lądowały w kwiatkach,
                                             Za ostatnią kulką
                                             Wyskoczyła matka.
                             
                                             Zebrała w gromadkę
                                             Kulki szarobure,
                                             I ruszyła dziarsko
                                             Ciągnąc żywy sznurek.
                             
                                             Szczęśliwa rodzina
                                             W cudownych humorkach,
                                             Wpłynęła na wodę
                                             Leśnego jeziorka.

                                             Widzi nie raz czapla
                                             Jak w szuwarach płynął,
                                             Jak w trzcinach zasypia
                                             Gągołek z rodziną.     


                                            Władysław Dzięgała  










                          Klon

                                Klon, ma zamiast liści
                                Na gałązkach dłonie.
                                Na wiosnę w zieleni
                                Niczym w morzu tonie.
                
                                Powiadają o nim,
                                Że to miły dziwak,
                                Bo kogo zobaczy
                                Wdzięcznie rączką kiwa.

                                Ubiera garnitur
                                Ładny, dwurzędowy.
                                Zielony lub żółty
                                Nieraz  purpurowy.
              
                               Jesienią bez liści
                                Na świat smutno zerka,
                                Bo korę ma cienką
                                Niczym licha derka.

                                A kiedy zasypia,
                                To zachrapie nie raz,
                                Zwłaszcza, jeśli mrozek
                                Zacznie mu doskwierać.
              
                                Zima da mu szlafrok
                                Puszysty jak wata.
                                Jako jeden z pierwszych
                                Wita wiosnę w kwiatach.

                                                                    Władysław  Dzięgała




                                                                        






        
                                                        Dzięcioł

                                                      W biskupiej czapce
                                                      Czarny jak smoła,
                                                      W igłach żywicznych
                                                      Sprytnie się chowa.
                                     
                                                      Niewielkim dziobkiem
                                                      W pień drzewa wali,
                                                      Twardym jak dłuto
                                                      Z nierdzewnej stali.
                                    
                                                      Wykuwa wióry
                                                      Pełen skupienia,
                                                      W dziupli głębokiej
                                                      Aż hen do rdzenia.
                                      
                                                      Z błyskami w oczach
                                                      Szuka zazdrosny,
                                                      Gdzie bije serce
                                                      Potężnej sosny.



                                                                                                           Władysław Dzięgała









                                     

                                          Żuraw

                                                                                                           Wśród traw i bagien
                                                                  Na dzikiej łące,
                                                                  Gdzie rośnie wierzba
                                                                  Z czerwonym pnączem. 
                                                 
                                                                  Maleńki żuraw
                                                                  Codziennie rano,
                                                                  Chodził na spacer                                                                                                      Z tatą i mamą.
                                                                  
                                                                  Krocząc dostojnie
                                                                  Z zadartą główką,
                                                                  Kłaniał się ziołom,
                                                                  Pszczółkom i mrówkom.
                                                  
                                                                  Jaszczurkę zwinkę
                                                                  Chronił przed słonkiem,
                                                                  Na skrzydle bujał
                                                                  Małą biedronkę.
                                                                  
                                                                  Uczył się fruwać.
                                                                  Latał wysoko.
                                                                  Cerował dziurki
                                                                  Białym obłokom.
                                                 
                                                                  Bawił się w berka
                                                                  Z bączkiem i osą,
                                                                  Pędząc za nimi
                                                                  Aż ku niebiosom.

                                                                  Miłym klangorem
                                                                  O świcie śpiewał
                                                                  I budził ze snu
                                                                  Ptaki i drzewa.  
                                                  
                                                                 Z siostrzyczką szukał
                                                                  Jagód ciekawie,
                                                                  Grał w chowanego
                                                                  Z łasiczką w trawie.
                                                  
                                                                  Goniąc motylka
                                                                  W sposób zbyt łatwy,
                                                                  Wytropił w zbożu
                                                                  Trzy kuropatwy.

                                                                   Przez całą wiosnę
                                                                   Także i latem,
                                                                   Zmieniał swe piórka
                                                                   W królewską szatę.
                                                  
                                                                   Jesienią żuraw
                                                                   Formując szyki
                                                                   Odleciał w kluczu
                                                                   Wprost do Afryki.



