Rośliny, zwierzęta i drzewa - Zbiór wierszy- Władysław Dzięgała

 Rośliny, zwierzęta i drzewa  - Zbiór wierszy  -Władysław Dzięgała

                           Sosna

                                 Sosna przez rok cały

                                (i w zimie i w lecie)

                                Chodzi na spacery

                                W brązowym żakiecie.

             
                                A gdy wietrzyk dmucha

                                Zamieci kurzawą,

                                Na zielonych włosach

                                Ma woalkę białą.

                                Jest wysportowana,

                                Rześka pełna życia,

                                Potrafi się wygiąć,

                                Niczym baletnica.

            
                                Zimę wprost uwielbia,

                                Gra w berka z płatkami.

                                W bardzo miękkim puchu,

                                Zatańczy czasami.

                               Nie sypia, lecz drzemie,

                               A gdy wiatr ją zbudzi,

                               To własną koroną,

                               Jego gniewy studzi.

            
                               Jest urocza, miła

                               Jak panna do wzięcia.

                               Bywa pierwszą Damą

                               Na leśnych przyjęciach.

                                                                 Władysław Dzięgała

                         Przylaszczka

                                      Ukochała w lesie,

                                      Miejsca na parterze

                                      I z rodziną całą 

                                      Utkała kobierzec.

                  
                                      Uwielbia zabawę,

                                      Ma uśmiech radosny.

                                      Jeśli się pojawia

                                      Jest zwiastunem wiosny.

                                      Zielona kokardka

                                      I niebieskie lico.

                                      Pobudzą, ożywią

                                      I barwą zachwycą.

                  
                                      A są tak cudowne,

                                      Że i szara gleba,

                                      Zapożycza błękit

                                      Od samego nieba.

                                      Bardzo późnym latem

                                      Nasionek bez liku,

                                      Przynosi do kniei

                                      W bezbarwnym koszyku.

                  
                                      Śniegi zaś i mrozy

                                      Uważa za kpinę

                                      Ubiera się w zieleń

                                      Przez calutką zimę.

                                                               Władysław Dzięgała

                              Sarna    
   

                                Cudowne ma oczy,

                                Każda jedna sarna

                                I choć mieszka kniei

                                Jest bardzo figlarna.

             
                               Ubrana jest w suknię

                                Strojną jak na bale.

                                Ale, po co? Nie wiem?

                                Nosi z sobą talerz.

                                Przy tym jest tak zgrabna,

                                Aż jej zwierz zazdrości.

                                Mogłaby wystąpić

                                W konkursie piękności.

              
                                Kozioł ma parostki,

                                Koza piękne lica.

                                Jej figurą, nóżką,

                                Każdy się zachwyca.

                                Zimą śnieg głęboki

                                Oraz mrozy srogie,

                                Są zbyt groźne dla niej,

                                Może złamać nogę.

              
                                Z trudem zgryza pączek,

                                Odkopie porosty.

                                Śni się jej po nocach

                                Ciepły promyk wiosny.

                                       
                                          Władysław Dzięgała











                      Miłorząb

                                   Jest wspaniałym drzewem,

                                   Które oczywiście

                                   Utworzyło z igieł

                                   Swoje piękne liście.

                 
                                   Chociaż jest reliktem

                                   To natura w darze,           

                                   Ubrała koronę

                                   W cudowne wachlarze.

                                   Przywdziewa kimono

                                   Z największą ochotą,

                                   Latem zdobne w szmaragd,

                                   A jesienią w złoto.

                
                                   Na zimę swe szaty

                                   Zrzuca tak po prostu.

                                   W ciemnoszarej korze

                                   Szykuje się do snu.

                                   Śpi na gołej ziemi,

                                   Ten dziwny azjata.

                                   W snach ogląda słońce

                                   I uroki lata.

                 
                                    A kiedy się zbudzi,

                                   To bywa zazdrosny,

                                   Że wstał bardzo późno

                                   I nie widział wiosny.

                                                               Władysław  Dzięgała

                               Zimorodek

                                        Mieszka nad strumieniem,

                                        Lubi czystą wodę.

                                        Choć jest bardzo mały,

                                        Tęczy ma urodę.

                   
                                       Dobrym jest pilotem,

                                        Jeszcze lepszym nurkiem.

                                        Nie nosi skafandra,

                                        Chroni ciało piórkiem.

                                        Wystarczy mu gałąź

                                        Krzywa i garbata,

                                        Żeby spędził na niej,

                                        Pół życia na czatach.

                   
                                        Dziób ma ostry, długi,

                                        A lot nader szybki.

                                        Sprytnie łapie muszki,

                                        Łowi w wodzie rybki.

                                        Kopie w ziemi norkę,

                                        Głęboką, jedyną.

                                        Zakłada w niej gniazdo

                                        I mieszka z rodziną.

                    
                                         A gdy przyjdzie zima

                                        Z bardzo tęgim mrozem,

                                        Żegna swoją rzeczkę

                                        I leci za morze.

                                        

                                                                            Władysław Dzięgała

                                          Wilk

                                Natura od wieków,

                                Pcha go w stronę każdą.

                                W najdzikszych ostępach

                                Mości swoje gniazdo.

           
                               Nie lubi ciekawskich

                                I ma jedną wadę,

                                Bywa niebezpieczny

                                Gdy poluje stadem.

                                Mama jest waderą,

                                Tata zwie się basior.

                                Zaś małe wilczęta,

                                Są gniazda okrasą.

             
                                Szukając jedzenia,

                                Gna kilometrami.

                                Zjadłby, (gdy spotkał)

                                Konia z kopytami.

                                Bardzo śnieżna zima,

                                Wygna go z pieleszy.

                                Kiedy prószy z nieba,

                                On się bardzo cieszy.

                       
                                Ludzie wilka tępią,

                                Psy strzegą podwórek.

                                I nie lubi wilka

                                Czerwony Kapturek.

                                                        Władysław  Dzięgała

                                 

                                        Świerk

                               Świerk sypia na dworze,

                               Bez pieca i domu.

                               Pod kołdrą ze śniegu,

                               W rękawiczkach szronu.

           
                               Biel śnieżnej pierzyny,

                               Rozjaśnia mu ciemność

                               I przykrywa stopy

                               Schowane pod ziemią.

                               Ma ogromną  czapę,

                               Śnieżnobiały szalik

                               I z brązowych szyszek,

                               Na szyi medalik.

             
                               Szerokie ramiona,

                               Główkę bardzo małą.

                               Do ziemi pidżamę

                               Zieloną, wspaniałą.

