Moj świat -Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

Sylwester

W grudniowy wieczór

- Mój przyjacielu –

Siadam wygodnie

W swoim fotelu.

Jest dziś Sylwester

Wiec z łezka w oku

Chciałbym pożegnać

Ten koniec roku.

Nie pójdę nocą

Jak młodzik w miasto

Postawię szampan

Kawę i ciasto.

Wezmę pilota

Przycisnę palcem

I po kanałach

Przejadę walcem.

Tam się zabawię

Gdzie palec walnie

Na wielkim placu

I wirtualnie.

Będę w Krakowie,

Gdańsku, Warszawie,

Zaliczę Poznań

I Wrocław prawie.

Będą mi śpiewać

Z Polsatu gwiazdy,

I z TVN-u

Osobno każdy.

Będę wybrańcem

Mówiąc najprościej,

Ważną personą.

Proszonym Gościem.

A o północy

Z szampańskim kacem

Zobaczę w niebo

Lecące race.

Wszystko to dla mnie

Bez mrozu, tłoku,

Bym mógł się znaleźć

Już w Nowym Roku.

Kto by pomyślał

Tyle zachodu

By Rok przywitał

Ja..

Senior rodu.

Władysław Dzięgała

31. 12. 2 016 r.

Marzenia

Napędzane zachwytem

Moje skryte marzenia,

Niczym słonko za chmury

Wychyliły się z cienia.

Gdy zawładną mym losem

I do serca już wkroczą,

Kocham wszystko i wszystkich.

Całą siłą i mocą.

Wielka radość ogarnia

Moje zmysły i duszę,

Lico płonie jak ogień

Z oczu kapią łzy wzruszeń.

Kiedy wróżę by zgadnąć,

Co mnie czeka - niestety –

To gram w orła i reszkę,

Liczę w płocie sztachety.

Upragnione marzenia

Pędzą w niebo jak race,

Los zaś dla mnie wybiera

Te przyziemne bez znaczeń.

A, że żyję już trochę

Marzeń miałem tak dużo,

Więc powierzę je hurtem

Mym Aniołom. Mym Stróżom.

Władysław Dzięgała

03. 01. 2017 r.

Zdrowie

Moje zdrowie

Tworzy starość,

Pustka , nicość,

Czerń i szarość.

Jest stłamszone,

Jest w rozterce,

Zła prostata,

Chore serce.

Słuch nie taki,

Siwa głowa,

Trudno nerwy

Opanować.

A puls skacze

Bez mej wiedzy,

Niczym zając

Gdzieś na miedzy.

Błagam Boga

Wciąż o łaski,

Abym chodzić

Mógł bez laski.

Aby w piersi

Tchu starczyło,

Chore serce

Zdrowo biło.

Reumatyzm

Już nie strzykał,

Cofnął traumę,

A stres znikał.

Barwą różu

Lśniły lica,

I znikł zator

I cukrzyca.

Całe zdrowie

Wziął pod lupę

I dał nowe

- Takie super!

Władysław Dzięgała

01. 01. 2017 r.

Mój świat

Mój nieznany świat

Wyjrzał dziś z ukrycia.

Choć ma tyle wad

Ciągle mnie zachwyca.

Bywa co dzień inny

I kocham go za to,

Że jest raz pałacem,

A raz kurną chatą.

Mój tajemny świat

Nie raz mnie zaskoczy.

Tym, co ujrzeć mogą

Wyobraźni oczy.

Tym, gdzie poszybuję

Na rydwanach myśli.

I tym, czym ostrzega

W snach, gdy mi się przyśni.

Mój wewnętrzny świat

To grzech i pokusa.

To moje sumienie.

To serce i dusza.

Kiedy miewam chandrę.

Jeśli jest mi smutno.

Potrafi pocieszyć.

Zdjąć szatę pokutną.

Mój duchowy świat

Nie zwodzi. Nie kłamie.

To dar Pana Boga

Przeznaczony dla mnie.

                                                           Władysław Dzięgała

         Rytmy życia

  Po ciszę i spokój
Wyruszam do lasu.

Tam nie słychać kroków

Drzemiącego czasu.

Tam już od stuleci

W miejscu stoją drzewa.

Słońce się uśmiecha,

A czas wiecznie ziewa.

Życie stąpa cicho

Nie wydając głosu.

Żaden stres i pośpiech

Nie pogania losu.

Tam przyrody serce

Rytmem lasu bije.

Tutaj moja dusza

Rytmem ludzi żyje.

Władysław Dzięgała

Nadzieja, wiara i miłość

Gdy sił już brakuje

Nachodzi starość,

Pokrzepiam mą duszę

Nadzieją… Wiarą…

Nadzieja – Najdroższa –

W sierpniowy ranek

Zmęczona tym życiem

Rusza w nieznane.

