Ciche tęsknoty - Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

                                                           
Ciche tęsknoty - Zbiór wierszy -Władysław Dzięgała


                                 

                              Wieczorową porą

                                           Wieczorową porą

                                           Dęby myją dłonie

                                           I prostują kości

                                           Stare i zmęczone.

                                 
                                           Z nad tafli jeziora

                                           Ciągnie miłym chłodem,

                                           Mgła okrywa tiulem

                                           Wpółśpiącą przyrodę.

                                 
                                           Wieczorową porą

                                           Cisza dzwoni w uszach,

                                           Na łono przyrody

                                           Rwie się moja dusza.

                                 
                                           Las pachnie pokrzywą,

                                           Dróżka lśni inaczej.

                                           Ja zabieram serce

                                           Na wieczorny spacer.

                                                                Władysław Dzięgała















                              

                                          

           Idzie wiosna

  Idzie wiosna lasem, polem

  Brzegiem rzeczki i zakolem.

  Tonie w zaspach, stąpa w wodzie

  Lśni na cienkim, kruchym lodzie.

                                          A gdzie dotknie ziemi skrycie,

  Śnieg się topi,

                         Tętni życie.

  Patrząc w rzeczkę skutą lodem

  Widzę życie nowe, młode.

  Jak radośnie i ochoczo,

  Pnie się w górę z całą mocą.

  I jak w słońcu, w dzień, w południe

  W bryle lodu

                       Skrzy się cudnie.

                                           Czuję w sercu, tu nad strugą

  Siłę, werwę, młodość drugą.
  Wiosny tchnienie chwytam w dłonie,                                                                   

  Budzę zmysły, zdobię skronie.

  W gąszczu tęsknot nić swą wiję,

  Z marzeń czary

                             Zachwyt piję.

             Władysław Dzięgała

                             

                                                 


                                     

                                             Miedza, granica

                                                        Bóg stworzył Ziemię

                                                        Bez miedz i granic

                                                        Po to, by ludzkich

                                                        Uczuć nie ranić.

                                              
                                                        Miedza, granica

                                                        Stwarza pokusę,

                                                        Budzi nienawiść,

                                                        Zniewala duszę.

                                             
                                                        Niszczy sumienie

                                                        Staje się wiarą,

                                                        Mierzoną w sercach

                                                        Zawiści czarą.

                                                       

                                                                 Władysław Dzięgała

                   

                                    
                                           Zdrowy rozsądek

                                        

                                                    Mroczną ścieżką krętą

                                                    W labiryncie głowy,

                                                    Biega z misją świętą

                                                    Mój rozsądek zdrowy.

                                            
                                                    Szuka sensu życia

                                                    Struchlały, bezradny,

                                                    Zaplątany w niciach

                                                    Wszechmocnej Ariadny.

                                              
                                                   Bezszelestnie znika,

                                                   Kto wie za czym goni,

                                                   Czeluści dotyka

                                                   Łzy niemocy  roni.                                                  

                            

                                                   Dopadł mnie już amok.

                                                   Zjada stres i trema.

                                                   W głowie wciąż to samo.

                                                   A rozsądku nie ma.

                                            
                                                  Czuję w sercu trwogę

                                                   I mam w duszy kaca,

                                                   - Kto go wysłał w drogę?

                                                   - I czemu nie wraca?

                                                   
                                                   Szukam go i szukam.

                                                   Szukam w myślach wątku

                                                   I w czoło się pukam:

                                                   - Gdzie jesteś rozsądku?.  

                                                                   

                                                   Pytam Stwórcę ładu:

                                                   - Co to za porządek,

                                                   Że znikną bez śladu

                                                   Mój zdrowy rozsądek?

                                                      

                                                                       Władysław Dzięgała














                                                  

                                                                 Słowa

                                                      Wszystkie słówka, wszystkie słowa

                                                      Mówią usta, tworzy głowa.

