sobota, 7 stycznia 2017

Świat w moich oczach -wydanie drugie Władysław dzięgała

Świat w moich oczach - wydanie drugie   Władysław Dzięgała 
                                                           


   Walentynki

                   Do zimowej kniei,
                   Wszedł Walenty rano.
                   Lecz, sam tu nie przyszedł,
                   Fruwał nad nim Amor.

                   I choć  był to luty,
                   Spisywał się dzielnie.
                   Co rusz strzelał z łuku,
                   I to bardzo celnie.
  
                   Gdzie swój łuk kierował,
                   Świat się wokół zmieniał.
                   Serduszko pikało,                                
                   A las pozieleniał.                           

                   Buk klęczał przed lipą,
                   Niczym przed Madonną
                   Wyznając jej miłość,
                   Szczerą i dozgonną.

                   Zaś samotnik jesion,
                   Co rósł nad potokiem.
                   Za czarną olszyną,
                   Tęsknym wodził wzrokiem.
  
                   Młodziutki zawilec,
                   W klonowej altance.
                   Całował przylaszczkę,
                   Na swej pierwszej randce.

                   Do świerka zaś brzoza,
                   Tuląc się szeptała,
                   Że jest tak zazdrosna,
                   Aż pozieleniała.
  
                   Zefirek konwalię,
                   Woził swym pegazem.
                   Po to, by przez chwilę,
                   Być z wybranką razem.
  
                   Do dęba zaś sosna,
                   Rzekła: Proszę Pana,
                   Jestem, aż po szyszki
                   W Panu zakochana.
                                                       
                   Gdy odszedł Walenty.
                   Ucichło serc drżenie,
                   Umizgi, zaloty
                   I zauroczenie.
                                                     
                                         Władysław  Dzięgała













                                                     Luty
                                               
                                                Suną cicho sanie.
                                                W zaspach brnie koń kary.
                                                Skrzypią w śniegu płozy
                                                I dzwonią janczary.
                                                Uśmiechnięty luty
                                                Wkłada białe botki,
                                                I puszystym śniegiem
                                                Kroczy przez opłotki,
                                                Śpieszy przyozdobić
                                                Drzew bezlistną cerę,
                                                W klipsy z diamentami
                                                I kolczyki z pereł.  
                                                Założyć brylanty
                                                Na zmrożonych licach.
                                                Błyszczeć złotem słońca
                                                I srebrem księżyca.  

                                                               

                                                              Władysław Dzięgała  

                            

                                          Trop nadziei

                                                      W samym środku zimy
                                                      Las jest w puchu cały,
                                                      A dróżki i ścieżki
                                                      Skrywa dywan biały.
                                                   
                                                      Zaś śniegowe płatki
                                                      Z gwiazdkami pospołu,
                                                      Tworzą tory przeszkód
                                                      Pełne zasp i dołów.
                                                     
                                                      Przemarznięte zwierzę
                                                      Z trudem i mozołem,
                                                      Znajduje źdźbło trawy
                                                      Pod tym białym stołem.
                                                    
                                                      Wydeptana ścieżka
                                                      Jest tropem nadziei.
                                                      Jest świadectwem życia.
                                                      Jest arterią kniei.

                                                                             Władysław Dzięgała







                                  Zamieć

                               Ten pochmurny niż nad nami,
                               Za Zenona sprawą.
                               Kręcił młynka nad dachami,
                               Zamieci kurzawą.
                            
                               Po, co sypiesz śniegu tony,
                               Kiedy wiatr tak wieje?
                               - Jesteś Zenku wprost szalony,
                               Spójrz, co tam się dzieje?
                            
                               - Mój Walenty! Idzie wiosna?
                               -  Szef  Ci nie wybaczy!
                               - Śnieg nie może w Niebie zostać?
      - Bierz Ty się do pracy!
                            
                              Pracowali przez noc całą,
                              Od gór, aż do morza.
                              Gdzie nie spojrzysz, wszędzie biało.
                              Zaspy i bezdroża.

                              Nocą ciemną, w mrok okryta
                              Sypiąc puchem miękkim.
                              Szła Faustyna i Jowita
                              Zmienić Walka z Zenkiem.
                            
                              I znów chmurny niż nad nami,
                              Za Faustyny sprawą,
                              Kręcił młynka nad dachami
                              Zamieci kurzawą.



                                                   Władysław Dzięgała
















                                         Zamieć

                                                Z Archaniołów skrzydeł
                                                Białe pióra lecą,
                                                Srebrzą się i błyszczą,
                                                Iskierkami świecą.
                                             
                                                Wicher prze potężnie
                                                Niczym smocza paszcza
                                                Rozdmuchuje pióra.
                                                Rozrzuca po chaszczach.
                                              
                                                A siłę ma taką
                                                Jakby kilku fanów,
                                                Skakało brejkdans,a   
                                                W centrum huraganu. 
                                              
                                                Bladolica zamieć
                                                Niczym śmierć w łachmanach,
                                                Tańczy zbójnickiego
                                                Od samego rana.
                                             
                                                Drżą śródleśne dęby
                                                I nadrzeczne łozy,
                                                Kiedy hula zamieć
                                                Na tym balu zgrozy.  
                                                       

                                                                  Władysław Dzięgała



                                         


                                               










                            


                                                                     Okiść

                                               Białe lasy, bory.
                                               Na drzewach biel wszędzie.
                                               Wiszą czapy śniegu
                                               Wielkie jak łabędzie.
                                              
                                               Bielą się jesiony.
                                               Srebrem skrzą się buki.
                                               Delikatne brzozy
                                               Śnieg wygina w łuki.
                                             
                                               Zaś po środku boru
                                               I na kniei brzegu,
                                               Garbi się sośnina
                                               Pod ciężarem śniegu.
                                            
                                               Świat utonął w bieli.
                                               Niebo w zaspach grzęźnie.
                                               Pęka lasom dusza,
                                               A drzewom gałęzie.
                                             
                                               Pan i Stwórca Świata
                                               Srodze zatroskany,
                                               Bandażuje śniegiem
                                               Po okiści rany.
                                              
                                                                Władysław Dzięgała
                                

    






    Miłośnik przyrody                                              


                               Grudzień. Las. Zima. Zaspy i mróz                  
                        Zziębnięte lica dębów i brzóz.
                        Miłośnik zwierząt siadł na swój tron                                                               
 Na przedramieniu oparłszy broń.
                        
                        Zoczywszy byka. Namierzył cel.
                        Klasyczny widłak. Wokoło biel.
                        W mig na komorze ustawił krzyż,
                        By moc swych uczuć przekazać dziś.
                                                                  
                        Zmarznięty jeleń (nie czując nóg),
                        Wbijał w zmarzlinę oczniaka róg.                                                                    
                        Przezwyciężając ból, lęk i strach,
                        Rył opierakiem lód, śnieg i piach.
                      
                        Racicą grzebał i tam i tu,
                        Szukając zbawczych zielonych mchów.
                        Źdźebełko trawy uznał za cud.
                        Nadzieję, która oszuka głód.  
                                                                
                         Stanąwszy w ogniu. Nie słyszał nic.
                         Kropelki pereł spływały z lic.
                         Na ziemię spadły w godzinę złą... 
                         Świat w oczach płonął zachodząc mgłą.
                      
                         Znikła w ciemności knieja jak duch.
                         Błysk zabrał z sobą światło i ruch.
                         Trafiony w serce swój zamknął czas.
                         Wykonał „świecę.” W bezruchu zgasł.

                         Zabite życie (gdy ucichł huk)
                         Do swego Boga szukało dróg.
                         Pytało księżyc, miliony gwiazd:
                         - Dlaczego musi pożegnać las? 
                      
                         I rozmyślało: - Dokąd ma iść?
                         Co ma powiedzieć Naturze dziś?
                        -  Że zginąć musiał (przez wieniec) byk?
                        Bo brak w nim koron? I grubych tyk?         
                        
                        Że wieczny ósmak? Że widły ma?
                        Nie taki pokrój? Sylwetka zła?
                        Czy za te winy w sekundy ćwierć?
                         Miał człowiek prawo skazać na śmierć?
                                                                
                            - Co czuł myśliwy strzelając doń?
                          Wie to jedynie Pan Bóg i On.
                                                             
                                                                                              Władysław Dzięgała










      





                                      Styczeń

                                         Idzie zima lasem
                                                  Stąpa równym krokiem,
                                                  Zatrwożone ptaki
                                                  Pukają do okien.
                                                
                                                  Mróz maluje pędzlem
                                                  Na szybach ikony
                                                  I zdobi w diamenty
                                                  Strzeliste korony.
                                                 
                                                  Szron ubiera pączki
                                                  W kryształową szatę.
                                                  Szadź zapala świeczki
                                                  Śnieg przystraja w watę.
                                                
                                                  W tiulach i muślinach
                                                  Stoją drzewa w śniegu,
                                                  Jak śliczne modelki
                                                  Na gwiezdnym wybiegu.   
                                               
                                                  Srebrzą się kałuże
                                                  Grubym lodem skute.
                                                  Szyszki wiatr kołysze.
                                                  Skrzypi śnieg pod butem.
                                                
                                                  Toną w zaspach drogi.
                                                  Niebo mruży oczy.
                                                  Po srebrzystym puchu
                                                  Mroźny styczeń kroczy.


                                                                       Władysław Dzięgała


                                       Sylwester

                                                        W grudniowy wieczór
                                                         - Mój przyjacielu –
                                                         Siadam wygodnie
                                                         W swoim fotelu.    
                                                      
                                                         Jest dziś Sylwester
                                                         Wiec z łezką w oku
                                                         Chciałbym pożegnać
                                                         Ten koniec roku.
                                                      
                                                          Nie pójdę nocą
                                                          Jak młodzik w miasto
                                                          Postawię szampan
                                                          Kawę i ciasto.
                                                      
                                                          Wezmę pilota
                                                          Przycisnę palcem
                                                          I po kanałach
                                                          Przejadę walcem.
                                                      
                                                         Tam się zabawię
                                                          Gdzie palec walnie
                                                          Na wielkim placu
                                                          I wirtualnie.
                                                     
                                                          Będę w Krakowie,
                                                          Gdańsku, Warszawie,
                                                          Zaliczę  Poznań
                                                          I Wrocław prawie.
                                                     
                                                          Będą mi śpiewać
                                                          Z Polsatu gwiazdy,
                                                          I z TVN-u
                                                          Osobno każdy.
                                                     
                                                          Będę wybrańcem
                                                          Mówiąc najprościej,
                                                          Ważną personą.
                                                          Proszonym Gościem.
                                                     
                                                          A o północy
                                                          Z szampańskim kacem
                                                          Zobaczę w niebo
                                                          Lecące race.
                                                     
                                                         Wszystko to dla mnie
                                                          Bez mrozu, tłoku,
                                                          Bym mógł się znaleźć
                                                          Już w Nowym Roku.
                                                    
                                                          Kto by pomyślał
                                                          Tyle zachodu
                                                          By Rok przywitał
                                                          Ja..
                                                                    Senior rodu.