Wiara mi szepcze

Cicho i grzecznie,

- Że w życiu po życiu

Żyje się wiecznie.

Na starość zaś miłość

Bywa tak czystą,

Że kocham kochani

Wszystkich i wszystko.

Władysław Dzięgała

31. 12. 2016 r.

Nie gardź tym miejscem

Nie gardź tym miejscem mój Boże

Tam, gdzie nie rosną już drzewa.

Posadzę wierzbę płaczącą.

Będę ją łzami podlewał.

Listowiem błękit wymoszczę.

Parasol zrobię z ich cieni.

Stworzę cudowną oazę,

Ze świeżej, żywej zieleni.

Nie gardź tym miejscem mój Boże

Tam, gdzie już nie ma miłości.

Zaszczepię słowa nadziei,

Na pniu bezdusznej nicości.

Splotę z rąk ludzkich łańcuszek.

Z uśmiechów zrobię medalik.

Obudzę w sercach uczucie,

Aby się ludzie kochali.

Nie gardź tym miejscem mój Boże

Tam, gdzie króluje egoizm.

Rozniecę płomień przyjaźni.

Światło zaś dobroć potroi.

Zatrzymam zegary czasu.

Stworzę świat pełen uroku.

Otulę ludzkie sumienia

Światłem anielskich obłoków.

Władysław Dzięgała

Tęskno mi tęskno

Tęskno mi tęskno

Za moim lasem,

Za starym dębem

Co walczy z czasem.

Za bluszczem, który

W dzikich parowach

W swych drobnych dłoniach

Konwalie chowa.

I za kaliną,

Którą świt muska,

Kolorem takim

Jak Twoje usta.

Tęskno mi tęskno

Za moją knieją,

Co serce koi

Barwy nadzieją.

Za szarym klonem

W zielonych liściach,

Bielą czeremchy

Ukrytą w kiściach.

I za przylaszczką

Z kwiatem uroczym,

Takim niebieskim

Jak Twoje oczy.

Tęskno mi tęskno

Za moim borem,

Co żywic zapach

Przyodział w korę.

Za sosną, która

Drzew stopy całe

Dostojnie chowa,

We wrzos i trawę.

Za kępą fiołków

Z kroplami rosy,

Pachnących cudnie

Jak Twoje włosy.

Tęskno mi tęskno

Za moją rzeką,

Za mgłą przepastną

Białą jak mleko.

Za wstążką wody,

Pośród zieleni,

Za srebrną falą

W girlandach cieni.

Za kroplą wody,

Co mknie przed siebie.

Tęskno mi tęskno.

Tęskno.

Do Ciebie.

Władysław Dzięgała

W sercu

Na odłogach duszy mojej

Kwitną polne kwiaty.

W sercu koją trudy, znoje

Maki i bławaty.

Na jej niwie żywa zieleń

Nuci pieśń od rana,

W sercu rodzi się sto wcieleń

Herosa, Tytana.

W samym środku, parka kosów

Gwiżdże słodkie trele,

W sercu moim uśmiech losu

Rozbudza nadzieje.

W skrawku duszy na zagonie

Siedzi miłość skrycie

W sercu grzeje swoje dłonie

Tuląc nasze życie.

W duszy chmurach, pasje z marzeń

Za fantazji murem,

Raźno jeżdżą na Pegazie

Wymachując piórem.

W mojej duszy gra kapela,

Życie rymy pisze

I choć serce rytm powiela

Ja to tylko słyszę

Władysław Dzięgała

Przesłanie

                               Przez półwiecze prawie

                               Żyłem wśród drzew cieni

                               Pod kopułą koron

                               Soczystej zieleni.

Wysadzałem drzewka

                               Wszędzie tam gdzie trzeba.

                               Piął się las do góry

                               Po drabinie nieba.

Rósł, mężniał, zachwycał

                               Skarb mazurskiej ziemi,

                               Bór żywicznych sosen

                               Z oazami remiz.


Przytulałem brzozy

                               Te, co w ciszy drzemią

                               Z rozpuszczonym włosem

                               Z kokardami jemioł.

Na stubarwnym runie

                             W widłaki ubranym,

                               Zawieszałem rosę

                               Niczym diadem szklany.



                               Pragnę by me dzieło

                               Pocałunkiem cienia,

                               Chroniło przed stresem

                               Przyszłe pokolenia.

By trud mojej pracy

                               Urok dębów, buków

                               Mógł zachwycać kiedyś

                               Dzieci mych prawnuków.



                                                 Władysław Dzięgała

  Moje serce



                                                  Moje serce patrząc w zorzę,

                                                  Chce być wolne jak ten orzeł.

                                                  Skrzyć się świtem w kropli rosy,

                                                  Chce zaplatać trawom włosy.

                                                  Szumieć, pluskać niczym woda,

                                                  Pukać rytmem

                                                                           Jak przyroda.