                                                      Są cudowne, tkliwe, miłe,

                                                      Tętnią życiem, dają siłę.

                                           
                                                      Pamiętane – cieszą, uczą,

                                                      Zapomniane – błądzą, kluczą.

                                                      Są też słowa niedorzeczne,

                                                      Głupie, brzydkie i niegrzeczne.

                                          
                                                      Trudne, skąpe i niemądre,

                                                      Uszczypliwe, nierozsądne.

                                                      Łąją, tłamszą, niszczą życie,

                                                      Łzami stroją, nam oblicze.

                                                     

                                                      Jest słów parę mało znanych,

                                                      Które w sercu tworzą rany.

                                                      A zadane nawet skrycie,

                                                      Krwawić mogą całe życie.

                                            
                                                      Słowa szare, słowa bure,

                                                      Beznadziejne i te, które

                                                      Strzeże Anioł, Diabli niosą,

                                                      Kłują igłą i tną kosą.

                                            
                                                      Są i słówka, są i słowa

                                                      Tajemnicze jak alkowa.

                                                      Wstyd obnoszą. Jest żenada.

                                                      Pisać o nich nie wypada.

                                                      Są też słowa bardzo liczne,

                                                      Ciepłe, miłe wręcz prześliczne.

                                                      Gdy je mówisz świat czasami,

                                                      Dookoła pachnie bzami.

                                          
                                                      Po nich kwiaty kwitną wiosną,

                                                      A u ramion skrzydła rosną.

                                                      Po tych, które w sercach dłubią,

                                                      Tęgie głowy rozum gubią.

                                         
                                                      A co umknąć już nie zdążą,

                                                      Przed ołtarzem stuły wiążą.

                                                     

                                                      Są też słowa, całe zdania

                                                      Pełne znaków zapytania.

                                                      Po co? Na co? I dlaczego?

                                                      Wykończyło nie jednego.

                                                   

                                                      Gdy słów braknie każda główka

                                                      Ma w zanadrzu i półsłówka.

                                                      Gdy półsłówek nie ma więcej,

                                                      To wystarczyć muszą ręce.

                                                                                  Władysław Dzięgała

                                                  Patrz mi w oczy

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy mówisz.

                                                 Patrz mi prosto w oczy.

                                                 Nie próbuj mnie zwieść i zgubić,

                                                 Kłamstwem  przeuroczym.

                                                 Patrz mi w oczy. Nie zamykaj

                                                 Sumienia powieką.

                                                 Ukryć można potok szykan.

                                                 Twój potok jest rzeką.

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy kluczysz

                                                 Ścieżkami złej woli.

                                                 Po bezdrożach  miłość włóczysz

                                                 Nie bacząc, czy boli.

                                                 Patrz mi w oczy, kiedy kłamiesz,

                                                 Nie opuszczaj wzroku,

                                                 Kłamstwa w duszy tworzą znamię.

                                                 Serce łzawi w szoku.

                                                Patrz mi w oczy. Mów nie gmatwaj.

                                                Świętości nie kalaj.

                                                Kłamstwo życia nie ułatwia,

                                                Serc w jedno nie scala. 

                                                                              Władysław Dzięgała

                                         






                                    


                                                               Nad strumieniem

                                                 Nad strumieniem ciszy

                                                 Siada moja dusza,

                                                 Do krainy szczęścia

                                                 Drogą złudy rusza.

                                        
                                                 Myśli niczym ważki

                                                 Krążą nad wód lustrem,

                                                 Urzeczone głębin

                                                 Najprawdziwszym bóstwem.

                                      
                                                 Gniewu skały kruszą.

                                                 Niszczą zemsty cienie.

                                                 Usuwają z serca

                                                 Zawiści kamienie.

                                     
                                                 Chwytają marzenia 

                                                 W plusku fal ukryte,

                                                 I ciche tęsknoty

                                                 Igłą pragnień szyte.

                                     
                                                 Wracają do serca,

                                                 Ciepłem co urzeka.