                               Śpi przykryty puchem,

                               Niczym kopa siana.

                               Nie odczuwa mrozu,

                               Grzeje go sukmana.

             
                               Czeka na promienie

                               Gorącego słońca.

                               Zbudzi się do życia

                               Po paru miesiącach.

                                                     Władysław  Dzięgała

                       




                                        Lilia  złotogłów

                                     Rośnie w sercu puszczy,

                                     W towarzystwie sosen.

                                     Zielonym kilimem

                                     Pieści nogi bose.

                   
                                     Wysmukła i zgrabna,

                                     Prościutka jak struna.

                                     Urocza, prześliczna,

                                     Najładniejsza z runa.

                                     We włosach ma pąki

                                     I cesarski diadem.

                                     Kocha każdą zieleń,

                                     Stroje i paradę.

                   
                                     Uwielbia wręcz słońce,

                                     Często zmienia szatę.

                                     Szmaragdowa wiosną,

                                     Złotogłowa latem.

                                     Późną zaś jesienią,

                                     Gdy wiatr liście zamiata

                                     Znikają pod miotłą,

                                     Piękne stroje lata.

                   
                                     Na zimę zasypia

                                     Głęboko i zdrowo.

                                     Troskliwie przykryta

                                     Bardzo grubą ściołą.

                                                          Władysław  Dzięgała

     

                                

                                 

                                    Modrzew

                                Ma barwy ze złota,

                                Aż po same końce.

                                Kocha wielką przestrzeń

                                I ciepło i słońce.

               
                                Jest szarmancki, miły.

                                Uwielbia wręcz ciszę.

                                Nosi w ręku róże

                                Z nie otwartych szyszek.

                                Kontusz z miękkich igieł,

                                Ma, co roku nowy.

                                Jest tak delikatny,

                                Że aż atłasowy.            

              
                                Z zrzuca go jesienią,

                                Bardzo późną porą.

                                Do snu się szykuje

                                Otulony korą.           

                                A kiedy szadź rano,

                                Mgły przepędza z gniazda,

                                Wygląda jak z bajki,

                                Błyszczy niczym gwiazda.

               
                                Pierwszy na przedwiośniu

                                Wita się ze słonkiem

                                I na wiwat strzela

                                Najprawdziwszym pąkiem.

            

                                                                 Władysław  Dzięgała

                                



                                       Pasikonik

                                                       Sierpniową nocą

                                                       W srebrze księżyca,

                                                       Zielony konik

                                                       Po trawie kicał.

                                     
                                                       Patrzył na gwiazdy

                                                       Jak złotem świecą

                                                       I jak łzy z nieba

                                                       Na ziemię lecą.

                                    
                                                       W kropelce rosy

                                                       Przemywał oczy,

                                                       I niczym kosiarz

                                                       Na łąkę kroczył.

                                   
                                                       A kiedy fruwał

                                                       To ciął skrzydłami,

                                                       Zieloną trawę

                                                       Jak nożycami.

                                  Władysław Dzięgała  





  





                                         Klon

                                Klon, ma zamiast liści

                                Na gałązkach dłonie.

                                Na wiosnę w zieleni

                                Niczym w morzu tonie.

               
                                Powiadają o nim,

                                Że to miły dziwak,

                                Bo kogo zobaczy

                                Wdzięcznie rączką kiwa.

                                Ubiera garnitur

                                Ładny, dwurzędowy.

                                Zielony lub żółty

                                Nieraz  purpurowy.

              
                                Jesienią bez liści

                                Na świat smutno zerka,

                                Bo korę ma cienką

                                Niczym licha derka.

                                A kiedy zasypia,

                                To zachrapie nie raz,

                                Zwłaszcza, jeśli mrozek

                                Zacznie mu doskwierać.

               
                                Zima da mu szlafrok

                                Puszysty jak wata.

                                Jako jeden z pierwszych

                                Wita wiosnę w kwiatach.

                                                                    Władysław  Dzięgała

                                

                                   Mysikrólik

                               Nie jest to krzyżówka

                               Myszki i królika,

                               Lecz prawdziwy ptaszek,

                               Co w koronach znika.

             
                               W jodłach i świerczynach

                               Gniazdo swe zakłada.

                               Na obiad owady

                               Najchętniej zajada.

                               Ubranko ma szare,

                               A dziobek jak szpilka

                               Skrzydełka – mój Boże –

                               Niczym u motylka

             
                               Perełka, kruszyna,

                               Dziwaczny maluszek.

                               Czarodziejska kula,

                               Przyodziana w puszek.

                               W bardzo śnieżną zimę,

                               Pogada ze świerkiem.

                               Zmarzniętej gałązce,

                               Poprawi kołderkę.

             
                               Chorej, starej jodle,

                               Zaglądnie pod korę.

                               Na spacer zaprosi

                               Gila i sikorę.

                                                              Władysław  Dzięgała

                                 Bocian

                                           Leci mil tysiące

                                           Co roku od nowa,

                                           Po to, by na słupie

                                           Domek swój zbudować.

                         
                                           Na ogromnym kole

                                           Tka z gałęzi gniazdo,

                                           Które będzie służyć

                                           Na okazję każdą.

                         
                                           Wysiaduje młode.

                                           Czasem w górę leci.

                                           Nikt już dziś nie wierzy,

                                           Że przynosi dzieci.

                        
                                           Nie boi się ludzi.

                                           Żabę złowi nie raz.

                                           Czasem zaklekocze.

                                           Na łące poszpera.

                         
                                            A kiedy się zmęczy

                                           To podnosi nogę,

                                           Robi taką stójkę

                                           Jakby ćwiczył jogę.

                                                    Władysław Dzięgała

                     Bławatek

                    Źdźbła, kłosy, słońce.
                    Złotych zbóż łany.
                    Chabry kwitnące
                    I roześmiane.
             
                    Bławatku z odcieniem,
                    Modro błękitnym.
                    Pszenicznym tchnieniem,
                    W zbożu rozkwitły.

                   Kwiecie pól lata.
                   Niebiesko głowy.
                   Niebem się wplatasz,
                   W rośliny płowe.
             
                    Jakiż Ty polski
                   Kwiecisty bratku.
                   Bliski i swojski
                   Modry bławatku.

                              Władysław Dzięgała  

                              

                                                  

                         

                                                 Las nocą

                                              W zachodzącym słońcu

                                               Światło półmrok goni

                                               Ptaki spać się kładą

                                               Cisza w uszach dzwoni.

                            
                                               Zmierz kolory gasi

                                               I zapala gwiazdy,

                                               Aby mógł się wyspać

                                               W kniei  prawie każdy.