                                                  Moje serce bijąc w lesie,

                                                  Na szczyt sosen w górę rwie się.

                                                  Chce w koronach igły trącać,

                                                  Lecieć w niebo, hen do słońca.

                                                  Z wichrem pędzić chmur rydwanem,

                                                  Być szczęśliwe.

                                                                           Być kochane.

                                                  Moje serce krocząc borem,

                                                  Chce zatańczyć muchomorem.

                                                  Kusić barwą, pachnieć kwiatem,

                                                  Chce zniewalać aromatem.

  Wabić miodem, korcić woskiem   /

                                                  Być cudowne.

                                                                        Być beztroskie.





                                                  Moje serce, chce Twe lico

                                                  Przyozdobić uczuć nicią.

                                                  Włożyć diadem, dać Ci róże,

                                                  Z cykadami śpiewać w chórze.

                                                  Patrzeć w oczy. Widzieć wiosnę.

                                                  Być urocze.

                                                                       Być zazdrosne.



                                                                                 Władysław Dzięgała

      Błogostan



                                                   Leżę w bezruchu

                                                   W dębów półmroku,

                                                   Wokoło zieleń

                                                   Cisza i spokój.

Czas zgubił wigor,

                                                   Przestał bić w dzwony.

                                                   Myśl leżakuje.

                                                   Milczą hormony.

Błogość na sercu.

                                                   W duszy beztroska.

                                                   Chwilka relaksu

                                                   Prawdziwie boska.

Tworząca nastrój

                                                   Taki w sam raz,

                                                   Na sielskie życie

                                                   Anielski staż.

                                                           Władysław Dzięgała

Pegaz

Kiedy spać się kładę

I zamykam oczy.

Rozhukany Pegaz

Przybywa wśród nocy.

Mrok jasnością świeci.

Dzwonią dzwony ciszy.

Serce rymy stuka.

Dusza Muzę słyszy.

Myśl uwalnia słowa,

Nim je pamięć zoczy.

Te nie zapisane,

Giną w gwiazdach nocy.

Pegaz w rymów cwale,

Machnął skrzydłem psotnym.

Złote myśli Muzy,

Zdmuchnął wiatr ulotny.

Władysław Dzięgała

Było by miło

Gdyby ożyło

Marzenie z moich snów.

Gdyby urodą

Cudowna młodość

Wróciła do mnie znów.

Gdyby rytm świata

Na stare lata

Cofnął na chwilę czas.

Było by miło

By pierwsza miłość

Wróciła w blasku gwiazd.

Szaleć beztrosko

Bawić się bosko

Tak do utraty tchu.

Zielone lata

W młodzieńczych szatach

Były i tam i tu.

Było by miło

Gdyby tak biło

Serce przy sercu tuż.

A nasze życie

Stąpało skrycie

Po płatkach dzikich róż.

Zajrzeć do chaty

Do mamy, taty

Zapukać cicho w drzwi.

Zobaczyć pokój

Łóżeczko z boku

Gdzie moja siostra śpi.

Było by miło

By wielka miłość

Z bukietem białych bzów.

W majowe noce,

W czas zauroczeń

Wróciła do mnie znów.

                                                                        Władysław Dzięgała



   Poszukiwanie

W oceanach myśli

Wzburzonych w dwójnasób,

Szukam lat beztroskich

Minionego czasu.

Wśród pożółkłych wspomnień.

Na kartkach sumienia.

W sejfie mej pamięci

I ścieżkach cierpienia.

W słowach błogiej ciszy.

W popełnionych grzechach.

W moich ułomnościach

I losu uśmiechach.

W morzu cichych pragnień

W zakamarkach duszy.

W talizmanach szczęścia.

W kalendarzach wzruszeń.

W księdze skrytych marzeń.

W życiu pełnym biedy.

W iskierce nadziei,

Że je znajdę kiedyś.

Władysław Dzięgała

Drugie dno

Są takie chwile

Smutne jak tren,

Trudno uwierzyć,

Że to nie sen.

Czego się dotkniesz

Robisz nie tak,

Zaczynasz wierzyć,

Że to zły znak.

Jak burza w Tobie

Szaleje złość,

A w duchu myślisz:

- Mam tego dość!

Smętny, bezradny

I zgięty w pół,

W stresie, amoku

Masz straszny dół.

Ja, gdy mam dołek

Powiadam Wam,

Cieszę się z tego

Co teraz mam.

Rozum mi mówi

Raduj się, bo

Gorsze jest zawsze

To drugie dno.

Władysław Dzięgała

Życie

- Dokąd pędzisz życie

I za czym tak gonisz?

Że się nie uśmiechasz.
Łzy po nocach ronisz.

- Dokąd pędzisz życie?

Gdzie ci się tak śpieszy,

Że z istnienia swego

Nie umiesz się cieszyć.

