Przyroda słowem malowana - Zbiór wierszy -Władysław Dzięgała

  Przyroda słowem malowana - Zbiór wierszy    - Władysław Dzięgała  

                                                 Malarz

                                               Przychodzi o świcie

                                               Z paletą kolorów,

                                               Rozstawia sztalugi

                                               Tuż pod ścianą boru.

                     
                                               I wyjmuje pędzle

                                               Zaklęte w promieniach,

                                               Boskie akwarele 

                                               Schowane w półcieniach.

                      
                                               Po to aby liściom

                                               Zieleń brązem psocić,

                                               Brąz zamieniać w żółcie,

                                               Laserunkiem złocić.

                     
                                               Kolorem się bawić.

                                               Urzekać kobiercem.

                                               Zostawiać wraz z barwą

                                               I duszę i serce.

                   
                                              I tworzyć i tworzyć

                                               Pejzaże wciąż nowe,

                                               Nad brzegiem jeziora

                                               Wśród sosen wiekowych.

                                              

                                               W Galerii Przyrody

                                               Malarza geniusza,

                                               Wystawa arcydzieł

                                               Urzeka i wzrusza.

                                               

    

                                                         Władysław Dzięgała                

         

                                    




                                                                  

                            Na łące

                                        W barwne stroje łąkę

                                        Przyodziało lato,

                                        Pracowite pszczoły

                                        Liczą płatki kwiatom.

             
                                       Umajeni w zieleń

                                        Ukojeni ciszą,

                                        Na łodygach turzyc

                                        Trzmiele się kołyszą.

             
                                        W tłumie złotych mleczy

                                        Groszek podniósł głowę,

                                        Kielichami kwiatów

                                        Dzwoni Paź Królowej.

             
                                        Na stubarwnym stole

                                        Przybranym zielenią,

                                        Żuk prasuje fraki

                                        Wędrującym cieniom.

              
                                        Figlarne modraszki

                                        W trzęślicach ukryte,

                                        Malują skrzydełka

                                        Chabrowym błękitem.

            
                                        W samym środku runa

                                        Żubrówka i tomka,

                                        Kuszą aromatem

                                        Leniwego bąka.

             
                                        Zielone pajączki

                                        Huśtają nad łanem

                                        W muślinowych sieciach 

                                        Muszki zakochane.

             
                                        Po dywanie trawy

                                        Stąpa słowik bosy,

                                        I strąca rajgrasom

                                        Perły z kropel rosy.

                            
                                        Zapach ziół kwitnących

                                        Strzyże nożycami,

                                        Rój pasikoników

                                        Wspólnie z cykadami.

             
                                        Sercu rosną skrzydła,

                                        Dusza zmienia szatę,

                                        Kiedy świeżym sianem

                                        Pachnie łąka latem.

                                                          Władysław Dzięgała

                   

                                         Jesienny liść

                                                           W żółtym listku życie

                                                           Siedzi jak na tronie,

                                                           Chwyta resztki słońca

                                                           W papierowe dłonie.

                               
                                                           Rozbudza fantazję,

                                                           Radością się mieni.

                                                           Kładzie akwarele   

                                                           Na ścianach jesieni.

                                 
                                                           Poi knieję beżem,

                                                           Brązem kusi cienie,

                                                           Daje sercu błogość,

                                                           Uskrzydla natchnienie.

                                
                                                           Tęsknoty ubiera

                                                           W szczerozłote szaty,

                                                           W królewskie rubiny,

                                                           Purpury, szkarłaty.

                                     
                                                           Zdobi barw paletą

                                                           Przyrody ołtarze,

                                                           Zabiera mą duszę

                                                           Do krainy marzeń.

                                                          

                                                                    Władysław Dzięgała

                                                     

                                       Zamieć

                                                Z Archaniołów skrzydeł

                                                Białe pióra lecą,

                                                Srebrzą się i błyszczą,

                                                Iskierkami świecą.

                                            
                                                Wicher przepotężnie

                                                Niczym smocza paszcza

                                                Rozdmuchuje pióra.

                                                Rozrzuca po chaszczach.

                      
                                                A siłę ma taką

                                                Jakby kilku fanów,

                                                Skakało brejkdans,a   

                                                W centrum huraganu. 

                      
                                                Bladolica zamieć

                                                Niczym śmierć w łachmanach,

                                                Tańczy zbójnickiego

                                                Od samego rana.

                    
                                                Drżą śródleśne dęby

                                                I nadrzeczne łozy,

                                                Kiedy hula zamieć

                                                Na tym balu zgrozy. 

                                                       

                                                                  Władysław Dzięgała













                                                             Rosa

                                                          Na jelenich rogach

                                                          Lśni perełka rosy,

                                                          Błyszczy niczym gwiazdka

                                                          W samym środku nocy.

                                
                                                          Skrzy się światłem nieba

                                                          Wziętym wprost z kosmosu,

                                                          Z kuźni Hefajstosa

                                                          I z Anielskich włosów.

                                             
                                                          Skrzy się iskierkami

                                                          Jak oczka czyżyka,

                                                          Jak srebrne talary,

                                                          W skarbcu Janosika

                                           
                                                          Jak łza na policzku,

                                                          Jak świetlik na trawie,

                                                          Jak kropla szampana

                                                          Na szkolnej zabawie.

