Sekrety przyrody -Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

        Sekrety przyrody   - Zbiór wierszy -Władysław Dzięgała  





                                    Ołtarze  Przyrody

                                     Piękno tego świata,

                                     Ten tylko doceni.

                                     Kto przyrodę uzna,

                                     Za Matkę tej ziemi.

             
                                    Uklęknijmy przed nią.

                                     Podziękujmy za to,

                                     Że stworzyła ołtarz.

                                     Z tak cudowną szatą.

                                     

                                     Kto przyrodę niszczy.

                                     Ten Boga zasmuci.

                                     Raz stracone piękno.

                                     Nigdy nie powróci.

                    
                                    Obudźmy sumienia.

                                     Szanujmy las, drzewa.

                                     Póki Stwórca Świata,

                                     Na nas się nie gniewa.

                                                        Władysław Dzięgała.

                                                         Dąb

                                 Jana Pawła II

                                                 

                                                   Świadczy po wsze czasy

                                                   Swoim życiem długim

                                                   O Wielkim Rodaku

                                                   Janie Pawle Drugim.

                                             
                                                   Ludziom na Mazurach

                                                   Watykan przybliża.

                                                   Cień ręki Papieża.

                                                   Znak świętego krzyża.                                                                                                                                 

                                                   W Bartka genach żyją

                                                   Ojca święte słowa.

                                                   Modlitwy, homilie

                                                   I łaska Piotrowa.

                           
                                                   W samym środku drzewa

                                                   Słychać Rzymu dzwony.

                                                   Bazylika śpiewa.

                                                   Modlą się ikony.

                                                   Po koronie dębu

                                                   I Jej żywych szatach,

                                                   Stąpa duch Papieża.

                                                   Mądrość tego świata.

                                                                 Władysław  Dzięgała










                                                                                                   

                            Prośba

                                           Matko Naturo

                                        Królowo lasów,

                                        Proszę Cię daj mi

                                        Okruszek czasu.

                                        Bym mógł oczyścić

                                        Skroń Twą z freonu,

                                        A Ziemię całą

                                        Z ery betonu.

                                      

                                        Serce i duszę

                                        Oddam przyrodzie,

                                        Żywicznym borom

                                        I czystej wodzie.

                                        Otulę Ciebie

                                        Życia kobiercem,

                                        Sprawię by biło

                                        Zielone serce.  

                           

                                        Pokruszę beton,

                                        Posadzę drzewa,

                                        Będę je łzami

                                        Co dzień podlewał.

                                        Twe święte lico

                                        Schowam wśród cieni,

                                        Pod baldachimem

                                        Żywej zieleni.

                                        Zapachem żywic,

                                        Urokiem kniei,

                                        Rozbudzę w sercach

                                        Promyk nadziei.

                                        By miast kominów,

                                        Na każdym arze,

                                        Pięły się w górę

                                        Mych drzew ołtarze.

                                        

                                        Klęknę przed Tobą,

                                        Wyciągnę dłonie.

                                        Zabiorę freon,

                                        Uleczę skronie.                                       

                                        Przepastną puszczą

                                        W zielonych szatach

                                        Załatam dziury

                                        W kopule świata.

                                                        Władysław Dzięgała

                         

                                                                                 



                                                      Wodospad

                                                        Do wyścigu życia

                                                        Ze skalnej zagrody

                                                        Wyskakuje z hukiem

                                                        Wielką ścianą wody.

                                
                                                       Otulony mgłami

                                                        Zapatrzony w nicość,

                                                        Brylantową storą

                                                        Skrywa swoje lico.

                              
                                                        Aureolę tęczy

                                                        Wsparłszy o skał progi,

                                                        Girlandami pereł

                                                        Błękit nieba zdobi.   

                               
                                                        Milionami kropel,

                                                        Każda z innej strony,

                                                        Pędzi niczym tabun

                                                        Koni uskrzydlonych.

                                 
                                                        Ze skalnego szczytu

                                                        Leci w dół do mety,

                                                        W oczach błyszczą gwiazdy

                                                        Piana skrywa grzbiety.

                                
                                                        W półdzikim galopie

                                                        Z diamentowych kopyt,

                                                        Słoneczne promienie

                                                        Krzeszą iskier snopy.

                                
                                                        Wiecznie okiełznany

                                                        Prawami natury,

                                                        Nigdy nie zawraca

                                                        Żywioł na szczyt góry.

                                 
                                                        Gdyż, w dolinie czeka

                                                        Ukochane błonie,

                                                        Podium z lustra wody

                                                        I laur na skronie.