- Dokąd pędzisz życie?

Czemu duszę brukasz.

Człowieka nie widzisz,

Do serca nie pukasz.

- Dokąd pędzisz życie

I przed czym uciekasz?

- Czy przyrody piękno

Już cię nie urzeka?

- Dokąd pędzisz życie

Bezdrożem cichutko?

I nie zważasz na to,

Że trwasz nazbyt krótko...

- Dokąd pędzisz życie

Po bezdusznej trasie?

Odpocznij na chwilkę.

Zatrzymaj się w czasie.

Proszę nie pędź więcej

I pozwól się kochać.

Przytul moje serce

I zacznij się cofać.

Władysław Dzięgała

Na zakręcie losu

Kocham Olsztyn cały,
Skwer i drzewa z boku,
Kiedy ruszam w miasto
Czuję się jak sokół.

Myśli błądzą w chmurach.
Sercu rosną skrzydła
I mknę w świat ułudy,
Nudo ty przebrzydła.

Lubię pędzić w nicość
Iść tak, nie wiem po co?
Świat stawiać na głowie.
Wracać późną nocą.

Na Zatorze zajrzeć,
Spotkać się Łukaszem,
Usiąść na ławeczce
Pierwszej randki naszej.

Spojrzeć sobie w oczy,
Tulić po kryjomu.
Nie patrzeć na zegar,
Co wzywa do domu.

Ranek znów zakwitnie
Miłością i nami,
Pal diabli ze szkołą,
Nauką, belframi.

Serce wali młotem.
W mózgu pełna ściema.
Uczucia szaleją,
A Łukasza nie ma.

Władysław Dzięgała

Los

Świat o mnie zapomniał,

Pech mym życiem szasta,

Jak pyłkiem tornado

Na pustynnych piaskach.

Jak kropelką fala

W wodach oceanu,

Jak lawą erupcja

Z krateru wulkanu.

Świat o mnie zapomniał,

O moich marzeniach,

O cichych tęsknotach,

O blaskach i cieniach.

O złudnych nadziejach,

Kłopotach i wadach,

O lękach i troskach,

Życiowych szaradach.

Świat o mnie zapomniał.

O tym, że tu żyję,

Że w bezdusznym tłumie

Moje serce bije.

6 O tym, że ma dusza

Jest taka jak każda,

I że z nieba spada

Mego szczęścia gwiazda.

Brak w pamięci świata

Ścieżki z moim śladem.

To ironia losu?

Nie.

To nie przypadek.

Władysław Dzięgała

******

Co się ze mną dzieje,
Że zostaję w cieniu,
Rozum na wakacjach,
Dusza na ramieniu.

Serce puka rytmy
Dziwne i nieznane.
Świat się staje rajem
Gdy jestem z Damianem.

Kiedy go spotykam
Czas jest chwilką małą,
A rozstania trwają
Prawie wieczność całą.

Jego jedno słowo
Rozpala me lica.
Wybucha jak wulkan,
Tnie jak błyskawica.

Jeśli jego serce
Będzie z moim biło,
To stworzymy razem
Jedną wielką miłość.

Władysław Dzięgała

Spacer

Spacerując ścieżką życia,

Usłyszymy serca drżenia.

Oglądając wnętrze duszy,

Zobaczymy dno sumienia.

Poszukując drogi szczęścia,

Znajdujemy drogowskazy.

Wysłuchując skrytych zwierzeń,

Wiemy o czym człowiek marzy.

Przeglądając Księgę Czarów,

Otwieramy te stronice,

Gdzie są wróżby, przeznaczenia.

Zapisane nasze życie.

Poszukując schodów świata,

Omijamy niedorzeczność.

Otwierając bramę Raju,

Zostajemy w mim na wieczność.

Władysław Dzięgała

Las - moja miłość.

Las – cud natury,

Storczyk i jeleń,

Kojąca głusza,

Radosna zieleń.

Zachwyca ciszą,

Wabi spokojem,

Pod korą chowa

Serduszko swoje.

Zachęca chłodem,

Dotyka cieniem,

Moje zaloty

Zbywa milczeniem.

Ta moja miłość

Dzika i płocha,

Jak cień sokoła

Przyrodę kocha.

Zagląda czule

W oczy turzycom,

Do serca tuli

Brzóz białe lico.

Dzwoni cichutko

Dzwonkami wrzosu,

Porannym brzaskiem

Dotyka kłosów.

Kołysze trawy,

Uwielbia rosę,

Całuje pąki

W koronach sosen.

Las – moja miłość

Skryta, przyziemna,

Bóg wie jedyny

Czy jest wzajemna.

Władysław Dzięgała

Rodzina

Na Mazurach stoi

Chata jak się zowie,

Ma parę pokoi,

A w niej stary człowiek.