                                                 Nurtem zauroczeń

                                                 Szerokim jak rzeka.

                                                                Władysław Dzięgała

                                               Droga

                                       Od chwili narodzin

                                        Błądzę niestrudzenie,

                                        Zawieszony w próżni

                                        Między światłem, cieniem.

                             
                                        Między życiem, śmiercią.

                                        Przestrzenią i czasem.

                                        Szarą codziennością.

                                        Ciszą i hałasem.

                                        W losie przeznaczenia,

                                        Zatroskany srodze.

                                        Szukam mojej ścieżki

                                        Na krzyżowej drodze.

                              
                                         I z nadzieją w sercu

                                        Pędzę po wybojach.

                                        Wierząc, że znalazłem

                                        Tą, która jest moja.

                                       

                                                        Władysław Dzięgała










                                             

                                        Nie zamykaj drzwi za sobą

                                                     Słowa które są pożogą

                                                     Z serc wyrzućmy w porę.

                                                     Nie zamykaj drzwi za sobą.

                                                     Niech stoją otworem.

                                           
                                                    Twoje gierki, kto tu kogo,

                                                     Odbieram jak żarty.

                                                     Nie zamykaj drzwi za sobą.

                                                     Zostaw dom otwarty.

                                          
                                                    Jesteś w sercu mym ozdobą

                                                     Więc przestań się kłócić.

                                                     Nie zamykaj drzwi za sobą.

                                                     Zawsze można wrócić

                                                  

                                                     Ciebie nie ma. Ja się smucę

                                                     Kurz opadł na klamki.

                                                     Drzwi zamknęłaś na dwa klucze.

                                                     Ja zmieniłem zamki.

                                                                                  Władysław Dzięgała

                                                    Czas

                                                     
                                                     Jest jasny, mroczny.

                                                      Da się wybierać.

                                                      Jest niewidoczny.

                                                      Jest tu i teraz.

                                           
                                                     Długi jak wieczność,

                                                      Śliczny jak z marzeń,

                                                      Krnąbrny jak dziecko,

                                                      Siwy jak starzec.

                                                    

                                                      Bywa też miły

                                                      Rozdaje łaski,

                                                      Słabemu siły,

                                                      Staruszkom laski.   

                                                
                                                      Krasę odbierze,

                                                      Szpetność ozdobi,

                                                      Najgładszej cerze

                                                      Bruzdy wyżłobi.

                                                  

                                                      Poorze lico,

                                                      Pomarszczy skórę,

                                                      Zamieni w nicość

                                                      Ludzką naturę.

                                           
                                                      Choć nas jest mrowie

                                                      To sprawy sedno

                                                      Jest w tym, że człowiek

                                                      Życie ma jedno.

                                                      

                                                     W innym wymiarze

                                                     Schodzi do ludzi,

                                                     W każdym zegarze

                                                     Dla nas się trudzi.

                                          
                                                     Z pokory nutką

                                                     Tak co dzień tyka:

                                                      - Żyjesz  za krótko?!

                                                      - Za szybo znikasz?!

                                         
                                                      A kiedy budzi
                                                      Szepcze nam skrycie:

                                                      - Kochajcie ludzi?!

                                                      - Szanujcie życie?!

                                                                 

                                                                   Władysław Dzięgała

                             

                                   Pole dziadka                                                   

                                   Pole mego dziadka,
                                  dziad obsiewał ręką.

                                   Przykrywał nasiona
                                   ziemi warstwą cienką.

                        
                                   Żyta łan wąsaty,
                                   co stykał się z niebem.

                                   Pachniał strzechą chaty
                                   i matczynym chlebem.

                         
                                  Gryka z bladym różem
                                   prosto z kresów rodem,

                                   Zniewalała kaszą
                                   i kusiła miodem.

                         
                                   Len niebieskooki
                                   dziad uprawiał w dole.

                                   Nim uczesał kądziel
                                   wyciskał zeń olej.