                                                       

                                                        Ukojony ciszą   

                                                        Na losu zakręcie,

                                                        Niczym ludzkie życie

                                                        Znika gdzieś w odmęcie.

                                                                 Władysław Dzięgała









                                      Zachód słońca

                                Wieczorowe słońce,

                                Wszystkie barwy świata.

                                Paluszkami cieni,

                                W warkocz mroku splata.

                                A gdy dłonie zmierzchu,

                                Dzień do nocy zbliżą.

                                To na klucz ciemności,

                                Zamyka horyzont.

                                Obudzony księżyc,

                                Na filarach cieni.

                                Zawiesza  firany,

                                Półmroku na ziemi.

                                Za kotarą zmierzchu,                                

                                Złoty Syriusz kroczy.

                                Rozkłada parawan,

                                Z wizerunkiem nocy.

                                                Władysław Dzięgała

                               Łyna

                                

                                         Pochylam  czoło

                                         Przed tobą strugo,

                                         Przed twoją wstążką

                                         Krętą i długą.

                                         Biegnącą wartko

                                         Urwiskiem stromym.

                                         Pochylam czoło

                                         Zauroczony.

                                         Pochylam czoło

                                         Przed tobą wodo,

                                         Przed twą świeżością

                                         I twą urodą.

                                         Kuszony ciszą

                                         Wpatrzony w strumyk.

                                         Pochylam czoło

                                         Pełen zadumy.

                                         Pochylam czoło

                                         Przed tobą rzeko,

                                         Przed twą kaskadą

                                         Białą jak mleko.

                                         Girlandą pereł

                                         I kroplą siną.

                                         Pochylam czoło

                                         Jak przed boginią.

                                         Pochylam czoło

                                         Przed tobą Łyno,

                                         Nadbrzeżną wierzbą,

                                         Barwną kaliną.

                                         Zielonym brzegiem

                                         I mokrym głazem.

                                         Pochylam czoło

                                         Jak przed ołtarzem.

                                         

                                                       Władysław Dzięgała

                                  

                                           Zauroczenie         

                                          Spacer wśród drzew cieni

                                          Ciszą zmysły koi,

                                          W oczach skrywa podziw

                                          Czarem serce poi.

                   
                                          Zwłaszcza w dzikiej głuszy

                                          Tam, gdzie nie ma ścieżek,

                                          Gdzie kwitną zawilce

                                          Kuszą fiołki świeże.

                  
                                          Tam, gdzie brzozy białe

                                          Sto lat prawie rosną,

                                          Tam, gdzie chmur dotyka

                                          Dąb z dorodną sosną.

                
                                          Tam, gdzie pachną wrzosy,

                                          Czernią się jagody,

                                          Gdzie tokują głuszce,

                                          Tańczy cietrzew młody.

                   
                                          Gdzie klęczą jeżyny,

                                          Rosa zdobi krzaki,

                                          Gdzie do mchów zielonych

                                          Tulą się widłaki.

                   
                                          Tam, gdzie pośród trawy

                                          I żarnowców wiotkich,

                                          Rosną kępy malin

                                          I poziomek słodkich.

                
                                          Na dnie duszy chowam  

                                          Barwnej kniei cienie,

                                          Które budzą zachwyt

                                          I zauroczenie.

                                        

                                          Nie ma już tych lasów,

                                          Co rosły przed laty.

                                          Są ogromne miasta,

                                          Małe rezerwaty.

                    
                                          Zniknął świat natury.

                                          Czym się zauroczę?

                                          Skoro rosną domy

                                          W miejscach smukłych sosen.

      

                                                         Władysław Dzięgała





  

                                        W górach

                                      Pod stopami skała.

                                      Nad głową błękity.

                                      U podnóża chmury.

                                      Nad chmurami szczyty.

                                      Ostra krawędź grani.

                                      Przepastna jaskinia.

                                      Zbocze, stok, urwisko.

                                      Zielona dolina.

                                      Niebotyczne świerki.

                                      Kozic zgrabne cienie.

                                      Rozśpiewany potok.

                                      Milczące kamienie.

                                      Drewniana bacówka.

                                      Na halach krokusy.

                                      W sercu zieleń buków.

                                      Balsam jodeł w duszy.

                                                        Władysław Dzięgała        

                                                                         
                                          

                             Skarby natury

                                                

                                                 Natura swe skarby

                                                 Ludzkości rozdała.

                                                 Jedne są zbyt kruche,

                                                 A inne jak skała.

