Las i ludzie -Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

                                               

      Las i ludzie - Zbiór wierszy  -  Władysław Dzięgała                 

                             

                               Las jak mundur jest zielony

 Leśnik polski tuż po wojnie,

Chronić lasy musiał zbrojnie.

Szedł do pracy z automatem.

Spał z dwururką i granatem.

W nocy wzrok przy lampie ćwiczył.

Cyfry na liczydle liczył.

Zamiast pióra miał kopiowy.

Jeździł tylko zaprzęgowym.

Nim wyskrobał coś na kwicie,

Mógł zapłacić za to życiem.

I choć czuł się zagrożony,

Las jak mundur był zielony.

Później Polska ta Ludowa,

Wszystko chciała mu planować.

Plan żywicy, plan dostawy,

Zbioru, zrywki, picia kawy.

Dziś to w głowach się nie mieści,

Co planować musiał leśnik.

Brał z sufitu co się dało,

Aby w planach wszystko grało. 

Był traperem i leśnikiem,

OHP-owcem i rolnikiem,

            Budowniczym, aktywistą.

Omnibusem, co zna wszystko.

I choć rządził nim czerwony.

Las jak mundur był zielony.

Dzisiaj mamy nową erę.

Z dyskietką i komputerem.

Z kodem danych i cyframi.

Z ludźmi, co są tacy sami.

Bio i eko mamy w borach.

Ekologa amatora.

Ustawę, co chroni lasy.

Służbę leśną dla okrasy.

Resort, co ma długi tytuł.

No i nowe rynki zbytu.

Choć ekolog bije w dzwony,

Las jak mundur jest zielony.

 Od liczydła po komputer

 Szumiał las na jedną nutę.

 Szumiał, bo był wciąż chroniony,

  Przez mundur jak las zielony.

                                Władysław Dzięgała

                Siedemdziesiąt lat   RDLP w Olsztynie

  

                    Czas zaciera ślady. Urok wspomnień ginie.

                        Lat już siedemdziesiąt ma Zarząd w Olsztynie.

                        Odkurzmy swą pamięć, tak by mogło ożyć

                        To, co nam leśnikom historię dziś tworzy.

                        Tuż po wojnie bory czyścił z ambarasu

                        Pan Zygmunt – Naczelnik od Wód i od Lasów.

                        Już w czterdziestym piątym na początku marca

                        Tartakom w regionie las drewno dostarczał.

                                        

                         Z lasów zaś prywatnych, (co miał kiedyś Mazur)

                         Powstał wkrótce „Paged” i Olsztyński Zarząd.

                         Z tych to włości dzisiaj, mamy - Moi Złoci -

                         Mrągowo, Wipsowo, Drwęcę i Dobrocin.

                                        

                          Dyrekcja Zarządu od swego zarania

                          Zatrudniała ludzi z Łodzi i Poznania.

                          W terenie przemierzał śródleśne bezdroża

                          Pan leśniczy z Wilna, gajowy z Pomorza.

                          W Nadleśnictwach co rusz (pełen obaw, stresu)

                           Pojawiał się człowiek wypędzony z kresów,

                           Który w swej młodości gdy na drzewa zerkał,

                           Nie umiał odróżnić modrzewia od świerka.

                          Tutaj ścinał drzewa, budował ambony,

                          Słuchał bardzo pilnie swoich przełożonych.

                          Gdy poprawnie pisał, na liczydle liczył

                           Stawał się kwitkarzem. Gajowym. Leśniczym.

                                       

                           Dom, bez drzwi i okien, wyszczerbione wrota,  

                          A nafta i lampa miała wartość złota.

                          Żył w nędzy, ubóstwie, kompletnym niebycie,

                          A pomimo wszystko las kochał nad życie.

                                          

                          Brak szkoły i książek był bodźcem dla rodów

                          By ojciec swych synów nauczał zawodu.

                          Rodzinną tu była i funkcja i chatka,

                          Z galerią poroży strzelonych przez dziadka,

                          A Ten komu wieńce nie dawały zasnąć,

                           Las i to co w lesie traktował jak własność.

                           Z dwururą, breneką,  kindżałem za pasem,

                           Na grubego zwierza czaił się pod lasem.

                                         

                           Leśnik tamtych czasów w drelichu i derce

                           Miał zapał do pracy, hart, dumę i serce.

                           Miał pole i łąkę. Po tym deputacie

                           Dreptał przez rok cały niczym wół w kieracie.

                                        

                           Wiedza zawodowa wyglądała szpetnie

                           Zwłaszcza o kornikach w świerczynie stuletniej.

                           Wykonywał za to solidnie i szczerze

                           Sadzenia, odbiórki, zręby i trzebieże.   

                                         

                           Dyrekcja Mazurska zmieniając ikonę

                           Bywała Okręgiem, by stać się Regionem.

                           Była zawsze sobą bez względu na mody

                           Zdobywając w kraju sławę i nagrody.

                                      

                           Gdy dzierżył buławę Bartkowski w swym ręku

                           Chodził człek po kniejach bez obaw i lęku.

                           Wprowadzono w Lasach naukowy wyczyn

                           Trzymiesięczne kursy dla Panów Leśniczych.

                                         

                            I tak po dekadzie mijała dekada,

                            Jedną rządził Zenon. Drugą - Szczerba Adam.

                            Była era Jana. Był i tron Alfreda.

                            W chacie znikł ogarek i dera i bieda.

                                      

                            Po Panu Bartkowskim był Zenon Śmiechowski,

                            W lasach widział błędy i wyciągnął wnioski.

                            W sprawowaniu władzy zakres miał zbyt wąski,

                            Gdyż nos swój wtykały POP-e i Związki.

                            Gajowy wciąż czuwał nad państwowy mieniem                                                 A Technik królował na całym terenie.

                            Mądrość zawodową na tym zaś opierał,

                             Że robił dokładnie to co miał operat.

                            Walczył z  szeliniakiem, mniszki populacją,

                             Parał się szkółkarstwem i stratyfikacją.

                             Na swojej posadzie mógł czuć się tak pewnie

                             Jak jeleń na Łańsku, dzik na Omulewie.

                             W każdej leśniczówce za czasów Zenona

                             Był za darmo ”hotel” i łódź i ambona.

                             Aby była jasność, powiem to inaczej

                              Łódź i leśniczówka były dla Tych z KC-e

                             Wikt dawał leśniczy, w lesie po kielichu,

                              Prominent w pokoju, gospodarz na strychu.

                              Co niektórzy wprawdzie żyli tu po pańsku,

                              Zwłaszcza Doskoczyński i świta na Łańsku.

                                                 

                              Za czasów Adama w decydenta główce

                              Myśl powstała taka by wprowadzić hufce.

                              Leśnik miał na co dzień obóz, koce, odzież

                              Wybrańców z Wietnamu i niesforną młodzież.

                              Był to czas nauki (fakty to są znane)

                              Większa część „terenu” kończyła Ruciane.

                                      

                             Trzy czwarte leśników w czasach rządów Jana

                              Rozwieszało flagi po lesie od rana.

                              Widząc co się dzieje poproch gniewem tryskał,

                              Na flagi dmuchała rozsierdzona mniszka.

                                       

                              Za to za Alfreda w niebo szły balony

                              Ustalając loty w różne świata strony.

                              Nauka przyrody sięgnęła wręcz szczytu

                              W prowadzeniu remiz, biogrup i podszytów. 

                                   

                               Nadszedł czas odnowy, zaczęły się zmiany,

                               Owad znał alfabet, las był malowany.

                               Stworzono Bank Genów i mapy glebowe,

                               Kompleks Promocyjny, lasu przebudowę.

                               Zrąb miał krzywe ściany, promowano dęba,

                               Wykreślano szkice z gniazdami na zrębach.

                               Miał swój czas ekolog, chroniono pustułkę,

                               Wyznaczano teren pod centralną szkółkę, 

                               Łatano naprędce po wichurach dziury

                               Również przy pomocy odnowień Natury.

                                W leśnych pracach wszędzie firma była królem,

                                Którą decydenci nazywali  ZUL-em.

                                PGR-om grunty zalesiono migiem,

                                Drzewom nie rodzimym pokazano figę.

                                Las oparł swą pracę na zdrowych konkretach,

                                Ustalono nadzór. Dano czas na przetarg.

                                         

                                Jak już skończył leśnik z balonami hasać,

                                Zaczęto wprowadzać Ustawę o lasach.

                                Kto żyw w Nadleśnictwach do Wikna wyruszał

                                By wysłuchać w „Gawrze” nauk Tadeusza.

                                 Z sali wykładowej w bór płynęły słowa,

                                Niczym dzwon Wawelski grzmiała nowomowa.

                                Ścinające monstrum było wciąż na topie,

                                A Las się  znalazł we Wspólnej Europie. 

                                 Z uwagą leśniczy wysłuchiwał mówek

                                O Psionie co wyparł brulion i ołówek.

                                Pędził na egzamin w uniform odziany

                                By się stać leśnikiem nowo mianowanym.

                                         

                                W ubiegłej dekadzie rządził Pan Karetko,

                                W terenie królował komputer z dyskietką.

                                Najbardziej aktywnym i super widocznym

                                Stawał się w regionie absolwent zaoczny.

                                Mniszka i borecznik miały konto czyste.

                                Podleśniczym w lesie bywał „Pan Magister”.

                                Marketing nie kulał, ZUL wycinał zręby

                                I ku czci Papieża posadzono dęby.

                                         

                                Dziś włada lasami w dyrektorskich szatach,

                                Miła, energiczna Pani Małgorzata.

                                Ta urocza Dama kursorem na Psionie 

                                Przywoła każdego, kto bywa w ogonie.

                                W lesie jest cudownie, przemiło i ślicznie

                                Mamy Arboretum, Ścieżki Dydaktyczne.

                                Nowiutkie osady i biura w terenie,

                                Zdolną młodą kadrę, wyższe wykształcenie.