                                                                         Władysław Dzięgała




                             

                            Wigilia


            Mrok, na nieba skłonach.
                                      Grudniowa noc długa.
                                      Jodełka zielona,
                                      Tęczą świateł mruga.
                                    
                                      Na stole, garść siana
                                      Biały obrus, świece.
                                      Wigilijne dania.
                                      Ryba w galarecie.
                                   
                                      Dwunasta potrawa
                                      Modlitewna cisza
                                      I wolna zastawa.
                                      Krzesło dla przybysza.

                                      Stajnia, żłobek, Matka.
                                      Betlejemskie credo.
                                      Biały chleb opłatka,
                                      Łączy ludzi w jedno.
                                     
                                                           Władysław   Dzięgała









                                                         
                           
                           
                                              Wieczerza 

                                      Jest taka noc jedyna
                                      W kalendarzowym roku,
                                      Która rodziny zbliża,
                                      Raduje łezką w oku.
                                     
                                      Gospodarz pilnie szuka
                                      Pierwszej gwiazdki na niebie,
                                      Dostawia puste krzesło
                                      Dla tych, co są w potrzebie.
                                    
                                      Szukamy więc w pamięci
                                      Stajenki i pasterzy,
                                      Gdzie Chrystus się narodził.
                                      Stąd święto tej wieczerzy.

                                      Opłatek , który trzymasz
                                      Zachęca bardzo szczerze,
                                      Nie tylko dziś do życzeń
                                      I bardzo skrytych zwierzeń.

                                      Lecz również  i do wiary
                                      Niech włączy siły sprawcze.
                                      W to zwłaszcza te, co dają
                                      Łut szczęścia nam na zawsze.
                                             
                                      W dialogu ludzkich sumień
                                      Dziś taka moc tkwi właśnie,
                                      Że milkną w naszych sercach
                                      Na zawsze spory, waśnie.                            

                                      Choinka światłem mruga,
                                      Czułością skrzy się dusza.
                                      Spragnione szczęścia życie
                                      Raduje się i wzrusza.

                                      Kolędy śpiew już płynie,
                                      Melodię słychać wszędzie.
                                      Kto łamał się opłatkiem
                                      Urokiem świąt żył będzie.        

                                      Ta cicha noc da Tobie 
                                      Przepustkę do sukcesów.
                                      Da zdrowie jak najlepsze
                                      I dar , jak żyć bez stresów. 

                                      Zasiądźmy więc do stołu,
                                      Szanujmy uświęcenia.
                                      Wieczerza, to wigilia
                                      Bożego Narodzenia.

                                                  Władysław Dzięgała
                                                                11.12. 2018r.                                                 








                           Wigilijny stół

                                      Na wigilijnym stole
                                      Są tylko postne dania.
                                      Królują pyszne ryby,
                                      Od śledzi stół się słania.

                                      Niektóre są w śmietanie
                                      A inne wolą olej,
                                      Rolmopsy zaś w zalewie
                                      Czekają na swą kolej.

                                      Jest ryba w galarecie
                                      I karp. - Po grecku pewnie?
                                      Duszony filet z pstrąga
                                      W koperku i zalewie.

                                      Pierogi w kilku smakach
                                      Z kapustą i grzybami,
                                      Prawdziwki zapiekane,
                                      Czerwony barszcz z uszkami.

                                      Łazanki w dużej misie
                                      Z kapustą dla okrasy,
                                      Przepyszne wręcz gołąbki
                                      Z farszem gryczanej kaszy.

                                      Są także smakołyki
                                      Podane prosto z rusztu,
                                      Jak się w nich rozsmakujesz
                                      Przypadną Ci do gustu.

                                            Dwanaście dań już dymi
                                      I kusi po kryjomu,
                                      Sekretem potraw babci
                                      I strawą pani domu.
             
                                                           Władysław Dzięgała
                                                                12.12. 2018r.






                                Prawo Natury

                            Sam zrobiłem karmnik  ptakom.
                            Zapisałem myśli  rymem.
                            Wszystko po to by najsłabsi
                            Mogli przetrwać srogą zimę.
                            Tuż nad wodą stoi drzewo
                            Na  gałęzi karmnik dźwiga,
                            A w karmniku są nasionka
                            Co rusz po nie ptaszek śmiga.
                             Patrząc na to sam się dziwisz,
                             Karmnik w sumie jest niewielki,
                             Taka zwykła mała budka,
                             Daszek z papą i szczebelki.

                             Ja, gdy jesień już nadchodzi
                             Sypię do niej różne ziarna.
                             Jest słonecznik, płatki z owsa
                             Nawet z boczku skórka marna.
                             Pszenna bułka pokruszona       
                             Którą tłuszczem się okrasi,
                             Sadło, pęczak , drobna kasza                 
                             W małej siatce przysmak ptasi.

                             Gdy nadchodzi chłód i zimno
                             Do pokarmu przylatują
                             Pojedynczo i stadami
                             Małe ptaszki co zimują.
                             Bywa tak że i czasami
                             Zanim rano słonko wstanie
                             Zjawia się wiewiórka ruda
                             Tak po prostu na śniadanie.

                             Żaden ptak tu nie jest syty,
                             Bywa czasem najedzony,
                             Tu nie jada się widelcem,
                              Lecz wprost w dziobek albo w szpony.
                             
                              Czasem zjawia się drapieżnik,
                              Kiedy fruwa ta gromada.
                              Widząc ptaszka ślinka leci
                               Nawet kotu od sąsiada.
                               Rzut beretem od karmnika
                               Zebrały się drapieżniki
                               Robią wszystko co w ich mocy,
                               By pomieszać ład i szyki     
                               Z boku patrzą na raj ptasi
                               I krogulec i jastrzębie
                               Loty sikor obserwują
                               Czując istne niebo w gębie.
                              
                               Godzinami tak w bezruchu
                               Na tą budkę wciąż się gapią.
                               Biesiadnicy są tak sprytni,
                                Że żadnego z nich nie złapią.
                             

                               Choć mróz szczypie, wszędzie biało
                                Świat swą drogą kroczy naprzód,
                                „Chcesz być syty musisz zginąć”
                                Kto wymyślił taki absurd.
                                Ja myślałem, że ten karmnik
                                Jest dla ptaków czymś radosnym,
                                A tu walka na całego
                                O przetrwanie trwa do wiosny.
                                Chciałem pomóc tym najsłabszym
                                Więc słoninkę w paski kroję,
                                 Lecz natura ma swe prawa
                                 Bez skrupułów robi swoje.
                                
                                 Bywa tak, że czasem ginie
                                 W czasie lotu życie młode,
                                  To Natura wprowadziła
                                  Takie Prawa. Taki Kodeks.
                                  Gdyby z prawem tym coś zrobić.
                                  - Może byłoby ciekawie?        
                                  - Co Ty myślisz? Proszę powiedz:
                                  -  To jest prawo? Czy bezprawie?

                                                  Władysław Dzięgała
                                                               03.12.2018r.  
                   
                                                                                    




     Jesienny spacer

                          Mokro, zimno, nieprzyjemnie.
                          Taki świat jest  w listopadzie,
                          Mimo wszystko na spacery
                          Dziś każdemu chodzić radzę.

                          Aura chociaż jest pochmurna,
                          Czasem w oczy śniegiem prószy,
                          Ruch i spacer daje siły,
                          Jest balsamem dla twej duszy.

                          Bywa także i pogodnie
                          I choć ciepła się nie czuje,
                          Raźniej nogi dróżką niosą
                          Serce w piersi się raduje.

                          Na parowach leżą liście,
                          Wiatr porywa je i gania.
                          Tam gdzie tworzy grubą kołdrę
                           Ma natura czas przetrwania.

                           Z drzew ostatni listek zleciał,
                           Choć w koronach szaro, buro,
                           To na ziemi kolorowo.
                            Jesień także ma swój urok.

                            Więc namawiam bardzo szczerze
                             Dziś każdego. Ciebie także.
                             Wdziewaj buty, idź na spacer.
                              Ruch dla zdrowia jest zbyt ważny.

                              Spacerujmy  - Moi Drodzy –
                              Ścieżką, dróżką mało znaną
                               Gdyż jesienią aura bura
                               Chce być także podziwianą.

                                              Władysław Dzięgała
                                                             02.12.2018r.
             

                                                     




                                      Nawyk

                                                 Pewnie o tym wiemy,
                                                 Więc powiedzmy szczerze,
                                                 Jak na ludzi wpływa
                                                 Gra na komputerze.
                                              
                                                 Każda z nich ma w sobie
                                                 Tajemne szarady,
                                                  Ukryte gdzieś w treści
                                                  Wirusy zagłady.
                                                
                                                 Co wszystkim grającym
                                                  Czy stary, czy młody,
                                                  Blokują neurony
                                                  I czyszczą  obwody.
                                                
                                                   Najnowsza technika
                                                   Ogłasza zwycięstwo,
                                                   Zabrała nam ludziom
                                                   Nasze człowieczeństwo.
  
                                                   Ktoś z boku się dziwi:
                                                   - Dlaczego? I Po co?
                                                   Istoty rozumne
                                                   Bez przerwy w to grzmocą?
                                                 
                                                    Dlaczego komputer
                                                    Kusi jak narkotyk ,
                                                    By usiąść, by zagrać.
                                                    Zbawczy poczuć dotyk.
                                                   
                                                     I stukasz i pukasz
                                                     Tak doba za dobą.
                                                    -  Nie ma już człowieka?
                                                    - Za biurkiem jest robot?

                                                      Za nim się obejrzysz.
                                                      Mim wnioski wysnujesz,
                                                      Twój układ scalony
                                                       Nawala, szwankuje.

                                                       Znikają uczucia.
                                                       Czujesz w sercu niemoc.
                                                       Ogarnia Twój umysł
                                                       Agresja i przemoc.              

                                                       Przez nawyk, głupotę
                                                       Łza się w oku jawi,
                                                       Tych szkód i psycholog
                                                        Może nie naprawić.