                          
                                                 Niektóre ukryła

                                                 Na dziewiczych łonach,

                                                 A te najcenniejsze

                                                 Tuli w swych ramionach.

                          
                                                 Chroni swoje skarby,

                                                 Niczym oka w głowie.

                                                 By je na tej ziemi,

                                                 Nie mógł zniszczyć człowiek.

                                           
                                                 Natura dar Boga. 

                                                 Przyroda rzecz święta.

                                                 Brzmią jak przykazania,

                                                 Warto je pamiętać.

                                                            Władysław Dzięgała

                                                                Czas 

                                                               Jest miarą, która

                                                               Mierzy nam życie

                                                               I ludziom mówi

                                                               O wieku skrycie.

                                                
                                                              Przynosi radość,

                                                               Smutki niweczy,

                                                               Zabliźnia rany

                                                               I serca leczy.

                                          
                                                               Zsyła nam miłość,

                                                               Wypełnia nicość,

                                                               Wygładza cerę

                                                               I zmienia lico.

                                         
                                                               Kocha nas wszystkich

                                                               Starca i dziecko.

                                                               Oddaje Bogu

                                                               Duszę na wieczność.

                                                                                   Władysław Dzięgała





                                                               Puszcza
                                               
                                                             Puszcza wiecznie żywa
                                                             Jest ponadczasowa,
                                                             W niej Matka Natura
                                                             Swoje skarby chowa.
                                                             Zieleń dzikiej głuszy
                                                             Rytmem kniei żyje,
                                                             W piersiach drzew wiekowych
                                                             Wielkie serce bije.
                                                             Cienie chłodem kuszą,
                                                             Spokój zdobi lica,
                                                             Czas pachnie pokrzywą,
                                                              Noc ciszą zachwyca.  

                                                             Są tu takie miejsca
                                                             Gdzie nikt nie dociera
                                                             I te które kocha
                                                             Głuszec, żbik, wadera.
                                                             Takie, gdzie za szyszką
                                                             Na strzelistych świerkach,
                                                             Mysikrólik w locie
                                                             Bystrym wzrokiem zerka.
                                                             Te, gdzie trawy, zioła
                                                             Na leśnej polanie,
                                                             Uwielbiają skrycie
                                                             I żubry i łanie.

                                                             Tutaj za strumykiem,
                                                             Rzeka, strugą małą,
                                                             Wypatruje oczy
                                                             Bóbr z rodziną całą.
                                                             Na stuletnich drzewach,
                                                             W cienistych koronach,
                                                             Wiosną wiją gniazda
                                                             Remiz, drozd i wrona.
                                                             W przepastnych rewirach,
                                                             Powalonych drzewach,
                                                             Chodzą cicho rysie,
                                                             Sowa wiecznie ziewa.
                                                             Trzmiele i motyle
                                                             Kwiatom płatki liczą,
                                                             Za gryzoniem śmiga
                                                             Gronostaj z łasicą.

                                                             Na błękitnym niebie
                                                             Jak w krainie czarów,
                                                             Skrzydłem słońce trąca
                                                             Pustułka i raróg.
                                                             Zimą na olszynach
                                                             Siedzi szczygłów stadko,
                                                             Zaś ślady człowieka
                                                             Puszcza widzi rzadko.


                                                                              Władysław Dzięgała

                             

                                                Ziarnko piasku

                                                          Ziarenko piasku

                                                          Przez chwilkę małą,

                                                          Na dzikiej plaży

                                                          Tak rozmyślało:

                                    
                                                         „że pyłem gwiezdnym

                                                          Kiedyś tam było,

                                                          Zaklętym w kuli

                                                          Kosmosu siłą.

                                    
                                                          Że było także

                                                          Magmą, granitem

                                                          Ogromnym głazem,

                                                          Skalistym szczytem.

                                    
                                                          Aż tu lodowiec

                                                          Stopą Goliata,

                                                          Idąc nadepnął 

                                                          Na dachy świata.

                                    
                                                          Szedł i się cofał

                                                          Przez wieki całe,   

                                                          Po to by skruszyć

                                                          Granit i skałę.

                                     
                                                          skarb ziemi

                                                          Tuląc bez przerwy,

                                                          Tworzył kamyczki

                                                          Jak małża perły.    

                                    
                                                           Szlifierze czasu

                                                          Przyrody miarką,

                                                          Mierzyli tocząc 

                                                         Z kamyczków ziarnko.   

                               
                                                          Wichry, tornada

                                                          W młynie natury,

                                                          Starli drobinki

                                                          Na pyłu chmury”.