                                                                            Władysław Dzięgała

                                     




                                                 Pod lodem

                                                     

                                                     Pod skorupą lodu

                                                     Jak w bezdusznej boi,

                                                     W przepastnym półmroku

                                                     Senne życie stoi.

                             
                                                     Ziewający sandacz

                                                     Wraz z ospałą płotką,

                                                     Widząc wokół ciemność

                                                     Drzemią w mule słodko.

                          
                                                     W tej krainie wody,

                                                     Pokuty i grzechu,

                                                     Nie harcuje słońce.

                                                     Brakuje oddechu.

                            
                                                     Ryba z trudem dysząc,

                                                     Błaga ludzi skrycie

                                                     O jeden przerębel.

                                                     O światło.

                                                                       O życie.

    

                                                                 Władysław Dzięgała




                                                     Liść

                                                  Jesienny liść klonu

                                                  Z pożółkłym już brzegiem,

                                                  Przykucnął na drzewie

                                                  Jak sprinter przed biegiem.

                                                  Spoglądał z wysoka

                                                  Jak orzeł na czatach,

                                                  Na ziemię, na trawę

                                                  Mięciutką jak wata.

                                                  Trzepotał przez chwilę

                                                  Jak ptak na uwięzi,

                                                  I z gracją jak czyżyk

                                                  Odfrunął z gałęzi.

                                                  Zamachał ogonkiem

                                                  Ustawił się bokiem,

                                                  Wykonał piruet

                                                  Z cudownym wyskokiem.

                                                  I wzbił się wysoko

                                                  Figlując jak psotnik,

                                                  Nie bacząc w ogóle

                                                  Na tor paralotni.

                                                  A kiedy zefirek

                                                  Przygarnął go nagle,

                                                  Popłynął na wietrze

                                                  Jak flaga. Jak żagle.

                                                  Spadał powoli

                                                  Z nieba jak piórko,

                                                  Prościutko z obłoków

                                                  Na moje podwórko.

                                                  Usiadł cichutko

                                                  Jak cienie o brzasku,

                                                  Jak motyl na astrach.

                                                  Jak ptaszek na gniazdku.

                                            Władysław Dzięgała

                                                           Szron

                                                             Słońce jasno świeci,

                                                             Światło w oczy kłuje,

                                                             W śnieżnobiałej sukni

                                                             Mgła dziś paraduje.

                                   
                                                             Za stołem przyrody

                                                             Siedzą już od rana,

                                                             Srebrni biesiadnicy

                                                             W iskrzących sukmanach.

                                    
                                                             Diamentowe klony,

                                                             Szklane jarzębiny,

                                                             Posiwiałe dęby,

                                                             Perłowe kaliny.

                                   
                                                             Trawy, mchy, porosty

                                                             Z mlecznobiałym licem,

                                                             Słodkie i niewinne

                                                             Jak w Raju dziewice.

                                    
                                                             Pola, miedze, drogi

                                                             Z łączkami pospołu

                                                             Bielutkie i boskie

                                                             Jak skrzydła aniołów. 

                                     
                                                             Na śnieżnych obrusach

                                                             Niebo gwiazdek skrzy się

                                                             W kryształowej wazie,

                                                             Brylantowej misie.

                                    
                                                             W śnieżnobiałym stroju

                                                             Z innego wymiaru,

                                                             Rozsiadło się życie

                                                             W tej krainie czarów.

                                                                                 Władysław Dzięgała

                                                       Pochmurna jesień  

                                                             Pochmurna jesień

                                                             Ma też swój urok,

                                                             Czesze wichrami,

                                                             Obmywa chmurą.

                                    
                                                             Beżem pasteli

                                                             Napawa serce

                                                             I duszę stroi

                                                             W barwne kobierce.

                                   
                                                             Szeleści listkiem

                                                             W jesiennej ciszy,

                                                             Zmrożoną rosą

                                                             Na trawę dyszy.

                                     
                                                             Zapina szczelnie

                                                             Futerko rysia,

                                                             Kołysze do snu

                                                             Susły i misia.

                                   
                                                             Przykrywa z troską

                                                             Bielutkim puchem,

                                                             Calutką ziemię

                                                             Grubym kożuchem.

                                                             

                                                                           Władysław Dzięgała










                               

                         Mgła

                                 W sierpniowe ranki

                                 Mgła siwa, mokra,

                                 Na dachach siada,

                                 Zagląda w okna.

        
                                 Cicho i sennie

                                 Po polach chodzi,

                                 Mlecznym bezdrożem

                                 Przechodnia zwodzi.

        
                                 Do traw i chwastów

                                 Tuli się czule,

                                 Na taflę wody

                                 Opada tiulem.

       
                                 Bzom kolie rosy

                                 Wkłada na szyję,

                                 Zmęczone nogi

                                 Turzycom myje.

        
                                 Nadbrzeżnym trzcinom

                                 Całuje lica,

                                 Kalinom daje

                                 Eliksir życia.

                                                           Władysław Dzięgała

                                            

                                                  Pierwszy śnieg

                                   W kalendarzu jeszcze jesień.

                                   Jeszcze wczoraj z nieba lało,

                                   A dziś przyszła do nas zima

                                   Przyodziana w tiul na biało.

         
                                   Pole, łąka, las, krzak, drzewo,

                                   Ścieżka, droga, stok, szczyt, góra.

                                   Są jak skrzydła Archanioła

                                   Białe jak łabędzie pióra.