                                                                 Władysław Dzięgała
                                                                       30.11.2018r

                       

                           


 Niebo  

                                          Tam! W górze jest niebo.
                                           Dla Ziemi jest kloszem.
                                           Niebieskie dla ludzi
                                           I czarne w kosmosie.

                                           Czasami ma chmury.
                                           Są czernią i bielą
                                           Co  ziemię  wykąpią
                                           I śniegiem wyścielą.

                                           W dzień niebo ma słońce
                                            Co świeci i grzeje.
                                            Ma wietrzyk , zefirek
                                            Co chłodzi gdy wieje.

                                            A nocą jest księżyc
                                            Tańczący w półcieniach
                                            I gwiazdka, co spada
                                            By spełnić życzenia.

                                             Mnie niebo raduje.
                                             W wyznaniach jest święte.
                                             Kojarzy się z Rajem
                                             I świata poczęciem.

                                             Ty o nim co myślisz
                                              Gdy patrzysz wprost w niebo:
                                              - Dostrzegasz  tam dobro?
                                              - Czy widzisz  coś złego ?

                                                             Władysław Dzięgała
                                                                            29.11. 2018r.        

  

               
                                          









                                            












                  Oczekiwanie

                                     Pisałem o wszystkim,
                                     Co myślę i czuję.
                                     O wszystkim co ważne
                                      I co się rymuje.

                                      Co tkwi jak grot strzały,
                                      Jest przy mnie i we mnie.
                                       Co prosi , ostrzega
                                       Wciąż potajemnie.

                                       Gra mi na nerwach,
                                       Stresem się bawi.
                                       Smutkiem bez końca,
                                       Okiem , co łzawi.
                                   
                                        O drzewach i listkach,
                                        Pączkach i kwiatach.
                                        Jak w życiu są ważne.
                                        Jak ważna dla świata.

                                        O naszych przeżyciach,
                                        Co każdy z nas czuje
                                        I to, co zniewala.
                                        Co serce miłuje.

                                        O wszystkim, co kochasz,
                                        Co miłość w nas budzi.
                                        Wdzięczności. Przyjaźni.
                                        Szacunku dla ludzi.

                                        O naszych przywarach,
                                        Nawykach i wadach.
                                        O życiu beztroskim.                                    

                                         Rodzinnych szaradach.

                                         Komuniach i ślubach.
                                         Okrągłych rocznicach
                                         O losach wyklętych.
                                         O ludzkich przeżyciach.

                                         O sprawach przyziemnych,
                                         Dla innych bez znaczeń.
                                         O drogach i ścieżkach
                                         Życiowych wypaczeń.

                                         Pisałem, pisałem
                                         A papier przyjmował.
                                         Poprawy nie widać .
                                         Więc piszę odnowa.

                                         O tęczy kolorach
                                         Stubarwnej przestrzeni.
                                         Ktoś może przeczyta
                                         I los się odmieni?
                                                         
                                                                          Władysław Dzięgała   
                                                                                             29.11. 2018r.



    



                                                               Grudzień

                                                          Po zmarzniętej grudzie
                                                                Idzie z laską starzec,
                                                                Z workiem świętych darów,
                                                                Koszem pełnym marzeń.
                                                             

                                                                Brnie w zaspach bezdrożem
                                                                W śniegu po kolana,
                                                                Nuci dumki brzozom
                                                                I wierzbom od rana.
                                                              
                                                                Lodem skuwa wody,
                                                                Czesze włosy trzcinom,
                                                                Otula zagony
                                                                Srebrną peleryną.
                                                               
                                                                Jodle wkłada czapę,
                                                                Sośnie daje szalik,
                                                                Jarzębinie wręcza
                                                                Z brylantem medalik.
                                   
                                                                Pierwszą gwiazdką z nieba    
                                                                Ludziom w okna zerka,
                                                                W mieszkaniach zapala
                                                                Światełka na świerkach.
                                                              
                                                                W wigilijny wieczór
                                                                Dzieli się opłatkiem,
                                                                Obdarza nas zdrowiem
                                                                Szczęściem i dostatkiem.
                                                              
                                                                Przy kominku siada
                                                                W fotelu bujanym
                                                                I rozpala ogień
                                                                W sercach zakochanych.
                                                              
                                                                Nocą kiedy domy
                                                                Bożym blaskiem świecą,
                                                                Rozdaje prezenty
                                                                Dorosłym i dzieciom.

                                                                Sylwestrową nocą
                                                                Balem świat rozgrzesza
                                                                I z lampką szampana   
                                                                Odchodzi jak Cesarz.


                                                                                Władysław Dzięgała






       
                                     Pierwszy śnieg

                                   W kalendarzu jeszcze jesień.
                                   Jeszcze wczoraj z nieba lało,
                                   A dziś przyszła do nas zima
                                   Przyodziana w tiul na biało.
                               
                                   Pole, łąka, las, krzak, drzewo,
                                   Ścieżka, droga, stok, szczyt, góra.
                                   Są jak skrzydła Archanioła
                                   Białe jak łabędzie pióra.
                                
                                   Chata, wioska, okolica
                                   I opłotki i zagroda,
                                   Są niewinne, śliczne, białe
                                   Jak w welonie panna młoda.
                                 
                                   Mój jesienny świat kolorów
                                   Bóg otulił do snu w łożu
                                   W najprawdziwszy śnieżnobiały,
                                   Przeogromny miękki kożuch.

                                                          Władysław Dzięgała            





                                                  







   
                                                                         Listopad

                                                                             Obmywa ziemię
                                                                  Rzęsistym deszczem,
                                                                  Kołysze serca
                                                              W dzwonach złowieszczych.
                                                             
                                                                  Krzykiem żurawi
                                                                  Żegna przyrodę,
                                                                  Opada liściem,
                                                                  Całuje chłodem.
                                                            
                                                                  Kryształy szronu,
                                                                  Zmrożoną zieleń,
                                                                  Pędzącym wichrom
                                                                  Pod stopy ściele.
                                                              
                                                                  W bezlistnym lesie
                                                                  Nagiej koronie,
                                                                  Płatkami śniegu
                                                                  Ogrzewa dłonie.
                                                                 
                                                                  Na twarzy nosi
                                                                  Od lata zarost,
                                                                  Beżowej trawy
                                                                  Ze ściernią starą.
                                                                
                                                                 Gwiazdkami śniegu
                                                                  Szybuje z góry
                                                                  I goli chwasty        
                                                                  Brzytwą natury.
                                                              
                                                                  Zmęczony klęka
                                                                  Markotny, smutny,
                                                                  Stłamszony życiem
                                                                  W stroju pokutnym.
                                                              
                                                                  Pełen zadumy
                                                                  Na skraju lasu,
                                                                  Cmentarzu liści.
                                                                  Zaduszkach czasu.

                                                                                       Władysław Dzięgala
                                                     
                                      




                                        
                                                         Jesień
                                                            
                                                               Słońca mglistym okiem
                                                               Czule zerka wszędzie,
                                                               Fruwa złotym liściem,
                                                               Opada żołędziem.
                                                         
                                                               Zawiesza korale 
                                                               Na jarzębin szyjach
                                                               I poranną rosę
                                                               Jak wino wypija.
                                                         
                                                               Uwielbia pastele,
                                                               Zieleni się borem,
                                                               Rozkwita jak róża
                                                               Krwistym muchomorem.
                                                         
                                                               Wisi kolią pereł
                                                               Na przydrożnej brzozie
                                                               I  wśród drzew wyściela
                                                               Mchami do snu łoże.
                                                         
                                                               Siada babim latem
                                                               Na leśnej polanie
                                                               I ubiera życie
                                                               W welon mgły nad ranem.
                                                          
                                                               Z pędzlem i paletą
                                                               Wchodzi na jesiony,
                                                               I zamienia w złoto
                                                               Liście i korony.
                                                         
                                                               Maluje pejzaże,
                                                               Kolorem się bawi,
                                                               Nosi pęki kluczy
                                                               Gęsi i żurawi.
                                                         
                                                               Rysiom ścieżki chowa
                                                               W najdziksze ostępy
                                                                I utyka wrzosy
                                                               W przeurocze kępy. 
                                                         
                                                              W kniei nagie buki
                                                               Przytula do łona, 
                                                               Skibą czas odmierza
                                                               Na czarnych zagonach.
                                                        
                                                               Świat przykrywa pledem
                                                               I pierzyną białą,
                                                               W szadź ubiera dęby
                                             I przyrodę całą.                                                                                        
                                                          
                                                                                 Władysław Dzięgała               
                                            


                                  









                                                     

                                                         Październik

                                                            Ma słońce i błękit
                                                            Ma chmury i błoto,
                                                            Stubarwną przyrodę,
                                                            Rubiny i złoto.
                                                          
                                                            Na ścieżkach dywany,
                                                            Błyszczące karaty,
                                                            Purpurę i brązy
                                                            Karminowe szaty.
                                                       
                                                            Pastelowe barwy
                                                            Żółci i czerwieni,
                                                            Kolorowe wstążki
                                                            W warkoczach jesieni.
                                                           
                                                                       Władysław Dzięgała                                                    
                                       



                                       



                                     
                                         


                                         Knieja jesienią

                                         W promieniach słońca
                                         Kąpie się jesion,
                                         Złotym grzebieniem
                                         Brzozy się czeszą.
                                      
                                         Przy leśnym dukcie
                                         Stoi klon bosy,
                                         Czerwone wstążki
                                         Wplata we włosy.
                                       
                                         Wiatr zrywa liście
                                         Dywany ścieli,
                                         W ciepłym kolorze
                                         Żywych pasteli.
                                      
                                        Jesienna knieja  
                                         Pełna jest cienia,
                                         Kwiatów paproci,
                                         Ryku jelenia.

                                                           Władysław  Dzięgała
        


                                   Jesień
                                                 
                                                  Perły z niebios lecą,
                                                  Błękit wdziewa szaty,
                                                  Kluczem świat otwiera
                                                  Podróżnik skrzydlaty.
                                              
                                                  Roztargnione słońce  
                                                  Łąki stroi beżem,
                                                  Zagubiony żuczek
                                                  Szuka życia ścieżek.
                                                
                                                  Jesień pokrzywami
                                                  Kroczy po parowach,
                                                  Zielonki i rydze
                                                  Pod kapotę chowa.
                                                  
                                                  Lecą z koron liście
                                                  - Motyle jesieni -
                                                  Czas kolory ściele
                                                  Pod stopy jeleni.
                                                 
                                                  Babie lato nicią
                                                  Pośród drzew się snuje,
                                                  Jesień dłutem Stwórcy
                                                  Dziuple w drzewach kuje.
                                               
                                                  Mgła bielutkim mlekiem
                                                  Poi ranne zorze,
                                                  Knieja kołdrą liści
                                                  Do snu ścieli łoże.