                                Mamy rezerwaty, ugór stał się knieją,

                                Warmia nas zachwyca, Mazury pięknieją.

                                O ludziach i lesie piszę bez obiekcji,

                                To oni dziś tworzą historię Dyrekcji,

                                A czasów Zygmunta i czas Małgorzaty

                                Nie da się porównać: to dwa różne światy.

                                        

                                Wszystko to jest prawda a nie jakaś bzdura,

                                Wiedzą o tym drzewa i wie to natura.

                                W biotopie zmian wielkich nie ma oczywiście,

                                 Sosna ma wciąż igły a dąb swoje liście.

                                 Dlaczego przyroda jest tak zacofana,

                                 Że wciąż nie gustuje w tak poważnych zmianach?

                                 O jej argumentach pewnie się dowiecie

                                 Gdy obchodzić będzie Dyrekcja stulecie.

                      

                                                                        Władysław Dzięgała

                               

     

   

        

                        Biogrupy

                      Wziął cechówkę leśnik stary

                       Oprawioną w trzonek z dębu,

                       Przemierzając z nią hektary

                       Znaczył sztuki do wyrębu.

                       Patrzył w górę. Dzielił drzewa

                       Na dorodne, pożyteczne.

                       Potem ciosał z prawa, lewa

                       Te szkodliwe, te zbyteczne.

                    

                      Uspokajał swe sumienie,

                       Że nadejdzie czas dla lasów,

                       W którym będzie trwać szkolenie

                        Z zasadami prapraczasów.

                    

                       Las ma być ekologiczny.

                       Parę drzew i krzaków kupa,

                       W nich rozpieracz bardzo śliczny,

                       A zwać ma się to biogrupa.

                    

                       Trzebić będzie go natura.

                       Nie cechówka, dzięcioł stuka.

                       Czy trzebiona będzie góra

                       Zdecyduje kornik drukarz.

                      

                      Stary leśnik głową kiwa.

    -  Las pierwotny ma tu wrócić?

   -   Co wpierw rosło? Dąb czy Iwa?

  -   Które drzewo mam wyrzucić?  

  Przemierzając dzisiaj bory,

  Scala w myślach biogrup strzępy.

  Dziwi się, że do tej pory

  Nie ma zasad na... biokępy.

                               Władysław Dzięgała

                                         Las

                                   Lasem moich marzeń,

                                   Który w sercu skrywam 

                                   Jest zielona knieja

                                   Puszcza wiecznie żywa.

                                   Las wysmukłych sosen

                                   Bez piły i zrębów.

                                   Las milczących grabów

                                   I wiekowych dębów.

                                   Las mchów i paproci

                                   Śpiewających kosów.

                                   Las pachnących malin

                                   Poziomek i wrzosów.

                                   Las nieznanych ścieżek

                                   Rusałek z nad wody.

                                   Las pełen tajemnic

                                   I dzikiej przyrody.

                                   

                                                  Władysław Dzięgała

                                      

                                 Bio i eko

                                            Bio i eko to znak czasu

                                            Zmian w strukturach borów, lasów,

                                            Z sosen prostych niczym słupy

                                            Na skarlały twór biogrupy.

                                            Masa, zwarcie, zadrzewienie

                                            Zniknąć ma w ekoterenie,

                                            Zaś zasobność ekolasu

                                            Mierzyć będziesz miarą czasu.

                                            Puszcze, knieje, lasy, bory

                                            Przyjmą takie ekowzory,

                                            Gdzie ekostan w ekostrzępach,

                                            Tworzyć będzie krzaków kępa.

                                            Ekodrwal do piły wleje

                                            Biopaliwo z bioolejem,

                                            Biosiekierą z ekoklinem

                                            Pójdzie ścinać biokruszynę.

                                            Mamy eko i po krzyku,

                                            Dom z betonu i plastyku.

                                            W ekolesie rzecz to pewna

                                            Będzie tlen, nie będzie drewna.

                                                                         Władysław Dzięgała

                                        

                     

                           

                            Lekcja ekologii

                                   Raz poprosił rogacz kozę,

By poznała biocenozę.

Naturalne przegęszczenie.

Ekotypu nasilenie.

W ilościowej fluktuacji.

Oscylacji w populacji.

Fenotypy w drzewostanie.

Chów krewniacki w zwierzostanie.

Żer, ostoję, ewolucję.

I selekcję i redukcję.

Płeć, strukturę, asocjację.

Alkierzową kopulację.

Własne cykle biologiczne.

I czynniki abiotyczne.

Flory, fauny zubożenie.

Zwierzostanu rozdrobnienie.

Biotop, opór środowiska.

Drzewa, krzewy w igłach, listkach,

W komponentach i doborze.

W ekolesie, ekoborze.

                                  Wiesz, co rzecze koza dumnie:

                                  - Ja nic z tego nie rozumiem?

                                  Zamiast mądrość w myślach lizać,

                                  Wolę głupio dęba zgryzać.

                                                               Władysław Dzięgała

                                  

                     
                                 Karnawał.

                             Dziś na uroczysku,

                             Zwierz ma swój karnawał.

                             Będzie bal nad bale.

                             Picie i zabawa.

                           

                             Będzie odlotowo,

                             Jubel jak się zowie.

                             Z bufetem, orkiestrą.

                             Taki jak ma człowiek.

                             

                             Gwarno na parkiecie

                             I tłoczno na scenie.

                             Jest basior z waderą,

                             Rysie i jelenie.

                            

                             Kos bawi cieciorkę.

                             Pannę kaczkę głuszec,

                             A miś tańczy wolne,

                             Ze względu na tuszę.

                            

                             Byczek z młodą łańką

                             Wywijają młyńca.

                             Rogacz dorwał kozę,

                             A klępa odyńca.

                           

                             Dzwoniec i sikorka

                             Szepczą coś do szpaka,

                             A cap posiwiały,

                             Udaje kozaka!

                            

                             Na stołach zagrycha.

                             W kanach księżycówa.

                             Nie dziw, ze i locha

                             Te pyszności wsuwa.

                           

                            Tylko posokowiec

                             Bardzo źle się czuje.

                             Stół i cztery nogi,

                             Co rusz to fladruje.

                            

                             Gdy na dworze dniało,

                             Pusto było w dzbanach.

                             Ruszał, co nie który

                             Na meliny z rana.

                             

                             Szukał w całym lesie

                             Byle berberynę.

                             Aby tak jak człowiek

                             Leczyć kaca klinem.

                            

                             Basior pił garnuszkiem.

                             Cap zmieniał kieliszki.

                             A dzik ciągle pytał:

                             - Skąd te białe myszki?

                            

                             Zatroskana locha,

                             Na to mu odpowie:

                             - Ależ się urżnąłeś.

                             Wyglądasz jak człowiek?

                            

                    Władysław Dzięgała

                                   

                                    Biurowiec                                   

                         
                               Nadleśnictwo ma już gmach,
                               Ten, co jawił nam się w snach.
                               Funkcjonalne  biuro lasów.
                               Szklany dom, na miarę czasów.
                         
                               To już prawie Europa,
                               Istny  pałac, a nie szopa.
                               Białe ściany, dach czerwony
                               Lśnią jak flagi z każdej strony.
                               Zaś ekspresja światłocienia
                               Wnętrza kolor, w tęczę zmienia.
                         
                               Wizytówką tych pomieszczeń
                               Jest styl, komfort, ład i przestrzeń.
                               Tu komputer tańczy walca.
                               Unia jest w zasięgu palca.
                               Zaś gustowny wystrój biura.
                               To nie przepych, to kultura.
                           
                               Że umiemy go szanować,
                               Mogą świadczyć Szefa słowa:
                               - Las wyglądać ma - Panowie -
                               Prawie tak, jak ten biurowiec.
                                       
                                  P.S.
                                Na otwarciu ktoś nam rzekł:
                                - To jest skok w następny wiek,                          
                                A przez wieku tego  próg          
                                Niech prowadzi wszystkich Bóg.
                           
                                                        Władysław Dzięgała

         Uroczystość  otwarcia

                   Mszy wysłuchał leśnik dumnie

                    W podkościelnej katakumbie.

                    Gdy w trzech miejscach wstęgę cięto,

                    Odkrył w duszy drogę świętą

                    I nią raźno, nim ktoś zoczył,

                    Do siedziby nowej wkroczył.

                   A tam była już  elita.

                   Sam Ksiądz Biskup. Jego świta,

                   I Posłanki i Posłowie.

                   Wojewoda, jak się zowie,

                   Dyrektorzy i Dyrekcja.

                   Nadleśniczych też kolekcja.

                   Pan Generał i rzecz prosta

                   Wójt i Dziekan i Starosta.

                   Bardzo wiele ważnych osób,

                   Że wyliczyć ich nie sposób.     

                   Głosił za to, prawie każdy

                   Swój referat bardzo ważnym. 

                  Nie pozbyto się patosu,

                  Odznaczając parę osób.

                  Jednym zdaniem fakt ten streszczę:

                  Krzyż, Kordelas i coś jeszcze.

                  Był i szampan, była feta.

                  Ani zdania o konkretach.

                  Za to w Zamku było super,

                  Świętą świeczką grzano zupę.

                 Więc nie jeden (w pełnej gali)

                  Na Rycerskiej, został sali.