                             
                                               W bezkresnych ciemnościach

                                               Cicho lata sowa

                                               Niczym jakiś duszek

                                               Na dziwacznych łowach.

                                   
                                               Księżyc okiem mruga

                                               Mgła otula drzewa

                                               Chrapie stara sosna

                                               Żuk pod listkiem ziewa.

                                                          Władysław Dzięgała













                                   Fiołek

                                Upodobał sobie,

                                Góry i równiny.

                                Wiosna o nim mówi,

                                Że bywa jedynym

            
                                Któremu dla listków,

                                Serca kształt użyczą,

                                A niebo błękitem

                                Przyozdobi lico.

                                Jest wiecznie zielony

                                I grudniem i majem,

                                A kiedy zakwita

                                Zapachy rozdaje.

             
                                Uwielbia sąsiadów

                                I czuje się bosko.  

                                Kłania się zawilcom,

                                Poziomkom i groszkom.

                                     

                                Gdy się zbliża jesień

                                Jest na tyle krzepki.

                                Aby swe nasiona

                                Wysiać wprost z torebki.

              
                                Nie raz późną zimą,

                                Gdy mróz szczypnie w nosek,

                                Chowa pod kołderkę

                                Swoje nogi bose.

                                                            Władysław Dzięgała

                                  Lipa

                               Jest jak dziewczę młode,

                               Wiecznie zakochana.

                               Urocza, powabna

                               I adorowana.

            
                               Ma we włosach kwiaty,

                               Delikatne rączki

                               I cudownie pachnie

                               Aż po same pączki.

                              Ubrana jest w suknię,

                              Co ma parę wcieleń 

                              Od barwnych pasteli

                              Po cienistą zieleń.

          
                              A jak z nieba zacznie

                              Prószyć miękkim śniegiem,

                              Okrywa gałązki

                              Srebrnobiałym pledem.

                              Zasypia jesienią

                              Snem nadzwyczaj zdrowym.

                              Nie zbudzi ją wicher,

                              Ni  mrozu okowy.

          
                              Wstaje, gdy na wiosnę

                              Ciepło słońce świeci.

                              Kochają ją pszczoły

                              I wielbią poeci.

                                            

                                                                Dzięgała  Władysław

                                               

               


                                    Zajączek

                                                                   Mieszka na polach,

                                                         Niekiedy w lasach.

                                                         Lubi samotnie

                                                         W zbożu pohasać.

                                        
                                                         Jak bywa głodny

                                                         Wolniutko kica,

                                                         Do swojej mamy

                                                         Po napój życia.

                                                  

                                                         Ludzie nań mówią

                                                         Po prostu szarak,

                                                         Co lubi grzebać

                                                         W przyrody darach.

                                        
                                                         W soczystych trawach,

                                                         Mchach, koniczynach.

                                                         W słodkich marchewkach

                                                         I oziminach.

                                                        

                                                         Biega jak sprinter

                                                         Po swym rewirze,

                                                         Kiedy przystaje

                                                         Uszami strzyże.

                                       
                                                         W czapce niewidce

                                                         Lubi się chować,

                                                         W skibach, redlinach,

                                                         Dzikich parowach.

                                      
                                                         Strzyc młode trawy

                                                         Cicho nocami,

                                                         Z pasikonikiem

                                                         I cykadami.

                                                          Opuszcza chętnie

                                                          Knieje i krzaki,

                                                          Kocha  sawannę,

                                                          Rdesty i maki.

                                       
                                                          Barwne ugory,

                                                          Strzygły, skowronki,

                                                          Pszeniczne pola

                                                          I ciepłe łąki.

                                                           Zajączek bywa

                                                           Strasznym dziwakiem,

                                                           Kiedy w kotlince

                                                           Sypia pod krzakiem.

                                             
                                                           Nikt nie wie czemu

                                                           I w dzień i w nocy,

                                                           Zamiast zamykać

                                                           Otwiera oczy?

                                                                         

                                                                          Władysław Dzięgała








                                Mak polny

                         Maku śródpolny,
                         Czerwono krwisty.
                         Nieco swawolny,
                         Wielce ognisty.
                   
                         Zbożowa różo,
                         W złotych warkoczach.
                         Z rumianą buzią.
                         Z płomieniem w oczach.
                 
                          Jakiż  ty swojski,
                         Kwiecie spłoniony.
                         Bliski i polski
                         Maku czerwony.

                                     Władysław Dzięgała                                        

                                 

                              Jodła

                            Jodła to góralka

                            Uczynna, troskliwa.

                            Kocha swoje zbocze.

                            Na niżu nie bywa.

          
                            Przywdziewa spódnicę,

                            Zieloną bluzeczkę.

                            W dłoni trzyma szyszkę

                            Prościutko jak świeczkę.

                            Zimą w zaspie śniegu

                            Stoi aż do pasa.

                            Lawinę zatrzyma,

                            A z halnym pohasa.

        
                            A kiedy zasypia

                            Nie raz się podnieca,

                            Zwłaszcza gdy ją niedźwiedź 

                            Poskrobie po plecach.

                            Sen ma przerywany,

                            Sypia nie najlepiej.

                            Budzą ją narciarze

                            I ciekawskie cepry.

          
                            A kiedy zakwitną

                            Krokusy na halach,

                            To słoneczko jodle

                            Z łoża wstać pozwala.

                                                  Władysław  Dzięgała

                                               

                                    Łoś

                         Łoś łopaty nosi,

                         Nie zawsze jak człowiek.

                         Nie trzyma je w ręku,

                         Lecz dźwiga na głowie.

       
                         I choć z niego piękniś

                         Bywa prawie żaden,

                         Jest władcą torfowisk,

                         Bagien i mokradeł.

                        

                         Zna najdziksze miejsca,

                         Stąpa bardzo cicho.

                         Wie jako jedyny,

                         Gdzie śpi Leśne Licho.

       
                          A to dzięki temu,

                         Że ma stopy takie,

                         Które bym porównał

                         Jedynie z kajakiem.

  

                         Lubi mróz  i zimę,

                         Puchowe kobierce.

                         Natomiast mokradła

                         Kocha całym sercem.

       
                         Śpi na gołej ziemi,

                         Na trawie, pod krzakiem

                         I jest pośród zwierząt

                         Największym dziwakiem.

                                                               Władysław Dzięgała

                                   



                            

                                        Śnieżyczka 

                                         Śnieżyczka przebiśnieg

                                         W śniegu po kolana,

                                         Wdziękiem i urodą

                                         Kusi świat od rana.