                                                          Na dzikiej plaży

                                                          Ziarnko dumało:

                                                          „ kiedy to z pyłu

                                                          znów będzie skałą”.   

                                                                       Władysław Dzięgała

                                           Burza

                                        Niż idzie dołem.

                                        Wyż pędzi górą.

                                        Błękity nieba

                                        Przykrywa chmurą.

                                        Wiatr łamie drzewa.

                                        Sztorm spiętrza fale.

                                        Otula ziemię

                                        Deszczowym szalem.

                                        Po nieboskłonie

                                        Gna nawałnicą.

                                        Przemawia gromem

                                        I błyskawicą.

                                        A gdy swe nogi

                                        Harcami zmęczy.

                                        Opuszcza niebo

                                        Ścieżkami tęczy.

                                                  Władysław Dzięgała

                                       





                                             Śródleśna łączka

                                                   Samotna, cicha

                                                   Śródleśna łączka,

                                                   Z zielonym włosem

                                                   W kwiatach i pączkach.

                            
                                                   Faluje równo

                                                   Jak lustro wody,

                                                   Jak wielkie serce

                                                   Dzikiej przyrody.

                            
                                                   Spogląda okiem

                                                   Stubarwnej trawy,

                                                   W źrenice puszczy

                                                   Na świat ciekawy.

                                                   Śródleśna łączka,

                                                   Nad nią motyle.

                                                   Zbłąkane myśli,

                                                   Zadumy chwile.

                           
                                                  Niewielka kępka

                                                   Malin i wrzosów,

                                                   Soczysta trawa

                                                   Z tysiącem kłosów.

                           
                                                   Zielona wyspa,

                                                   Oaza duszy.

                                                   Ósmy cud świata

                                                   Ukryty w głuszy.

                                                                Władysław Dzięgała

                                      

                                   Burza

                                           Świat się zakręcił

                                           W odwrotną stronę,

                                           Piekło błyskawic

                                           Pachnie ozonem.

                     
                                           Leje jak z cebra.

                                           Wieje, aż huczy.

                                           Wiatr łamie drzewa

                                           I groźnie mruczy.

                     
                                           Kotara deszczu

                                           Znika pomału.

                                           Zieleńsza zieleń.

                                           Tysiące kałuż.

                    
                                           Tęcza barwami

                                           Horyzont trąca.

                                           Zwiastun pogody

                                           Ciepła i słońca.

                                                         Władysław Dzięgała






    

                                   

                                    Konie

                                          Rącze konie czasu
                                          Pędzą wciąż z łoskotem
                                          Po ziemi zroszonej
                                          Ludzką krwią i potem.
                                       
                                          Pędzą niczym wicher
                                          Wyprane z euforii
                                          Po wirażach dziejów
                                          Zakrętach historii.
                                     
                                          W gonitwach po władzę.
                                          Na wyścigach zbrojeń.
                                          Torach dyplomacji
                                          I parkurach wojen.
                                     
                                          Gdy się zmienia dżokej
                                          To stadnina czasu
                                          Biegnie wolnym kłusem
                                          Bez bomb i hałasu.

                                                           Władysław Dzięgała



      
                                               

                                                      Zieleń

                                                      Zielony listek

                                                      Bielutkiej brzozy.

                                                      Zielona trzcina,

                                                      Zielone łozy.

                               
                                                      Zielone chaszcze,

                                                      Zielona trawa,

                                                      Zieleń szuwarów

                                                      Na rzekach, stawach.

                              
                                                      Zielone bory,

                                                      Zielone knieje,

                                                      Zieleń budząca

                                                      W sercach nadzieję.

                                                      Las, łąki, pola

                                                      W zielonych szatach,

                                                      To oddech ziemi.

                                                      To płuca świata.

                                                              Władysław Dzięgała









                                           

                           Figlarny wiatr.

                                    Bałamutny wietrzyk

                                    Mroźnym tchnieniem szronu,

                                    Malował rumieńce

                                    Na policzkach klonu.

                                    W nić babiego lata

                                    Wiązał listków końce,

                                    Kąpał w kropli deszczu

                                    Zakurzone słońce.

                                    Podmuchem skrzydełek

                                    Z największą ochotą,

                                    Zadziwionym drzewom

                                    Z koron strącał złoto.

                                    Unosił motyle

                                    Żółci i czerwieni.

                                    Kładł dywany tęczy

                                    Pod stopy jesieni.