         
                                   Chata, wioska, okolica

                                   I opłotki i zagroda,

                                   Są niewinne, śliczne, białe

                                   Jak w welonie panna młoda.

           
                                   Mój jesienny świat kolorów

                                   Bóg otulił do snu w łożu

                                   W najprawdziwszy śnieżnobiały,

                                   Przeogromny miękki kożuch.

                                                          Władysław Dzięgała










    
                  

                                    Pożegnanie lata 

                                     Jeszcze dzwoni dzwoniec,

                                     Gra na skrzydłach pszczoła,

                                     Kwitnie leśne runo,

                                     Pachną miodem zioła.

                
                                     Po korze kowalik

                                     Do nieba się wspina.

                                     Złoci się dziurawiec.

                                     Dojrzewa jeżyna,

          
                                     Jeszcze koniczyna

                                     Zieleni się w trawie,

                                     Dojrzałe jagody

                                     Czernią się jak dawniej.

          
                                     A już złotym pędzlem 

                                     Maluje liść brzoza.

                                     Po mchu cicho stąpa

                                     Borowik i kozak.

             
                                     Na wąsach turzycy

                                     Pająk sieci mota,

                                     Wrzesień w babie lato

                                     Zdobi kniei wrota.

             
                                     Zaś przyroda borom

                                     Ścieli dywan nowy

                                     Tkany z kwiatów wrzosu

                                     W kolorze liliowym.

            
                                      Stroi jarzębinę

                                     W czerwone korale,

                                     Niczym dziewczę młode

                                     Przed jej pierwszym balem.

                                                               Władysław Dzięgała

                                     Cień

                                   Na rozstaju dróżek

                                   Gdzie są drzew ołtarze,

                                   Cień spoczął wygodnie

                                   Na dęba konarze.

           
                                   Do omszonej kory

                                   Przytuliwszy lico,

                                   Zaglądał w głąb dziupli

                                   Podziwiając nicość.

            
                                   Czesząc włosy słońcu

                                   Na dębie wysokim,

                                   Paluszkami chłodu

                                   Zwijał promyk w loki.

          
                                   Światłocieniem koron,

                                   Błyskiem z nieba skroni,

                                   Kucnął u stóp moich,

                                   Usiadł na mej dłoni.

          
                                   Na zakręcie drogi, 

                                   Na grzbietach kamieni,

                                   Kładł dywanik ciszy,

                                   Chłodu i półcieni.

           
                                   Pod zielonym dębem,

                                   Wiekowym korzeniem,

                                   Bije serce ziemi

                                   Urzeczone cieniem.

                                               WładysławDzięgała

                                         Knieja jesienią

                                         W promieniach słońca

                                         Kąpie się jesion,

                                         Złotym grzebieniem

                                         Brzozy się czeszą.

                 
                                        Przy leśnym dukcie

                                         Stoi klon bosy,

                                         Czerwone wstążki

                                         Wplata we włosy.

                 
                                         Wiatr zrywa liście

                                         Dywany ścieli,

                                         W ciepłym kolorze

                                         Żywych pasteli.

                 
                                         Jesienna knieja  

                                         Pełna jest cienia,

                                         Kwiatów paproci,

                                         Ryku jelenia.

                                                           Władysław  Dzięgała














                                                  W maju

                                                  W maju życie kniei

                                                  Tętni całą mocą.

                                                  Przyroda się cieszy

                                                  Widząc jak uroczo:    

                           
                                                  Słońce pieści kwiaty,

                                                  Wiatr kołysze drzewa.

                                                  Brzoza czesze włosy,

                                                  A szpak dumki śpiewa.

                          
                                                  Pszczoła pyłek zbiera,

                                                  Dzięcioł dziuple kuje.

                                                  Dzierzba wije gniazdo,

                                                  Pająk sieci snuje.

                       
                                                  Dąb pręży konary,

                                                  Klony klaszczą w dłonie.

                                                  Wierzba gubi bazie,    

                                                  Runo w barwach tonie.

                        
                                                  Fiołek lico myje,

                                                  Lilia nos pudruje.                                    

                                                  Żuk idzie na spacer,

                                                  A motyl całuje.

                         
                                                  Strumyk pieśni nuci,

                                                  Jesion ciągle marzy.

                                                  Czas pachnie konwalią,

                                                  A pokrzywa parzy.

                                                           Władysław Dzięgała

       

                                               Lato

                                                            Brzask laserem złotym

                                                            Strąca gwiazdy nocy.

                                                            Świt kropelką rosy

                                                            Myje kwiatom oczy.

                                   
                                                            Wachlarzami liści

                                                            W takt serc naszych bicia,

                                                            Przyroda nakręca

                                                            Klucz w zegarze życia.

                                    
                                                            Uskrzydlona aura

                                                            Kolorami lata,

                                                            Niczym dobra wróżka

                                                            Zmienia wystrój świata.

                                    
                                                            Bryza resztki piany

                                                            Chwyta w wodorostach.

                                                            Chłód z nad lustra wody

                                                            Sprowadza błogostan.

                                  
                                                            Wieczorową porą

                                                            Rój owadów bzyka,

                                                            Strzygąc półmrok ciszy

                                                            Nożycami cykad.

                                                                           Władysław Dzięgała








                         




                                             Poranek

                                             Nim mrok opadnie

                                             Pójdzie spać ciemność,

                                             Wstaje świt blady

                                             Tuż, tuż nad ziemią.