                         
                                         Promienna, radosna

                                         W śnieżnobiałych szatach,

                                         Przeuroczym listkiem

                                         Resztki zimy zmiata.

                     
                                         Z mlecznobiałym licem

                                         W bielutkim welonie,

                                         Lśni na burym śniegu

                                         Jak klejnot w koronie.

                        
                                         Złożyła swe płatki

                                         Niczym skrzydła Anioł,

                                         Wypatrując wiosny

                                         W zaspach czeka na nią.

                                                    Władysław Dzięgała

                                         Brzoza

                              Piękne ma warkocze,

                              Stroi się w jedwabie

                              I zwiewne tuniki,

                              Muślinowe prawie.

           
                              Jej wiosenna zieleń,

                              Tysiąc ma odcieni,

                              Którą w żółć zamienią

                              Malarze jesieni.

                              Wicher ukołysze

                              Śnieg puchem przykryje,

                              Otuli konary

                              Po samiutką szyję.

            
                              Kołdra na jej łóżku

                              Ma sto parę ściegów,

                              Szytych białą nitką

                              I kory i śniegu.

                             

                             Sypia nader czujnie

                             I pierwsza się budzi.

                             O nadejściu wiosny

                             Powiadamia ludzi.

            
                             Nawet sroga zima

                             Jest pod jej urokiem,

                             Nie ma jeszcze wiosny,

                             A ta tryska sokiem.

                                                           Władysław  Dzięgała  

             

                                 

                                          Ryś

                              Ostoję ma taką,

                              Że wprost nie do wiary.

                              Przepastny las dziki,

                              Dziuplasty i stary.

             
                              Na uszach  pędzelki

                              Chociaż nie maluje

                              I zostawia zapach,

                              Którego nie czujesz.

                              Puszcza i rezerwat.

                              Starodrzewia cienie.

                              To jego tęsknota

                               I jego marzenie.

             
                              Pierwotną naturę

                              Uwielbia i ceni.

                              Wie, że tylko ona

                              Da mu raj na ziemi.

                              Samotnik do bólu

                              I miłośnik ciszy.

                              Wzrok miewa sokoli,

                              Doskonale słyszy.

            
                              Na puchowym śniegu

                              Zostawia ślad stopy.

                              O tym, że tu bywał

                              Mówią tylko tropy.

                                                          Władysław  Dzięgała

 

                                              Szadź

                                             Stanął świat w pół kroku.

                                             Nogi mu zadrżały.

                                             Mróz przyrodę żywą

                                             Zakuł dziś w kryształy.

                           
                                             Luty, śpiącym gajom

                                             Tam, gdzie miały liście,

                                             Pozawieszał świtem

                                             Girlandy i kiście.

                           
                                             Stoją srebrne drzewa

                                             W roziskrzonych szatach.

                                             W diamentowych koliach.

                                             W brylantowych kwiatach.

                             
                                              Zima lasom, borom

                                              Szklany dywan ścieli.

                                              Tu i noc jest szklana

                                              W tym królestwie bieli.

                                              

                                                                  Władysław Dzięgała

                                                  

                                                          Jaskółka

                                                            Lata wysoko.

                                                            Jest niedościgła.

                                                            Czarna i biała.

                                                            Chybka i śmigła.

                                         
                                                            Choć bezwizowo

                                                            Odwiedza kraje,

                                                            Najdłużej jednak

                                                            U nas zostaje.

                                           
                                                            Zanim zbuduje

                                                            Gniazdko na ścianie,

                                                            Wpierw łapie muszki

                                                            I je śniadanie.

                                         
                                                            Na drucie siada

                                                            Coś tam szczebiocze,

                                                            Kreśli na niebie

                                                            Kółeczka w locie.

                                           
                                                            Gdzie się pojawi

                                                            Tam zima znika,

                                                            Zakwita kwiatek

                                                            I pszczółka bzyka.

                                          
                                                            Na klonach woła

                                                            Szpaczek zazdrosny:

                                                            „Jedna jaskółka
                                                            nie czyni wiosny”.

                                                                            Władysław Dzięgała

                                                         

                                                          Żbik

                                                                   W dzikich ostępach,

                                                                   Chaszczach, pokrzywach,

                                                                   Maleńki kotek

                                                                   Z mamą się skrywa.

                                                  
                                                                   Za dom swój wybrał

                                                                   Puszczę dziewiczą,

                                                                   Gdzie Strzyga z Elfem

                                                                   Ścieżki swe tyczą.

                                                  
                                                                   Wiatr gra na lirze,

                                                                   Kos dumki śpiewa,

                                                                   Mech pnie porasta,

                                                                   Czas wiecznie ziewa.

                                                                   W ciszy, spokoju

                                                                   Kociątko żbika,

                                                                   Skacze, figluje,

                                                                   Koziołki fika.

                                                  
                                                                   Ostrzy pazurki  

                                                                                                               Drapiąc nieznośnie,                            

                                                                   Cieniutką korę

                                                                   Na młodej sośnie.

                                                
                                                                   Całuje pąki,

                                                                   Pędzi za pszczółką,

                                                                   Za swym ogonkiem

                                                                   Kręci się w kółko.

                                                                  

                                                                   Biega za myszką,    

                                                                   Uwielbia psoty,

                                                                   Do gniazd zagląda

                                                                   Jak wszystkie koty.

                                                 
                                                                   Czasem z wiewiórką

                                                                   Gania po świerkach

                                                                   I z czubka drzewa

                                                                   Na ziemię zerka.

                                                                  

                                                                   Gdy noc nastaje

                                                                   Skrada się cicho,

                                                                   Tam gdzie śpi Nimfa

                                                                   I Leśne Licho.

                                                  
                                                                   Kiedy zasypia

                                                                   Lubi się kulić,

                                                                   Łasić, przymilać, 

                                                                   Do mamy tulić.

                                                                                Władysław Dzięgała











                                                  Trop nadziei

                                                      W samym środku zimy

                                                      Las jest w puchu cały,

                                                      A dróżki i ścieżki

                                                      Skrywa dywan biały.

                                      
                                                      Zaś śniegowe płatki

                                                      Z gwiazdkami pospołu,

                                                      Tworzą tory przeszkód

                                                      Pełne zasp i dołów.

                                  
                                                      Przemarznięte zwierzę

                                                      Z trudem i mozołem,

                                                      Znajduje źdźbło trawy

                                                      Pod tym białym stołem.

                                      
                                                      Wydeptana ścieżka

                                                      Jest tropem nadziei.