                                     Władysław Dzięgała

       

                                            Polowanie  zbiorowe

                                         
                                             Na zbiorowe, wspólne łowy,
                                             Bór zaprasza zacne głowy.
                                             By tradycje były czczone,
                                             Daje złomy i koronę.
                                       
                                             Nim ogłoszą łowów króla,
                                             Demokracja w kniei hula.
                                             Równym jest tu lasów włodarz
                                             I szef szefa  i gospodarz.
                                         
                                             Kto, gdzie stanie i co strzeli,
                                             Na zbiorowym Hubert dzieli.
                                             Miejsce, mioty i pędzenia
                                             Są w Nidzicy bez znaczenia.
                                         
                                             Zwierza w bród tu, pełne stada.
                                             Bór przepastny nimi włada.
                                             Są odyńce i łoś stary.
                                             Łań, cielaków całe chmary.
                                       
                                              Na Mazurach zwierz jest wszędzie,
                                             A więc królem każdy będzie.
                                         
                                             Po ostatnich wspólnych łowach,
                                             O trofeach była mowa.
                                             Święty Hubert tak je dzielił,
                                             Że znów królem został Feliks.
                                         
                                             Flinta Piotra miała wadę.
                                             Do dziś łania leczy zadek.
                                             Pewien strzelec – O mój Boże! –
                                             Mierzył w dzika, trafił kozę.
                                         
                                             Inny szeptał gwary mową:
                                             -  Nalej stary po jednemu?
                                             -  Jak polewać, to zbiorowo.
                                             -  Jak polować, to samemu.

                                                               Władysław Dzięgała

                                             

                            

                                       Turniej

                                            Jesienią we wrześniu

                                            Ryczą byki w lesie.

                                            Po koronach dębów

                                            Echo pieśń tę niesie.

                                            Pieśń błędnych rycerzy

                                            Obleczonych w skóry,

                                            Gotowych do walki

                                            Na łonie natury.

                                           

                                            Na ubitej ziemi

                                            I na ścieżkach życia,

                                            Słychać szczęk oręża,

                                            Serc szalone bicia.

                                            Odgłosy i trzaski

                                            Wieńców o poroża.

                                            O prymat w tej głuszy.

                                            O stada.

                                                              O łoża.       

                          

                                                           Władysław Dzięgała

                                             

                                                    Ścieżka dydaktyczna

                                                 Zauroczy dębem                                               

                                                 I fiołkiem odurzy.

                                                Jest taka cudowna

                                                Jak zieleń po burzy.

                                                Tajemna jak puszcza,

                                                Zawiła jak chaszcze.

                                                I taka błękitna,

                                                Jak oczy przylaszczek.

                                                Niewinna jak lilia.

                                                Stubarwna jak tęcza

                                                I tak delikatna

                                                Jak nitka pajęcza.

                                                

                                                Ma wzgórza, doliny.

                                                Grabowych drzew cienie.

                                                Siódmaczka, zawilca,

                                                Gwiazdnicę i pszeniec.

                                                Jest kępą daglezji.

                                                I kwiatem storczyka.

                                                Jest listkiem nawłoci,

                                                I nurtem strumyka.

                                                Jest wiedzą o życiu.

                                                Jest klasą bez kluczy.

                                                Zniewala, urzeka,

                                                Zachwyca i uczy.      

                                                

                                                         Władysław Dzięgała

Leśny  sejmik 

Sosna, brzoza, dąbek ładny
ma swój sejmik i swych radnych.
Drzewo – poseł w takim lesie
Zna się nie źle na biznesie,
Na siedlisku, na naturze,
Na przyrody „czarnej dziurze”.
Ma  ten Sejmik swoje wady
gwiżdże, pluje na zasady.

Sosna na nim struny zdziera.
Nie zamyka jej się gęba,
Że finanse swe opiera
Nadleśnictwo na jej zrębach.
Że jej wrogiem tu odwiecznym
Jest turysta i borecznik,
Mniszka, zając, sarna, zręby
I jelenia ostre zęby.
Że skutecznie jest zniszczona
Jakąś misją niedorzeczną.
Gdzie jest wolność !!! Gdzie ochrona!!
Gatunkowa i skuteczna.

Brzoza rzecze : Las do bani,
W którym leśnik ma nas za nic.
Ród  mój tkwił tu od stuleci,
A traktują nas jak śmieci.
W grupy chcą nas dzisiaj scalić,
W super kępy zamknąć zwarte.
Pojedyncze zaś obalić
I o brzozach zamknąć kartę.
Te zasady i te racje
To są zwykłe dywagacje.
Prawda tu jest oczywista,
Taki leśnik to rasista.

Dąb prowadzi dziwne gierki
Oburzyły się dwa świerki.
W borach partie chce zakładać,
Zniszczyć także chce sąsiada
I powiada, że jest skory
Zabrać łąki i ugory.
Pola bierze, wszystko bierze.
Nawet wlazł na bory świeże.
I tam rośnie pokręcony,
Superpolski nie czerwony,
Karłowaty jak sierota,
Nasz rodzimy patriota.


Buk – sekretarz wprost wspaniały,
Spisał wszystko na swych listkach.
Teksty wysłał do Warszawy
Do Ochrony Środowiska.
Tam zebrały się trzy Rady
I orzekły: To oszczerstwo
Ktoś, kto zniszczyć chce Zasady
Niszczy także Ministerstwo.

W lesie już Sejmiku nie ma.
Zrąb nabija dalej trzosy.
Brzozę zjadła zwykła trema,
A dąb dalej się panoszy.

               Władysław Dzięgała

                         

                     

                 Sylwan

                  Całe wieki mieszkał

                  W puszczy na wskroś dzikiej,

                  Zachwycał się ciszą

                  I jelenim rykiem.

                  Uwielbiał przyrodę,

                  Słuchał jak bór śpiewa,

                  Knieja go kochała,

                  On miłował drzewa.

                  Z podniesioną głową

                  Szedł jako jedyny,

                  Wśród dziewiczych sosen

                  Po tropach zwierzyny.

                  Struchlał Sylwan cały,

                  Serce mu zabiło,

                  Kiedy w las wyruszył

                  Drwal z warczącą piłą.

                  Padały pomniki,

                  Zamarł świat przyrody,

                  Ludzie Jego puszczę

                  Zamienili w kłody.

                  Znikły stare dęby,

                  Został pniak po sośnie,

                  Przerażony Sylwan

                  Uciekł gdzie pieprz rośnie.

                                       Władysław Dzięgała

                                            Rejs

                                    Sierpień, woda, jacht, Bełdany.

                                    Nie zabrakło serc gorących,

                                    By zaszczycić rejs nieznany.

                                    Rejs Leśników Żeglujących.

                                   

                                    Po odprawie na Bindudze,

                                    Dzik opływał w super sosie.

                                    Szanta szła nam jak po grudzie,

                                    Za to smaczne było prosie.

                                   

                                    O dziewiątej niespodzianka.

                                    Co niektórych jeszcze suszy.

                                    Na TANAGU stoi Anka.

                                    Sto SASANEK i FOKUSY.

                                   

                                    Pan Zieliński zaś na DUDKU.

                                    Dudek skromnie na OMYKU.

                                    SAM Jarugę ma na czubku.

                                    GRĄŻEL Kazia w swym koszyku.

                                   

                                    Andrzej z Kubą na FELICJI.

                                    PREZES służy za flagowy.

                                    Korpeta na PROHIBICJI.

                                    Zaś o wietrze nie ma mowy.   

                                   

                                   Wreszcie gdzieś na Mikołajkach,

                                    Szkwał poruszył z lekka żagle.

                                    Potem było tak jak w bajkach.

                                    Trójka się zjawiła nagle.

                                    

                                    Koniec rejsu. Róg Niedźwiedzi.

                                    PROHIBICJA była pierwsza.

                                    Na mieliźnie nie źle siedzi,

                                    Ta największa i najszersza.

                                    

                                    W bił się w piasek nasz flagowy.

                                    A że PREZES łódź ta wielka.

                                    Przewidziały mądre głowy,

                                    By miał barek jak u Szejka.

                                   

                                    Później było wystrzałowo.

                                    Pisz, Ruciane, Tonia z Jurkiem.

                                    Jak wracałem daję słowo,

                                    To dmuchało nawet czwórkę.

                                  

                                    To co piękne to trwa krótko.

                                    Żal mi wiatru i obłoków.

                                    Wielkiej wody, żagli z łódką.

                                    Przemoczonych do cna boków.

                                                           Władysław Dzięgała 















                          

                            Instrukcja ochrony lasu

                                Chroni lepiej niż Natura

                                A po za tym z tego słynie,

                                Że Mniszka jej nie zaszura

                                Bo się nie zna na łacinie.

                       
                               W sposób antropogeniczny

                                Kształtuje homeostazy,

                                A w podejściu holistycznym

                                Ma atraktant pełen wrażeń.

                                W warunkach antropopresji

                                Fizjocenoz chroni bidę,

                                Liczbą pronimf i sukcesji

                                Żyje parazytoidem.

                                Foliofagi liczy borom,

                                Owady fitofagiczne.

                                Dba o defoliację koron

                                I tereny pandemiczne.

                                
                                       W gatunkach utylitarnych

                                Fruwa ptaszek użytkowy.

                                Jest saprofag jakieś marny,

                                Organizm kwarantannowy.

                                Feromon, fotoeklektor.

                                Repelent, który się zmienia.

                                Jest SBO i inspektor.

                                Są biegacze do ważenia.

                                Są refugia, habitaty.

                                Rezerwuar permanentny

                                I ekoton jak przed laty

                                Ekosystem prawie święty.

                                Granica antropogenna.

                                Bioindykator sprawności

                                I termoterapia cenna.

                                Antraknoza plamistości.

                                Szkodniki ryzofagiczne,

                                Zabarwienie dyspensera.

                                Pyretroidy bardzo liczne,

                                Naukowa mowa szczera.

               
                               Wymarzona księga życzeń

                                Która kocha słowa cudze,

                                Wciska wzory do wyliczeń

                                Nie zostawia żadnych złudzeń.

                                Napisana – Matko Święta -

                                Tak po prawdzie nie wiem czemu?

                                Jak Profesor do Docenta

                                A nie leśnik dla terenu.             

                                                

                                                      Władysław Dzięgała

                      

                         

                         

                     Miłośnik przyrody

                    Grudzień. Las. Zima. Zaspy i mróz                  
                     Zziębnięte lica dębów i brzóz.

                     Miłośnik zwierząt siadł na swój tron                                                                      
                     Na przedramieniu oparłszy broń.

                      Zoczywszy byka. Namierzył cel.