                                               Władysław  Dzięgała

                                       Chrystus frasobliwy

                                              Chrystus frasobliwy

                                              Nieco utrudzony,

                                              Pod wiekowym dębem

                                              Przystanął zmartwiony.

                      
                                              Widząc jak przyrodzie

                                              W sercu rośnie trwoga,

                                              Kiedy ktoś bezkarnie

                                              Zmienia dzieło Boga.

                      
                                              Patrzy pełen troski

                                              I zafrasowany,

                                              Jak Matce Naturze

                                              Pozabliźniać  rany.

                                              Chrystus frasobliwy

                                              Zatroskany srodze,

                                              Siedzi pod pomnikiem

                                              Przy brukowej drodze.

                                          
                                              Z pochyloną głową

                                              Patrzy na kamienie

                                              Twarde, zasklepione

                                              Jak ludzkie sumienie.

                                   
                                              Zasmucony wielce

                                              Puka do bram Nieba,

                                              Zawstydzony prosi:

                                             - Ojcze,

                                                               ludziom

                                                                       przebacz.

                                                                Władysław Dzięgała

                                                Nad rzeką

                                             O czym szepcze fala

                                             Kiedy z nurtem płynie,

                                             Wie to kamień, ryba

                                              I cyranka w trzcinie.

                        
                                              O czym szepcze fala

                                              Kiedy pluszcze cicho

                                              Wie to mgła poranna,

                                              Rusałka i licho.

                      
                                              O czym szepcze fala

                                              W deszcz i niepogodę,

                                              Wie to Nimfa wodna,

                                              Pluszcz i zimorodek.

                        
                                              O czym szepcze fala

                                              Kiedy śpi sitowie

                                              Wie nadbrzeżna łoza

                                              Nie wie tylko człowiek.

                                                                Władysław Dzięgała  

                                                       








                                                       


                                            
  I                                                  Ikona Boga

                                                        Pędzę polem wichru bryka,

                                                        Zagonami bożych ikon.

                                                        Łany zboża trącam noskiem

                                                        I co widzę? Rany boskie!

                                   
                                                        Rosły kąkol w pełnej krasie,

                                                        Łaje owies ile da się.

                                                        Powój, który przędzie cienko,

                                                        Wiąże wszystko, co pod ręką.

                                                   
                                                        Mak, co w zbożu wciąż się leni,

                                                        Nie wiem czego się czerwieni.

                                                        Chaber w gryce chodzi boso,

                                                        Podskubując blask niebiosom.

                                       
                                                         A bylica razem z perzem,

                                                        Od buraków okup bierze.

                                                        Zaś ognicha wznieca drakę,

                                                        Chce koniecznie być rzepakiem. 

                                   
                                                        Oset miewa moc przebrzydłą,

                                                        Wabi kwiatem, kłuje igłą.

                                                        A wiesiołek gardząc rdestem,

                                                        Wołał głośno:  Królem jestem!

                                   
                                                        Jęczmień choć go łamie w gnatach,

                                                        Kręci wąsem jak Sarmata.

                                                        A konopie liście skubią,

                                                        Tworząc stracha przeciw wróblom.

                                                    
                                                        Proso stało się pyskate,

                                                        Chce przepiórkom zabrać chatę.

                                                       

                                                        Chociaż niwy i pól łono,

                                                        Pana Boga są ikoną.

                                                        To powiada żytu rzepak,

                                                        Na tym polu coś jest nie tak?

                                   
                                                        Chrońmy zagon od złych następstw

                                                        Tak by chwast pozostał chwastem.

                                                       

                                                                               Władysław Dzięgała

















                                                                                                   Wrześniowy księżyc

                                                           Wrześniowy księżyc niebiańskim krokiem,

                                                           Okrąża ziemię przykrytą mrokiem.

                                                           Owalnym licem przez mgły i chmury,

                                                           Na świat uśpiony spogląda z góry.

                                                           Na bory, lasy, stuletnie drzewa,

                                                           Skulony jesion, co wiecznie ziewa.

                                                           Przytula igły, patrzy na mszary,

                                                           Całuje listki dębom prastarym.

                                                           Zerka w jezioro, w swoje odbicie,

                                                           W lustrzaną taflę, w głębinach życie.

                                                           Wygładza bryzę, posrebrza fale

                                                           I nimfy wodne otula szalem.

  .

                                                           Po miedzach chadza promyczkiem bosym

                                                           Bacząc, by trawom nie strącić rosy.