                                                      Jest świadectwem życia.

                                                      Jest arterią kniei.

                                                                             Władysław Dzięgała














                                   Dąb

                               Dąb, to Cesarz kniei,

                               Borów i przyrody.

                               Dostojny jubilat.

                               Starzec wiecznie młody.

            
                               Ubrany jest ciepło

                               W kory gruby kożuch.

                               Nie boi się zimy,

                               Śniegu ani mrozu.

                               Jest największym śpiochem,

                               Lubi sobie pospać.

                               Budzi go dopiero

                               Bardzo późna wiosna.

              
                              Władcą jest wspaniałym,

                               Z nikogo nie szydzi.

                               Przymrozków wiosennych

                               Jednak nienawidzi.

                               Żyje pełnią życia,

                               Kiedy ma na co dzień,

                               Nie przykrytą głowę

                               I korzenie w wodzie.

             
                               Rośnie wówczas bujnie,

                               Jest zdrowy, szczęśliwy.

                               Fenomen natury,

                               Najstarszy wśród żywych.  

                               

                                                        Władysław  Dzięgała

                                                               Trzcinniczek

                                                                 Zawiesił hamak

                                                                 W trzcinowych listkach,

                                                                 Który się bujał

                                                                 Niczym kołyska.

                                                
                                                                 Gdy świt go budził

                                                                 To od zarania,

                                                                 Wśród wodorostów

                                                                 Za muszką ganiał.

                                                
                                                                 Rozmawiał z żabką

                                                                 Fruwał wraz z ważką,

                                                                 A jak się zmęczył

                                                                 Siadał na gniazdko.

                                                
                                                                 Słuchał jak nocą

                                                                 Strzygą cykady,

                                                                 Ćmy nucą dumki,

                                                                 Grają owady.

                                                
                                                                 Tylko trzcinniczek

                                                                 Wie to jedynie,

                                                                 Jak głośno chrząszcze

                                                                 Mogą brzmieć w trzcinie.

                                                                           Władysław Dzięgała










                                       
                        Kwiaty polne
    
                     Widzisz je w zbożu              
                     Trawą splecione.
                     Stojące w morzu                
                     Ostów zielonych.
                 
                     Chabry, dziurawce,
                     Chwasty skarlałe,
                     Mleczów dmuchawce,
                     Zioła zdziczałe.
               
                     Wy polne kwiaty,              
                     Białe. Czerwone.
                     Złote karaty    
                     W ziemię rzucone.
                 
                     Kwitnące w zbożach,              
                     Kępą w szeregu.
                     Na pól bezdrożach.
                     Na miedzy brzegu.
               
                     Chwytacie serca,                
                     Wśród lata znaków.
                     Barwą kobierca                
                     Z chabrów i maków.

                               Władysław Dzięgała








                             

                                                       

                                   Buk

                                Buk to książę lasu,

                                Włada nim niezgorzej.

                                Ma w Polsce dwa księstwa:

                                Góry i pomorze.

               
                               Jest barczysty, silny.

                                Nosi lśniącą korę.

                                Rośliny i ptaki

                                Nazywa swym dworem.

                                Strój przywdziewa wiosną

                                Iście salonowy,

                                Zielony, soczysty.

                                Jesienią brązowy.

               
                                Ma zamiast guzików

                                Trójkątny orzeszek,

                                A listki ozdabia

                                Delikatny meszek.

                               Spać kładzie się wówczas,

                               Gdy wiatr pnie oczyści

                               I przykryje stopy

                               Grubą kołdrą z liści.

            
                               Budzą go żurawie

                               Cudownym klangorem,

                               By powitał wiosnę

                               Razem ze swym dworem.

                                                           Władysław  Dzięgała

                               Jeleń

                                          

                              Jeleń mieszka w lesie,

                              Nikomu nie wadzi

                              I choć nie ma chaty,

                              Nie źle sobie radzi.

              
                              Wystarczy mu kora,

                              A zimą garść siana.

                              Kiedy pije wodę

                              Nie używa dzbana.

                              Jest zgrabny i duży,

                              Ma swoją rodzinę.

                              Łania jest mu żoną,

                              A zaś szpicak synem.

              
                              Na głowie ma wieniec,

                              Niekiedy dwie tyki.

                              Wrogiem są mu wilki,

                              Sidła oraz wnyki.

                              We wrześniu zaryczy

                              I pohasa w stadzie.

                              Zimą brodzi w śniegu,

                              Zasypia w nieładzie.

              
                              I choć na przedwiośniu

                              Swoją oręż gubi,

                              To i tak jest władcą,

                              Którego zwierz lubi.

                                                       Władysław  Dzięgała

                                   



                             Grzyby

                                   Pod sosnami w ścisku, tłoku

                                   Szły podgrzybki po mchu miękkim,

                                   Tuż za nimi kroczył z boku

                                   Pan muchomor w białe cętki.

                
                                   Nie opodal wśród krzewinek

                                   Siadł pierścieniak bardzo rzadki,

                                   Świat utkany z pajęczynek

                                   Ubarwiały surojadki.

                   
                                   Widłak igłom przywdział kożuch.

                                   Mech kobierce tkał z zieleni,

                                   Na piaszczystym gleb podłożu

                                   Stał borowik - król jesieni.

                    
                                   Tam gdzie jeżyn drapią kolce

                                   W białych brzóz świetlistym lasku,

                                   Kozak mknął na deskorolce

                                   W czerwonym jak ogień kasku.

                   
                                   Zaś w sośninie gąski bure 

                                   Przykucnęły w drzwiach kurnika.

                                   By nie spłoszyć stadka kurek

                                   I wejść z nimi do młodnika.

                   
                                   Gdzie się łąka styka z gajem

                                   Siedzą rydze i maślaki.

                                   Po wertepach świerków skrajem

                                   Gna opieńka wprost na pniaki.

                  
                                   Na ugorze tuż pod lasem    

                                   W morzu trawy toną kanie,

                                   Pokazując smukłe nogi

                                   Stu pieczarkom na polanie.

                             

                                                           Władysław Dzięgała










                                                 Bóbr

                                     Bóbr duży czy mały,

                                     Nie dba o wygodę.

                                     Wznosi swoje tamy

                                     I uwielbia wodę.

                    
                                     Kopiąc zaś tunele,

                                     Z trudem drąży ziemię,

                                     Po to by zbudować,

                                     Wspaniałe żeremie.

                                     Zęby ma ogromne,

                                     Ostre jak siekiera.

                                     Tnie nimi gałęzie

                                     Albo korę zdziera.