Czas go się nie ima,

Żwawy niebywale,

Na swój los się zżyma:

- Jestem sam jak palec!

Spogląda w półmroku

W drzwi swojego domu.

I z nadzieją w oku

Zerka po kryjomu.

Do drzwi nikt nie puka,

A na domiar złego,

Dusza tęskni, szuka

Ciepła rodzinnego.

Dom - nie kryty strzechą?

A świat - to nie rżysko?

- Serca za daleko!

- By mieć Bliskich blisko!

Władysław Dzięgała

Jesień i starość

Jesień i starość

Chodzą parami,

Jesień wprost z nieba,

A starość drzwiami.

Jesień odziana

W deszcze i słotę,

Starość zgarbiona

Dźwiga kapotę.

Jesień i starość

Dwaj przyjaciele,

Jesień pochmurna

Mówi nie wiele.

Starość milcząca

Z kulawą nogą,

Ust nie otwiera

Bo i do kogo?

Jesień i starość

Są jak kamraci,

Jesień jest naga

Z drzew liście traci.

Starość o lasce

Liczy godziny,

Z dala od bliskich

I od rodziny.

Jesień i starość

Są święte, czczone.

Chodzą półsenne

I zamyślone.

Jesień wciąż duma

O ciepłym lecie,

Starość o życiu

Na tamtym świecie.

Władysław Dzięgała

Niepewność

Rzekł mi mędrzec: - Głowa pusta

Mądrych pytań szuka w ustach.

I że słówkiem bardzo ciętym

Strzelić można sobie w pięty.

Mówił również, że niezmienna,

Bywa tylko twarz kamienna.

I, że każda jesień życia

Zawsze ma coś do ukrycia.

Ten, kto głaszcze, to z natury

Miewa także i pazury.

Dodał przy tym, że nie w porę,

Na złodzieju czapka gore.

Wie, że wszystkie drogi kręte.

Są łotrowskie albo święte.

Że w pielgrzymce idą pieszo,

Przede wszystkim Ci co grzeszą.

Wie, że pyta sandał buta:

- Gna nas wiara, czy pokuta?

To, że los podaje czarę,

Ale Bóg wyznacza miarę.

Że jedynie jest bezpieczny,

Dla nas ludzi żywot wieczny

I że prawdę zna o Bogu,

Ten, kto był dziś w nekrologu.

Rzekł, że temu, kto jest gburem

Trudno będzie zmienić skórę.

Coś dla ludzi zrób niemoto,

Byś nie umarł idiotą.

I, że każdy odszczepieniec,

To jest dziwak i szaleniec.

Wie, co wznosi ponad tłumy,

Tego, który zjadł rozumy.

To, że niżej już nie spadnie,

Ten, kto leży teraz na dnie.

Że po kacu boli zawsze,

To, co człowiek ma najsłabsze.

Dręczy mnie pytanie jedno,

W czym tkwi tutaj prawdy sedno.

Myślę, dumam dnie i noce

I nic nie wiem na sto procent.

Władysław Dzięgała

W zakamarkach duszy

W zakamarkach duszy

Wszystko można znaleźć

I labirynt szczęścia

I upodleń skalę.

Żar prawdziwych uczuć

I porażek cienie.

Iskierkę ułudy.

Sumienia korzenie.

W zakamarkach duszy

W tunelach szkaradnych,

Nie ma ścieżki życia

I kłębka Ariadny.

W zakamarkach duszy

Bóg skrył tajemnice.

Mój los przeznaczenia.

Całe moje życie.

Władysław Dzięgała

Pośpiech

Naglony czasem

Myślą i życiem.

Spieszę się. Pędzę.

Gnam z serca biciem.

Szybciej i szybciej.

Gdzie? Dokąd? Po co?

Skoro rok. Miesiąc.

Nie pędzą. Kroczą.

W pośpiechu depczę

Świat. Ład. Porządek.

Rozwagę. Spokój

I rady mądre.

Minuta wciąż ma

Sześćdziesiąt sekund.

Ta, gdy się śpieszę

I ta z przed wieków.

Ja gonię. Pędzę.

Ścigam się z czasem.

Przed własne życie

Wbiegam na trasę.

Rozsadek szepcze:

- Zwolnij człowieku!

- Minuta wciąż ma

Sześćdziesiąt sekund!

Władysław Dzięgała

Sen

W ciszy i ciemnościach

Serce zwalnia bicie,

To do snu się kładzie

Rozbrykane życie.

W ciszy i ciemnościach

Sen na jawie zoczysz,

To mara uprawia

Aerobik w nocy.

W ciszy i ciemnościach

Mroku dzwonią cienie,

To modlą się na mszy

Myśli i sumienie.

W ciszy i ciemnościach

Majaków grzmią burze,

To dusza rozmawia

Z mym Aniołem Stróżem.