                                                           Troskliwie sprawdza (co rusz przystając)

                                                           Czy w swej kotlince śpi smacznie zając.                                                              

                                                                                                 W miastach zagląda ciekawskim wzrokiem

                                                           Na ławki w parkach, w domach do okien.

                                                           To, co zobaczy światło księżyca,

                                                           To tajemnica. To tajemnica.

                                                          

                                                           Srebrny pieniążek wzrok swój wytęża,

                                                           Nawet i wtedy kiedy się zwęża.

                                                           Nikt go nie kupi. Nikt nie spienięży.

                                                           Taki to bywa wrześniowy księżyc.         

                                                                             

                                                                                Władysław Dzięgała

                       

                                                               Czas 

                                                               Falami morza,

                                                               Kropelką chmury

                                                               Nakręca wielki

                                                               Zegar natury.

                                         
                                                               Chodzi po ziemi

                                                               W cudownych szatach

                                                               Jesieni, zimy,

                                                               Wiosny i lata.

                                         
                                                              Wciąż pędzi naprzód,

                                                               Spacery kocha,

                                                               Nigdy nie staje

                                                               I się nie cofa.  

                                         
                                                               Prasuje szczyty,

                                                               Liczy kamienie,

                                                               Po stokach spływa

                                                               Bystrym strumieniem. 

                                          
                                                               Błękitną Ziemię

                                                               Otula w sfery,

                                                               Otwiera dzieje

                                                               Zamyka ery. 

                                                                         Władysław Dzięgała












                                               Morze

                                    W królestwie Neptuna

                                    Gwiazdy szlaki tyczą,

                                    Fale świat kołyszą.

                                    A czterdziestki ryczą.

              
                                    Wód płaszczyzna żywa

                                    Harda, niepokorna.

                                    Zakochana w szkwałach

                                    I szalonych sztormach.

              
                                    Dzika, narowista

                                    Aż po horyzonty

                                    Dłoń podaje słońcu,

                                    Depcze głębin kąty.

               
                                     Morskich wód pierzyna

                                    Tuli w swej zazdrości

                                    Zaginiony rozdział

                                    Historii ludzkości.

                                            Władysław Dzięgała

                                               


                                       Gwiazda północy

                                       Niebo zdobi gwiazd patyna

                                       Po niej pędzi Mały Wóz.

                                       Wozem jedzie ta jedyna,

                                       Przewodniczka ludzkich dusz.

                 
                                       W konstelacji Niedźwiedzicy,

                                       W gwiezdnym pyle skryła twarz.

                                       Złotym blaskiem północ tyczy,

                                       Najjaśniejszym pośród gwiazd.

                 
                                       Na bezdrożach i na drogach.

                                       Na bezkresach wielkich mórz.

                                       Jest busolą Pana Boga,

                                       Którą trzyma Anioł Stróż.

                  
                                        Bożą iskrą z nieba ściany,

                                       Migotaniem daje znak

                                       I prowadzi zabłąkanych,

                                       Na szczęśliwej drogi szlak.

                                                             Władysław Dzięgała













                

                                       

                                              Pole

                                                        Słychać w polu serca bicie,

                                                        To na łanach tętni życie.

                                                        Złotosiwy świat rzepaku,

                                                        Dłonią gładzi twarz ziemniaków.

                                   
                                                        Żyto smukłe, pochylone,

                                                        Sięga lasu swym zagonem.

                                                        A za żytem nieco dalej,

                                                        Wyka owies tuli szalem.

                                   
                                                        Powój zbożom za ich dąsy,

                                                        Chce podkręcać w kłosach wąsy.

                                                        Zaś w pszenicach główne role,

                                                        Grają chabry i kąkole.

                                                        Na ugorze ma swój dołek

                                                        Rdest, rumianek i wiesiołek.

                                                        Za to oset w swych pieleszach,

                                                        Karci, kusi i pociesza.

                                           
                                                        Macierzanka choć wciąż rada,

                                                        Słucha, milczy, nic nie gada.

                                                        A na miedzy w bylic krzaku,

                                                        Siedzą skrzypy na biwaku.

                                    
                                                        Nie opodal ma swe leże

                                                        Podagrycznik i rdest z perzem.

                                                        Tuż za nimi grzeją lica

                                                        Mlecz, lebioda i gorczyca.

                                                  

                                                       A na niwie, co się ścieli,

                                                       Wiatr kołysze kwiatom kielich.

                                                       Tuli zioła, pieści zboża

                                                       Woń roznosi po bezdrożach.

                                 
                                                      Wabi barwą, szumi łanem,

                                                       Pole moje.

