Przemyślenia - zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

                                                 
 Przemyślenia- Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

                                             

                                  

                                   Era ludzkości

                                                       To czas gdy ludzkość

                                                        Zarządza światem,

                                                        Maczugą, szablą,

                                                        Czołgiem, granatem.

                                                      

                                                       W którym używka

                                                        Ma swój wiek złoty,

                                                        A prym w nim wiodą

                                                        Ćpun i narkotyk.

                                                        Zna mapę genów

                                                        I genów KOD- y,

                                                        Chce aby człowiek

                                                        Żył wiecznie młody.

                                                     

                                                        Rozbija atom,

                                                        Do gwiazd się zbliża.

                                                        I nie wiem po co?

                                                        Ten świat rozpiża.

                                                                     Władysław Dzięgała

                                                                                        31. 12. 2016 r.          

                                  Nadzieja

                                                   Jest bliźniaczką Wiary,

                                                   Jest iskierką życia,

                                                   Napawa otuchą,

                                                   Rozpromienia lica.

                                   
                                                   Daje ludziom siłę,

                                                   W duszy radość budzi.

                                                   Krzepi, żywi, ufa,

                                                   I zapały studzi.

                                                  

                                                   Krąży po salonach

                                                   I w mrocznej ulicy,

                                                   Jednym patrzy w oczy,

                                                   Drugim szczęścia życzy.

                                      
                                                  Temu, kogo dotknie

                                                   Raj otwiera wrota.

                                                   Tych, których ominie,

                                                   Życie ścieżki mota.

                                                 

                                                   Szukają Ją wielcy,

                                                   Na portalach tłumy.

                                                   Czeka ksiądz spowiednik 

                                                   I zbir ze speluny.

                                  
                                                  Temu, kto Ją znajdzie

                                                   Na pewno się uda,

                                                   Dotknąć ręką losu

                                                   I uwierzyć w cuda.

.

                                                   Czeka tłum już na Nią

                                                   I choć tam jest ciasno,

                                                   Każdy chce Nadzieję

                                                   Zatrzymać na własność.

                                               

                                                                               Władysław Dzięgała









                                            Czterolistna koniczyna

                                                   Na każdym polu,

                                                   Gdzie bywa trawa

                                                   Czekać Cię może

                                                   Pyszna zabawa.

                                  
                                                   Bo pośród kwiatów,

                                                   Których nie zliczysz

                                                   Rosną zielone

                                                   Kępy koniczyn.

                                  
                                                  W niektórych kępach

                                                   Czasami bywa

                                                   Ta czterolistna

                                                   Co szczęście skrywa.

                                   
                                                  Ten, kto ją znajdzie.

                                                   Ładnie  zasuszy.

                                                   Schowa głęboko    

                                                   Na dnie swej duszy,

                                   
                                                   Będzie żył w szczęściu

                                                   Przez długie lata,

                                                   Teraz i zawsze.

                                                   Do końca świata.

                                                                Władysław Dzięgała





          

                        

                                   Drogowskaz

                                                             Od wieków stoi

                                                             Na jezdni skraju,

                                                             Abyś nie błądził

                                                             Na dróg rozstaju.

                                             
                                                             Ma cztery ręce

                                                             I jedną nogę,

                                                             Błędnym rycerzom

                                                             Wskazuje drogę.

                                              
                                                             Widział gościniec,

                                                             Kocie łby bruku

                                                             I asfalt czarny

                                                             Szybkiego ruchu.

                                              
                                                             Droga się zmienia

                                                             Jak mgła nad ranem,

                                                             Ale kierunki

                                                             Wciąż są te same.

                                                                     Władysław Dzięgała











                                        Kropelka deszczu

                                                     Spada wprost z nieba

                                                     Na świat przyrody,

                                                     Po szybie spływa

                                                     Kropelką wody.

                                     
                                                     Toczy się wolno

                                                     Setką zakrętów

                                                     Blaskiem brylantów,

                                                     Ziarnkiem  diamentów.

                                                     Kropelka deszczu

                                                     Okruch ruczaju,

                                                     Błyszcz i skrzy się

                                                     Jak rosa w gaju.

                                     
                                                     Lśni niczym gwiazdka,

                                                     Światło lichtarzy.

                                                     Kruszy i drąży

                                                     Najtwardsze głazy.

                                                     Kropelka deszczu

                                                     Ma niebios lica.

                                                     Cudowne moce.

                                                     Eliksir życia.                                              

                                      
                                                     Dar Stwórcy świata

                                                     Matce Naturze.

                                                     Łza Pana Boga.

                                                     Ukryta w chmurze.

                                                                      Władysław Dzięgała

                                                Kamienie

                                                 Polne kamienie

                                                 Małe i duże,

                                                 Tak kolorowe

                                                 Jak bzy i róże.