                      Klasyczny widłak. Wokoło biel.

                      W mig na komorze ustawił krzyż,

                       By moc swych uczuć przekazać dziś.

                                                                  

                       Zmarznięty jeleń (nie czując nóg),

                       Wbijał w zmarzlinę oczniaka róg.                                                                    

                        Przezwyciężając ból, lęk i strach,

                        Rył opierakiem lód, śnieg i piach.

                        Racicą grzebał i tam i tu,

                        Szukając zbawczych zielonych mchów.

                        Źdźebełko trawy uznał za cud.

                        Nadzieję, która oszuka głód.  

                                                                

                         Stanąwszy w ogniu. Nie słyszał nic.

                         Kropelki pereł spływały z lic.

                         Na ziemię spadły w godzinę złą... 

                         Świat w oczach płonął zachodząc mgłą.

                         Znikła w ciemności knieja jak duch.

                         Błysk zabrał z sobą światło i ruch.

                         Trafiony w serce swój zamknął czas.

                         Wykonał „świecę.” W bezruchu zgasł.

                         Zabite życie (gdy ucichł huk)

                         Do swego Boga szukało dróg.

                         Pytało księżyc, miliony gwiazd:

                         - Dlaczego musi pożegnać las? 

                         I rozmyślało: - Dokąd ma iść?

                         Co ma powiedzieć Naturze dziś?

                        Że zginąć musiał (przez wieniec) byk?

                        Bo brak w nim koron? I grubych tyk?         
                       Że wieczny ósmak? Że widły ma?

                        Nie taki pokrój? Sylwetka zła?

                        Czy za te winy w sekundy ćwierć?

                         Miał człowiek prawo skazać na śmierć?

                                                                

                            - Co czuł myśliwy strzelając doń?

                          Wie to jedynie Pan Bóg i On.

                                                             

                                                                                              Władysław Dzięgała

                   

       

       Ekologiczna uprawa

Chłop nim pole w ugór zmienił

Jakość gleby zawsze cenił.

Tej pod żyto i ziemniaki

Nie przeznaczał pod buraki.

Leśnikom ekolog radzi

Aby dęba w ten piach sadzić.

Dąb uważa to za kpinę,

Nie chce piachu woli glinę.

Buk na taką radę kicha

Nic dziwnego, że usycha.

A zające i sarenki

Porobiły z nich bezpieńki.

Na uprawie w słońcu lata

Wyschła jedna, druga łata.

Nie ma dębu. Nie ma buka.

Jarzębiny próżno szukać.

Jeśli wierzyć ekologom

Zamiast dębu rosnąć mogą

I domieszką być w uprawie

Maki, rdesty i dziurawiec.

Ja im wcale się nie dziwię,

Że na zioła patrzą tkliwie.

Lecz leśnikom, tym kolegom

Co zasadę tworzą z tego.

-Jak przyroda do tej pory

Zalesiała te ugory?
  -     Siała brzozę razem z sosną.

Dziś na piachach bory rosną.            

                           Władysław Dzięgała

                             

                          Łowy                  

                                      
                                      Dziś, w Nidzicy na zbiorowym,
                                      Lasy mają wielkie łowy.
                                      Prowadzący na odprawie,
                                      Sprawy ujął tak ciekawie,
                                      Aby każdy mógł być świadom,
                                      Że etyka jest zasadą.
                                   
                                      Dobrze się spisała  „Knieja”,
                                      Na pędzeniach u Andrzeja.
                                      Przez nagankę zwierz spłoszony,
                                      Gnał ostępem jak szalony.
                                      Jeśli na czas, ktoś się złożył.
                                      To nie długo, zwierz ten pożył.
                                 
                                      W innym miocie dziczek syty,
                                      Stał na linii niczym wryty.
                                      Dreszcz emocji wstrząsnął borem,
                                      Kiedy padł strzał na komorę?
                                   
                                      Kto szedł w miotach z Panem Gieniem?
                                      Strzelał dziki i jelenie.
                                      Nie jednemu niczym UFO,
                                     Grzały łanie, tuż przed lufą.
                                   
                                     Jak się strzelec znał na rzeczach?
                                     To był dublet albo świeca.
                                 
                                     W pewnym miocie (w starych sosnach)
                                     Na nagankę chmara poszła.
                                 
                                     Maciek jeździł razy krocie
                                     Kładąc tusze na pokocie.

                                     Rogiem pokot odtrąbiono.
                                     Był i medal wraz z koroną.
                                     Płonął ogień...Dzik przy łani,
                                     Królem łowów, przez rok Pani.
                                   
                                     Drugie miejsce ciepłe słowa,
                                     Dla kniejówki ze Strzałowa.
                                     Gratulacje dla dwururki,
                                     Rodem wprost z Zielonej Górki
                                     Był i rządek pełen chwały,
                                     Co miał złom, za celne strzały?

                                    Był kapelan z Bożym słowem.
                                    Był opłatek i życzenia.
                                    Było sto lat dla królowej
                                    I, za rok?
                                                    Do zobaczenia!!!

                                                           Władysław Dzięgała











     

      Jeleń Świętego Huberta.

                          W poświacie o brzasku,

W porożu krzyż płonie.

Hubert w świętym blasku,

Zbliża doń swe dłonie.

                          Bóg krzyż wzniósł ku górze,

Zaś jelenia skronie.

Rzekł Matce Naturze,

Zostawić w koronie.

                          Byk, gdy w lasach gości,

W koronie poroża.

Śle Bogu z wdzięczności
 Ryk gdzieś, hen w przestworza.

                                                          Władysław Dzięgała

                 Zmiany
                 
 W leśnej branży zaszły zmiany!
  Pędzle, farby w teren dano.
  Las jest tak pomalowany,
  Jak pisanka na Wielkanoc.

 Upstrzył ktoś na jedną modłę
 W białe kropki korowinę,
 Gdyż nie wiedział jak dorodne
 Drzewa znaleźć w drągowinie.

 Setka mędrców by nie zgadła
 Jak i kiedy mniszkę schwytać.
 Leśnik użył abecadła.
 Dzisiaj mniszka umie czytać.

 Mrówki chodzą lewą stroną
 Z podniesioną w górę głową,
 Bo ktoś cyfry na czerwono
 Dał mrowisku... odblaskową.

Widać wszędzie, z każdej strony
Cyfry duże. Cyfry małe.
Kropki, kreski i kulfony
Czarne, bure, żółte, białe...

  -  Może słuszne są to zmiany,
   A Ja jestem zbyt krytyczny?                        
    - Może las pomalowany
  Właśnie jest ekologiczny?

                                        Władysław Dzięgała

                  Pan Dwururka.

                           Pan Dwururka spec, myśliwy,
                           Człek trunkowy i gorliwy,
                           Lubił innym mieszać szyki,
                           Nade wszystko strzelać byki.
                       
                           W  poniedziałek, kac mózg pienił
                           Więc postrzałka szukał geniusz.
                           Na babrzysku zaś we wtorek,
                           Ósmak dostał na komorę.
                       
                           W środę czekał w dębin cieniu
                           Na szydlarza przy strumieniu.
                           Przy paśniku (niby żartem)
                           Dwudwudziestak padł we czwartek.
                       
                           Za to w piątek tuż przy krzakach
                           Trzecim strzałem zdjął szpicaka.
                           A w sobotę (hulaj dusza)
                           Równał z ziemią, co się rusza.

                           Zaś w niedzielę Pan Dwururka
                           Do gospody dawał nurka
                           I miał brzydkie skojarzenia
                           Jeśli spotkał tam... jelenia.
 
                                                Władysław Dzięgała











                                   



Spowiedź

 Raz był leśnik u spowiedzi

Księdzu w ucho grzechy cedził,

To, co wtedy ksiądz usłyszał,

Nieopatrznie autor spisał:

Płacą tak, że boli głowa 

Dorabiałem więc na krowach,

Przez to byłem - o mój Boże ! –

Więcej w stajni niźli w borze.

Absorbował mnie obornik,

Zapomniałem, co to kornik

Gdy zbijałem grosz na świniach 

To już było po świerczynach.

Nie widziałem nigdy z bliska 

Jak żre igły słynna Mniszka,

Gdy walczono z tą Brudnicą

Grosz ciułałem za granicą.

                                                                                                                                        Dwie uprawy mi przepadły 

Szeliniaki sosnę zjadły.

Parę razy poszło drzewo 

Jak to mówią: „ Gdzieś na lewo ” 

Panie Boże ! Wyznam szczerze

Franek znaczył mi trzebieże.

Jak poluje u mnie szycha, 

No to chlapnę z nią kielicha. 

Siano dla leśnego zwierza 

W zimę prawie koń mój zeżarł,

Kukurydzą, okopowym

Pasłem świnie swe i krowy.

Skłusowałem cztery byki,

Trzy rogacze i dwa dziki.

Kuropatwy i zające 

Tłukłem prawie trzy miesiące.

Powiadałem swojej żonie,

Że noc spędzę na ambonie,

A zdarzało się nie rzadko 

Że spędzałem ją z sąsiadką.   

A poza tym w dużej mierze

Pracowałem bardzo szczerze. 

Moje grzechy nie są równe 

Tym, które nazywasz główne.

Głównych grzechów nie znam bliżej 

Myślę, że te są ciut wyżej 

W Nadleśnictwie , w Regionalnej ,

Najgłówniejsze w Generalnej.”

                                   Władysław Dzięgała

                                

                               

                              Rokosz

                       (bunt roślin z czerwonej księgi)          

                                         

                                            Na Zamek Przyrody

                                            Zjeżdża się od rana,

                                            Magnacka elita

                                            Wielce  zszokowana.

                                            Skoro świt przybyli

                                            Powozem lub bryką

                                            Graf Storczyk Samiczy,

                                            Markiz  Wilczełyko,

                                            Margrabia Wielosił,

                                            Pan Mącznica z Piasków,

                                            Baronet Pomocnik

                                            W cylindrze z baldaszków.