                  
                                             Otula brzaskiem

                                             Śpiący horyzont,

                                             Zanim promienie

                                             Mrok nocy zliżą.

                     
                                             Zbudzona zieleń

                                             Przykryta mgłami,

                                             Spogląda w słońce

                                             Nad drzew szczytami.

                    
                                            W ogromną kulę

                                             Nad widnokręgiem,

                                             Co złotym okiem  

                                             Patrzy na Ziemię.

                                                   Władysław Dzięgała

                                 Cisza

                                          

                                           W bezkresnej głuszy,

                                           Ciszy bez dna,

                                           Milczące cienie

                                           Zieleń i Ja.

                    
                                          Żółty kalendarz

                                           Bez nazw i dat,

                                           Klonowym listkiem

                                           Do nóg mi spadł.

                   
                                          Przede mną, za mną

                                           Drzewa i las,

                                           Kucnęło życie,

                                           Przycupnął czas.

                  
                                           Zamilkła knieja,

                                           Znikł ptaków śpiew.

                                           Wiatr wstrzymał oddech

                                           W koronach drzew.

                  
                                           W ciszy tej słyszę 

                                           Jak igły z drzew,    

                                           Spadają z hukiem

                                           Na miękki mech.

                                                     Władysław Dzięgała

                               

                                              Aura

                                                 Jest zima. Styczeń.

                                                 Trzecia dekada.

                                                 Na polach błoto

                                                 I ciągle pada.

                         
                                                 Wokoło błyszczą

                                                 Kałuże wody,

                                                 Cichutko pika

                                                 Serce przyrody.

                                           

                                                 Ze snu się budzą

                                                 Krety na łąkach,

                                                 Zieleń ramiona

                                                 Prostuje w pąkach.

                       
                                                 Śni się przylaszczkom

                                                 Ciepły promyczek.

                                                 Borom, śpiew ptaków 

                                                 Zmienia oblicze.

                                           

                                                 Zdziwionym wzrokiem

                                                 Przebiśnieg zerka,

                                                 Widząc jak znika

                                                 Zimowa derka.

                                   
                                                 Przeciera oczy

                                                 Zaspany krokus,

                                                 Niebo podbiałom

                                                 Zsyła sto pokus.

                                              

                                                 Świat izobarom

                                                 Linie zagmatwał,

                                                 Dryfują w chmurach

                                                 Jak w rzeką tratwa.

                        
                                                 Aura nie cierpi

                                                 Tkwić na rozstaju,

                                                 Stąd w styczniu wiosna,

                                                 A mrozy w maju.

                                           

                                                                     Władysław Dzięgała




      Wrzesień 

Cicho lubi stąpać wrzesień,

Słońcem, mgłami, deszczem.

Złotym liściem bywać w lesie.

Na paprociach kleszczem.

Porozciągać między wrzosy,

Firankę pajęczą.

Wieszać  na niej krople rosy

I ubarwiać tęczą.

Porozrzucać grzyby w borze.

Siać trawy z przetaka.

Mchy utykać na drzew korze

I w szczelinach pniaka.

Wisieć sennie nad polami.

Chować w kartofliska.

W Słońcu hulać nad łąkami.

Tańczyć na ścierniskach.

Spojrzeć czule na korale,

W jarzębin koronach.

I babiego lata szalem

Pootulać grona.

Wejść do sadu blaskiem złotym.

Do tańca go prosić.

I oznajmiać drzewom o  tym,

Że jesień przynosi.

Ileż w sobie ma uroku,

Polski barwny wrzesień.

Kolorowy miesiąc roku,

Co latem ma jesień.

                 Władysław Dzięgała

                                                   

                                                            Świt zimowy

                                                 

                                                   Słychać płatków drżenie,

                                                  Na pościeli śnieżnej

                                                  Świt się ściga z cieniem.

                                                  Od iskrzącej bieli

                            
                                                  Świat przymyka oczy

                                                  I lico swe chowa

                                                  W mrok zimowej nocy.

                                                  Rozświetlone niebo

                         
                                                  Ma tyle uroku
                                                  Kiedy dzień się budzi
                                                  Co złociste gwiazdy

                                                  Za kotarą mroku.

                       
                                                  Świt zimowy czar swój   

                                                  W światłocieniach kryje,

                                                  Z których serce moje

                                                  Słodki zachwyt pije.

                                                                      

                                                                       Władysław Dzięgała

                               

                                                           Lutowe słońce

                                                           W woalce mrozu,

                                                           Zza śnieżnej chmury,

                                                           Lutowe słońce,

                                                           Spogląda z góry.

                                    
                                                           Ożywia światu

                                                           Zmrożone lica,

                                                           Matce naturze

                                                           Sił swych użycza,

                                                       

                                                           Rozgrzewa aurę,

                                                           Tuli przyrodę,

                                                           Całuje pączki

                                                           Pokryte lodem.

                                    
                                                           Spogląda w oczy

                                                           Witkom na brzozie,

                                                           Dotyka bazie

                                                           Śpiące na mrozie.  

                                                          

                                                           Rozpieszcza światłem

                                                           Grządki rabatom,

                                                           Prostuje kiełki

                                                           Zimowym kwiatom.

                                    
                                                           Na polach skibom

                                                           Cudownym tchnieniem,

                                                           Wygładza zmarszczki

                                                           Przedwiośnia cieniem.