                                                                   Władysław Dzięgała                                                

                                                                                                     Październik

                                                            Październik przyrodzie
                                                            Rozdaje z ochotą,
                                                            Puchowe dywany,
                                                            Rubiny i złoto.
                                                         
                                                            Kładzie na ścieżkach
                                                            Błyszczące karaty,
                                                            Brązem i purpurą
                                                            Zdobi kniei szaty.
                                                         
                                                            Pastelowe barwy
                                                            Żółci i czerwieni,
                                                            Wplata niczym wstążki
                                                            W warkocze jesieni.
  
                                                            Zasypia pączkami
                                                            W bezlistnych koronach
                                                            I tuli konary   
                                                            W matczynych ramionach.
                                                        
                                                            Borom, kniejom, lasom
                                                            Maluje witraże,
                                                            Laserunkiem złoci
                                                            Przyrody ołtarze.
                                                          
                                                            W dolinach nadrzecznych
                                                            Chadza w mglistych togach,
                                                            Dźwiga chłód poranków
                                                            Na jelenich rogach.
                                                          
                                                           Rosą zdobi skronie,
                                                            Kroplą deszczu łzawi,
                                                            I zamyka niebo
                                                            Kluczami żurawi.
                                                         
                                                            Woalką pajęczyn
                                                            Skrywa trawom lica,
                                                            I brodzi w kaloszach
                                                            Po kałużach życia.
                                                           
                                                            Tańczy na ugorach,
                                                            Hula po bezdrożach,
                                                            W stopy kłuje ściernią
                                                            Po skoszonych zbożach.
                                                        
                                                           Wyoraną skibą
                                                            Znaczy ziemi łono,
                                                            I bruzdami czasu
                                                            Marszczy twarz zagonom.
                                                                              
                                                                                Władysław Dzięgała      










                                   

                                       Nie gardź 
                                   
                                    Nie gardź tym miejscem mój Boże
                                    Tam, gdzie nie rosną już drzewa.
                                    Posadzę wierzbę płaczącą.
                                    Będę ją łzami podlewał.
                                    Listowiem błękit wymoszczę.
                                    Parasol zrobię z ich cieni.
                                    Stworzę cudowną oazę,
                                    Ze świeżej, żywej zieleni.

                                    Nie gardź tym miejscem mój Boże
                                    Tam, gdzie już nie ma miłości.     
                                    Zaszczepię słowa nadziei,
                                    Na pniu bezdusznej nicości.
                                    Splotę z rąk ludzkich  łańcuszek.
                                    Z uśmiechów zrobię medalik.
                                    Obudzę w sercach uczucie,
                                    Aby się ludzie kochali.

                                    Nie gardź tym miejscem mój Boże
                                    Tam, gdzie króluje egoizm.
                                    Rozniecę płomień przyjaźni.
                                    Światło zaś dobroć potroi.
                                    Zatrzymam zegary czasu.
                                    Stworzę świat pełen uroku.
                                    Otulę ludzkie sumienia
                                    Światłem anielskich obłoków.
                                     
                                                               Władysław Dzięgała









           


                                              


                        Bukiet

                               Zerwę kwiaty wczesnym świtem.
                                Tam gdzie chabrów jest najwięcej.
                                Dam Ci bukiet marzeń skrytych,
                                Tych wyśnionych w snach dziewczęcych.
                            
                                Pójdę z Tobą hen nad łąkę.
                                Tam, gdzie wiosna tka dywany.
                                Dam Ci kwiat z cudownym pąkiem,
                                Co rozkwita zakochanym.
                             
                                Pójdę z Tobą wzdłuż strumienia.
                                Tam, gdzie rosną lilie w wodzie.
                                Dam Ci bukiet uwielbienia.
                                I od święta i na co dzień.  
                             
                                Pójdę z Tobą na skraj kniei.
                               Tam, gdzie fiołków są kobierce.
                               Jeśli znajdę kwiat nadziei.
                               Zamiast kwiatów dam Ci serce.

                                                            Władysław Dzięgała
                                                     
                                  
                                   



                                                     








                                                                          Wrzesień. 

                                                             Rześki, rumiany
                                                             W stubarwnych szatach
                                                             Zbiera owoce
                                                             Wiosny i lata.
                                                             Wstydliwie mgłami
                                                             Lico przyciemnia
                                                             Oddając wszystko,
                                                             Co skrywa ziemia.
                                                   
                                                             Ubiera sady
                                                             W tęczę kolorów,
                                                             Koszami grzybów
                                                             Wychodzi z boru.
                                                             Wrzesień jesienią
                                                             Do kniei bieży,
                                                             Aby ją chronić
                                                             Pazurkiem jeżyn.
                                                        
                                                             Chomikom wręcza
                                                             Garściami zboże,
                                                             Dzikom żołędzie,
                                                             Wiewiórce orzech.
                                                             Cieplutkie pióra
                                                             Sowom i krukom,
                                                             Lisowi futro,
                                                             Sadło borsukom. 
                                                            
                                                             Chwyta promienie
                                                             W winogron kiście 
                                                             Zawiesza rosę
                                                             I zrzuca liście.   
                                                             Brzozę przystraja
                                                             Welonu bielą,
                                                             Wystawia ptakom
                                                             Wizy na przelot.
                                                             
                                                             Wychodzi dumnie
                                                             Z letniego cienia
                                                             Odlotem gęsi,
                                                             Rykiem jelenia.
                                                             Zmęczony pracą
                                                             Szuka ochłody
                                                             W troskliwym łonie
                                                             Matki Przyrody.

                                                                            Władysław Dzięgała        
               



                      
                                                                  



                                                          Jest wciąż mi żal

                                                             Gdy patrzę w dal
                                                              Jest wciąż mi żal
                                                              Mych snów,
                                                              Które nie kłamią.
                                                              Kopiastych fur, 
                                                              Pstrokatych kur,
                                                              Jak cień -
                                                              Idących za mną.    
                                                        
                                                              Kosiarza kark,
                                                              Spocony tak,
                                                              Jak koń -
                                                              Pokryty pianą.
                                                              Skoszonych łąk,
                                                              Mdlejących rąk
                                                              Pod wiatr,
                                                              Grabiących siano.
                                                            
                                           
                                                              Gdy patrzę w dal
                                                              Jest wciąż mi żal
                                                              Jak chleb -
                                                              Ciepłych poranków.
                                                              Przydrożnych grusz,
                                                              Porannych zórz,
                                                              Jak śnieg -
                                                              Białych rumianków.
                                                           
                                                              Łaciatych krów,
                                                              Błękitnych lnów,
                                                              Jak miód -
                                                              Złotych rzepaków.
                                                              Drewnianych szop,
                                                              Na polu kop,
                                                              Jak krew -
                                                              Czerwonych maków.
                                                     
                                                              Gdy patrzę w dal
                                                              Jest wciąż mi żal
                                                              Na wsiach
                                                              Słomianych dachów.
                                                              Zapachu trzód,
                                                              Skrzypiących wrót,
                                                              Bez lic
                                                              W konopiach strachów.        
                                                           
                                                              Bielonych chat,
                                                              Na sznurach szmat,
                                                              Wśród strzech
                                                              Miauczących kotów.
                                                              Krzaczastych łóz,
                                                              Bielutkich brzóz,
                                                              Na wskroś
                                                              Dziurawych płotów.


                                                                        Władysław Dzięgała


                                            

                                                                        Lato

                                                            Brzask laserem złotym
                                                            Strąca gwiazdy nocy.
                                                            Świt kropelką rosy
                                                            Myje kwiatom oczy.
                                                          
                                                            Wachlarzami liści
                                                            W takt serc naszych bicia,
                                                            Przyroda nakręca
                                                            Klucz w zegarze życia.
                                                          
                                                            Uskrzydlona aura
                                                            Kolorami lata,
                                                            Niczym dobra wróżka
                                                            Zmienia wystrój świata.
                                                         
                                                            Bryza resztki piany
                                                            Chwyta w wodorostach.
                                                            Chłód z nad lustra wody
                                                            Sprowadza błogostan.
                                                         
                                                            Wieczorową porą
                                                            Rój owadów bzyka,
                                                            Strzygąc półmrok ciszy
                                                            Nożycami cykad.
                                                                                 
                                                                                               Władysław Dzięgała
                                                                                                      




                                        




                                 


























                                                       


                                                    
                                                         
                                         



                                            

          



                                            


                                           





                                                                      Lipiec

                                                    Na tronie słońca
                                                    Pośrodku lata
                                                    W plażowym stroju
                                                    Jest królem świata.
                                                  
                                                    Ma krótkie noce
                                                    I ciepłe morze,
                                                    Błękitne niebo,
                                                    Cudowne zorze.
                                                  
                                                    Serce żarliwe,
                                                    Usta gorące
                                                    I duszę taką
                                                    Jak słońc tysiące.

                                                    Lipiec na szyi
                                                    Nosi medalik
                                                    Z zapachem lipy
                                                    I słodkich malin.
                                                  
                                                    Zaś zakochanym
                                                    Rozdaje wianki
                                                    Z białych jaśminów
                                                    I macierzanki.

                                                    Nie lubi deszczy,
                                                    Uwielbia suszę,
                                                    Trawom i ziołom
                                                    Zabiera duszę.
                                                  
                                                    Kobiercom kwiatów,
                                                    Żywej zieleni
                                                    Zagląda w serce
                                                    Okiem promieni.
                                                  
                                                    Pełen wigoru
                                                    Z miną chojraka 
                                                    W ginącym zbożu
                                                    Tańczy kozaka.  

                                                    Spragniona ziemia
                                                    Po nocach skrycie
                                                    Kropelką rosy
                                                    Ratuje życie.


                                                                 Władysław Dzięgała







        

                                                            
                                                            W maju
                                                                
                                                  W maju życie kniei
                                                  Tętni całą mocą.
                                                  Przyroda się cieszy
                                                  Widząc jak uroczo:    
                                               
                                                  Słońce pieści kwiaty,
                                                  Wiatr kołysze drzewa.
                                                  Brzoza czesze włosy,
                                                  A szpak dumki śpiewa.
                                               
                                                  Pszczoła pyłek zbiera,
                                                  Dzięcioł dziuple kuje.
                                                  Dzierzba wije gniazdo,
                                                  Pająk sieci snuje.
                                               
                                                  Dąb pręży konary,
                                                  Klony klaszczą w dłonie.
                                                  Wierzba gubi bazie,    
                                                  Runo w barwach tonie.
                                                
                                                  Fiołek lico myje,
                                                  Lilia nos pudruje.                                    
                                                  Żuk idzie na spacer,
                                                  A motyl całuje.
                                              
                                                  Strumyk pieśni nuci,
                                                  Jesion ciągle marzy.
                                                  Czas pachnie konwalią,
                                                  A pokrzywa parzy.