                               
                                     Ogon jak patelnia,

                                     Łuska na nim błyska.

                                     A kiedy nim chlapnie,

                                     Woda w niebo tryska..

                                    Na zimę gromadzi

                                    Drewna zapas spory.

                                    Nie pali nim w piecu

                                    Lecz ogryza z kory.

                   
                                     A przy tęgich mrozach,

                                    W berka gra na lodzie

                                    I myśli o lecie,

                                   O tamie i wodzie.

                                              

                                                                   Władysław Dzięgała

                                                             Pliszka

                                                          Na stromym dachu

                                                          Tuż pod dachówką,

                                                          Mieszkała pliszka

                                                          Wraz z muchołówką.

                                         
                                                          Codziennie rano

                                                          Trzy muszki w dziobku,

                                                          Chowała sprytnie

                                                          Jak w jakimś schowku.

                                        
                                                          Nosiła muszki

                                                          Na kalenicę,

                                                          Aby pisklętom

                                                          Ratować życie.

                                                                    Władysław Dzięgała

                                        Gągoł

                                             W pniu wiekowej sosny

                                             Dziuplę wykuł dzięcioł,

                                             Przytulne M- jeden

                                             Zajął kaczor z chęcią.

                             
                                             Zakochany gągoł

                                             Urządził mieszkanko

                                             I zamieszkał razem

                                             Ze swoją wybranką.

                             
                                             Wśród zapachu żywic

                                             Przez miesiączek cały,

                                             Na jajkach pospołu

                                             Gągoły siedziały.

                            
                                             Aż pewnego razu

                                             Z pięterka na sośnie,

                                             Maleńki gągołek

                                             Wyskoczył radośnie.

                            
                                             To wprost niesłychane

                                             Z dziupli niczym z beczki

                                             Spadały na ziemię

                                             Puszyste kuleczki.

                             
                                             Spadały z wysoka

                                             Lądowały w kwiatkach,

                                             Za ostatnią kulką

                                             Wyskoczyła matka.

                             
                                             Zebrała w gromadkę

                                             Kulki szarobure,

                                             I ruszyła dziarsko

                                             Ciągnąc żywy sznurek.

                             
                                             Szczęśliwa rodzina

                                             W cudownych humorkach,

                                             Wpłynęła na wodę

                                             Leśnego jeziorka.

                                             Widzi nie raz czapla

                                             Jak w szuwarach płynął,

                                             Jak w trzcinach zasypia

                                             Gągołek z rodziną.     

                                            Władysław Dzięgała  

                          Klon

                                Klon, ma zamiast liści

                                Na gałązkach dłonie.

                                Na wiosnę w zieleni

                                Niczym w morzu tonie.

                
                                Powiadają o nim,

                                Że to miły dziwak,

                                Bo kogo zobaczy

                                Wdzięcznie rączką kiwa.

                                Ubiera garnitur

                                Ładny, dwurzędowy.

                                Zielony lub żółty

                                Nieraz  purpurowy.

              
                               Jesienią bez liści

                                Na świat smutno zerka,

                                Bo korę ma cienką

                                Niczym licha derka.

                                A kiedy zasypia,

                                To zachrapie nie raz,

                                Zwłaszcza, jeśli mrozek

                                Zacznie mu doskwierać.

              
                                Zima da mu szlafrok

                                Puszysty jak wata.

                                Jako jeden z pierwszych

                                Wita wiosnę w kwiatach.

                                                                    Władysław  Dzięgała

                                                                        






        

                                                        Dzięcioł

                                                      W biskupiej czapce

                                                      Czarny jak smoła,

                                                      W igłach żywicznych

                                                      Sprytnie się chowa.

                                     
                                                      Niewielkim dziobkiem

                                                      W pień drzewa wali,

                                                      Twardym jak dłuto

                                                      Z nierdzewnej stali.

                                    
                                                      Wykuwa wióry

                                                      Pełen skupienia,

                                                      W dziupli głębokiej

                                                      Aż hen do rdzenia.

                                      
                                                      Z błyskami w oczach

                                                      Szuka zazdrosny,

                                                      Gdzie bije serce

                                                      Potężnej sosny.

                                                                                                           Władysław Dzięgała

                                     

                                          Żuraw

                                                                                                           Wśród traw i bagien

                                                                  Na dzikiej łące,

                                                                  Gdzie rośnie wierzba

                                                                  Z czerwonym pnączem. 

                                                 
                                                                  Maleńki żuraw

                                                                  Codziennie rano,

                                                                  Chodził na spacer                                                                                                      Z tatą i mamą.

                                                                  

                                                                  Krocząc dostojnie

                                                                  Z zadartą główką,

                                                                  Kłaniał się ziołom,

                                                                  Pszczółkom i mrówkom.

                                                  
                                                                  Jaszczurkę zwinkę

                                                                  Chronił przed słonkiem,

                                                                  Na skrzydle bujał

                                                                  Małą biedronkę.

                                                                  

                                                                  Uczył się fruwać.

                                                                  Latał wysoko.

                                                                  Cerował dziurki

                                                                  Białym obłokom.

                                                 
                                                                  Bawił się w berka

                                                                  Z bączkiem i osą,

                                                                  Pędząc za nimi

                                                                  Aż ku niebiosom.

                                                                  Miłym klangorem

                                                                  O świcie śpiewał

                                                                  I budził ze snu

                                                                  Ptaki i drzewa.  

                                                  
                                                                 Z siostrzyczką szukał

                                                                  Jagód ciekawie,

                                                                  Grał w chowanego

                                                                  Z łasiczką w trawie.

                                                  
                                                                  Goniąc motylka

                                                                  W sposób zbyt łatwy,

                                                                  Wytropił w zbożu

                                                                  Trzy kuropatwy.

                                                                   Przez całą wiosnę

                                                                   Także i latem,

                                                                   Zmieniał swe piórka

                                                                   W królewską szatę.

                                                  
                                                                   Jesienią żuraw

                                                                   Formując szyki

                                                                   Odleciał w kluczu

                                                                   Wprost do Afryki.

                                                                                 Władysław Dzięgała

                                      Leśny prosiaczek

                                                           Oczka ma takie

                                                           Jak dwie gwiazdeczki,

                                                           W pyszczku prócz zębów

                                                           Śliczne fajeczki.

                                                         

                                                           Do tych dwóch fajek

                                                           Ma też szabelki

                                                           I zamiast nosa 

                                                           Gwizdek niewielki.

                                                        

                                                           Miłuje pola,

                                                           Wręcz kocha laski.

                                                           Nosi kubraczek

                                                           W brązowe paski. 