                                                                                 Władysław Dzięgała















                                      Leśny prosiaczek

                                                           Oczka ma takie
                                                           Jak dwie gwiazdeczki,
                                                           W pyszczku prócz zębów
                                                           Śliczne fajeczki.
                                                         
                                                           Do tych dwóch fajek
                                                           Ma też szabelki
                                                           I zamiast nosa 
                                                           Gwizdek niewielki.
                                                        
                                                           Miłuje pola,
                                                           Wręcz kocha laski.
                                                           Nosi kubraczek
                                                           W brązowe paski. 
                                           
                                                           Chodzi z rodziną
                                                           Na spacer nocą,
                                                           Kiedy na niebie 
                                                           Gwiazdy się złocą.
                                                         
                                                           Razem z watahą
                                                           Na kartofliskach,
                                                           Grzebie swym ryjkiem
                                                           Jak w wielkich w miskach.
                                                          
                                                           Szuka ziemniaków
                                                           Na swój obiadek,
                                                           A gdy je znajdzie
                                                           Chrupie ze stadem.
                                                         
                                                           Pod dąb stuletni
                                                           Biega czasami,
                                                           By pobuchtować
                                                           Za żołędziami.
                                                         
                                                           Hasa jak dziecko
                                                           W lasach bukowych,
                                                           Po to by znaleźć
                                                           Orzeszek zdrowy.
                                                          
                                                          W zielonych borach
                                                           Zdobionych mchami,
                                                           Przewraca ściółkę
                                                           Razem z igłami.
                                                       
                                                           Szuka swym noskiem
                                                           Leśnych przysmaków,
                                                           Pysznych poczwarek,
                                                           Larw i pędraków.
                                           
                                                           Uwielbia sporty
                                                           O każdej porze,
                                                           Niczym motylek 
                                                           Śmiga  po borze.
                                                         
                                                           Jak wiatr po niebie
                                                           Gna, skręca, fika
                                                           I w gąszczu krzewów
                                                           Bez śladu znika.
                                                          
                                                           Strudzony sypia
                                                           Pod świerkiem skrycie,
                                                                          I w  puszczy dzikiej
                                                           Żyje swym życiem.
                                           


                                                                      Władysław Dzięgała









                                                 Głuszec

                                                                  Ptak pełen uroku,
                                                                  Unikalny kurak,
                                                                  Co w ciszę i spokój
                                                                  Przywykł dawać nura.
                                                  
                                                                   Niczym smoła, czarny,
                                                                  Z przeuroczą, nogą,
                                                                  Kocha swoje barwy
                                                                  I uwielbia ogon.
                                                 
                                                                  Lubi stare drzewa,
                                                                  Zbiera ziarnka piasku
                                                                  Pieśń godową śpiewa
                                                                  Jedynie o brzasku.
                                                                 
                                                                  Przylatuje nocą,
                                                                  Zasiada na sośnie,
                                                                  Tokuje uroczo
                                                                  I kocha zazdrośnie.
                                                 
                                                                 Kiedy pieśń o świcie
                                                                  Szlifuje swym głosem,
                                                                  Głuchnie całkowicie
                                                                  Jakby był młokosem.
                                                  
                                                                  Jak cień znika w borze
                                                                  Porusza się skrycie,
                                                                  W jednej chwili może
                                                                  Stracić pieśń i życie.
                                                                  
                                                                  - Kto czyha na ptaka?
                                                                  - Gna w puszczę dla toków?
                                                                  Powie Wam za krzaka
                                                                  Gość, z bronią przy oku.

                                                                                                                                            Władysław Dzięgała



                                             


                                   W lesie

                                          Pewne drzewa w lesie
                                          Ochrzcił człek nie mądrze.
                                          To - nazywa wiązem
                                          Chociaż nic nie wiąże?
                        
                                          Z kolei leszczyna
                                          Skarży się przyrodzie,
                                          Że las na nią patrzy
                                          Jak na leszcza w wodzie.
                           
                                          Płacze dziś topola
                                          Łzami świat zalewa,
                                          Skąd w niej tyle pola
                                          Skoro pień ma z drzewa.
       
                                          Zrozpaczona Lipa
                                          Wierzy w to niestety,
                                          Że jest wielką chałą
                                          I ma coś z tandety.
                                        
                                          Trzmielina natomiast
                                          Próbowała latać
                                          I na trzmiela wołać:
                                          - Mój kochany tata!
                                         
                                          W tym dziewiczym lesie
                                          Ktoś do graba ględził,
                                          Żeby świat zagrabił
                                          Nie dając narzędzi.
                                 
                                         Trzęsie się osika,
                                          Na ludzi narzeka,
                                          Wołają: - O! sika.
                                          Choć nic nie wycieka.
   