                                                                           Ukochane.

                                                                            Władysław Dzięgała

                                       

                                                          
                                                      

                                                                  Czas 

                                                               Jest miarą, która

                                                               Mierzy nam życie

                                                               I ludziom mówi

                                                               O wieku skrycie.

                                                
                                                              Przynosi radość,

                                                               Smutki niweczy,

                                                               Zabliźnia rany

                                                               I serca leczy.

                                         
                                                               Zsyła nam miłość,

                                                               Wypełnia nicość,

                                                               Wygładza cerę

                                                               I zmienia lico.

                                        
                                                               Kocha nas wszystkich

                                                               Starca i dziecko.

                                                               Oddaje Bogu

                                                               Duszę na wieczność.

                                                                                   Władysław Dzięgała










                                                         Potok

                                                     Po kamiennych schodach,

                                                     Po skalistym stoku

                                                     Pędził niczym halny

                                                     Z podniebnych obłoków.

                                       
                                                     Z bazaltowej półki

                                                     Szybując w dolinę,

                                                     Rozerwał na strzępy

                                                     Mglistą pelerynę.

                               
                                                     Zabrał głazom niebo,

                                                     Perłowe sklepienie,

                                                     Utopił granity,

                                                     Rozkruszył wapienie.

                               
                                                     Tysiącami kropel

                                                     Tuż nad skalnym progiem,

                                                     Uderzył o ścianę

                                                     Jak kozica rogiem.

                                
                                                     Porywał kamienie

                                                     I drążył koryta,

                                                     Gnał spienione wody

                                                     Jak wicher po szczytach.

                               
                                                     Półmrocznym pieczarom

                                                     Właził pod podszewkę,

                                                     Obmacując ściany

                                                     Niczym góral dziewkę.

                                
                                                     Pod zwalonym smrekiem

                                                     W toń zanurzył lica

                                                     I pognał w kotlinę

                                                     Niczym błyskawica.

                                
                                                     Bystry, narowisty,

                                                     Rozpustny, zadziorny,

                                                     Psotny, rozbrykany,

                                                     Grzeszny, niepokorny.

                                                     Nigdy się nie cofa.

                                                     I nie zbacza z tras.

                                                     Tak jak wielki wszechświat.

                                                     Jak gwiazdy.

                                                                             Jak czas.   

                                                      

                                                                          Władysław Dzięgała

                  

                                 Knieja

                                        Urok kniei kusi, wzrusza

                                        I zaprasza na swe drogi.

                                        Tam gdzie drzemie ciszy głusza,

                                        Gdzie króluje spokój błogi.

                
                                        Tam, gdzie wstaje cień z uśpienia.

                                        Gdzie się budzi brzask o świcie.

                                        Tam, gdzie światło smugą cienia,

                                        Drzew konary pieści skrycie.

                   
                                        Gdzie bóbr wznosi wodospady.

                                        Srebrem skrzy się lustro wody.

                                        Strumień nuci pieśń kaskady.

                                        Złote rybki mają gody.

                 
                                        Tam, gdzie wiosna zmienia szaty.

                                        Wdziewa perły z kropel rosy.

                                        Gdzie rozdają uśmiech kwiaty

                                        I cudownie gwiżdżą kosy.

                    
                                        Tam, gdzie las ma swe sklepienie

                                        I gdzie lipy pachną miodem.

                                        Tam, gdzie gubią trop jelenie,

                                        Zimorodki piją wodę.

                   
                                        Tam, gdzie nie ma żadnych ścieżek.

                                        Stopy drzewom, mech przykrywa.

                                        Kwiaty tkane są w kobierzec,

                                        A czas pachnie jak pokrzywa.

                  
                                        Gdzie chór ptaków pieśni śpiewa,

                                        Gdzie Bóg ukrył wrota czasu.

                                        Tam gdzie mają duszę drzewa

                                        I gdzie bije serce lasu.

                                                         Władysław  Dzięgała

                                                   Wyspa

                                               

                                                Na wód błękicie

                                                Zielona łata.

                                                Niewielka wyspa

                                                W cudownych szatach.

                            
                                                Tkwi od stuleci

                                                Na Omulewie.

                                                Skąd się tu wzięła,

                                                Wie Stwórca pewnie.

                                            
                                               Są na niej drzewa

                                                I kormorany,

                                                A w norce drzemie

                                                Suseł zaspany.

                                           
                                               Dokoła woda

                                                Srebrzą się fale

                                                I tulą brzegi

                                                Spienionym szalem.