                                           

                                                           Chodzi z rodziną

                                                           Na spacer nocą,

                                                           Kiedy na niebie 

                                                           Gwiazdy się złocą.

                                                         

                                                           Razem z watahą

                                                           Na kartofliskach,

                                                           Grzebie swym ryjkiem

                                                           Jak w wielkich w miskach.

                                                          

                                                           Szuka ziemniaków

                                                           Na swój obiadek,

                                                           A gdy je znajdzie

                                                           Chrupie ze stadem.

                                                         

                                                           Pod dąb stuletni

                                                           Biega czasami,

                                                           By pobuchtować

                                                           Za żołędziami.

                                                         

                                                           Hasa jak dziecko

                                                           W lasach bukowych,

                                                           Po to by znaleźć

                                                           Orzeszek zdrowy.

                                                          

                                                          W zielonych borach

                                                           Zdobionych mchami,

                                                           Przewraca ściółkę

                                                           Razem z igłami.

                                                       

                                                           Szuka swym noskiem

                                                           Leśnych przysmaków,

                                                           Pysznych poczwarek,

                                                           Larw i pędraków.

                                           

                                                           Uwielbia sporty

                                                           O każdej porze,

                                                           Niczym motylek 

                                                           Śmiga  po borze.

                                                         

                                                           Jak wiatr po niebie

                                                           Gna, skręca, fika

                                                           I w gąszczu krzewów

                                                           Bez śladu znika.

                                                          

                                                           Strudzony sypia

                                                           Pod świerkiem skrycie,

                                                                          I w  puszczy dzikiej

                                                           Żyje swym życiem.

                                           

                                                                      Władysław Dzięgała

                                                 Głuszec

                                                                  Ptak pełen uroku,

                                                                  Unikalny kurak,

                                                                  Co w ciszę i spokój

                                                                  Przywykł dawać nura.

                                                  
                                                                   Niczym smoła, czarny,

                                                                  Z przeuroczą, nogą,

                                                                  Kocha swoje barwy

                                                                  I uwielbia ogon.

                                                 
                                                                  Lubi stare drzewa,

                                                                  Zbiera ziarnka piasku

                                                                  Pieśń godową śpiewa

                                                                  Jedynie o brzasku.

                                                                 

                                                                  Przylatuje nocą,

                                                                  Zasiada na sośnie,

                                                                  Tokuje uroczo

                                                                  I kocha zazdrośnie.

                                                 
                                                                 Kiedy pieśń o świcie

                                                                  Szlifuje swym głosem,

                                                                  Głuchnie całkowicie

                                                                  Jakby był młokosem.

                                                  
                                                                  Jak cień znika w borze

                                                                  Porusza się skrycie,

                                                                  W jednej chwili może

                                                                  Stracić pieśń i życie.

                                                                  

                                                                  - Kto czyha na ptaka?

                                                                  - Gna w puszczę dla toków?

                                                                  Powie Wam za krzaka

                                                                  Gość, z bronią przy oku.

                                                                                                                                            Władysław Dzięgała



                                             


                                   W lesie

                                          Pewne drzewa w lesie

                                          Ochrzcił człek nie mądrze.

                                          To - nazywa wiązem

                                          Chociaż nic nie wiąże?

                        
                                          Z kolei leszczyna

                                          Skarży się przyrodzie,

                                          Że las na nią patrzy

                                          Jak na leszcza w wodzie.

                           
                                          Płacze dziś topola
                                          Łzami świat zalewa,
                                          Skąd w niej tyle pola
                                          Skoro pień ma z drzewa.
       

                                          Zrozpaczona Lipa

                                          Wierzy w to niestety,

                                          Że jest wielką chałą

                                          I ma coś z tandety.

                                        

                                          Trzmielina natomiast

                                          Próbowała latać

                                          I na trzmiela wołać:

                                          - Mój kochany tata!

                                         

                                          W tym dziewiczym lesie

                                          Ktoś do graba ględził,

                                          Żeby świat zagrabił

                                          Nie dając narzędzi.

                                 
                                         Trzęsie się osika,
                                          Na ludzi narzeka,
                                          Wołają: - O! sika.
                                          Choć nic nie wycieka.
   

                                          Jałowiec jej na to

                                          Cichutko odpowie:

                                          Jaki ze mnie Łowiec,

                                          Skoro nic nie łowię?

                                        

                                          I dlaczego rośnie

                                          W samym środku głuszy,

                                          Zielona kruszyna,

                                          Która się nie kruszy?

                                        

                                          Nie wiem komu wierzyć,

                                          Tak po prostu mam.

                                          Drzewo szepcze tuja

                                          Chociaż rośnie tam?

                                         

                                          Z nazewnictwa tego

                                          Nie rozumiem nic

                                          Dlaczego Jedlica

                                          Skoro nie ma lic?    

                                        

                                          Proszę mi wytłumacz,

                                          Skoro o tym wiesz,

                                          Bez czego jest w końcu,

                                          Ten pachnący bez?

                                                          Władysław Dzięgała

                                                

                     





                             Walentynki

                   Do zimowej kniei,

                   Wszedł Walenty rano.

                   Lecz, sam tu nie przyszedł,

                   Fruwał nad nim Amor.

                   I choć  był to luty,

                   Spisywał się dzielnie.

                   Co rusz strzelał z łuku,

                   I to bardzo celnie.

 
                   Gdzie swój łuk kierował,

                   Świat się wokół zmieniał.

                   Serduszko pikało,                                

                   A las pozieleniał.                           

                   Buk klęczał przed lipą,

                   Niczym przed Madonną

                   Wyznając jej miłość,

                   Szczerą i dozgonną.

                   Zaś samotnik jesion,

                   Co rósł nad potokiem.

                   Za czarną olszyną,

                   Tęsknym wodził wzrokiem.

 
                   Młodziutki zawilec,

                   W klonowej altance.

                   Całował przylaszczkę,

                   Na swej pierwszej randce.

                   Do świerka zaś brzoza,

                   Tuląc się szeptała,

                   Że jest tak zazdrosna,

                   Aż pozieleniała.

 
                   Zefirek konwalię,

                   Woził swym pegazem.

                   Po to, by przez chwilę,

                   Być z wybranką razem.

 
                   Do dęba zaś sosna,

                   Rzekła: Proszę Pana,

                   Jestem, aż po szyszki

                   W Panu zakochana.

                                                       

                   Gdy odszedł Walenty.

                   Ucichło serc drżenie,

                   Umizgi, zaloty

                   I zauroczenie.