                                                                        Władysław Dzięgała




                                                                             Maj

                                                               W cudowne szaty
                                                               Stroi się maj.
                                                               Nową ma zieleń
                                                               I las i gaj.
                                                           
                                                               Zachwyca barwą
                                                               Kwitnący sad.
                                                               Urzeka pięknem
                                                               I liść i kwiat.
                                                           
                                                              Coraz cieplejszy
                                                               Staje się cień.
                                                               Harcuje życie
                                                               I w noc i w dzień.
                                                           
                                                               Na podbój świata
                                                               Tysiącem nóg,
                                                               Wyrusza mrówka
                                                               I wij i żuk.
                                                          
                                                               Barwami tęczy
                                                               Mieni się świat.
                                                               Czas zmienia wygląd
                                                               I bieg i ład. 
                                                           
                                                               Brzezina płacze
                                                               Perłami łez.
                                                               Kusi czeremcha
                                                               Zachwyca bez.
                                                            
                                                               Na sośnie dzięcioł
                                                               Wykuwa los.
                                                               Pełza kowalik
                                                               I gwiżdże kos.
                                                          
                                                               Sikorka z trznadlem
                                                               Bronią swych gniazd.
                                                               Lelek śle pieśni
                                                               Do złotych gwiazd.
                                                            
                                                               Nad łąką fruwa
                                                               Cały rój pszczół.
                                                               Maj życie kusi
                                                               Zapachem ziół.

                                                                     Władysław Dzięgała




                     

                                                     
                                       

                                                    
                                      


                                                Podziękowanie

                                                                    Chcę Ci – Miły - podziękować 
                                                                    Za te wszystkie lata,
                                                                    Ubrać rymy w czułe słowa
                                                                    I przekazać w kwiatach.
                                                                    Za Twój uśmiech, za błysk w oku,
                                                                    Siwy włos na skroni,
                                                                    Za dzień każdy w każdym roku,
                                                                    Za ciepło Twej dłoni.                             

                                                                    Chcę Ci – Miły  -  podziękować
                                                                    Dać Ci miłość w darze,
                                                                    Za to, że nas w sercu chowasz,
                                                                    Że jesteśmy razem.
                                                                    Za dzień, rok sekundę każdą
                                                                    Za cudowne czasy,
                                                                    I za chwilę bardzo ważną
                                                                    W całym życiu naszym.
                                                                    Za ten czas, co już upłynął.
                                                                    Za słowa, co koją.
                                                                    Za opiekę nad rodziną            
                                                                    I za dobroć Twoją.

                                                                    Chcę Ci – Miły - podziękować
                                                                    Łezką  w moim oku,
                                                                    Trudno będzie ją gdzieś schować.
                                                                    Gdyż jest na widoku. 
                                                                    Łza to szczęścia, która cieszy,
                                                                    Która skałę kruszy,
                                                                    Co raduje, a nie peszy
                                                                    I serce i duszę.    

                                                                    Chcę Ci – Miły - podziękować
                                                                    I mocno całuję,
                                                                    Z pochyloną do stóp głową
                                                                    Jeszcze raz dziękuję. 

                                                                             Władysław Dzięgała                              





                                                  Jesień życia

                                                           Jesień życia - Droga Moja -
                                                           Tak na rozum zdrowy,
                                                           To schronienie , to ostoja
                                                           Dla siwiutkiej głowy.
                                                        
                                                          Co strudzone serca chowa
                                                          W barwną porę roku,
                                                           Co jak rosa ta wrześniowa
                                                           Błyszczy łezką w oku.     

                                                           Jesień życia - Mój Ty Skarbie -
                                                           Codziennie się kurczy
                                                           I choć daje nam po garbie
                                                           Jest nagrodą Stwórcy.
                                                          
                                                           Podziwiajmy barwy cieni
                                                           Póki słońce świeci.
                                                           Krótkie dni są tej jesieni,
                                                           A czas szybko leci.

                                                           Jesień życia - Moja Droga -
                                                           Skałę w sercach kruszy,
                                                           I jest łaską Pana Boga
                                                           Dla strapionej duszy.
                                                         
                                                           Jest nadzieją na dni szare
                                                           Od samego rana,
                                                           Tą, co daje siłę, wiarę
                                                           Trwania.
                                                                           Trwania.
                                                                                          Trwania.


                                                                                                      Władysław Dzięgała

                                                             

                                        Patrz mi w oczy

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy mówisz.
                                                 Patrz mi prosto w oczy.
                                                 Nie próbuj mnie zwieść i zgubić,
                                                 Kłamstwem  przeuroczym.

                                                 Patrz mi w oczy. Nie zamykaj
                                                 Sumienia powieką.
                                                 Ukryć można potok szykan.
                                                 Twój potok jest rzeką.

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy kluczysz
                                                 Ścieżkami złej woli.
                                                 Po bezdrożach  miłość włóczysz
                                                 Nie bacząc, czy boli.

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy kłamiesz,
                                                 Nie opuszczaj wzroku,
                                                 Kłamstwa w duszy tworzą znamię.
                                                 Serce łzawi w szoku.

                                                Patrz mi w oczy. Mów nie gmatwaj.
                                                Świętości nie kalaj.
                                                Kłamstwo życia nie ułatwia,
                                                Serc w jedno nie scala. 


                                                                              Władysław Dzięgała




                                                                   

               

                                    Kwiecień      


                                      Chodzi razem z wiosną
                                           Po kniei i lesie,
                                           Obudzonej ziemi
                                           Radość życia niesie.
     

                                           Stąpa bardzo cicho.

                                           Ostrożnie. Pomału.

                                           Po bezdrożu błota

                                           Z tysiącami kałuż.

                                        

                                           Budzi świat z letargu.

                                           Słońcem się zachwyca.

                                           Rozdaje uśmiechy,

                                           Eliksiry życia.

                                     

                                           Zielonym przylaszczkom

                                           Śpiącym tuż nad glebą,

                                           Maluje kolory

                                           Błękitne jak niebo.

                                 

                                           Tka cudne arrasy

                                           Z zawilców i trawy

                                           Anielsko bielutkich

                                           I żółto złotawych.

                                 

                                           Przyodziewa w zieleń

                                           Szary las zaspany

                                           I pod stopy ściele

                                           Tęczowe dywany.

                                    

                                           Ptakom miejsc użycza

                                           W grabowych koronach

                                           By śpiewały pieśni

                                           Na leśnych balkonach.

                                  

                                           Rankiem czesze wierzbom

                                           Rozpuszczone włosy.

                                           Rozdaje turzycom

                                           Naszyjniki z rosy.

                                   

                                           Doliny zaś stroi

                                           W kwiatów barwne wieńce

                                           W długonogie lilie,

                                           W złociste kaczeńce.

                                   

                                           Czułe słówka szepcze

                                           Nadrzecznym jesionom,

                                           Kamyczkom w strumieniu,

                                           Lustrzanym ikonom.

                                     

                                           Podziwia przyrodę

                                           Pod drzew koronami,

                                           Umajoną kwieciem,

                                           Pachnącą fiołkami.



                                                                 Władysław Dzięgała

          



                                                                               


                                            


                      








       Zaproszenie


        Dziś zapraszam Cię na spacer
        Tam gdzie dzień się wita z nocą.
        Gdzie znikają komet race.
        Gdzie świat stanął, by odpocząć. 
      
        Tam gdzie księżyc śpi w potoku.
        Gdzie świt skrada się na palcach.
        Ranek chodzi w mgieł szlafroku.
        Smugi cienia tańczą walca.

        Dziś zapraszam Cię na spacer,
        Tam gdzie cisza duszę koi .
        Tam gdzie stresy są bez znaczeń.
        Czas zatrzymał się i stoi.
      
        Tam gdzie rosa bywa tęczą.
        Tam gdzie mech północ wytycza.
        Gdzie przy ścieżkach wrzosy klęczą.
        Tam gdzie knieja jest dziewicza.

                                                                                                          

                           Władysław  Dzięgała
                                



                             

                                   
Wiosna

Pod zmrożoną zaspą
Słychać bicie serca,
To przez płatki śniegu
 Kiełek się przewierca.

  Złotem kuszą mlecze.
  Zielenią się łąki.
  Krety sypią kopce.    
  Wystrzeliły pąki.

  Leci klucz żurawi.
  Wierzby czeszą włosy.
   Zaklekotał bociek.
   Zagwizdały kosy.

   W aureoli słońca
    Po nieba błękicie,
    Idzie do nas wiosna
    Budząc ze snu życie.

                Władysław Dzięgała















                                                        Wiosna

                                                  Wiosna pachnie bzami,
                                                  Jaśminem i majem.
                                                  Uśmiecha stokrotką
                                                  I urzeka gajem.
                                               
                                                  Maluje kolory,
                                                  Przyodziewa szaty.
                                                  Pieści złotem słońca
                                                  I rozdaje kwiaty.
                                             
                                                  Spogląda błękitem,
                                                  Zachwyca kobiercem.
                                                  Uskrzydla marzenia
                                                  I raduje serce.
                                              
                                                  Dzwonkami konwalii
                                                  Budzi ze snu knieję.
                                                  Soczystą zielenią
                                                  Rozbudza nadzieję.

                                                               Władysław Dzięgała        

                                             

                                                          







                                         
                                                                  Marzec

                                                               Mróz drzewom w bieli
                                                               Dywany ścieli
                                                               Ubiera w szadź.
                                                               Zamieć wiruje.
                                                               Słońce całuje.
                                                               Życie chce wstać.
                                                               Krótsze są cienie.
                                                               Tańczą promienie.
                                                               Czas zmienia bieg.
                                                               Przedwiośnie kroczy.
                                                               Otwiera oczy
                                                               I widzi śnieg.
                                                               Marzec ołtarze
                                                               Już stroi w bazie
                                                               Choć szron się skrzy.
                                                               Uśmiechem wiosna
                                                               Śliczna, radosna
                                                               Puka do drzwi.
                                                               Ptak głośniej śpiewa
                                                               Szuka na drzewach
                                                               Dziupli i gniazd.
                                                               Zgubił róg jeleń.
                                                               Zieleńsza zieleń.
                                                               Budzi się las.
                                                               Przebiśnieg biały
                                                               Przez śniegu zwały
                                                               Wyjrzał by żyć.
                                                               Zaprasza rączką
                                                               Cieplutkie słonko
                                                               Do swoich lic.
                                                               Przyroda żywa
                                                               Wici rozsyła
                                                               Do pszczelich chat,
                                                               Z bijącym sercem
                                                               Kwiatów kobiercem
                                                               Otula świat.