                                             
                                                Słońce tka z cieni

                                                Kilimy ciemne,

                                                Zakrywa nimi

                                                Skarby tajemne.

                          
                                                Przed chorym pędem

                                                Do rekreacji.

                                                Przed twardą stopą

                                                Cywilizacji.

                                                   

                                                             Władysław Dzięgała

                                                          Czas 

                                                      Jest jasny, mroczny.

                                                      Da się wybierać.

                                                      Jest niewidoczny.

                                                      Jest tu i teraz.

                                
                                                      Długi jak wieczność,

                                                      Śliczny jak z marzeń,

                                                      Krnąbrny jak dziecko,

                                                      Siwy jak starzec.

                                                   

                                                      Bywa też miły

                                                      Rozdaje łaski,

                                                      Słabemu siły,

                                                      Staruszkom laski.   

                                 
                                                      Krasę odbierze,

                                                      Szpetność ozdobi,

                                                      Najgładszej cerze

                                                      Bruzdy wyżłobi.

                                                  

                                                      Poorze lico,

                                                      Pomarszczy skórę,

                                                      Zamieni w nicość

                                                      Ludzką naturę.

                                 
                                                      Choć nas jest mrowie

                                                      To sprawy sedno

                                                      Jest w tym, że człowiek

                                                      Życie ma jedno.

                                                     

                                                     W innym wymiarze

                                                     Schodzi do ludzi,

                                                     W każdym zegarze

                                                     Dla nas się trudzi.

                               
                                                     Z pokory nutką

                                                     Tak co dzień tyka:

                                                      - Żyjesz  za krótko?!

                                                      - Za szybo znikasz?!

                              
                                                     A kiedy budzi
                                                     Szepcze nam skrycie:

                                                     - Kochajcie ludzi?!

                                                     - Szanujcie życie?!

                                                                 

                                                                               Władysław Dzięgała

                         Plaża

                                       Woda i błękit.

                                       Bezkresna dal.

                                       Krzykliwe mewy.

                                       Szum morskich fal.

                  
                                       Maleńki bursztyn

                                       Dar z głębin mórz.

                                       Piaszczyste brzegi

                                       Wydmowych wzgórz.

                                     

                                       Warkoczom piany

                                       Staruszek czas,

                                       Wplata we włosy

                                       Wstążeczki plaż.

                  
                                       Pędzący w nicość

                                       Poczciwy świat,

                                       Odciska w piasku

                                       Swej stopy ślad.

                                                Władysław Dzięgała

                                                          Bór

                                                   Na piaszczystej ziemi

                                                   Rośnie bór sosnowy,

                                                   Przepastny, cienisty,

                                                   Zielony i zdrowy.

                              
                                                   Z rozwichrzonym włosem

                                                   Z mazurską urodą,

                                                   Pachnący poziomką

                                                   I czarną jagodą.

                             
                                                   Strojony we wrzosy,

                                                   Turzyce, maliny,                                     

                                                   Czerwone kozaki,

                                                   Cierniste jeżyny.

                             
                                                   Bór – mchów i paproci,

                                                   Płożących widłaków.

                                                   Bór - żywicznych igieł

                                                   I sójek i szpaków.

                             
                                                   Pierwotny i dziki

                                                   Bez trucizn i chemii, 

                                                   Zaklęty w bursztynie

                                                   Bezcenny skarb Ziemi.

                                                                       Władysław Dzięgała

              

Jesienna słota

Okruch lata z deszczem spływa.

W suchych chwastach znika.

Resztki ciepła słota zmywa,

Łzami października.

Łąka szumi martwym beżem.

Nieskoszonym  sianem.

Krety sypią kopce świeże,

Norką powiązane.

A po zbożu, ścierni zarost,

Pług bruzdami goli.

I odmierza równą miarą,

Pas piaszczystej roli.

W skrawku gleby serce bije.

Pachnie oziminą.

Nagość ziemi szczelnie kryje,

Kołdrą brudno siną.

Skubie wiatr pożółkłe liście,

Ziołom na uwięzi.

Targa nimi zamaszyście.

Urywa z gałęzi.

Wicher zgina czupryn wianki,

Bielicom miotlastym.

Prosi dygiem do hulanki,

Ciemno bure chwasty.

Maki, skrzypy, osty stare

I te bezimienne.

Kwiaty lata dziś już szare.

Jednako jesienne.

W deszczu kropel, w słotnych strugach,

Ginie piękno kruche.

Jesień, jesień to szaruga

Kochająca pluchę.

              Władysław Dzięgała