                                          Jałowiec jej na to
                                          Cichutko odpowie:
                                          Jaki ze mnie Łowiec,
                                          Skoro nic nie łowię?
                                        
                                          I dlaczego rośnie
                                          W samym środku głuszy,
                                          Zielona kruszyna,
                                          Która się nie kruszy?
                                        
                                          Nie wiem komu wierzyć,
                                          Tak po prostu mam.
                                          Drzewo szepcze tuja
                                          Chociaż rośnie tam?
                                         
                                          Z nazewnictwa tego
                                          Nie rozumiem nic
                                          Dlaczego Jedlica
                                          Skoro nie ma lic?    
                                        
                                          Proszę mi wytłumacz,
                                          Skoro o tym wiesz,
                                          Bez czego jest w końcu,
                                          Ten pachnący bez?

                                                          Władysław Dzięgała















                                                

                     





                             Walentynki

                   Do zimowej kniei,
                   Wszedł Walenty rano.
                   Lecz, sam tu nie przyszedł,
                   Fruwał nad nim Amor.

                   I choć  był to luty,
                   Spisywał się dzielnie.
                   Co rusz strzelał z łuku,
                   I to bardzo celnie.
 
                   Gdzie swój łuk kierował,
                   Świat się wokół zmieniał.
                   Serduszko pikało,                                
                   A las pozieleniał.                           

                   Buk klęczał przed lipą,
                   Niczym przed Madonną
                   Wyznając jej miłość,
                   Szczerą i dozgonną.

                   Zaś samotnik jesion,
                   Co rósł nad potokiem.
                   Za czarną olszyną,
                   Tęsknym wodził wzrokiem.
 
                   Młodziutki zawilec,
                   W klonowej altance.
                   Całował przylaszczkę,
                   Na swej pierwszej randce.

                   Do świerka zaś brzoza,
                   Tuląc się szeptała,
                   Że jest tak zazdrosna,
                   Aż pozieleniała.
 
                   Zefirek konwalię,
                   Woził swym pegazem.
                   Po to, by przez chwilę,
                   Być z wybranką razem.
 
                   Do dęba zaś sosna,
                   Rzekła: Proszę Pana,
                   Jestem, aż po szyszki
                   W Panu zakochana.
                                                       
                   Gdy odszedł Walenty.
                   Ucichło serc drżenie,
                   Umizgi, zaloty
                   I zauroczenie.
                                                     
                                         Władysław  Dzięgała








                                    


                                               Orzeł

                                             Miłośnik przestworzy
                                             Myśliwy i lotnik,
                                             Niestrudzony rycerz,
                                             Bojownik samotnik.
                          
                                             Ma szpony ze stali
                                             Bystry słuch i oko,
                                             A jeśli już fruwa,
                                             To fruwa wysoko.
                           
                                             Szybuje wspaniale
                                             Skrzydłem gwiazdy strąca,
                                             Lata nad poziomy
                                             I dotyka słońca.
                           
                                             Uwielbia las, góry,
                                             Wolność i swobodę,
                                             Błękit nieba, przestrzeń
                                             I dziką przyrodę.
                              
                                             Sprytny, zwinny, szybki,
                                             Waleczny do bólu,
                                             Herb, znak, symbol, godło
                                             Monarchii i królów.


                              Władysław Dzięgała  






    

                     

                                    Krokusy

                                   W barwnym kotlin siodle
                                   Po zachodniej stronie,
                                   Z góry hala schodzi
                                   Jak po nieboskłonie.
                
                                   Na trawiastym zboczu
                                   Słońce śniegi kruszy,
                                   Wiosna ze snu budzi
                                   Zaspane krokusy.
               
                                   Obudzone kwiaty
                                   W sukniach jak na balu,
                                   Tańczą taniec wiosny
                                   Niczym na Podhalu.
                
                                   Kielichami kwiatów
                                   Szara górska gleba,
                                   Umaiła stoki
                                   Po firmament nieba.


                                                    Władysław Dzięgała       
                      










                          Ballada o podrzutku

                                                          W lesie tę prawdę
                                                Wszyscy już znają,
                                                Gdzie znaleźć można
                                                Kukułcze jajo.
                                
                                                Jeśli to jajo
                                                Miewa Trzcinniczek,
                                                To ma naprawdę  
                                                Paskudne życie.
                                             
                                                Siedząc na jajach
                                                Dwoi się troi,
                                                Bo nie odróżnia
                                                Podrób od swoich.
                               