                          
                                   Prosa drobne ziarnka
                                   jaglanym łakociem,

                                   Były darem Niebios
                                   po ciężkiej robocie.

                          
                                    Zielone konopie
                                   wysokie, podniebne.

                                   Dawały mu sznury
                                   oraz płótno zgrzebne.   

                      
                                   Burak zaś gromadził
                                   w korzeniach obcasa,

                                   Kryształowy cukier
                                   słodki jak melasa.

                        
                                   Pola w czas wykopek
                                   wabiły ziemniakiem,

                                   Łęt swoistym dymem
                                   i pieczonym smakiem.

                        
                                   Zboża kosił kosą
                                   w środku Europy,

                                   Wiązał je powrósłem
                                   i ustawiał w kopy.

                        
                                    A późną jesienią
                                   na natury łonie,

                                   Dziad miał ścieżkę zdrowia
                                   w kieracie za koniem.

                         
                                   Zaś przez całą zimę
                                   suto karmił wolce,

                                   Bez  Unijnych dopłat
                                   w przedwojennej Polsce.

         

                                   Pole mego dziadka
                                   znaczy dziś nie wiele,

                                   To zdziczały ugór
                                   maki, rdest i trzmiele.                  

                                            

                                                                    Władysław Dzięgała

                                                        Nad  morzem

                                                        Lubię patrzeć w jego plaże,

                                                        Zbocza, jary, skarp ołtarze.

                                                        Brzegiem morza iść o świcie,

                                                        W tropach śledzić nocne życie.

                                                        Chwytać pianę, gładzić fale,

                                                        W ziarnku piasku szczęście znaleźć.

                                                        Znaleźć jantar u stóp góry,

                                                        Utworzony z łez natury.

                                                     

                                                         Spacerować sam o brzasku,

                                                         Poodciskać ślady w piasku.

                                                         Stawiać stopę cicho, miękko,

                                                         By nie spłoszyć duszy tęsknot.

                                                  

                                                         Gasić gwiazdom skrzące race,

                                                         Z rybitwami iść na spacer.

                                                         Korcić zmysły świtu cieniem,

                                                         Piersią chłonąć bryzy tchnienie.     

                                                         Ścigać wzrokiem  ranną zorzę,

                                                         Dal bezkresną, sine morze. 

                                                         I tam lecieć z mewą młodą,

                                                         Gdzie się niebo styka z wodą.      

                                                                        Władysław Dzięgała

                                             

                                

                                                          Zdjęcie

                                                            Jest taka szafka,

                                                            I jest pokoik,

                                                            Gdzie w srebrnej ramce

                                                            Zdjęcie Twe stoi.

                                                   
                                                            I choć czas płynie

                                                            Jak w rzece woda.

                                                            Ty na nim jesteś

                                                            Śliczna i młoda.

                                                            

                                                            Na zdjęciu w ramce

                                                            Wyglądasz skromnie.

                                                            Tysiące pytań

                                                            Masz pewnie do mnie.

                                                  
                                                            Mów, głośniej proszę,

                                                            Zagłusz tę ciszę,

                                                            Może w mym sercu

                                                            Szept Twój usłyszę.

                                                           

                                                                        Władysław Dzięgała

                                                  

                                                         Pożółkłe zdjęcie

                                                                Pożółkłe zdjęcie

                                                                 W starym albumie

                                                                 Spogląda na mnie

                                                                 Ciepło i dumnie.

                                                       
                                                                 Zamierzchła przeszłość

                                                                 Wyciąga dłonie,

                                                                 Rozbudza myśli,

                                                                 Odkurza skronie.

                                                         
                                                                 Ze ścian pamięci,

                                                                 Okien sumienia,

                                                                 Oburącz zgarniam

                                                                 Kurz zapomnienia.

                                                       
                                                                 Duch czasu, umysł

                                                                 Powoli budzi

                                                                 Nadzieją zmysły

                                                                 Zwodzi i łudzi.