                                            Na stuletnich drzewach

                                            W ocienionej loży,

                                            Przycupnęła szlachta

                                            Włostek i Odnożyc.

                                            Wygodnie się rozsiadł

                                            Na wielkim jesionie

                                            Lord Granicznik Płucnik

                                            Niczym król na tronie.

                                            Honorowe miejsce

                                            Zajął bardzo psotny,

                                            Półkrwi Książę Bagien

                                            Hrabia Wątlik Błotny.

                                            Księżniczka Przytulia

                                            Z królewskiego rodu,

                                            Powiedziała krótko,

                                            Szczerze bez wywodów:

 
        - Dlaczego? I po co?

                                            Metryka na runo,

                                            Zamiast bosko pachnieć

                                            Śmierdzi dziś komuną.

                                            Na rany Chrystusa!

                                            Kto tak zacne grono,

                                            Zapisywał w księdze

                                            Która jest czerwoną.

                                            Bez względu na rasę,

                                            Kolor skóry, nację.

                                            Ogłaszamy w lesie

                                            Powszechną lustrację.

                                            I zmieniamy Księgę

                                            Z największą ochotą,

                                            Z tej krwistej czerwonej

                                            Na królewską. Złotą. 

                                                           

                                                               Władysław Dzięgała

  Przemian koło. 

Władzy koło zamachowe,

Zarządziło nam odnowę.

Przy obrotach mocno w prawo,

Kilku szefów wyleciało.

Nie ma także na świeczniku,

Paru ważnych urzędników.

Za to w leśnej jest asyście,

Sam Kapelan. Oczywiście!

                                                 

                                      Jak pokropi, moi złoci?

                                      Będzie leśnym i Sękocin.

                                      Jego głosu winna słuchać:

                                      Sosna, brzoza i jeżmucha.

                                                 

                                      Iwa, błagać go o łaski.

                                      Dąb, odprawiać z nim Zdrowaśki.

                                      Musi zniknąć czerwień z borów,

                                      Malin, kalin, muchomorów.

                                                 

                                      Darz Bór! Zmieni słowa, tony,

                                      Na Bóg zapłać. Pochwalony.

                                      W tej scenerii nieco gaśnie,

Zarządzenie jedenaście.

Własne eko jemu zbrzydło,

Woli mirrę i kadzidło.

Bio dostało za pokutę,

Tworzyć świat na bożą nutę.

Ksiądz z ambony wśród drzew cieni,

Dał kazanie dla jeleni.

Mniszkę wysłał z naszych borów,

Hen daleko do klasztoru.

ZOL-e razem z IBL-em,

Działać będą przy kościele.

A leśniczy tak, w ogóle

Na pielgrzymkę ruszy z ZUL-em.

Dreptał będzie ziem zakręty,

By odwiedzać miejsca święte.

                                      Las i bór o każdej porze,

                                      Mają w jednym być kolorze.

                                                 

                                      Tak się zewrzeć i tak skupić,

                                      By, ten kolor był biskupi.

                                      Jak nie zmienią swojej skóry?

                                      Wyciąć każą je, Ci z góry.

 P. S.

Kto napędza przemian koło?

Wiatr, zieloni? Czy oszołom?

Groźną bywa ludzka bzdura.

Wie las o tym i Natura.

                       Władysław Dzięgała 

              Ustawa o lasach

                   O lasach ustawę nową,

Ktoś w komputer pchnął fachowo.

Ten na swoim monitorze,

Ujął dane w taki wzorzec:

Las ma być ekologiczny...

Biokrzaczasty, anemiczny.

Jak za Piasta u nas było?

Kiedy w puszczach drzewo gniło?

Gospodarzy Nadleśniczy...

Skrupulatnie koszty liczy.

Z ekologią wkracza w bory.

Robiąc to, co do tej pory.

Zredukować służbę leśną...

Starszych ludzi pchnąć na wczesną...

A tych młodszych wziąć z powrotem.

I miej płacić za robotę.

Generalnie szkolić, szkolić...

Jeśli tylko czas pozwoli.

Robić tyle razy w roku,

Aż dostanie leśnik szoku.

Wdrażać w teren wiedzę nową...

Znaczy rządzić mądrą głową.

To, co piszą w leśnej prasie,

Wkuć na blachę w swoim czasie.

Robić to, co w operacie...

Nie ciąć więcej niż w etacie.

W kosztach takim być sknerusem,

Aby bilans wyszedł z plusem.

Drewnem stworzyć wolny rynek...

Potem z niego zrobić kpinę.

Harmonogram opracować,

Temu dawać, tym dozować.

Et cetera...Et cetera.

                 Same zera.  Same zera.

                            Władysław Dzięgała

                                   

                           


        

              

                   Błędne koło.

      Ekolodzy jak wieść niesie,

Chcą by to, co żyje w lesie.

Miało w genach i zarodkach

Rodzimego prapraprzodka.

       Sadzą sosnę na ugorze,

Gdzie powinno rosnąć zboże.

Las, co dawał drewna masy,

Puszczą ma być po wszechczasy.

       Jest teoria, która radzi,

Aby w piasek dęba sadzić.

Tworzą, tworzą dziwactw tomy,

Nawiedzeni oszołomy.

Za sto lat, a może wcześniej.

Mrzonką będzie eko leśne.

A ruch inny zaś na nowo,

Tworzył będzie błędne koło.

P.S.

       Gdy to słyszę już się pocę,

Aby nawiedzony docent.

Nie napisał w referacie:

,,w dół zielonym sadzić macie,,.

               Władysław Dzięgała

                             Marzenie sosny.

                    Biocenozo! Dość milczenia!

Trzeba pozbyć się jelenia.

To przez jego ostre zęby,

Wyginęły w lesie dęby.

A Ja nie mam pączków nowych
Gładkiej kory, igieł zdrowych.

Mam też boki oskubane.

I na strzale w łyku ranę.

Przez nie sok wypływa w kroplach.

I żywica krzepnie w soplach.

Brak pokrycia. Ginie jakość.

Rudy czub króluje. Psiakość!!!

Mogłaby to nie wywlekać,

Gdyby go zabolał siekacz.

Jakaś dwójka lub trzonowy.

Lecz niestety każdy zdrowy.

Rada na to oczywista.

Może znajdzie się dentysta,

Albo jakiś chirurg raczej,

Co usunie mu siekacze.

Wówczas to bez żadnej łaski,

Będzie jadał tylko kaszki.

Nic nie zrobi mnie i dębom,

Wyszczerbioną jak płot gębą. 

            Władysław Dzięgała

                      Prywatyzacja.

Duma jeden. Myśli drugi.

Jak pospłacać w kraju długi?

Wymyśliła Mądra Głowa,

Żeby las sprywatyzować.

Przez przekorę, czy głupotę,

Bór oddawać chce pod młotek.

Szefem będzie od dziś w lasach,

Nie przyroda, ale kasa.

Bo właściciel Pan i Władca,

Za gotówką węszy, maca.
Z aktem prawnym. 
Z pustką w kasie,

W mig spienięży to, co da się.

A po sosnach i świerczynie,

Pozostawi pnie jedynie.

Były knieje. Nie ma sprawy,

Będą po nich tylko trawy.

Będzie także z każdej strony,

Taki napis: Wstęp wzbroniony.

Nikt nie wpuści na swe włości,

Nie proszonych tutaj gości.

W lesie takim będzie ślicznie.

Znikną ścieżki dydaktyczne.

I zbieracze grzybów, runa.

To prywata nie komuna.

A jak będą klęski w lasach.

Będzie rosła nie zła kasa.

Bór bez igieł źle się miewa,

By nie usechł, wytną drzewa.

Taką będzie również rada,

I na pożar i owada.

Na powodzie. Wiatr potężny.

Póki będzie, co spieniężyć.

Gdzie nie spojrzysz step?                                                 Pustynia?

Znikły drzewa? Czyja wina?

A no tych, co mówią zgoda

By na przetarg szła przyrody  

  Władysław Dzięgała                          

  Miećko

Zimna zdrowa jest ponowa,

Miecio idzie z kimś polować.

Myśliweczku, kochaneczku

Może łykniem coś po deczku.

I pieronem, na ambonę

Zataszczymy broni tonę.

Szmery w krzakach, jest wataha,

Rzecze Miecio tak do Gacha.

W samą porę bydle spore.

Mierz spokojnie na komorę.

Kiedy mierzył Miecio wierzył,

Że po strzale zwierz już leży.

Niebywałe! Niebywałe!

To już trzeci jest postrzałek

Gacha gani, po co rani.

Sam jak pies po tropie za nim.

Las był wielki, zgubił szelki

I nie znalazł krwi kropelki.

W domu Miećko, zamiast mleczko

Aroniówki łyknął deczko.

A nazajutrz niczym w Raju

Ruszył z Gachem znów do gaju.

Myśliweczku,  kochaneczku

Może łykniem coś po deczku.

Stał za krzakiem z nieborakiem,

Aż nadejdzie zwierzę jakieś.

Widać cienie, są jelenie.

Mierz w komorę nie w siedzenie.

Niebywałe! Niebywałe!

Któryś z rzędu jest postrzałek.

Myśli Miećko, może deczko

Jest dla Gacha wielką rzeczą.

Po tych łykach zamiast byka,

Ma w lunecie Gacha tryptyka.

Ja to kręcę, nigdy więcej

Nie poluję z żadnym Niemcem.

Może Miećku, miast po deczku

Pij coś z Gachem po niemiecku.

To nie zgrywa, gach zarzywa

Zamiast deczka, kufel piwa.

Niebywałe! niebywałe!

Po tym piwie znikł postrzałek.

Gach jest zdrowy mamy z głowy

Problem międzynarodowy.

                         Władysław Dzięgała










            

 Wycieczka

Na wycieczce było fajnie,

Bez kompleksów i zwyczajnie.

Tarpan jako terenowy,

Wiózł jedynie tęgie głowy.

Zaś Mercedes wóz wspaniały,

Targał speców od gorzały.