                                                     

                                         Władysław  Dzięgała

                                    


                                               Orzeł

                                             Miłośnik przestworzy

                                             Myśliwy i lotnik,

                                             Niestrudzony rycerz,

                                             Bojownik samotnik.

                          
                                             Ma szpony ze stali

                                             Bystry słuch i oko,

                                             A jeśli już fruwa,

                                             To fruwa wysoko.

                           
                                             Szybuje wspaniale

                                             Skrzydłem gwiazdy strąca,

                                             Lata nad poziomy

                                             I dotyka słońca.

                           
                                             Uwielbia las, góry,

                                             Wolność i swobodę,

                                             Błękit nieba, przestrzeń

                                             I dziką przyrodę.

                              
                                             Sprytny, zwinny, szybki,

                                             Waleczny do bólu,

                                             Herb, znak, symbol, godło

                                             Monarchii i królów.

                              Władysław Dzięgała  






    

                     

                                    Krokusy

                                   W barwnym kotlin siodle

                                   Po zachodniej stronie,

                                   Z góry hala schodzi

                                   Jak po nieboskłonie.

                
                                   Na trawiastym zboczu

                                   Słońce śniegi kruszy,

                                   Wiosna ze snu budzi

                                   Zaspane krokusy.

               
                                   Obudzone kwiaty

                                   W sukniach jak na balu,

                                   Tańczą taniec wiosny

                                   Niczym na Podhalu.

                
                                   Kielichami kwiatów

                                   Szara górska gleba,

                                   Umaiła stoki

                                   Po firmament nieba.

                                                    Władysław Dzięgała       
                      

                          Ballada o podrzutku

                                                          W lesie tę prawdę

                                                Wszyscy już znają,

                                                Gdzie znaleźć można

                                                Kukułcze jajo.

                                
                                                Jeśli to jajo

                                                Miewa Trzcinniczek,

                                                To ma naprawdę  

                                                Paskudne życie.

                                             

                                                Siedząc na jajach

                                                Dwoi się troi,

                                                Bo nie odróżnia

                                                Podrób od swoich.

                               
                                                A jednak siedzi

                                                I dni nie liczy,

                                                Z pisklęciem większym

                                                Niż sam Trzcinniczek. 

                                               

                                                Zanim to pisklę

                                                Zaczęło kukać,

                                                Głodując biedak

                                                Pokarmu szukał.

                                               

                                                Karmił go wiosną,

                                                Karmił go latem,

                                                Aż  ten pisklaczek

                                                Stał się Goliatem. 

                                              

                                               Trzcinniczek mały

                                                Muszki wciąż zbierał,

                                                Goliat zaś urósł

                                                Na Guliwera.

                                               

                                                Co by się stało

                                                Gdyby w tym lasku,

                                                Miał Mysikrólik

                                                To jajo w gniazdku?

                                                P.S.

                                                 A ludzie mówią

                                                 I fama głosi,

                                                 Że głos Kukułki

                                                 Szczęście przynosi

                                                  

                                                           Władysław Dzięgała

                                       Suseł

                                                           Jest niepozorny

                                                           Szarą na skórę,

                                                           Daleki krewny

                                                           Naszych wiewiórek.

                                                        

                                                           Kocha ugory

                                                           Ale najlepiej,

                                                           Lubi poszaleć

                                                           Na dzikim stepie.

                                                         

                                                           Poskubać trawkę,

                                                           Biegać za ziarnem,

                                                           Wykopać norkę

                                                           Gdzieś w ziemi czarnej.

                                                        

                                                           Stanąć na łapkach

                                                           Nadstawić uszu

                                                           I patrzeć niczym

                                                           Szlachcic w kontuszu.

                                                          

                                                           Na krańce stepu,

                                                           Pól i odłogów,

                                                           Czy nie ma ludzi,

                                                           Nie widać wrogów.

                                                        

                                                           Nim lato minie

                                                           Do norki ruszy,

                                                           Zamyka oczy

                                                           I śpi jak suseł.

                                                         

                                                           Latem zasypia,

                                                           W marcu zaś wstaje,

                                                           Dziwne ten suseł

                                                           Miewa zwyczaje.

                                                                         Władysław Dzięgała

                                     Biedronka

                                                           W moim ogrodzie

                                                           Mieszka biedronka,

                                                           Ma dwa skrzydełka,

                                                           Nie ma ogonka.

                                          
                                                           Chodzi po listkach

                                                           Na sześciu nóżkach

                                                           W czerwono czarnych

                                                           Prześlicznych ciuszkach.

                                          
                                                           Lubi czasami

                                                           Wejść na mój palec,

                                                           Wspina się w górę

                                                           I frunie, ale

                                           
                                                           Kiedy jej powiem:

                                                           -  „Leć, leć do nieba

                                                           Przynieś mi proszę

                                                           Kawałek chleba”.

                                           
                                                           Z palca się wzbija

                                                           Już leci prawie

                                                           I szybko siada

                                                           Na zgiętej trawie.

                                               
                                                            Przycupnie cicho

                                                           Ukryta w runie,

                                                           Odsapnie chwilkę

                                                           I znowu frunie.

                                          
                                                           Leci cudownie

                                                           Zawsze do przodu

                                                           I nie opuszcza

                                                           Mego ogrodu.

                                           
                                                            Zapewne myśli

                                                           Kiedy tak lata,

                                                           Że ten mój ogród

                                                           To kraniec świata.

                                                                               Władysław Dzięgała





                                                              Mrówcza praca

                                                 

                                                    Na polbruku w pełnym blasku,

                                                    Błyszczą w słońcu kupki piasku,

                                                    W szparkach widać setki główek,

                                                    Setki główek sprytnych mrówek.

                                                    Idą sznurkiem, swoją trasą,

                                                    Liczna grupą, cała masą.

                                                    Nie śpiewają idą grzecznie,

                                                    Jak piechurzy na wycieczkę?

                                                    Nic nie mówią, liczą kroki,

                                                    Czasem zerknie ktoś na boki.

                                                    Bez pośpiechu, bez brawury,

                                                    Nikt nie biegnie nawet z góry.

                                                    Nikt nie gdera, nikt nie knuje,

                                                    Przez dzień cały wciąż pracuje.

                                                    A pracują nie dla chleba,

                                                    Robią ciężko bo tak trzeba.

                                                    Chodzą noszą tam z powrotem

                                                    Nikt nie płaci za robotę.

                                                    Kto zaniesie migiem wraca.

                                                    To jest właśnie mrówcza praca, 

                                                    

                                                                          Władysław Dzięgała