                                                                 Pożółkłe zdjęcie

                                                                 W starym albumie,

                                                                 Coś mówi do mnie...

                                                                 Ja nie rozumiem.

                                                        
                                                                 Przewracam w myślach

                                                                 Dekad stronice,

                                                                 Dzieciństwo, młodość,

                                                                 Calutkie życie.

                                                        
                                                                 Cień kalendarzy

                                                                 Na czasu bramie,

                                                                 Patyną złudzeń

                                                                 Przykrył mą pamięć.

                                                     
                                                                 - Co mówi zdjęcie?

                                                                 - Co skrywa cisza?

                                                                 - Rozumie dusza?

             - Pamięta klisza?

                                                    

                                                                                 Władysław Dzięgała 















                         Geny

Zło i dobro na tej ziemi

Tworzy się po prostu z chemii.

Aminokwas z rodowodem

Dał nam w białku, geny z kodem.

Gen światowca i gen zbira,       

Naukowca oraz świra.

Gen nieuka i gen żaka,

Biznesmena i biedaka.

Geny czynią cię pazernym,

Czułym, dobrym, miłosiernym.

Złym, uczynnym, grzecznym, miłym,

Aroganckim i kłótliwym.

Kiedy kwas po białku fika.

Łańcuch genów jest na luzie,

To KOD tworzy choleryka,

Który wznieca wokół burze.

Zaś flegmatyk, melancholik

Geny zamknął w chromosomach,

Wielkiej chemii nie pozwolił 

Mieszać, grzebać w swych hormonach.

Zło i dobro tworzy chemia,

Ona także jest powodem,

Że uczucia nam przyciemnia

Jakiś hormon z dziwnym kodem.

W białku, kwasu zaś synteza

Raz oświeca, raz  tumani.

Ma coś z księdza i żołnierza.

Błogosławi nas i rani.

Gdyby Stwórca się potrudził 

I dał w genach ( dla nas ludzi)

Więcej uczuć a mniej chemii,

Mielibyśmy raj na ziemi.

             Władysław  Dzięgała

    

                                                                  Dystrybucja

                                                             Piszę o przyrodzie                                                                                                     Barwnie i wesoło,

                                                             Robię sto wydruków,

                                                             Daję przyjaciołom.

                                                    
                                                             A to, co napiszę

                                                             Studiują znajomi.

                                                             Jedni mały wierszyk,

                                                             Drudzy cały tomik.

                                                  
                                                             Czasem mądrość znawcy

                                                             Z miną niezbyt szczerą,

                                                             Zachwala me rymy

                                                             Odbite na ksero.

                                                   
                                                             Nie wydam ich drukiem,

                                                             Gdyż nie będę sciemiał,

                                                             Po co być poetą

                                                             Z tomikiem na przemiał.      

                                                                       

                                                                    Władysław Dzięgała

                                                               Czas

                                                        Mroczny jak kosmos,

                                                        Jasny jak słońca.

                                                        Nie ma początku

                                                        I nie ma końca.

                                             
                                                        Nie ma obity

                                                        Ni ścieżki losu,

                                                        Szybszy od myśli,

                                                        Lżejszy od głosu.

                                               
                                                        Znienawidzony,

                                                        Słodki, kochany.

                                                        Kaleczy serca,

                                                        Zabliźnia rany.

                                               
                                                        Kipiący złością,

                                                        Ubrany w grzeczność.

                                                        Krótszy niż chwila,

                                                        Dłuższy niż wieczność.

                                              
                                                        Starszy niż wszechświat,

                                                        Młodszy niż motyl.

                                                        Cichy jak myszka,

                                                        Głośny jak grzmoty.

                                                        

                                                        Czy czas ma kolor?

                                                        Czy jest w odcieniach?

                                                        Czy bywa stały?

                                                        Czy wciąż się zmienia?