Był bruderszaft i daj pyska

I z kubeczka i z kieliszka.

Gdy znikła Luksusowa,

Kupowano ją od nowa.

Kiedy zapas jej wypito,

Wchodził Smirnoff albo Żyto.

Stan ważkości. O mój Boże!!!

Był jedynie w tym Klasztorze.

Później była znów gorzałka,

Nad Wigrami i w Suwałkach.

Lecz niestety ktoś w Gołdapi,

Poczęstunek nią przegapił.

Przy kiełbasie i ognisku,

Nie dał znawcą po kieliszku.         

Za to wkrótce w Węgorzewie,       

Pito tyle, że nikt nie wie:

- Czy pijącym wcięło czarkę?

- Czy wznoszono toast garnkiem? 

Gdyż niejeden przez te bale,

Swego wozu  nie mógł znaleźć.

Jaka była ta wycieczka,

Wie jedynie buteleczka.

Zaś uczestnik z tęgim kacem

Rozpoczynał rano pracę.

Kiedy pytał, co niektórych:

- Czy w suwalskim były góry?  

I czy było jakieś morze?

Bo się czuje coraz gorzej.

Wie, że jechał i że śpiewał

I że ciągle coś polewał.

Gdy wóz stanął to biegł w żyto,

Aby oddać to, co pito.

E! Mazury, to Mazury.

Jedzmy teraz kupą w góry.

Dłuższa droga, lepsza trasa,

Tam dopiero się pohasa.

Polskie góry, chociaż małe.

Niezłą muszą mieć gorzałę.

Na najwyższym zaś ich szczycie

Wypijemy śliwowicę.

A na wszystkich innych szczytach

Będzie tylko okowita.

Zaś w kotlinach i dolinach,

Luksusową wbijać klina.

Gdy do domu przyjdzie wracać,

Wyleczymy żytem kaca.

Tydzień czasu. Kto da radę.

Nie! Ja w góry nie pojadę.                 

Władysław Dzięgała

                                          

    Spojrzenie wstecz.

Gdy do szkoły wiózł mnie pociąg,
Lasem rządził Pan Dąb - Kocioł.
Gdy walczyłem z pierwszym zrębem
Ktoś pod Kotłem palił Dębem.
                               
 Za Gesinga nieco skrycie
 Deputaty weszły w życie.
 Były skarbem dla leśnika,
 Razem z bykiem, wełną tryka.

Pan Skwirzyński na me bary,
Pchał: OHP-y, kuchnie, gary.
Różne szmaty z bubel kramu,
A do tego pół Wietnamu.
                                 
Kiedy rządził mną Kozłowski?
To są fakty, nie pogłoski.
Za robotę tak bez racji
Dał mi nędzny grosz inflacji.
                 
 Pan Olesiak i Pan Zięba
 Kochał żyto, zamiast dęba.
 Ci Panowie będę szczery,
 Uwielbiali PGR-y.
                                 
Hortmanowicz postać mglista.
Szef Ochrony Środowiska.
Pan, którego mają w nosie
Po wsze czasy polskie łosie.

Żelichowski, to natura.
Borom sztucznym cierpła skóra.
Mnie zaś włożył tak do pary,
Z bio i eko okulary.
                                 
Dziś Minister Pan Jan Szyszko
Całe chroni środowisko.
Jeśli uzna, że tak trzeba
Będę jutro szukał chleba.

Ministrowie mieli twarze.
Bór zakręty. Las wiraże.
Zaś Natura miała schody,
Każdy uczył ją... przyrody.
                                 
Powiedz lesie? Powiedz borze?
 Rośniesz zdrowo? Bez zagrożeń?
 Ty Gesinga? Ty Natury?
 Ty, co szukasz własnej skóry?
                           
                   Władysław Dzięgała

      Psion

Psionem, Informatyk

Zamknął po swojemu,

Na zwyczajny patyk

Biuro leśniczemu. 

W zamian dał w nim za to

Programy z opcjami.

Zwykły rejestrator

Z mini klawiszami.

Gdzieś po krzakach w lasku

Dynda się i majta

(w pokrowcu na pasku)

Pamięć w megabajtach.

Włożył leśnik stary

(by zobaczyć stany)

Na nos okulary

I nie widzi danych.

Nie widzi cyferek.

W ekran patrzy z lękiem.

- Po jaką cholerę

Małe bywa piękne?

Grymas ma na twarzy

(nie chce być nieukiem)

Szuka po sto razy

By wprowadzić sztukę.

Shift z Psionem wszedł miękko 

Enter, Esc, strony.

Chciał wskoczyć w okienko.

Wrócił do ikony.

W Słowniku miał „Plany”

W opcjach zaś „Koryguj”

Zanim znalazł „Stany”

Zapoznał się z figą.

W lesie wietrzyk dmuchał.

Była śnieżna zamieć.

Postukał paluchem

I... skasował pamięć.

Nie ma na to mistrza,

Psion, cholera gaśnie.

Dyskietka jest czysta.

Niech to piorun trzaśnie!!!

Skubnął wąs i brodę,

Zaklął nie wiem czemu,

Wziął ołówek z ROD- em.

Stan ma po... staremu.

Rzekł cicho, półsłówkiem:

Nie bójta się chłopy,

Wejdziem i z ołówkiem

Do tej EUROPY.

Władysław Dzięgała

                                

        Inspekcja
 

Mamy w lasach. Mamy w borach    
Inspektorów od Sambora.

Jest Pan Andrzej ( ten co w borze

Pojedynczą tępi brzozę). 

Jest tu również i Pan Zbyszek

( mniej on mówi więcej pisze ).

Szef - Pan Andrzej – z leśną kadrą,

Firmy swojej broni twardo

I młodnika i czyszczenia,

Dzika, sarny i jelenia.

Broni także nietypowych

Ważnych zasad zawodowych.

Wie to Jurek, Piotr i Rysio

(czego inni nie usłyszą),

Że Andrzejów każde słowo

Jest dyskusją naukową.

Polemiką. Dywagacją.

I przyznaną sobie racją.

Teren nie ma tak „ gadane ”

Więc ma raczej przechlapane.

Bo w terenie jak w terenie

Są i blaski są i cienie.

Gdyż, co widzą i co słyszą

Dwaj Panowie skrzętnie piszą,

Zaś komputer to utrwala

I nic tylko scala, scala.

Protokóły (jak nikt w kraju)

Ma Nadleśny już nazajutrz.

A leśniczy - Moi złoci –

Gdy, go czyta wciąż się poci :

„Za widziane dziury w płocie.

Za potknięcia przy robocie.

Za pędraki. Za jelenie.

Za trzebieże. Za czyszczenie.

Za papierki. Za dzienniczek.

Za krainę. Za dzielnicę.”

Za to wszystko ( mówiąc szczerze)

Co jest o nim w komputerze.

Jak lew walczy. Stacza boje                    

I jak dawniej robi swoje.

Rzeknie także (w swoim czasie

Gdzieś nad Zdręcznem przy kiełbasie)

„ że Natura ma wciąż schody,

Każdy uczy ją  przyrody.

Nawet podczas tej inspekcji

Otrzymała parę lekcji.”

P.S.

Kto i ile ma tu racji

Powiem po prywatyzacji.

- Czy dyskietce mądrych słówek,

Nie odbierze znów ołówek?

A właściciel Inspektorze 

Naszej pracy tu w tym borze?      

Władysław Dzięgała

 Nocne zwidy.

Stał na czatach. Prawie dniało.
W nocy zużył dwie piersiówki,
A więc w czubie miał nie mało,
Gdy usłyszał głos licówki :

Hej myłkusie !!! Paru chłystów,
Róg przyprawia Ci frajerze.
Jesteś rogacz na babrzysku
Zakochany w swym sztucerze.

Porzuć nocne polowania
I zaniechaj swych piersiówek,
Bo czekając na rechtanie
Możesz skończyć jak półgłówek.

Nocka zje Ci wigor, zdrowie.
Kac zadręczy zmysły szóste.
Sztucer znajdzie się w parowie,
A piersiówki będą puste.

Będziesz błądził  po bezdrożach,
Włócząc z trudem obie nogi.
Na wycenę zaś poroża,
Dasz jedynie swoje rogi.

Rzekł jej na to : Ja nie spocznę,
Jak nie strzelę sto sztuk rocznie.
Jeszcze chwilę coś pogderał
I wygarnął ze sztucera.

Dziś nie szuka zwierz kamrata.
W gąszcz ucieka, by się schować,
Bo niestety, ten na czatach
Nie potrafi dyskutować.


                             

Władysław Dzięgała

              Dylemat.

Wprost cudownie, każdy powie
Być nad Biebrzą, w Augustowie
I tak wiosną, w dni czerwcowe
Zwiedzać Parki Narodowe.

Może zamiast tam się męczyć
Zróbmy biwak gdzieś nad Zdręcznym.
Okolica to jest ładna,
Lasy, wody, nie brak bagna.

Przy ognisku siądą pary.
Będą bąki i komary.
Żaby głośno kumkać w trawie.
Jak nad Biebrzą będzie prawie.

Od owadów będzie wrzało,
Od komarów spuchnie ciało.
Pogryziony miło powie,
Że tną tak, jak w Augustowie.

Może jest w tym, może nie ma
Ważny  problem i dylemat:
- Czy nad Biebrzą komar sprytny
Nie sprowadza braci z Litwy?

Jeśli tak, to niech mi brzęczy
Bąk i komar nasz nad Zdręcznym
I nie ważne w jakich lotach
Ważne to, że patriota.
                                    

   Władysław Dzięgała














      Dawno temu.

Bardzo, bardzo dawno temu
Każdy wiedział po co? Czemu?
Były w kniei wiec, półsłówka,
Strajk, zadyma i głodówka.

Rzecznik zwierząt był tam nawet
I Naturze tak zdał sprawę:
- Jest dla wszystkich rzeczą jasną,
Że brak mieszkań, że jest ciasno.