Władysław Dzięgała

Stróż

Jest ciepła wiosna

Topi się śnieg.

Wysoka fala

Rozmyła brzeg.

Powódź zalała

Miasta i wsie.

Dotknęła wszystkich,

Ale nie mnie.

Mnie się upiekło

Mam szczęście, cóż.

Czuwał nade mną

Mój Anioł Stróż.

Wiało tornado

I padał grad.

Pozrywał dachy,

I zniszczył sad.

Szalała burza

Od godzin dwóch,

Błyskało wszędzie,

Ale nie tu.

Mnie się upiekło

Mam szczęście, cóż.

Czuwał nade mną

Mój Anioł Stróż.

Sznur samochodów

Wciąż pędzi gdzieś,

Na pełnym gazie

Gnał gość przez wieś.

Gnał jak szalony

Choć był stał znak „Stój”.

Stuknął w samochód

Ale nie mój.

Mnie się upiekło

Mam szczęście, cóż.

Czuwał nade mną

Mój Anioł Stróż.

Szare komórki

Wprawiam wciąż w ruch,

Czy Kodeks Pracy

Ma Anioł Duch.

Kto mnie ochroni

Od kraks i burz,

Gdy na urlopie

Będzie mój stróż.

Władysław Dzięgała

My dwudziestolatki

My dwudziestolatki

Sześćdziesiątych lat,

Odkurzamy w sercach

Zapomniany świat.

W którym nas zachwycał,

Umilał nam byt,

Adapter Bambino

I kolekcja płyt.

Urzekał nas Hipis,

Wir tańczących par,

Ciepło Twojej dłoni

I prywatek czar.

My dwudziestolatki

Sześćdziesiątych lat,

Fani Rock and Rolla,

Kolorowych szmat.

Uroczo na saksie

Znów Karolak gra,

Fruwa nad głowami

Marynara Twa.

Zawirował w duszy

Przeuroczy song,

Nas, nie kręci ziemia,

My kręcimy nią.

My dwudziestolatki

Sześćdziesiątych lat,

Mamy siwe skronie

I na sercach ślad,

Jaki pozostawił

Słodki zapach lip,

I melodia, którą

Gra wszczepiony chip.

Kolorowy Hipis,

Zniknął dawno już,

A grające płyty

Skrywa gruby kurz.

Władysław Dzięgała

Apatia

Kiedy zły los drogi gmatwa,

Plącze życia nić,

To dopada mnie apatia.

Nie chce mi się żyć.

Świat się wali, trzeszczą ściany

Niczym domek z kart.

W stresie siedzę zdołowany.

Nic nie jestem wart.

Amok ego tłamsi, łaje,

Perły lecą z rzęs.

Nicość w serce wlewa żale.

Życie traci sens.

Dusza klęczy w ciszy, mroku.

Znikł mój Anioł Stróż.

Blask radości w moim oku,

Przykrył pył i kurz.

Władysław Dzięgała

Serce

Są tacy ludzie,

Co chcą być nad.

Dla nich nie taki

Jest nawet świat.

Chcą być we wszystkim

Lepsi niż Ty.

Głaz mają w sercu,

Patrząc na łzy.

Dla nich ubogi,

To zwykły śmieć,

Życiowe motto

To: „Brać i mieć”.

Za parę groszy

Podpalą lont,

Byle mieć kasę

I kilka kont.

Ja, gdy ich widzę

Śmieję się w głos.

Cieszę się z tego

Co dał mi los.

Nie mam sztab złota,

Ogromnych kas,

Mam za to serce,

Co kocha Was.

Władysław Dzięgała

Przeciwności losu

Na bezdrożach świata

Każdy ślad swój tyczy,

Ty łzami radości,

Ja kroplą goryczy.

Naszymi ścieżkami

Życie pędzi bryką,

Ty zmierzasz do celu,

Ja kroczę do nikąd.

Rok za rokiem mija,

Lata lecą ciurkiem,

Tobie szczęście sprzyja,

Ja wciąż mam pod górkę.

Wiosna, maj i fiołki,

Kuszą wzrok zawilce,

Ty tryskasz młodością,

Ja stoję i milczę.

Gaj się zazielenił,

W kniei jest wesoło,

Ty masz śliczne loki,

A Ja wyższe czoło.

Grają już cykady,

Z traw opadała rosa,

Mnie kolejna wiosna

Przeszła koło nosa.

W życiorysie jesień

Cała w złotych szatach,

Ciebie Bóg prowadzi,

A mną los pomiata.

Nie wiem?

Nie wiem czemu?

W przyszłość patrzę dumnie,

Na pożółkłym zdjęciu

W rodzinnym albumie?

Władysław Dzięgała

Esteta

Człowiek esteta

Już jest bogaczem,

Gdyż czuje piękno

Całkiem inaczej.