                                                          

                                                           Zbudzona ziemia

                                                           Członki uśpione,

                                                           Odwraca w lutym

                                                           Na drugą stronę.

                                   
                                                           Troskliwie zagon

                                                           Otula szalem,

                                                           Zamyka oczy

                                                           I chrapie dalej.

                                                           

                                                                       Władysław Dzięgała










                                          

                                  Okiść

                                               Białe lasy, bory.

                                               Na drzewach biel wszędzie.

                                               Wiszą czapy śniegu

                                               Wielkie jak łabędzie.

                        
                                              Bielą się jesiony.

                                               Srebrem skrzą się buki.

                                               Delikatne brzozy

                                               Śnieg wygina w łuki.

                         
                                               Zaś po środku boru

                                               I na kniei brzegu,

                                               Garbi się sośnina

                                               Pod ciężarem śniegu.

                        
                                               Świat utonął w bieli.

                                               Niebo w zaspach grzęźnie.

                                               Pęka lasom dusza,

                                               A drzewom gałęzie.

                      
                                               Pan i Stwórca Świata

                                               Srodze zatroskany,

                                               Bandażuje śniegiem

                                               Po okiści rany.

                                              

                                                                Władysław Dzięgała

                                                  Pory roku

                                         

                                            Każda pora roku

                                            Ma swoich malarzy,

                                            Wernisaż, galerię

                                            I krainę marzeń.

               
                                            Na sztalugach nocy

                                            Maluje o świcie,

                                            Złotym pędzlem światła

                                            Przeurocze życie.

               
                                            Daje barwom duszę

                                            Dwunastu miesięcy,

                                            Kolorom zaś serce

                                            Najprawdziwszej tęczy.

                                          

                                            Każda pora roku

                                            Barwami się mieni,

                                            Ma swój kolor nieba

                                            I odcienie ziemi.

                
                                            Ma cień mroku nocy,

                                            Ma iskierkę zorzy,

                                            Ma poranek, który

                                            Żywy obraz tworzy.

              
                                            Ma swoje sekrety,

                                            Ważne tajemnice,

                                            Ma siódmy cud świata,

                                            Tętni własnym życie.      

                                                  

                                                                     Władysław Dzięgała









                                      

         Wieczorny chłód

            

                   Nad wodą tęcza

                   Zagląda w las,

                   Blaskiem wyznacza

                   Drogę do gwiazd.

                  Prasując taflę

                   Przyrody dłoń,

                   Srebrzystą bryzą

                   Wygładza toń.

                  Okryty cieniem

                   Wieczorny chłód,

                   Trzcinami puka

                   Do kniei wrót.

                   Wtulony w brzozę

                   Dębowy pień,

                   Zasypia w wodzie

                   Zmieniony w cień.

                  Zakończył koncert

                   Już cykad chór,

                   Zdrzemnął się także   

                   Żywiczny bór.

                                 Władysław Dzięgała

                                                       Przedwiośnie II

                                                       Luty kniejom i przyrodzie

                                                       Lubi płatać figle co dzień,

                                                       Za dnia słońce całą siłą,

                                                       Grzeje ziemię, że aż miło.

                                
                                                       Łąka z knieją już nie chrapie,

                                                       Śnieg kroplami z dachu kapie.

                                                       Bez rękawic chodzi człowiek,

                                                       Nie przymyka niebo powiek.

                                         
                                                       Aura chrząka tchnieniem zdrowym,

                                                       Nie śpią drzewa snem zimowym.

                                                       Wicher nie gna szybkim krokiem,

                                                       Ptak nie skrada się do okien.

                                
                                                       Śnieg nie sypie zasp na szosie,

                                                       Bór wystawia nogi bose. 

                                       
                                                        A wieczorem, późną nocą,

                                                       Kiedy gwiazdy niebo złocą.

                                                       Mróz arktyczny ziemię ściska,

                                                       Ściana lasu szronem tryska.

                                
                                                      Pod dachami wiszą sople,

                                                       Brzoza w śniegu stoi topless.

                                                       I  na luty wciąż się boczy,

                                                       Że sok pędząc, mrozi w nocy.

                                
                                                       To, co czyni mróz z naturą,

                                                       Czuje dąbek pod swą skórą.

                                                       Więc się pyta lipę młodą:

                                                       Co się dzieje z tą przyrodą?

                             
                                                        A ta patrząc w oczy sośnie,

                                                       Szepcze cicho

                                                                            To

                                                                                 Przedwiośnie.

                                                                     Władysław Dzięgała




                                    

                                     Budzenie dnia

                                           Matka Natura

                                           Skryła swą twarz,

                                           Zamknęła oczy,

                                           Milczy jak głaz. 

                 
                                           Śródleśna struga

                                           Zwolniła bieg,

                                           Kropelką wody

                                           Wyszła na brzeg.

                    
                                           Zaspana zięba

                                           Nie liczy dni,

                                           Zmęczony jesion

                                           Nad wodą śpi.

                     
                                           Cisza i spokój   

                                           W szlafroku cnót,

                                           Pokornie klęczą

                                           U kniei wrót.

                     
                                           Poranna zorza

                                           Otwiera kram,

                                           Z barwami Boga

                                           U nieba bram.

                  
                                           Świt senny, cichy

                                           Ukryty w mgle,

                                           Usiadł na pniaku

                                           Tuż obok mnie.