                                                                         Władysław Dzięgała







  


                                     






         



                       
                                               


                            




                
                                                      




                                         










                                                         

                                    




                                                        


                      

                             

                 

                             






                                      








                

                         
                                                             


                                       
                                                         




                          




                            









                                     
                                                     








                                                  
                                                                



                                                                  








                       





                                                    Spacer 


                                         Stąpam cicho w gąszczu cieni
                                        Krętą ścieżką pośród drzew,
                                        Zmysły pieści czar zieleni,
                                        Szelest liści, ptaków śpiew.
                               
                                        Dzięcioł z dziupli okiem łypie,
                                        W błocie ślad zostawił dzik,
                                        Usiadł drozd na starej lipie,
                                        Za kotarą liści znikł.
                               
                                        Tropem zwierząt kluczę w kniei,
                                        Miło szumią buki w krąg,
                                        Brzoza pniami ściany bieli,
                                        Sosnę pieści stary dąb.
                               
                                        Orzeł krąży ponad chmurą,
                                        Słychać żuczka tupot nóg,
                                        A na ścieżce leży pióro,
                                        Które w locie zgubił kruk.
                                 
                                        Idę sam dywanem cieni,
                                        Dookoła świat jest mój,
                                        A na klonie wśród zieleni
                                        Koncert dla mnie gra pszczół rój.
                             
                                        Grab wyciąga do mnie ramię,
                                        Trawa kłania mi się w pas.
                                        Szumi knieja tylko dla mnie,
                                        Tylko dla mnie pachnie las.




                                                                 Władysław Dzięgała












                                                                 








                                                                   




                         



                                                                    



                                                       
                                  



                                      


                                           


                                  Spacer we dwoje


                                                             Pójdziemy na spacer
                                                Ścieżkami półcieni,
                                                Misternie utkanych
                                                Z żywicznej zieleni.
                                      
                                                Pójdziemy w głąb boru
                                                Dywanem mchów, wrzosów,
                                                Za głosem sikorek,
                                                Kukułek i kosów.
                    
                                                W przepastne rewiry
                                                Gdzie liść skrywa słonko,
                                                Gdzie strzegą swych skarbów
                                                Borówka z poziomką.

                                                Pójdziemy we dwoje
                                                Po leśnych bezdrożach,
                                                Wśród kwiatów paproci
                                                Ulotnych jak zorza.

                                                Pójdziemy w głąb puszczy
                                                Na palcach, po cichu,
                                                Tropami jeleni,
                                                Jenotów i żbików.

                                                W gąszcz dzikich ostępów
                                                Jak łosie o świcie,
                                                Odkrywać na nowo
                                                Przyrody oblicze.



                                                                   Władysław Dzięgała
                           





                      
                                                           


















                                                                                                         



                                           Skrawek  wyśniony

                                                                        Mam takie miejsce,
                                                                    Skrawek wyśniony,
                                                                    Nad którym zorze
                                                                    Tworzą ikony.
                                                                    
                                                                    Pachnący wrzosem,
                                                                    Żywicznym drzewem
                                                                    Z błękitną wodą
                                                                    I ptaków śpiewem.

                                                                    Na którym wiosna
                                                                    Rozkwita majem,
                                                                    Szemrzą strumyki
                                                                    I szumią gaje.

                                                                    Faluje zieleń,
                                                                    Złocą się łany,
                                                                    Skrawek, zakątek,
                                                                    Raj zapomniany.
                                                                 
                                                                    Jest tu tak cicho,
                                                                    Że liści drżenie
                                                                    Na ścieżkach czują,
                                                                    Jedynie cienie.

                                                                    I tak przecudnie
                                                                    I tak anielsko,
                                                                    Że bosko pachnie
                                                                    Tu nawet zielsko.

                                                                    Jest tu tak miło,
                                                                    Ślicznie, uroczo,
                                                                    Że czas na chwilę
                                                                    Przysiadł, by spocząć.
                                                                   
                                                                    Życie nie pędzi,
                                                                    A drepcze prawie,
                                                                    Tu się uśmiecha
                                                                    Kamień  ciekawie.
 
                                                                    Srebrzy się księżyc,
                                                                    Gwiazdy się złocą,
                                                                    A kwiat paproci
                                                                    I rozkwita nocą.
                                                                 
                                                                    Ten okruch marzeń
                                                                    Przycupnął, czeka,
                                                                    Chwyta za serce,
                                                                    Duszę urzeka.

                                                                    Ten świat beztroski,
                                                                    Inny, nie znany,
                                                                    Świat wytęskniony,
                                                                    Świat ukochany.

                                                                    Jest przeuroczy
                                                                    I taki miły,
                                                                    Że, aż się boję
                                                                    Czy jest prawdziwy?
                                                                 
                                                                    
                                                                                
                                                                                                        Władysław Dzięgała

















                                                         




                                                             We dwoje
                                                                        
                                                      Pójdziemy we dwoje,
                                                      Na spacer daleki,
                                                      Tam gdzie pluszcze woda.
                                                      Gdzie meander rzeki.

                                                      Gdzie w prastarej kniei
                                                      Mówią o nas drzewa,
                                                      Gdzie kos zakochany
                                                      Dumki swoje śpiewa.

                                                      Gdzie bóbr nurtom rzeki
                                                      Drzwi zamyka przy mnie.
                                                      Gdzie srebrzyste fale
                                                      Szepczą Twoje imię.

                                                      Gdzie w dywanie runa
                                                      Kaczeńce się złocą,
                                                      Gdzie zawilce białe,
                                                      Śmieją się uroczo.

                                                      Gdzie prastare dęby
                                                      I jawor wiekowy,
                                                      Przed Tobą do ziemi
                                                      Pochylają głowy.

                                                      Pod Twoim urokiem
                                                      Są tu leśne zioła,
                                                      Pachnąca konwalia,
                                                      I fiołki w parowach.

                                                      Gdy przychodzisz tutaj
                                                      Bór o Tobie gwarzy,
                                                      Kolce chowa róża,
                                                      Pokrzywa nie parzy.

                                                       Siądźmy na ławeczce
                                                      Otuleni cieniem.
                                                      Posłuchajmy w ciszy
                                                      Wyznań z Twym imieniem.

                                                      Słysząc o czym szumi
                                                      Bór z prastarą knieją,
                                                      Staję się zazdrosny
                                                      O Ciebie
                                                                    Nadziejo.
     


                                                              Władysław Dzięgała

                  





                                               



                                                Bukiet

                                Zerwę kwiaty wczesnym świtem.
                                Tam gdzie chabrów jest najwięcej.
                                Dam Ci bukiet marzeń skrytych,
                                Tych wyśnionych w snach dziewczęcych.
                            
                                Pójdę z Tobą hen nad łąkę.
                                Tam, gdzie wiosna tka dywany.
                                Dam Ci kwiat z cudownym pąkiem,
                                Co rozkwita zakochanym.
                              
                                Pójdę z Tobą wzdłuż strumienia.
                                Tam, gdzie rosną lilie w wodzie.
                                Dam Ci bukiet uwielbienia.
                                I od święta i na co dzień.  
                              
                               Pójdę z Tobą na skraj kniei.
                               Tam, gdzie fiołków są kobierce.
                               Jeśli znajdę kwiat nadziei.
                               Zamiast kwiatów dam Ci serce.

                                                            Władysław Dzięgała
                             
                                                               


           













          Zaproszenie


          Dziś zapraszam Cię na spacer
        Tam gdzie dzień się wita z nocą.
        Gdzie znikają komet race.
        Gdzie świat stanął, by odpocząć. 
   
       Tam gdzie księżyc śpi w potoku.
        Gdzie świt skrada się na palcach.
        Ranek chodzi w mgieł szlafroku.
        Smugi cienia tańczą walca.

        Dziś zapraszam Cię na spacer,
        Tam gdzie cisza duszę koi .
        Tam gdzie stresy są bez znaczeń.
        Czas zatrzymał się i stoi.
       
        Tam gdzie rosa bywa tęczą.
        Tam gdzie mech północ wytycza.
        Gdzie przy ścieżkach wrzosy klęczą.
        Tam gdzie knieja jest dziewicza.

                                                                                                          

                           Władysław  Dzięgała





                             





                                                         Knieja



                                            Urok kniei kusi, wzrusza

                                        I zaprasza na swe drogi.

                                        Tam gdzie drzemie ciszy głusza,

                                        Gdzie króluje spokój błogi.

                                       

                                        Tam, gdzie wstaje cień z uśpienia.

                                        Gdzie się budzi brzask o świcie.

                                        Tam, gdzie światło smugą cienia,

                                        Drzew konary pieści skrycie.

                                    

                                        Gdzie bóbr wznosi wodospady.

                                        Srebrem skrzy się lustro wody.

                                        Strumień nuci pieśń kaskady.

                                        Złote rybki mają gody.

                                      

                                        Tam, gdzie wiosna zmienia szaty.

                                        Wdziewa perły z kropel rosy.

                                        Gdzie rozdają uśmiech kwiaty

                                        I cudownie gwiżdżą kosy.

                                     

                                       Tam, gdzie las ma swe sklepienie

                                        I gdzie lipy pachną miodem.

                                        Tam, gdzie gubią trop jelenie,

                                        Zimorodki piją wodę.

                                     

                                        Tam, gdzie nie ma żadnych ścieżek.

                                        Stopy drzewom, mech przykrywa.

                                        Kwiaty tkane są w kobierzec,

                                        A czas pachnie jak pokrzywa.

                                    

                                        Gdzie chór ptaków pieśni śpiewa,

                                        Gdzie Bóg ukrył wrota czasu.

                                        Tam gdzie mają duszę drzewa

                                        I gdzie bije serce lasu.



                                                         Władysław  Dzięgała        



                             





                          Złota Jesień

                           
                               Złota polska jesień, 
                             Ubrana w pastele.
                             Pocałunkiem chłodu,
                             W żółć zamienia zieleń.
                            
                            Wiatrem zrywa liście,
                             Słońcem tka kobierce.
                             I przed mrozem chowa,
                             Puszczy wielkie serce. 
                           