                                                A jednak siedzi
                                                I dni nie liczy,
                                                Z pisklęciem większym
                                                Niż sam Trzcinniczek. 
                                               
                                                Zanim to pisklę
                                                Zaczęło kukać,
                                                Głodując biedak
                                                Pokarmu szukał.
                                               
                                                Karmił go wiosną,
                                                Karmił go latem,
                                                Aż  ten pisklaczek
                                                Stał się Goliatem. 
                                              
                                               Trzcinniczek mały
                                                Muszki wciąż zbierał,
                                                Goliat zaś urósł
                                                Na Guliwera.
                                               
                                                Co by się stało
                                                Gdyby w tym lasku,
                                                Miał Mysikrólik
                                                To jajo w gniazdku?

                                                P.S.
                                                 A ludzie mówią
                                                 I fama głosi,
                                                 Że głos Kukułki
                                                 Szczęście przynosi


                                                  
                                                           Władysław Dzięgała











                                       Suseł

                                                           Jest niepozorny
                                                           Szarą na skórę,
                                                           Daleki krewny
                                                           Naszych wiewiórek.
                                                        
                                                           Kocha ugory
                                                           Ale najlepiej,
                                                           Lubi poszaleć
                                                           Na dzikim stepie.
                                                         
                                                           Poskubać trawkę,
                                                           Biegać za ziarnem,
                                                           Wykopać norkę
                                                           Gdzieś w ziemi czarnej.
                                                        
                                                           Stanąć na łapkach
                                                           Nadstawić uszu
                                                           I patrzeć niczym
                                                           Szlachcic w kontuszu.
                                                          
                                                           Na krańce stepu,
                                                           Pól i odłogów,
                                                           Czy nie ma ludzi,
                                                           Nie widać wrogów.
                                                        
                                                           Nim lato minie
                                                           Do norki ruszy,
                                                           Zamyka oczy
                                                           I śpi jak suseł.
                                                         
                                                           Latem zasypia,
                                                           W marcu zaś wstaje,
                                                           Dziwne ten suseł
                                                           Miewa zwyczaje.



                                                                         Władysław Dzięgała










                                     Biedronka

                                                           W moim ogrodzie
                                                           Mieszka biedronka,
                                                           Ma dwa skrzydełka,
                                                           Nie ma ogonka.
                                          
                                                           Chodzi po listkach
                                                           Na sześciu nóżkach
                                                           W czerwono czarnych
                                                           Prześlicznych ciuszkach.
                                          
                                                           Lubi czasami
                                                           Wejść na mój palec,
                                                           Wspina się w górę
                                                           I frunie, ale
                                           
                                                           Kiedy jej powiem:
                                                           -  „Leć, leć do nieba
                                                           Przynieś mi proszę
                                                           Kawałek chleba”.
                                           
                                                           Z palca się wzbija
                                                           Już leci prawie
                                                           I szybko siada
                                                           Na zgiętej trawie.
                                               
                                                            Przycupnie cicho
                                                           Ukryta w runie,
                                                           Odsapnie chwilkę
                                                           I znowu frunie.
                                          
                                                           Leci cudownie
                                                           Zawsze do przodu
                                                           I nie opuszcza
                                                           Mego ogrodu.
                                           
                                                            Zapewne myśli
                                                           Kiedy tak lata,
                                                           Że ten mój ogród
                                                           To kraniec świata.



                                                                               Władysław Dzięgała





                                                              Mrówcza praca
                                                 
                                                    Na polbruku w pełnym blasku,
                                                    Błyszczą w słońcu kupki piasku,
                                                    W szparkach widać setki główek,
                                                    Setki główek sprytnych mrówek.

                                                    Idą sznurkiem, swoją trasą,
                                                    Liczna grupą, cała masą.
                                                    Nie śpiewają idą grzecznie,
                                                    Jak piechurzy na wycieczkę?

                                                    Nic nie mówią, liczą kroki,
                                                    Czasem zerknie ktoś na boki.
                                                    Bez pośpiechu, bez brawury,
                                                    Nikt nie biegnie nawet z góry.

                                                    Nikt nie gdera, nikt nie knuje,
                                                    Przez dzień cały wciąż pracuje.
                                                    A pracują nie dla chleba,
                                                    Robią ciężko bo tak trzeba.

                                                    Chodzą noszą tam z powrotem
                                                    Nikt nie płaci za robotę.
                                                    Kto zaniesie migiem wraca.
                                                    To jest właśnie mrówcza praca, 
                                                    

                                                                          Władysław Dzięgała    


                                                


Świat w moich oczach -wydanie drugie Władysław dzięgała

Świat w moich oczach - wydanie drugie    Władysław Dzięgała                                                                      Walen...