Że wiewiórce trudno mieszkać
W swych łupinkach po orzeszkach
Że motylek we łzach tonie,
Bo nie mieści się w kokonie.

Na to rzekła mu Natura:
- Że to absurd, istna bzdura.
By ostudzić wasze głowy,
Dam każdemu dom gotowy.

Ślimak mieszkać ma w skorupie,
Dzięcioł rozda ptakom dziuple
Zaś nornica ma mieć norę,
Kokon ściółkę, kornik korę.

W dębie, w środku gdzie jest ciemno
Będzie żył kozioróg dębosz.
Po pełzaczach pokój spory,
Odziedziczą dwie sikory.

Dom otrzyma świstak, misio
I zwierzątek każdy tysiąc.

Głos zabrała i Przyroda:
- Ja do tego jeszcze dodam,
Że nie będzie oszołomów,
Co załatwią klucz do domu.


       Władysław Dzięgała








                         Rajd leśników

                           Od lat paru, tak co roku
                           Lubi leśnik chodzić w tłoku,
                           Duktem, ścieżką po wertepach
                           W adidasach, butach, trepach.
                                         
                           Nie by zwiedzać parę krzaków
                           Puszczę, Chojno i Sieraków
                           Ale po to by poszaleć
                           Cichy kącik w lesie znaleźć
                                             
                           I  butelkę i  kieliszki
                           Czasem nawet białe myszki.
                           Niech zobaczą polskie drzewa
                           Jak robaka gość zalewa.
                                                   
                           Wielka puszcza, Warta, Noteć
                           I pomników całe krocie.
                           Niech zobaczą drzew Bogowie
                           Jak się stawia świat na głowie,
                                                   
                            Jak na rajdzie nawet święty
                            Pod stół pada piwem ścięty.
                            Jak nie mówiąc ani słowa
                            Może nieźle poharcować.
                                                                                         
                            Dla leśnika na frasunek
                            Jest najlepszy mocny trunek.
                            Pije stary, pije młody
                            Niezależnie od pogody.
                                 
                            Na stojąco, na kolanach
                            Byle do białego rana.
                            Kolor nie gra żadnej roli,
                            Gdyż po każdym głowa boli.
                                           
                            Tu za darmo ma się kaca,
                             I po trzech dniach rozum wraca,
                            A jak wróci to się pieni
                            Bo nie może znaleźć cieni,
                                               
                             By lec cicho z butlą w dłoniach
                             I dojrzewać niczym koniak
                             I dbać o to by promile
                             Nie uciekły z krwi na chwilę.
                                         
                             Jak ochłonie to z przekorą
                             Rzeknie wszystkim kniejom, borom:
                             - Rajd był piękny i uroczy
                             Czas jak piechur naprzód kroczy,
                                       
                              By dotrzymać w marszu kroku
                              Rajdy róbmy co pół roku.  
   

                                           Władysław Dzięgała          














  Trójkąt bermudzki

Od Gołdapi po Augustów
Świerk puszczański rósł tu, rósł tu.
Zna swą jakość genotypy
I ma za nic dęby, lipy.

Ludzie są tu inni nieco.
Śpiewną mową Cię urzeczą.
Niczym niedźwiedź w pszczelnej barci
Mili, szczerzy i otwarci.  

Ten z Gołdapi świerk wysoki
Strącać mógłby i obłoki,
Kiedy łamie się i  chwieje
Opowiada dawne dzieje.

W słojach epos cały schował,
O tym jak tu Król polował.
Zaś w kamieniu jak w ołtarzu,
Zdań jest parę o Cesarzu.

Tu, inaczej płynie życie.
Tu, stykają się granice.
Tu, historię wprost się czuje
Jak swe dzieje zapisuje.

Ciemną nocą, bladym świtem.

Handlem wódą i przemytem.
Przy wysiłku wprost nadludzkim
Tu w trójkącie tym bermudzkim.

Władysław Dzięgała











                                                Sąsiedzi 

                                          Las miał Unię tuż za miedzą.
                                          Fascynował się jej wiedzą.
                                          Sadził sosny na odłogach.
                                          Stworzył nawet ekologa.
                                       
                                         Dbał o chaszcze, walczył z borem,
                                          Aż pierwotnym stał się tworem.
                                          Teraz las się zwie biotopem,
                                          Chwali Wspólną Europę:
                                       
                                          Za komputer. Za dyskietkę.
                                          Za programów prawie setkę.
                                          Za drukarkę pracę Psionem
                                          I za Centrex z telefonem.
                                       
                                          Był przez Unię tak szkolony,
                                          Aby czuć się doceniony.
                                          Aż tu nagle, tak bez słowa
                                          Musiał się prywatyzować.
                                       
                                          Z Unią miał być na etacie,
                                          Ta oddała go prywacie
                                          I przetarła na na tartaku.
                                          Nie nawet po mnie pniaków.

                                             Władysław Dzięgała

                                                                   

       

                            Zasady  hodowlane

                                       Zanim wejdą do Wspólnoty,
                                       Czerpią wiedzę z myśli złotych.
                                       Ich kopalnią bywa władza,
                                       Której różny spec doradza.
                                   
                                       Jeden chce mieć glebę czarną,
                                       Więc na zrębie ściołę zgarnął.
                                       Gna po pniakach pług i brony,
                                       Przerzucając ziemi tony.
     
                                       A zaś drugi, w każdy ostęp
                                       Sadzi dęba. Gdzieś ma sosnę.
                                       Gmatwa jemu nie źle szyki
                                       Ten, czerwony z Ameryki

                                             Trzeci wielbi własny slogan,
                                       Zwłaszcza bzdury ekologa.
                                       Brawo bije, w dłonie klaszcze
                                       Gdy miast dębów  rosły chaszcze.
                                     
                                       Czwarty żąda - by poza tym -
                                       Las, pierwotne nosił szaty.
                                       Żadnych sosen. Bzy i głogi
                                       I bezdroża, tam gdzie drogi.
                                   
                                       Jest i piąty, która radzi
                                       W małe gniazda drzewa sadzić.
                                       Szósty, patrząc w bór przez lupę
                                       Zauważył w nim biogrupę.
                                   
                                       Jest też taki, co jest znany
                                       Z wąskich zrębów. Krzywej ściany.
                                       No i taki nie banalny
                                       Od odnowień naturalnych.

                                       Trudno będzie nam – niestety –
                                       Scalić mądrość tą w konkrety.
                                       Trzeba zrobić coś z tą tęczą,
                                       Za nim inni nas wyręczą.

                                     Władysław Dzięgała













     Mapa siedliskowa.

Z runa, dołów od gleb biegli,
Sporządzili mapę siedlisk.
Zgodnie z super wytycznymi,
Ważnych znawców leśnych ziemi.
                     
Bryłka gliny, morze piachu.
Las wykreśla, na niej Brachu.
Nic to, że przy gonnej sośnie,
Anemiczny dąbek rośnie.
                     
Dąb z profilu gleby sądzi,
Że sztych gliny tutaj rządzi.
Stąd na mapie, bór mieszany
Jest na czarno malowany.
                     
I dodaje na wpółżywy:
- Nie bądź znawco nadgorliwy.
Bryłka gliny nie da Raju,
Gdy brak wody i mróz w maju.
                     
Mówić można tu o pechu.
Mapnik z mapą pękł ze śmiechu,
Kiedy przyszło im uwierzyć?
Że miast boru ma las świeży?

O puentę się pokuszę.
Śmiać się mogę. Sadzić muszę.
Piszę, aby z nas nie kpiono,
Czemu w piasek dąb sadzono?


Władysław Dzięgała







                     Jeleni los.

Jeleń wie, że jak świat, światem
Klan myśliwych był dlań katem.
Węszy za nim w lesie, borze,
Za grandlami. Za porożem.

Goni, tropi, psami szczuje.
Gdzie dokarmia, tam poluje.
Że ma wyżła, broń, nagankę,
Na zbiorowym wprost sielankę.

Lubi gonić, płoszyć, strzelać.
Lubi w mediach się wybielać.
Popisywać się dialektem.
W którym byka zwie selektem.

Nie zabija... redukuje,
Bo to szkodnik. Bo spałuje.

- Zjada korę? Bo jest głodny.
A polują? Bo dorodny.
Gdzie obrońcy? Gdzie zieloni?
Gdzie jest prawo, co ma chronić?

I tu sprawa się zamyka:
Zwierzę, człowiek, polityka.
Ustalono, gdzieś w sośninie:
„Las ma rosnąć. Jeleń zginie”.

Byków nie ma. Rośnij borze.
Po nich tylko jest... poroże.
A poroże choć jest czyjeś
Nie spałuje, bo nie żyje.

P. S.

Hej jeleniu! Puść las z dymem!
Zbierz zwierzęta. Zrób zadymę !
Z dzikiem, łosiem zostań w zmowie.
Żyj jak ludzie! Żyj jak człowiek!

Stań się twardy, nieżyczliwy
I zapoluj na... myśliwych.
Gdyż inaczej ich nie zmienisz.
Strzelać będą do jeleni.

           Władysław Dzięgała  











             Mundur
                                     
   Od pra pra dziejów prawda to znana,
   Że każdy mundur ma kapelana.
   Nic w tym dziwnego, że nasz leśnika
   Będzie miał wkrótce swego kleryka.
                                     
  Kiedy przywdzieje Ksiądz  koloratkę.
  Czart się nie wypnie na lasy zadkiem.
  Gdyż zakróluje modlitwa w borze,
  Będzie cudownie niczym w klasztorze.
                                     
  Kapelan borów na leśnej drodze,
  Słowem zaszczepi wiarę  przyrodzie.
  Zacznie się modlić Tycz i Borecznik.
  Przed świerkiem klęknie Kornik niegrzeczny.

  Sarna  z Jeleniem kory nie zgryzie,
  Gdy przed sośniną poleży krzyżem.
  Modląc się głośno rzekną do wtóru,
  Bez Kapelana nie ma munduru.