                             Dookoła spokój.
                             Cisza, drzewa, las.
                             Świat stanął w pół kroku.
                             Zatrzymał się czas.                                    

                                          Władysław Dzięgała









                                  






                              

                               

                                            




                                             

                             


                                        





                                              Skarby natury
                                                
                                                 Natura swe skarby
                                                 Nam ludziom rozdała.
                                                 Jedne są zbyt kruche,
                                                 A inne jak skała.
                                                
                                                 Niektóre ukryła
                                                 Na dziewiczych łonach,
                                                 A te najcenniejsze
                                                 Tuli w swych ramionach.
                                              
                                                 Chroni swoje skarby,
                                                 Niczym oka w głowie.
                                                 By je na tej ziemi,
                                                 Nie mógł zniszczyć człowiek.
                                             
                                                 Natura dar Boga. 
                                                 Przyroda rzecz święta.
                                                 Brzmią jak przykazania,
                                                Warto je pamiętać.

                                                            Władysław Dzięgała






                                          


                                                              

                                                  Jar

                                            Skryty w cieniu kniei
                                            Wąwóz mało znany,
                                            A w nim brzeg strzelisty,
                                            Krawędzie i ściany.                      
                                         
                                            Przepaścisty parów
                                            Porośnięty trawą.
                                            Przygarbioną wierzbą,
                                            Osiką koślawą.
                                          
                                            Przystrojony w osty.
                                            Pazurki jeżyny.
                                            Zapach macierzanki.
                                            I laur z wikliny.
                                           
                                            Rzeźbiony głęboko
                                            Dłutem czystej wody.
                                            Cienisty, zielony 
                                            Dar Matki Przyrody.

                                                               Władysław Dzięgała



















                                                     Mgła

                                              Nadrzeczną dolinę
                                              Od samego rana,
                                              Przykrył obłok pary
                                              Gęsty jak śmietana.
                                          
                                              Pochylony nisko
                                              Niczym konik siwy,
                                              Chwyta traw czupryny
                                              Oziębły, leniwy.
                                            
                                              Nadwodną kalinę
                                              Przystraja i tuli,
                                              Jak do ślubu pannę
                                              W biały welon tiuli.
                                            
                                              Diamentowe kolie
                                              Daje pajęczynie.
                                              Zapatrzony w słońce,
                                              Opada i ginie.

                                                           Władysław Dzięgała   
                             













      Wieczorny chłód
            
                   Nad wodą tęcza
                   Zagląda w las,
                   Blaskiem wyznacza
                   Drogę do gwiazd.
                 
                   Prasując taflę
                   Przyrody dłoń,
                   Srebrzystą bryzą
                   Wygładza toń.
                
                   Okryty cieniem
                   Wieczorny chłód,
                   Trzcinami puka
                   Do kniei wrót.
               
                  Wtulony w brzozę
                   Dębowy pień,
                   Zasypia w wodzie
                   Zmieniony w cień.
                
                   Zakończył koncert
                   Już cykad chór,
                   Zdrzemnął się także   
                   Żywiczny bór.

                                 Władysław Dzięgała

                           

                               







                                           Cień

                                   Na rozstaju dróżek
                                   Gdzie są drzew ołtarze,
                                   Cień spoczął wygodnie
                                   Na dęba konarze.
                                
                                   Do omszonej kory
                                   Przytuliwszy lico,
                                   Zaglądał w głąb dziupli
                                   Podziwiając nicość.
                                
                                   Czesząc włosy słońcu
                                   Na dębie wysokim,
                                   Paluszkami chłodu
                                   Zwijał promyk w loki.
                                
                                   Światłocieniem koron,
                                   Błyskiem z nieba skroni,
                                   Kucnął u stóp moich,
                                   Usiadł na mej dłoni.
                                 
                                   Na zakręcie drogi, 
                                   Na grzbietach kamieni,
                                   Kładł dywanik ciszy,
                                   Chłodu i półcieni.
                                
                                   Pod zielonym dębem,
                                   Wiekowym korzeniem,
                                   Bije serce ziemi
                                   Urzeczone cieniem.

                                               WładysławDzięgała

                                 

                                         Cisza

                                          
                                           W bezkresnej głuszy,
                                           Ciszy bez dna,
                                           Milczące cienie
                                           Zieleń i Ja.
                                       
                                           Żółty kalendarz
                                           Bez nazw i dat,
                                           Klonowym listkiem
                                           Do nóg mi spadł.
                                       
                                           Przede mną, za mną
                                           Drzewa i las,
                                           Kucnęło życie,
                                           Przycupnął czas.
                                         
                                           Zamilkła knieja,
                                           Znikł ptaków śpiew.
                                           Wiatr wstrzymał oddech
                                           W koronach drzew.
                                        
                                           W ciszy tej słyszę 
                                           Jak igły z drzew,    
                                           Spadają z hukiem
                                           Na miękki mech.

                                                     Władysław Dzięgała       








                              
                                      
                                   
                      









                                 


                                 




                                                              
                                                       
                                                            



                                                 


                                                   







                                                       Sierpień

                                                         Rozdaje noce
                                                         Snem malowane,
                                                         Ogrzewa brzaskiem
                                                         Chłodny poranek.
                                                     
                                                         Zauroczony
                                                         Różowym świtem
                                                         Na płody lata
                                                         Patrzy z zachwytem:
                                                       
                                                         Na złoto kłosów,
                                                         Na jędrność warzyw,
                                                         Kolory sadów,
                                                         Ogrody marzeń.
                                                        
                                                         Patrzy jak kroczy
                                                         Przyroda szczodra
                                                         W obfitych piersiach
                                                         Dojrzałych biodrach.  
                                                         
                                                         Zachwyca ziarnem
                                                         Koszonych łanów
                                                         I pierwszym lotem
                                                         Młodych bocianów.
                                                       
                                                         Gra pieśni lata
                                                         Na światła strunach
                                                         I chowa grzyby
                                                         W kieszeniach runa.
                                                        
                                                         Rozgrzewa słońcem
                                                         Jak rajskie wino,
                                                         Kusi jagodą
                                                         I jarzębiną.
                                                       
                                                         Rozsiewa zioła,
                                                         Barwi owoce,
                                                         Przykrywa niebo
                                                         Gwieździstym kocem.
                                                        
                                                         Wieczorem sierpień
                                                         Nad lustrem wody
                                                         Słucha jak bije
                                                         Serce przyrody.
                                                        
                                                         Jak srebrny księżyc
                                                         Na falach znika,
                                                         Jak strzygą ciszę
                                                         Nożyce cykad.
                                                    
                                                                   Władysław Dzięgała







                                                 

                             

                                         

    

                           

                                                     





                                          Rytmy  życia


                                                          Po ciszę i spokój
                                                         Wyruszam do lasu.
                                                         Tam nie słychać kroków
                                                         Drzemiącego czasu.
                                                      
                                                         Tam już od stuleci
                                                         W miejscu stoją drzewa.
                                                         Słońce się uśmiecha,
                                                         A czas wiecznie ziewa.
                                                      
                                                          Życie stąpa cicho
                                                          Nie wydając głosu.
                                                          Żaden stres i pośpiech
                                                          Nie pogania losu.
                                                   
                                                          Tam przyrody serce
                                                          Rytmem lasu bije.
                                                          Tutaj moja dusza
                                                          Rytmem ludzi żyje.

                                                                                                     Władysław Dzięgała
                                                                             































                                      











                                      Łzy Boga

                                          Krople deszczu, to łzy Boga.
                                          Pan Bóg także nie raz płacze.
                                          Spójrz na szybę Moja Droga,
                                          Jak po szkle kropelka skacze.
                                        
                                          Spójrz na niebo, jakie ciemne.
                                          Przygnębione i markotne.
                                          Obraziło się na ziemię
                                          I dlatego takie psotne.
                                        
                                          Zatrzymało promyk słońca.
                                          Nic nie widać, nawet z bliska.
                                          Stare drzewa grzmotem trąca
                                          I co rusz iskrami ciska.

                                          Dookoła trzy dni mżyło.
                                          Już przemokła nawet strzecha.
                                          Żeby słońce zaświeciło,
                                          Musi Pan Bóg się uśmiechać.

                                                                     Władysław Dzięgała










                
                                           



                                                             Tęskno mi tęskno

                                                                  Tęskno mi tęskno
                                             Za moim lasem,
                                             Za starym dębem
                                             Co walczy z czasem.
                                        
                                             Za bluszczem, który
                                             W dzikich parowach
                                             W swych drobnych dłoniach
                                             Konwalie chowa.
                                          
                                              I za kaliną,
                                             Którą świt muska,
                                             Kolorem takim
                                             Jak Twoje usta.
                                         
                                             
                                             Tęskno mi tęskno
                                             Za moją knieją,
                                             Co serce koi
                                             Barwy nadzieją.
                                           
                                             Za szarym klonem
                                             W zielonych liściach,
                                             Bielą czeremchy
                                             Ukrytą w kiściach.
                                            
                                             I za przylaszczką
                                             Z kwiatem uroczym,
                                             Takim niebieskim
                                             Jak Twoje oczy.

                                          
                                            Tęskno mi tęskno
                                            Za moim borem,
                                            Co żywic zapach
                                            Przyodział w korę.
                                          
                                            Za sosną, która
                                            Drzew stopy całe
                                            Dostojnie chowa,
                                            We wrzos i trawę.
                                         
                                            Za kępą fiołków
                                            Z kroplami rosy,
                                            Pachnących cudnie
                                            Jak Twoje włosy.


                                            Tęskno mi tęskno
                                            Za moją rzeką,
                                            Za mgłą przepastną
                                            Białą jak mleko.
                                          
                                            Za wstążką wody,
                                            Pośród zieleni,
                                            Za srebrną falą
                                            W girlandach cieni.
                                        
                                            Za kroplą wody,
                                            Co mknie przed siebie.
                                            Tęskno mi tęskno.
                                            Tęskno.
                                                         Do Ciebie.