                                  
                                                 Kuszą pięknością

                                                 W piaszczystej glebie,

                                                 Jak roje gwiazdek

                                                 Na wielkim niebie.

                                
                                                 Jak  Syriusz złoty

                                                 Wśród nocy ciemnej.

                                                 Jak oczy świata

                                                 Wpatrzone we mnie.

                                                

                                                 Polne kamienie

                                                 Szare i smutne,

                                                 Sumienie ziemi

                                                 W drodze pokutnej.

                                 
                                                 Pielgrzymi czasu

                                                 W wytartych szatach,

                                                 Co milcząc idą

                                                 Na krańce świata.

                                  
                                                 Wtulone w ziemię

                                                 Cichutko siedzą,

                                                 Przykryte mchami

                                                 Za byle miedzą.

                                               

                                                          Władysław Dzięgała

                                              Brzask

                                            Brzask światła nicią

                                            Obszywa szaty

                                            Zdobi koronką

                                            Trawy i kwiaty.

                             
                                            Rannym świtaniem

                                            Zmywa mrok nocy,

                                            Ożywia barwy,

                                            Zachwyca oczy.

                           
                                            Promykiem słońca

                                            Ciemności peszy,

                                            Daje kolory

                                            Zabiera stresy.  

                            
                                            Po srebrnej bryzie,

                                            Po wodorostach

                                            Jak nimfa wodna

                                            Stąpa błogostan.

                           
                                            Barwami tęczy

                                            Dzika przyroda,

                                            Wchodzi do serca

                                            Po życia schodach.     

                                     

                                                      Władysław Dzięgała

                                          

Zwierciadło duszy.

Gdzieś głęboko na dnie duszy,

Gdzie kolebka jest sumienia,

Są tam struny, struny wzruszeń.

Stany uczuć w barw odcieniach.

Skryte rytmem w serca biciu,

Drgają chwilą niczym flesz

Tą, co radość daje w życiu

I tą smutną, pełną łez.

Są w niej dobroć, czułość, tkliwość

                               Radość, szczerość, śmiech, kochanie,

Piękno, przyjaźń, wielka miłość

I anielskich fletów granie.

Są i smutki, gniew, nienawiść,

Zazdrość, zemsta, okruch zła.

Są choroby, ludzka zawiść

Gdyż w rytm taki chwilka drga.

Duszy miejsca mało znane,

Te ze smutkiem, te ze śmiechem

Są strunami powiązane.

Struną świętą. Struną z grzechem.

                 
                                  Tam gdzie dobroć gniewu cieniem.

                                  Gdzie nienawiść przyjaźń kruszy.

                                   Tam sumienia są korzenie,

                                   I zwierciadło twojej duszy.

              Władysław  Dzięgała

                                        Pech

                                 W mózgu centrum burz,

                                 A w sercu pochmurno.

                                 Bo mój Anioł Stróż,

                                 Wyjechał na urlop.

                
                                 Szczęście znikło gdzieś.

                                 Zabrał je mój Święty.

                                 Wszędobylski stres,

                                 Dręczy jak najęty.

                                 Na rozstajach dróg,

                                 Błądzę nieprzytomnie.

                                 Pewnie Wielki Bóg,

                                 Nie pamięta o mnie.

             
                                 Pech zniknąłby już,

                                 Lecz w tym cały szkopuł,

                                 Że mój Anioł Stróż,

                                 Nie wrócił z urlopu.

      Władysław Dzięgała

                                         Księga życia

                                         W samym środku duszy.

                                         W tajemniczej skrytce,

                                         Stąpa moje życie

                                         Po Ariadny nitce.

                      
                                         Na zaułkach ścieżek

                                         Wypranych z sumienia,

                                         Zapisuje słowa

                                         Warte przemilczenia.

                       
                                        Uczynkiem i grzechem, 

                                         Łzą z mojego lica,

                                         Odciska litery

                                         Na duszy stronicach.

                        
                                         Zatroskany Anioł

                                         Z dna rozpustnej duszy,

                                         Zmiata skrzydła piórem

                                         Życia mego fusy.

                                                       Władysław Dzięgała

                                                  Uczucie

                                          W niewinnym serduszku

                                          Uczucie dojrzewa.

                                          Tęsknota je rodzi,

                                          A łezka podlewa.

                          
                                          Cudowne, najszczersze,

                                          Szalone, kochane,

                                          Jedyne, najdroższe,

                                          Żarliwe, nieznane.

                        
                                          Jak wulkan wybucha.

                                          Rozkwita jak róża.

                                          Zapachem upaja

                                          I czarem odurza.

                        
                                         Rozbudza nadzieję,

                                          Serdeczność i tkliwość.

                                          Jest darem od Boga.

                                          Nazywa się miłość.

                                                           Władysław Dzięgała