                    
                                            Zauroczony,  

                                           Widokiem traw,

                                           Wstaje powoli

                                           Jak z gniazda paw.

                    
                                           Złocisty promyk

                                           Wprowadza ład,

                                           Otwiera słońcu

                                           Okno na świat.

            

                                                       Władysław Dzięgała

                                                          Październik

                                                            Ma słońce i błękit

                                                            Ma chmury i błoto,

                                                            Stubarwną przyrodę,

                                                            Rubiny i złoto.

                                     
                                                            Na ścieżkach dywany,

                                                            Błyszczące karaty,

                                                            Purpurę i brązy

                                                            Karminowe szaty.

                                    
                                                            Pastelowe barwy

                                                            Żółci i czerwieni,

                                                            Kolorowe wstążki

                                                            W warkoczach jesieni.

                                                           

                                                                       Władysław Dzięgała

                           
                                   Ścieżka

                                       Śródleśna ścieżka,

                                       Arteria życia,

                                       Dzika jak puszcza,

                                       Jak las dziewicza.

                 
                                       Bielutka zimą,

                                       Zielona latem,

                                       Strojona liśćmi,

                                       Majona kwiatem.

                      
                                       Pieszczona słońcem,

                                       Światłem półcieni,

                                       Znaczona świeżym

                                       Tropem jeleni.

                                      

                                       Idąca z nikąd,

                                       Kręta i wąska,

                                       Spleciona z trawą  

                                       Jak z włosem wstążka.

                 
                                       Biegnąca skarpą,

                                       Wzgórzem, równiną,

                                       Usłana wrzosem,

                                       Mchem i jeżyną.

                
                                       Pachnąca knieją,

                                       Śliczna, niewinna,

                                       Choć wciąż ta sama,

                                       To co dzień inna.

                                                           Władysław Dzięgała



               

                                     Zieleń

                                                      Zielony listek

                                                      Bielutkiej brzozy.

                                                      Zielona trzcina,

                                                      Zielone łozy.

                                
                                                      Zielone chaszcze,

                                                      Zielona trawa,

                                                      Zieleń szuwarów

                                                      Na rzekach, stawach.

                                 
                                                      Zielone bory,

                                                      Zielone knieje,

                                                      Zieleń budząca

                                                      W sercach nadzieję.

                                                      Las, łąki, pola

                                                      W zielonych szatach,

                                                      To oddech ziemi.

                                                      To płuca świata.

                                                              Władysław Dzięgała

                             Mostek                                        

                                    

                                      Drewniany mostek

                                      Z bali i desek,

                                      Cieniem poręczy

                                      Nurt rzeki czesze.   

             
                                     Klęcząc pokutnie

                                      Na brzegów szczytach,

                                      Zmysłami boru

                                      Wir wody chwyta.

                
                                      Z bijącym sercem

                                      Słucha z oddali,

                                      Milczących głazów

                                      I plusku fali.

                                   

                                      Niczym Herkules

                                      O brzegi rzeki,

                                      Wsparłszy ramiona 

                                      Zastygł na wieki.

                
                                      Na plecach dźwiga

                                      Ludzi i piasek,

                                      Rytm tego świata

                                      I wyścig z czasem.

                 
                                      Zapachem sosny

                                      Poświęca stropy,

                                      Żywiczne sęki

                                      Ściele pod stopy.

                       
                                      Wytycza drogę

                                      Przez nurt i wodę,

                                      Podaje dłonie

                                      Brzegom na zgodę.

                                                                                         

                                                             Władysław Dzięgała

                                    Świtanie

                                            Gdy dzień się budzi

                                            Milknie przyroda.

                                            Cichnie szmer trzciny.

                                            Nie pluszcze woda.

                     
                                             Złoty nenufar 

                                            Drzemie na fali.

                                            Zbudzone słońce

                                            Patrzy z oddali: 

                     
                                            Na srebrną bryzę,

                                            Na brzeg, na trzciny, 

                                            Na pałki wodnej

                                            Liść prawie siny.

                      
                                             Na ciszę, która

                                            Prostuje łozy,

                                            Wstrzymuje oddech,

                                            Budzi perkozy.

                     
                                             Na świat nawodny,

                                            Który o świcie

                                            Wraz z pierwszym brzaskiem

                                            Żyje swym życiem.

                                                           Władysław Dzięgała

                              

                  

                                                                  Kapliczka

                                                             Przydrożna kapliczka

                                                             Z wyrzeźbionym świątkiem,

                                                             Przez wieki patrzyła

                                                             Na kwiecistą łąkę.

                                       
                                                             Na klęczące mlecze,

                                                             Świątobliwe łozy,

                                                             Niebolice chabry

                                                             I anielskie brzozy.

                                     
                                                             Na koniczyn dzwonki,

                                                             Dziewanny lichtarze,

                                                             Kandelabry maków,

                                                             Rumianków ołtarze.

                                      
                                                             Była zachwycona

                                                             Życiem na odłogach,

                                                             Rajem na tej ziemi

                                                             Danym nam od Boga.

                                                                      

                                                                            Dzisiaj zasmucona

                                                             Spogląda z daleka,

                                                             Zamiast Raju Boga

                                                             Widzi świat człowieka.

                                     
                                                             Oczy zmywa łzami,

                                                             Wielce zawstydzona

                                                             I rozkłada ręce

                                                             Niczym krzyż ramiona.