                                                          Władysław Dzięgała










                                                                    

                                                        






                                               

                                       





                                      














                                   




                                        

                                             




                                                Czerwiec


                                                              Urzeka zapachem,
                                                              Zachwyca urodą,
                                                              Rządzi nim piękno,
                                                              Króluje młodość.
                                                          
                                                              W sadach, ogrodach,
                                                              Na polu, kniei
                                                              Pną się do nieba
                                                              Kwiaty nadziei.
                                                           
                                                              Fruwa motylem,
                                                              Bzyka komarem,
                                                              Odurza miętą,
                                                              Jaśminu czarem.
                                                             
                                                              Słonko go pieści,
                                                              Świerszcz stresy studzi,
                                                              Wietrzyk kołysze,
                                                              Świt ze snu budzi.
                                                             
                                                              Figlarny czerwiec
                                                              Rytm czasu chowa
                                                              W puszczańskich jarach,
                                                              Dzikich parowach.
                                                            
                                                              Uwielbia słońce,
                                                              Nie lubi mroku,
                                                              Szczyci się nocą
                                                              Najkrótszą w roku.
                                                         
                                                              Małym świetlikom
                                                              W nowiu księżyca
                                                              Włącza i gasi 
                                                              Neony życia.
                                                            
                                                              W noc świętej Wandy
                                                              Na stawie, rzece
                                                              Na wodę puszcza
                                                              Wianki i świece.
                                                     
                                                              Żegna go wiosna
                                                              Zakłopotana,
                                                              A wita lato
                                                              Zapachem siana.

                                                                           Władysław Dzięgała




                                                              



                                  










                                                      


                                     





                                    

                                         Śpieszmy się




                                               Śpieszmy się szanować
                                            Skarby tego świata,
                                            Dane nam od Boga
                                            W przeuroczych szatach.                                     

                                            Błękitną planetę,
                                            Turkusowe morze,
                                            Żywą zieleń puszczy,
                                            Kolorową zorzę.
                                           
                                            Śpieszmy się szanować
                                            Pola, łąki, gaje,
                                            Umajone wzgórza,
                                            Cieniste ruczaje.  
    
                                            Zapach ziół w parowie,
                                            Śpiewy ptaków w trzcinie,
                                            Cienie mew na fali.
                                            Piękno,
                                                         które ginie.    

                                            Śpieszmy się szanować
                                            Góry, lasy, wody.
                                            Śpieszmy się szanować
                                            Ołtarze przyrody.

                                            Tak szybko znikają
                                            Ze świątyni Boga,
                                            Że aż serce boli
                                            I ogarnia trwoga.  
                                           
                                            Śpieszmy się szanować
                                            Skarb w cudownych szatach.
                                            Serce tej planety,
                                            Płuca tego świata.

                                            To, co chroni życie,
                                            Daje ludziom zdrowie.
                                            To, czego nie zniszczył
                                            Na tej ziemi
                                                                  człowiek.
   
                                                              Władysław Dzięgała



       





                                                                    

                                Prośba                                   


                                               Matko Naturo
                                        Królowo lasów,
                                        Proszę Cię daj mi
                                        Okruszek czasu.
                                     
                                        Bym mógł oczyścić
                                        Skroń Twą z freonu,
                                        A Ziemię całą
                                        Z ery betonu.
                                      
                                        Serce i duszę
                                        Oddam przyrodzie,
                                        Żywicznym borom
                                        I czystej wodzie.
                                    
                                        Otulę Ciebie
                                        Życia kobiercem,
                                        Sprawię by biło
                                        Zielone serce.  
                           
                                        Pokruszę beton,
                                        Posadzę drzewa,
                                        Będę je łzami
                                        Co dzień podlewał.
                                      
                                        Twe święte lico
                                        Schowam wśród cieni,
                                        Pod baldachimem
                                        Żywej zieleni.

                                        Zapachem żywic,
                                        Urokiem kniei,
                                        Rozbudzę w sercach
                                        Promyk nadziei.
                                     
                                        By miast kominów,
                                        Na każdym arze,
                                        Pięły się w górę
                                        Mych drzew ołtarze.
                                        
                                        Klęknę przed Tobą,
                                        Wyciągnę dłonie.
                                        Zabiorę freon,
                                        Uleczę skronie.                                        
                                      
                                        Przepastną puszczą
                                        W zielonych szatach
                                        Załatam dziury
                                        W kopule świata.

                                                        Władysław Dzięgała




                                       


                                             Przebacz

                                        
                                              Dałaś nam Matko
                                        Rajskie pejzaże,
                                        Bezcenne skarby
                                        Żywe ołtarze.
                                      
                                        Stworzyłaś życie
                                        W centrum chaosu,
                                        Diament wszechświata,
                                        Perłę kosmosu.

                                        Proszę Cię - wybacz
                                        Tym, co Twe dzieło,
                                        Ubrali dzisiaj
                                        W siarczki i freon.
                                      
                                        Co balansując
                                        Na życia brzegu,
                                        Dwutlenkiem węgla
                                        Stopili biegun. 

                                        Matko Naturo,
                                        Bardzo Cię proszę,
                                        Nie każ nam ludziom
                                        Żyć dziś pod kloszem.
                                     
                                        Wybacz Tym, którzy
                                        Chcą przez Twe skronie,
                                        Pędzić ku gwiazdom,
                                        Dziurą w ozonie.
                           
                                                                    Władysław Dzięgała




   
                                                         













                                                                        








                                                        Las nocą

                                                 W zachodzącym słońcu
                                               Światło półmrok goni
                                               Ptaki spać się kładą
                                               Cisza w uszach dzwoni.
                                             
                                               Zmierz kolory gasi
                                               I zapala gwiazdy,
                                               Aby mógł się wyspać
                                               W kniei  prawie każdy.
                                              
                                               W bezkresnych ciemnościach
                                               Cicho lata sowa
                                               Niczym jakiś duszek
                                               Na dziwacznych łowach.
                                            
                                               Księżyc okiem mruga
                                               Mgła otula drzewa
                                               Chrapie stara sosna
                                               Żuk pod listkiem ziewa.

                                                                                 Władysław Dzięgała 


                                                                 


                                                 











                                                                



                                                            Ugór


                                                         Mały skrawek ziemi
                                                         Na polskich Mazurach.
                                                         Mały skrawek ziemi
                                                         Skarpa, piach i góra. 
                                                      
                                                         Nie chcieli go ludzie
                                                         Oddali naturze.
                                                         Nie ma na nim zboża
                                                         I nie kwitną róże.
                                                      
                                                         Wiatr rozsiewa zioła.
                                                         Deszczyk je podlewa.
                                                         Żuraw spaceruje,
                                                         A skowronek śpiewa.
                                                      
                                                         Bławat niebem mruga.
                                                         Bieli się rumianek
                                                         I złocą dziurawce
                                                         Pośród macierzanek.
                                                       
                                                         Całuje go motyl,
                                                         Uwielbiają pszczoły.
                                                         Hula po nim wietrzyk,
                                                         Hasa bąk wesoły.
                                                       
                                                         Rozkwita dziewanna,
                                                         Koniczyna młoda.
                                                         Krety sypią kopce.
                                                         Cieszy się przyroda.

                                                         Mały skrawek ziemi  
                                                         Porzucony żyje.
                                                         W małym skrawku ziemi
                                                         Wielkie serce bije. 
                                                                  
                                                                   Władysław Dzięgała
                                                                       






























                                              


                     

                                  W zachodzącym słońcu


                                              W zachodzącym słońcu
                                              Niebo blask zatraca,
                                              Drzewa toną w mroku,
                                              Ptak do gniazda wraca.
                                            
                                              Kwiat pochyla kielich.
                                              Sroka skrzeczy rzadziej.
                                              Wiatr kołysze liście.
                                              Las do snu się kładzie.
                                             
                                              W zachodzącym słońcu
                                              Czas idzie piechotą.
                                              Niebo zmienia barwę
                                              Na czerwono złotą.
                                           
                                              Za kotarą zmierzchu
                                              Nocka cicho kroczy
                                              I zamyka drzewom
                                              Umęczone oczy.

                                                                Władysław Dzięgała    



   

                     

         





                                   

                                 Zachód słońca

                                Wieczorowe słońce,
                                Wszystkie barwy świata.
                                Paluszkami cieni,
                                W warkocz mroku splata.
                              
                                A gdy dłonie zmierzchu,
                                Dzień do nocy zbliżą.
                                To na klucz ciemności,
                                Zamyka horyzont.
                             
                                Obudzony księżyc,
                                Na filarach cieni.
                                Zawiesza  firany,
                                Półmroku na ziemi.
                             
                                Za kotarą zmierzchu,                               
                                Złoty Syriusz kroczy.
                                Rozkłada parawan,
                                Z wizerunkiem nocy.

                                                Władysław Dzięgała














                                                              

                                               


                                                                     






                                                            





                                                            






                                                            









                                         Las

                                   Lasem moich marzeń,
                                   Który w sercu skrywam 
                                   Jest zielona knieja
                                   Puszcza wiecznie żywa.
                               
                                   Las wysmukłych sosen
                                   Bez piły i zrębów.
                                   Las milczących grabów
                                   I wiekowych dębów.
                               
                                   Las mchów i paproci
                                   Śpiewających kosów.
                                   Las pachnących malin
                                   Poziomek i wrzosów.
                                
                                   Las nieznanych ścieżek
                                   Rusałek z nad wody.
                                   Las pełen tajemnic
                                   I dzikiej przyrody.

                             Dzięgała  Władysław 


                           







                                  






                         

                                 

                                  

                                                   

                        


 


                                                                                                       



                                      



                                             





                                 

               

                                              

                                            



                                          Słońce                          


                                                    Słońce – iskra boża
                                                    Z kuźni Hefajstosa,
                                                    Wiekuiste światło
                                                    Płonące w niebiosach.

                                                    Raca Pana Boga,                                                       
                                                    Życiodajny strumień,
                                                    Gorejąca gwiazda,
                                                    Która zerka dumnie,

                                                    Prosto w nasze dusze
                                                    Pełnym ciepła okiem,
                                                    I zachwyca serca
                                                    Czarem i urokiem.

                                                    Drzewa, kwiaty, trawy,
                                                    Zioła, mchy i chaszcze
                                                    Światłem czule pieści 
                                                    I cudownie głaszcze.

                                                    Góry, morza, lasy,
                                                    Cały świat wokoło,
                                                    Przytula jak matka
                                                    I całuje w czoło.

                                                    Złocistym promykiem
                                                    Błękit tworzy skrycie,
                                                    Ziemi daje niebo,
                                                    A planecie
                                                                        życie.

                                                                  Władysław Dzięgała






                      
                                                          




         






                             











  
                    

  
                                                   























                                       








                                   














                                           
                                                   
                                                                       


                                                                      







                                              

  






 



























                                                          












                                                                








                                                             

                                                            














                                                                                  


Świat w moich oczach -wydanie drugie Władysław dzięgała

Świat w moich oczach - wydanie drugie    Władysław Dzięgała                                                                      Walen...