Świat widzi duszą,

Sercem miłuje

I siódmym zmysłem

Wenę wyczuje.

Wystarczy w ciszę

Zaszyć się skrycie,

By w wyobraźni

Tętniło życie.

Władysław Dzięgała

Ścieżka życia

Idąc ścieżką życia

Patrzę okiem duszy,

Na promyczek szczęścia,

Który zawiść kruszy.

Na skłócone myśli

Które wiatr niweczy.

Na strzaskane nerwy,

Których cisza leczy.

Słyszę głos rozsądku

Który niczym święty

Wycisza hormony

Prostuje zakręty.

Na światło sumienia

Co oświeca drogę,

Która grzesznych Ziemian

Łączy z Panem Bogiem.

Władysław Dzięgała

Jest wciąż mi żal

Gdy patrzę w dal
Jest wciąż mi żal
Mych snów,
Które nie kłamią.

Kopiastych fur,
Pstrokatych kur,
Jak cień -
Idących za mną.

Skoszonych łąk,
Spoconych rąk
Pod wiatr,
Grabiących siano.

Drobnych jak mak,
Zmęczonych tak
Jak koń -
Pokryty pianą.

Gdy patrzę w dal
Jest wciąż mi żal
Jak chleb -
Ciepłych poranków.

Przydrożnych grusz,
Porannych zórz,
Jak śnieg -
Białych rumianków.

Łaciatych krów,
Błękitnych lnów,
Jak miód -
Złotych rzepaków.

Drewnianych szop,
Na polu kop,
Jak krew -
Czerwonych maków.

Gdy patrzę w dal
Jest wciąż mi żal
Na wsiach
Słomianych dachów.

Zapachu trzód,
Skrzypiących wrót,
Bez lic
W konopiach strachów.

Bielonych chat,
Na sznurach szmat,
Wśród strzech
Miauczących kotów.

Krzaczastych łóz,
Bielutkich brzóz,
Na wskroś
Dziurawych płotów.

Władysław Dzięgała

Przebudzenie

Budzę się.

Znikają

Sny me ukochane,

Za drzwiami pamięci

Niczym mgły nad ranem.

Promyk sennych marzeń

Wstając z mego łoża,

Rozjaśnia mrok nocy

Niczym niebo zorza.

Przebudzenia cisza

Matczyna i święta,

Tuli moje zmysły

Niczym ptak pisklęta.

Blady świt w półmroku

Lico me odkurza.

Rozchylam powieki

Niczym płatki róża.

Patrzę w głąb sumienia

W duszy widzę czyściec.

Serce zrzuca troski

Niczym drzewa liście.

Obudzone życie

Nabiera ochoty

I prostuje członki

Niczym skrzydła motyl.

Władysław Dzięgała

Na łące

Wszędobylski Pegaz

Szczęście me skrzydlate,

Fruwał dziś nad łąką

Z kwiatuszka na kwiatek.

Sięgał szczytów nieba.

W locie chwytał gwiazdę.

Zapisywał słowa

Nawet te nieważne.

Kochał słońce, drzewa,

Wiosnę, wiatr i kwiaty

I błękitną wodę

I majowe szaty.

Siadał wśród zieleni

I od pszczółek stronił,

Nie chciał skubać trawy

Jak prawdziwy konik.

Władysław Dzięgała

Kuźnia

Jest w mojej duszy

Niewielki kątek,

Gdzie szare myśli

Mają początek.

Gdzie serce rytmem

Jak kowal młotem

Przekuwa myśli

Z szarych na złote.

Nim się wyzwolą

Z przyziemnej jaźni,

Wchodzą na palcach

W świat wyobraźni.

Muza je zszywa

Nitkami wrażeń.

Pegaz unosi

Na szczyty marzeń.

Zanim rytm twórczy

Myśli pochwycą,

Rozsądku cenzor

Zmienia je w nicość.

Władysław Dzięgała

Perełka smutku.

Łza, perła smutku

Stan uczuć kryje

I w rzęs ogródku

Źródełkiem bije.

Brylantem duszy,

Co łka i dławi.

Co dumę kruszy.

Bliznę zostawi.

Cierniem sumienia,

Co rani w stresie.

Pasmem cierpienia.

Smugą co rwie się.

Diamentem żalu,

Co rozpacz skrywa.

I cal po calu.

Po twarzy spływa.

Iskierką życia,

Co bólem głaska.

I spada z lica.

Jak z nieba gwiazdka.

Władysław Dzięgała

Czy to prawda?

Nim się znajdę na rozstaju

Po marudzę krzynę:

-Czy to prawda, że do Raju

Nie wejdzie abstynent?

Zanim wezwiesz mnie w zaświaty,

Pozwól siąść za barem

I beztrosko jak przed laty

Wypić wina czarę.

Daj minutę mi w podarku.