                                       
                                                             Widzi wokół nicość.

                                                             Beton, stal i asfalt.

                                                             Skamielinę sumień.

                                                             Huty, porty, miasta.

                                      
                                                             Patrzy zatroskana,

                                                             Świątka chwyta trwoga

                                                             Widząc, co wyczynia

                                                             Człowiek z darem Boga.    

                                                                             Władysław Dzięgała

                                Dróżka

                                       
                                             Cicha wiejska dróżka

                                              Mało komu znana,

                                              Z pióropuszem kurzu,

                                              Furą pełną siana.

                        
                                               Mleczami złocona,

                                              Piaszczysta i kręta.

                                              Idąca wśród łanów

                                              Jak pielgrzymka święta.

                     
                                               Z przydrożną kapliczką

                                              Frasobliwych świątków,

                                              Macierzanką w rowie,

                                              Stadem krów i bąków.

                        
                                              Z torami kolein

                                              Ściśniętych w potrzasku,

                                              Sznurem stóp i racic

                                              Odciśniętych w piasku.

                        
                                              Z miednicami kałuż,

                                              Kurhanem kamieni,

                                              Rosochatą wierzbą

                                              I wstążką zieleni.

                      
                                              Schowana w zagonach

                                              Spokoju i ciszy,

                                              Gdzie żyto pszenicy

                                              Bicie serca słyszy.

                        
                                              Urzeka, zachwyca

                                              Jak zorza nad ranem,

                                              Duszę chwyta w dłonie

                                              I wiedzie w nieznane. 

                        
                                              Z iskierką nadziei,

                                              Że za horyzontem

                                              Najskrytsze marzenie

                                              Ma tam swój początek.

                                                                   Władysław Dzięgała

        

                                 Mgła II

                                              Nadrzeczną dolinę

                                              Od samego rana,

                                              Przykrył obłok pary

                                              Gęsty jak śmietana.

                        
                                              Pochylony nisko

                                              Niczym konik siwy,

                                              Chwyta traw czupryny

                                              Oziębły, leniwy.

                       
                                              Nadwodną kalinę

                                              Przystraja i tuli,

                                              Jak do ślubu pannę

                                              W biały welon tiuli.

                       
                                              Diamentowe kolie

                                              Daje pajęczynie.

                                              Zapatrzony w słońce,

                                              Opada i ginie.

                                                           Władysław Dzięgała

                             

                             
                                    

                                            Śródpolna miedza

                                                      

                                                       Miedza śródpolna

                                                       Jest niczym wstążka,

                                                       Długa, stubarwna,

                                                       Prosta i wąska.

                                
                                                       Kroi i dzieli

                                                       Na wszystkie strony

                                                       Połacie ziemi

                                                       I pól zagony.

                                
                                                       Każdą zaś miedzę

                                                       Dręczy myśl skryta,

                                                       Jak rozgraniczyć

                                                       Jęczmień od żyta.

                                                          

                                                       Na miedzach leżą

                                                       Kamienie bose,

                                                       Rośnie mech, zioła

                                                       Trawy i oset.

                               
                                                       Śpiewa skowronek,

                                                       Cykady grają.

                                                       Siedzi mysz polna,

                                                       Zasypia zając.

                                 
                                                       Jest bruzdą czarną.

                                                       Strumykiem wody.

                                                       Granicą z lasem.

                                                       Rajem przyrody.

                                                      

                                                                   Władysław Dzięgała

                                                            Jesień

                                                               Słońca mglistym okiem

                                                               Czule zerka wszędzie,

                                                               Fruwa złotym liściem,

                                                               Opada żołędziem.

                                        
                                                               Zawiesza korale 

                                                               Na jarzębin szyjach

                                                               I poranną rosę

                                                               Niczym wino spija.

                                          
                                                               Uwielbia pastele,

                                                               Zieleni się borem,

                                                               Rozkwita jak róża

                                                               Krwistym muchomorem.

                                          
                                                               Wisi kolią pereł

                                                               Na przydrożnej brzozie

                                                               I  wśród drzew wyściela

                                                               Mchami do snu łoże.

                                          
                                                               Siada babim latem

                                                               Na leśnej polanie

                                                               I ubiera życie

                                                               W welon mgły nad ranem.

                                         
                                                               Z pędzlem i paletą

                                                               Wchodzi na jesiony,

                                                               I zamienia w złoto

                                                               Liście i korony.

                                         
                                                              Maluje pejzaże,

                                                               Kolorem się bawi,

                                                               Nosi pęki kluczy

                                                               Gęsi i żurawi.

                                          
                                                               Rysiom ścieżki chowa

                                                               W najdziksze ostępy

                                                                I utyka wrzosy

                                                               W przeurocze kępy. 

                                           
                                                               W kniei nagie buki

                                                               Przytula do łona, 

                                                               Skibą czas odmierza

                                                               Na czarnych zagonach.

                                       
                                                               Świat przykrywa pledem

                                                               I pierzyną białą,

                                                               W szadź ubiera dęby

                                                               I przyrodę całą.                                                                                         

                                                          

                                                                                 Władysław Dzięgała






                                                      

                                                           Przedwiośnie

                                                               Na przedwiośniu

                                                               Śnieg się topi.

                                                               Mróz zamrozi.

                                                               Deszcz pokropi.

                                          
                                                               W sercu lasu

                                                               Szumią drzewa.