 Tam gdzie stanęły w kniei kaplice,
  Nie ma drzew suchych na okolicę.
  Straż Leśna wkrótce z pracy wypadnie,
  Gdyż święconego nikt tu nie kradnie.
                                     
  Wokół panuje istna idylla
  Cykl pracy znaczy Szefa homilia.
  Leśne Zasady znikły na amen.
  Obowiązuje Nowy Testament.
                                     
  Ochronę Lasu, zręby, trzebieże
  Oparł Kapelan na swojej wierze.
  Nie ma już w borze żadnej dwurury.
  Wyklętym bywa, jak huknie który.
                                     
 Chudy drwal chodzi w porwanych kapciach,
  Bo zamiast grosza, słyszy: " Bóg zapłać"
  Nie ma list płacy, są zaś wykazy
  Kto u spowiedzi był ile razy.
                                     
  Zamiast majówek i grzybobrania,
  Są tu jedynie same kazania.
  Których las słucha i Gajus w borze,
  Żyjąc z Naturą w super symbiozie.

  Gdyby nie mundur była by nędza,
  Nie  miałby las dziś swojego księdza.

Władysław Dzięgała









                               


                                      Bal leśników.

                                   Na balu leśników,
                                   Bawi się dziś ,,Knieja”,
                                   A sam Święty Hubert
                                   Jest za wodzireja.
                               
                                   Żuraw gra na flecie,
                                   A Muflon na rogu.
                                   Daniel z Artemidą,
                                   Tańczy taniec Bogów.
                               
                                   Na balu leśników,
                                   Światło hula z cieniem.
                                   Tańczy cała sala,
                                   Par jest zatrzęsienie.
                               
                                   Jest gwarno, wesoło,
                                   Wystrzałowo czasem,
                                   Gdyż nie jeden tancerz,
                                   Zaiskrzy obcasem.
                               
                                   Na balu leśników,
                                   Hulanki, swawole,
                                   A ten, kto nie tańczy
                                   Używa przy stole.
                               
                                   Na toast biesiadny,
                                   Nikt nie czeka długo,
                                   Wypijmy za zdrowie
                                   I na nóżkę drugą.
                               
                                   Nie jeden po balu,
                                   Nagle stracił mowę.
                                   Nogi miał jak z waty
                                   I przyciężką głowę.
                               
                                   Dom na końcu świata,
                                   A dróżki koślawe,
                                   Wlókł się, więc do chaty,
                                   Niczym sam postrzałek.

                                  Władysław Dzięgała





                                   
         

                                       Marketing

                               Jeszcze nie tak dawno,

                               Las drewno swe zbywał,

                               A słowa marketing,

                               Nikt tu nie używał.

                             

                               Tykała równiutko,

                               Handlowa sprężyna.

                               Miał pieniądze w kasie

                               Ten, co drzewa ścinał.

                              

                               Dzisiaj jest inaczej,

                               Grosz zarządza lasem.

                               Pracujemy wówczas,

                               Kiedy mamy kasę.

                               A że kasa kupca,

                               Pełna ambarasu,

                               Więc nie zawsze płaci

                               Za to, co wziął z lasu.

                               Stworzyć w kraju handel,

                               Z dominacją krachu,

                               Mógł jedynie znawca

                               Złodziejskiego fachu.

                               Cwaniak wygra przetarg.

                               Ogłosi upadek.

                               No i zamiast kasy,

                               Pokazuje zadek.

                               Znów ktoś orżnął lasy,

                               Na pieniądze wielkie.

                               Wystawił do wiatru

                               I nabił w butelkę.

                              

                               Papierowy pieniądz,

                               To puste miliony.

                               I na nic tu sądy,

                               Kiedy nie ma strony.

                              

                               Gdyż wczorajszy dłużnik,

                               Dzisiaj zwie się spółką.

                               Brać bierze, nie płaci

                               I tak, co dzień w kółko.

                              

                               A kiedy upadnie,

                               To zakłada nową.

                               Prowadząc marketing

                               Prawie, że wzorowo.

                             

                              Kto nam mógł podrzucić,

                              To kukułcze jajo?

                              Że tak dziś tańczymy,

                              Jak inni zagrają.

                             

                              Takie handlowanie,

                              Nie jest już zabawą.

                              Wróćmy, więc do zbytu

                              Albo zmieńmy prawo.

                         

                                        Władysław Dzięgała                                      

                                       






                                              Dyrektorzy.

                                        W swej historii ludzie borów,
                                        Różnych mieli Dyrektorów.
                                        Jeden miej a drugi więcej,
                                        Brał finanse w swoje ręce.

                                        I jak dzisiaj niesie fama,
                                        Grosz był nawet za Adama.
                                        Zaś waluta nie zbyt twarda,
                                        Pokochała i Ryszarda.
                                     
                                        Za Janusza Moi złoci,
                                        Rósł nie tylko nam...Sękocin.
                                        Patrząc w kasę Pan Bałazy,
                                        Miał radosny wyraz twarzy.

                                        Za Wielkiego zaś Konrada,
                                        Konta w banku to szarada.
                                        I choć brzmi to niczym kawał,
                                        Nawet dolar padł na zawał.
                                     
                                        Fundusz Leśny zadłużony.
                                        Nie ma centa, Bank Ochrony.
                                        A PAGED-u wszelkie spółki,
                                        Odfrunęły jak jaskółki.
                                     
                                        Przemysł Drzewny i wspólnicy,
                                        Wolą drewno z zagranicy.
                                        Bez żenady i zachwytu,
                                        Tyłem stoją do cen zbytu.

                                        Nadleśnictwo na tym ringu,
                                        Zbiera ciosy marketingu.
                                        A ten bije coraz mądrzej,
                                        Przy pomocy stu zarządzeń.
                                     
                                        I choć las resztkami goni,
                                        Tak historia powie o nich:
                                        - Że są dziełem epokowym,
                                        Bez oleju i bez głowy.

                                 Władysław Dzięgała

                             Kosztowne  nawyki

                                      Co za kaduk w naszym prawie,

                                      Podpalaczy trzyma stronę

                                      I  pozwala ogniem w trawie

                                      Niszczyć lasy z ekotonem.

                                    

                                     Wiosną, latem i jesienią

                                      Płoną łąki i ścierniska.

                                      Lasy grosz pełną kieszenią

                                      Wydają na te igrzyska.

                                      

                                      Dromadery wody tony

                                      Leją, leją prosto z nieba.

                                      Nadleśnictwa zaś miliony

                                      Płacą za to bo tak trzeba.

                                    

                                      I zamyka nam się koło.

                                      Leśnik gasi, chłop podpala

                                      Bo na takie wariatkowo

                                      Nasze prawo wciąż zezwala.

                                    

                                      A do Wspólnej Europy

                                      ( choćby nawet dla zabawy )

                                      Nikt nie wpuści Was dziś chłopy

                                      Z tym płonącym wiechciem trawy.

                                            Władysław Dzięgała






                

                                         

                                         Usługowcy

                                   Leśny biznes ZUL-em włóczy
                                   Kapitalizm po manowcach...
                                   Drwal w usługach z piłą kluczy,
                                   Robiąc z siebie usługowca.
                                 
                                   I tak rosną – co dzień nowe
                                   Spisywane gdzieś na pniaku –
                                   Firmy jednoosobowe,
                                   Biznesmenów z haszcz i krzaków.
                             
                                   Jest nią wozak ze swym wozem.
                                   Stary Ursus z PGR-ru...
                                   Koń z orczykiem i powrozem..
                                   Drwal z pilarką bez roweru.
                               
                                    W naszym kraju ZUL jedynie
                                   Piłę, konia w firmę scalił.
                                   Stworzył na tym ,,Biznes klinie,,
                                   Feudalny kapitalizm.  


                                   Władysław Dzięgała
























             




                              W Zimnej Wodzie

                               Stanął kościół tuż przy borze,
                               A w nim zrzuty i poroże.
                               Pan Bóg patrząc na świątynię,
                               Widział kości w niej jedynie.
                           
                               I jak księża, co niektórym
                               Błogosławią ich dwurury.
                             
                               Sam Archanioł przy niedzieli,
                               Gromem huknął, ogniem strzelił
                               I każdego, kto choć trochę
                               Pachniał farbą albo prochem.
                             
                               Zmienił w zwierza po wsze czasy,
                               Dając wieniec dla okrasy.
                               Dziś te wieńce niespodzianie,
                               Zdobią portal, są na ścianie.
                           
                               Od ołtarza do podwoi
                               Wiszą teraz sami swoi.
                             
                               Patrzy Proboszcz: O Mój Boże!!!
                               Tu poroże, tam poroże.
                               Nic dziwnego, że od razu
                               Stał się łowcą przy ołtarzu.
                           
                               Zapomniawszy o pacierzach,
                               Znawczo patrzył w oręż zwierza.
                               Widzi wieńce, lecz nie z boru.
                               Nie z głów byków, a sponsorów.
                         
                               Najzacniejszy jest w koronie
                               Zdobi filar przy ambonie.
                               Ci z tartaków z lewa, prawa
                               Zaszczycili ściany w nawach.
                           
                                Łowczy z jednym nadoczniakiem
                               Tuż nad drzwiami siadł okrakiem.
                               Zaś leśników wszelkie zrzuty,
                               W kandelabry skuły druty.
                           
                               Podleśniczych grube tyki,
                               Służą do mszy za świeczniki.

                               W pełnej gali na mszy byłem
                               Lecz się w zwierza nie zmieniłem.
                               Gdyż nie mogłem być darczyńcą,
                               Wpierw nie będąc barbarzyńcą.
                           
                               Zrzut położyć na tron Boga,
                               Mógłby tu jedynie rogacz.
                               Do rogacza ja nie strzelę,
                               Nie zawisnę w tym kościele,    
                             
                               Bo parafia to nie moja
                               I nie dla mnie ta ostoja.
                         
                                   Władysław Dzięgała