Nim Piotr zamknie wrota,

Abym z ludźmi (co śpią w parku)

Opróżnił mamrota.

Nim mnie wezwiesz w Swoje strony

Zrób mi przed tym łaskę,

I za zdrowie mojej żony

Pozwól wypić flaszkę.

Gdybyś wezwać chciał mnie pilnie

Do stóp Twego Tronu.

Będę błagał Cię usilnie

O łyk samogonu.

Jak wysłannik Twój mi powie:

- Już czas zwijać żagle.

Spyta pewnie promil w głowie:

- Dlaczego tak nagle?

********

Stróż bram Nieba w dzwon uderza,

Anieli się peszą,

Widząc duszę, która zmierza

Wężykiem na pieszo.

Władysław Dzięgała

Rozterka

Tuląc się do matki

Me serce pytało:

Czy od mojej duszy

Ważniejsze jest ciało?

Jak okiełznać myśli?

Czym sumienie czyścić?

Jak chronić uczucia?

Strzec się nienawiści?

Jak nieść dobro ludziom?

Zrywać złości całun.

Przejść hormonów burzę

I nie popaść w nałóg.

Czy jest przy mnie Anioł,

Co czuwa nade mną?

Zaszczepia życzliwość.

Wyplenia nikczemność.

Daje chwile szczęścia.

Słucha serca bicia.

Prostuje me drogi

Na zakrętach życia.

Przywraca nadzieję.

Daje szczęścia łezkę.

Pokazuje orła

Choć los wybrał reszkę.

Władysław Dzięgała

Obłudnik

Każdy obłudnik

Wie to na pewno,

Że zło ma w sercu

Dobro na zewnątrz.

Kiedy obłudnik

Zło z dobrem złączy,

Grzechów nie zmaże

Myśli rozjątrzy.

A jeśli przy tym

W głąb duszy spojrzy,

Sumienia także

I tam nie dojrzy.

Władysław Dzięgała

Moje myśli

Moje myśli są jak zając

Nie chcą chodzić a kicają.

Rozbrykane, prawie dzikie,

Wyskakują z głowy krzykiem.

Kluczą pośród stu problemów

I znikają nie wiem czemu.

Zadufane, wciąż się boczą

W swej kotlince nie chcą spocząć.

Kiedy zbłądzą, chodzą skrótem,

Moja dusza ma pokutę.

Moje myśli są jak orzeł,

Lecą w błękit, hen w przestworze.

Pełne troski, bez brawury,

Obserwując ten świat z góry.

Jego ruchy, rytm i tętno,

Podziwiając czar i piękno

Dobroć dają, zło niweczą,

Goją blizny, rany leczą.

I mądrością swą z ukrycia,

Tyczą ścieżkę mego życia.

Myśli moje są na co dzień,

Niczym ryba w mętnej wodzie.

Jak je chwytasz lub je gonisz,

Wyślizgują się ze skroni.

Nie zbyt ufne, czujne, sprytne,

Są jak piskorz nieuchwytne.

Niezależne wolne, psotne,

Niewidoczne i ulotne.

Najwierniejsze są te chrzczone,

Jak tlen w wodzie ujarzmione.

Moje myśli niepokorne,

Jak jastrzębie są zadziorne.

Są zakałą nie ozdobą,

Tocząc walkę same z sobą.

Ta złośliwa, nieprzychylna

I ta mądra, nieomylna.

Ta co karci, nie rozgrzesza,

Z tą co kocha i pociesza.

Co dołuje i źle radzi

I ta która duszę gładzi.

Choć ta rani, ta zachwyca,

Moje myśli

skarbnica.

Władysław Dzięgała.

Ostrzeżenie

Moje skromne życie

Stresów rączą bryką,

Po wybojach czasu

Pędzi wciąż do nikąd.

Drogą przeznaczenia

Na losu zakrętach

Goni jak szalone

Nie zwalniając tempa.

Zadziwiony Stwórca

Patrząc na to z dala,

Skołatanym sercem

Bije już na alarm.

Do komórek mózgu

Śle mi SMS- esy:

„Jeżeli nie zwolnisz

wykończą Cię stresy”.

Władysław Dzięgała

Stres Przychodzi znienacka

I rusza do boju,

W przypływie euforii

I zmianie nastroju.

Nie słyszysz. Nie czujesz.

Nie widzisz jak bieży,

A jednak zapłaczesz

Gdy mocno uderzy.

Jak Ci dusza krwawi.

Kiedy leżysz na dnie.

Natychmiast się zjawia

I nadzieję kradnie.

Władysław Dzięgała

Poezje Władysława Dzięgały

niedziela, 11 października 2015

Mój świat -Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

W sercu

Władysław Dzięgała

Pegaz

Było by miło

******

Pośpiech

Kuźnia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Świat w moich oczach -wydanie drugie Władysław dzięgała

Łączna liczba wyświetleń