                                                               Wiatr w koronach

                                                               Dumki śpiewa

                                        
                                                              Słońce świeci

                                                               Gamą świateł,

                                                               Daje drzewom

                                                               Żywą szatę.

                                                              

                                                               Wyjrzał pączek

                                                                Z matki łona

                                                                I prostuje  

                                                                Swe ramiona.

                                               
                                                                Szuka ciepła.

                                                                Chwyta życie,

                                                                Sięga rączką

                                                                Po promyczek.

                                      
                                                                Czując wiosnę

                                                                W igieł włosach,

                                                                Pnie się w górę

                                                                Pod niebiosa.

                                                                        Władysław Dzięgała









                                                            Świt

                                                       Żabim koncertem

                                            Wśród nenufarów,

                                            Wycisza w mózgu

                                            Dzwonki janczarów.

                       
                                            Spokojem mości

                                            Uczuć sklepienia.

                                            Ciszą wygładza

                                            Zmarszczki sumienia.

                     
                                            Rozbłyskiem zorzy

                                            W kropelce rosy,

                                            Sączy do serca

                                            Balsam rozkoszy.

                    
                                            Melodią cykad

                                            Napełnia głuszę.

                                            Uświęca myśli.

                                            Nastraja duszę. 

                                           

                                                         Władysław Dzięgała

                                                   

                                                     Wiosna 

                                                                  Pod zmrożoną zaspą
                                        Słychać bicie serca,                                    
                                        To przez płatki śniegu                                        
                                        Kiełek się przewierca.                                        
                                        
                                        Złotem kuszą mlecze.                                       
                                        Zielenią się łąki.                                        
                                        Krety sypią kopce.                                       
                                        Wystrzeliły pąki.                                      
                                       
                                        Leci klucz żurawi.                                      
                                        Wierzby czeszą włosy.                                    
                                        Zaklekotał bociek.                                        
                                        Zagwizdały kosy.
                                                                          

                                        W aureoli słońca

                                        Po nieba błękicie,

                                        Idzie do nas wiosna

                                        Budząc ze snu życie.

                                               Władysław Dzięgała

         




                                    Jesień III

                                                  Perły z niebios lecą,

                                                  Błękit wdziewa szaty,

                                                  Kluczem świat otwiera

                                                  Podróżnik skrzydlaty.

                           
                                                 Roztargnione słońce  

                                                  Łąki stroi beżem,

                                                  Zagubiony żuczek

                                                  Szuka życia ścieżek.

                            
                                                 Jesień pokrzywami

                                                  Kroczy po parowach,

                                                  Zielonki i rydze

                                                  Pod kapotę chowa.

                                                 

                                                  Lecą z koron liście

                                                  - Motyle jesieni -

                                                  Czas kolory ściele

                                                  Pod stopy jeleni.

                             
                                                  Babie lato nicią

                                                  Pośród drzew się snuje,

                                                  Jesień dłutem Stwórcy

                                                  Dziuple w drzewach kuje.

                            
                                                  Mgła bielutkim mlekiem

                                                  Poi ranne zorze,

                                                  Knieja kołdrą liści

                                                  Do snu ścieli łoże.

                                                                   Władysław Dzięgała












                                                 Wieczór

                                               W ciepły letni wieczór,

                                               Słońce się czerwieni.

                                               Bo mu za gorąco,

                                               Pod kołderką cieni.

                             
                                               Zabłąkany promyk,

                                               Światłem kołdrę przyciął.

                                               Babie lato zszyło,

                                               Pajęczyny nicią.

                             
                                               Mrok gwiazdkami z nieba,

                                               Zaprasował brzegi.

                                               Nocka zaś ukryła,

                                               Horyzontu ściegi.

                                              

                                                           Władysław  Dzięgała

                                    

                                              Jesień II

                                             Duszę malarza

                                             Ma polska jesień.

                                             Kiedy do lasu

                                             Kosz z farbą niesie.

                       
                                             Z perełek rosy

                                             Ma akwarele.

                                             Z promyków słońca

                                             Żywe pastele.  

                                
                                             Pędzelkiem szronu

                                             Listkom niektórym,

                                             Nadaje kolor

                                             Ciepłej purpury.

                                        
                                             Na farb palecie

                                             Z wielką ochotą,

                                             Soczystą zieleń

                                             Zamienia w złoto.

                        
                                             Kalinom czerwień

                                             Wplata we włosy.

                                             W liliowy kolor

                                             Ubiera wrzosy.

                        
                                              Brązem zaś stroi

                                             Suknie jeleniom.

                                             I nowe barwy

                                             Nadaje cieniom.

                                                          Władysław Dzięgała

                                                          

                                                   

                             Przebudzenie

                                     Na bezkresach nieba

                                     Ocean błękitu.

                                     Zmywa mrok ciemności,

                                     Bladym tchnieniem świtu.

               
                                     Wiatru rącze konie

                                     Ciągną chmur rydwany.

                                     Złotostrunna harfa

                                     Budzi świat zaspany.

                     
                                     Brzask na płaszczu nocy

                                     Kreśli dziwne wzory.

                                     Złotym pędzlem promyk

                                     Maluje kolory.

               
                                     Drzewom, świeżą zieleń.

                                     Łąkom, barwne kwiaty.

                                     Obudzoną Ziemię

                                     Stroi w żywe szaty.

                                                     

                                                    Władysław Dzięgała

x