                                                                            Władysław Dzięgała

                              Parkowa ławka

                                             Jest taka ławka w parku pod jodłą,

                                             Na której ludzie czasem się modlą.

                                             Niejeden grzesznik też się przekonał,

                                             Że może służyć za konfesjonał.

                                    
                                             Wie kto się puszcza, kto kogo zdradza,

                                             Co nocą robią i łotr i władza.

                                             Jak warczą ludzie z naturą wilczą,

                                             Nawet i wówczas kiedy już milczą.

                                    
                                             Co czyni młodzież i zakochani,

                                             I co się dzieje gdy miłość rani.

                                            

                                             Ławka jest skromna i się nie puszy,

                                             Choć zna tajemne sekrety duszy.

                                             Nie mówi , milczy, każdemu służy,

                                             A co usłyszy, to nie powtórzy.

                                    
                                             I nie jest ważne kto na niej siedzi,

                                             Każdego słucha jak na spowiedzi,

                                             Rad nie udziela i nie pociesza,

                                             Nie prawi kazań i nie rozgrzesza.

                                  
                                             Dobry z niej kumpel, a może raczej,

                                             Niemy powiernik, wierny przyjaciel.

                                             Nam ludziom ciąży sekret milczenia,

                                             Dobrze, że ławka nie ma sumienia.

                                             Ufała starszym, młodym, nieletnim,

                                             Szkoda że wywiózł ktoś ją na śmietnik.

                                   
                                             Nie ma jej w parku, nie ma w kościele,

                                             Może wiedziała ławka za wiele.

                                             Może ktoś ławkę, chciał za to zgładzić,

                                             Że mu nie chciała tajemnic zdradzić.

                                           

                                             O ławkę pytasz?

                                                                        Mówię niestety

                                             Obce są dla mnie ludzkie sekrety.

                                             Nie chcę nic wiedzieć o ciemnych sprawkach,

                                             Bo mogę skończyć

                                                                                Tak jak ta ławka.

                                                              Władysław Dzięgała

                                       

                                                       Miedza

                                                       Miedza, granica

                                                       Mami i łudzi,

                                                       Gdyż dzieląc ziemię

                                                       Dzieli i ludzi.

                                            
                                                       Graniczny kamień

                                                       W naszych sumieniach,

                                                       To świętość, tabu   

                                                       Na pokolenia.

                                             
                                                       Ksiądz i najbliżsi 

                                                       Okruszki globu,

                                                       Na wieko trumny

                                                       Sypią do grobu.

                                             
                                                       Byś w przyszłym życiu

                                                       Miedzę miał za nic.

                                                       Krążąc w zaświatach

                                                       Żyć mógł bez granic.

                                                                Władysław Dzięgała

                                  

                                              Noc

                                       Zatroskany Pan Bóg

                                       Stanem ludzkich sumień,

                                       Wysłał noc na Ziemię

                                       Aby nas zrozumieć.

                             
                                       Szła nocka po domach

                                       W ciemności w ukryciu,

                                       Patrząc w los człowieczy

                                       Dziwiła się życiu:

                              
                                       Po co pędzi w stresie,

                                       Bezkresem upodleń.

                                       Bezmiarem bezprawia.

                                       Bezdrożem zwyrodnień.

                            
                                       Przykrywała dusze

                                       Kołderkami mroku,

                                       By na widok sumień

                                       Nie doznały szoku.

                                                       Władysław Dzięgała 










   

                      

                         

                                               Ogród

                                        Na łanie nadziei,

                                        Na niwie mych marzeń

                                        Rozkwita kwiat szczęścia

                                        Miłości i wrażeń.

                               
                                       Perełką konwalii,

                                        Kolorem lewkonii,

                                        Zapachem maciejki

                                        I czarem piwonii.

                              
                                       W stubarwnym nastroju

                                        Na uczuć kobiercu,

                                        Z rabatką w mej duszy

                                        I ogrodem w sercu.

                                                       Władysław Dzięgała