Szept natury -Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała

   Szept  natury - Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała                                    

                                                 

                                                                Eko ogród

                                                   

                                                            Już od świtu słychać co dzień

                                                            Pogaduszki  w tym ogrodzie.

                                                       

                                                            Pierwsza mówić rozpoczyna

                                                            Przeogromna, gruba dynia.

                                                            Ma pretensję do lebiody

                                                            O brak miejsca, niewygody,

                                                            Że z bielicą i komosą,

                                                            Jak przekupy się panoszą.

                                                      

                                                            Oburzony stoi koper,

                                                            Łopian nad nim zrobił szopę

                                                            Więc powiada tak do niego:

                                                             - Zabierz ze mnie dach - kolego? 

                                                            A ten głupio oczy wlepia

                                                            I o wszystko się przyczepia.

                                                     

                                                            A fasola, Jaś fasola

                                                            Z tyczki woła: - Hola! - Hola!

                                                            Do powoju rzekł naprędce:

                                                            - Zejdź z niej szybko, bo nie ręczę..!

                                                            - Zrób porządną, większą, własną,

                                                            - Na tej mojej jest za ciasno.

                                                          

                                                            Chwasty, trawy, dzikie ziele

                                                            Wolą mówić, nie za wiele.

                                                            I czekają, co też człowiek

                                                            Na te skargi im odpowie.

                                                            Źle się czuje i kabaczek,

                                                            Jak coś mówi zaraz płacze?

                                                            Ma on żywot nie ciekawy,

                                                            Towarzystwo, perz i trawy.

                                                            - Spójrzcie tutaj? Proszę! Proszę!

                                                            - Tej ciasnoty ja nie znoszę!

                                                            - I nie mogę (mówię szczerze)

                                                            Całe życie walczyć z perzem?

                                                      

                                                            Marchew, rzodkiew i pietruszka

                                                            Pną się w górę na paluszkach,

                                                            I błagają razem z grochem:

                                                            - Opiel człeku nas, choć trochę?

                                                            - Z korzeniami wyrwij rdesty,

                                                            Bo zagłuszą nas do reszty!

                                                            Por i seler błaga, prosi:

                                                            - Może ktoś to zielsko skosi?

                                                            Chwasty, trawy dzikie ziele

                                                            Wolą mówić, nie za wiele 

                                                            I czekają, co też człowiek

                                                            Na te skargi im odpowie.

                                                            Mówić zaczął i gospodarz:

                                                            - Ogród  Eko,  trend i moda.

                                                             Ekologia i natura.

                                                            - Co to znaczy?

                                                            – Wie to która?

                                                            - Co? Milczycie?

                                                            - Racja! Racja!

                                                            - To jest wolność!

                                                            -  Demokracja!

                                                            - Tu ma każdy równe prawa:

                                                            Chwast.

                                                                            Warzywo.

                                                                                            Perz i trawa.

                                                            I to jeszcze wam dopowiem:

                                                            - Eko Ogród  - samo zdrowie!

                                                            - Tu się genów nie podmienia.

                                                            - Nie ma prawa wejść tu chemia.

                                                            - Tu przyroda sadzi, zbiera.

                                                            - Na Naturę nikt nie gdera.  

                                                            - Teraz spokój!

                                                            - Cisza!

                                                            - Basta!

                                                            - Eko - znaczy

                                                                                 ogród  

                                                                                             w  chwastach!

                                                                                  Władysław Dzięgała

                                              

                                               Król

                                                    

                                         Co robi gałąź

                                         Gdy ją się łamie?

                                         Zaciska zęby?

                                         Milczy jak kamień?

                          
                                         Co zrobi łopian

                                         Jak  go się niszczy?

                                         Płacze?  Narzeka?

                                         Czy może piszczy?

                    
                                         Co myśli kwiatek

                                         Kiedy go zrywasz?

                                         Czy mdleje z bólu?

                                         Czy stres przeżywa?

                     
                                         Co mówi trawa

                                         Kiedy ją kosisz?

                                         Błaga o łaskę?

                                         O litość prosi?

                    
                                         Co duma sosna

                                         Kiedy ją ścinasz?

                                         Woła o pomstę?

                                         Czy los przeklina?

                                        

                                         Przyroda żyje,

                                         Czuje i dyszy.

                                         Błaga człowieka.

                                         Człowiek nie słyszy.

                     
                                        Dziwi się, głowi

                                         Nękana bólem:

                                         - Dlaczego głuchy

                                         Jest świata królem?

                                                         Władysław Dzięgała  









         


                           
                                                      Krzyżodziób  

                                                                                           Abyś mnie zrozumiał

                                                       Nazwę swą przybliżę,

                                                       Nie mam nigdzie krzyża

                                                       I nie leżę krzyżem.

                                  
                                                       Czasem lubię fruwać

                                                       Mam piórka na licach

                                                       I dziób przeuroczy

                                                       Jak morska kotwica.

                                
                                                       Kocham wszystkie drzewa

                                                       Zwłaszcza te z szyszkami,

                                                       Pod które z rozkoszą

                                                       Wciskam dziób czasami.

                                   
                                                       Kiedy go tam trzymam

                                                       Dzieje się rzecz prosta,

                                                       Dziób rozchyla łuski

                                                       Niczym pąki wiosna.

                                
                                                       Jak się trafi ziarnko

                                                       Zwłaszcza oskrzydlone,

                                                       Z radości zamacham

                                                       Nie tylko ogonem.

                                
                                                       Jestem pięknym ptakiem,

                                                       Lotów nie zaniżam,

                                                       W strudze się przeglądam,

                                                       I nie widzę krzyża.

                                
                                                        Lecz gdy dziób zamykam

                                                       Myśl się taka rodzi,

                                                       Że gdzieś góra z dołem

                                                       Na siebie zachodzi.

                                   
                                                       Na piórach nic nie mam,

                                                       Kolor to ozdoba,

                                                       I nie wiem, co czyni

                                                       Ze mnie Krzyżodzioba.

                                  
                                                       Aby była jasność

                                                       Nazwa mnie obraża,

                                                       Dzioba nie krzyżuję
                                                      Tylko nim podważam.

                                                                          Władysław Dzięgała

                                                                 

                                           Ciekawość

                                        O czym szumią drzewa

                                        Dowiedzieć się muszę 

                                        Niezdrowa ciekawość

                                        Trapi moją duszę.

                                      

                                        Nie wiem co mi szeptał

                                        Listek patrząc w oczy,

                                        Czy prosił o radę?  

        Czy wzywał pomocy?

        O czym szumią drzewa

        Pewnie się nie dowiem.

        Sosna to przemilczy,

        A brzoza nie powie.

        Dąb kiwając głową

        Ze swych  wyżyn dumnie,

        Dziwi się szalenie

        Że nic nie rozumiem.  

        Może jednak warto

        Od czasu do czasu

        Nauczyć się mowy

        Szumiącego lasu.

                  Władysław Dzięgała

                

   Zimowy sen

      Las do snu się kładąc,

      Zmęczony i szary.

      Pod deszczu prysznicem

      Umył swe konary.

    

      Zgubił resztkę liści.

      Przebrał się na boku,

      Do sypialni wkroczył

      W jesiennym szlafroku.

    

      I za nim odmówił

      Modlitwę w pokorze.

      Prześcieradłem śniegu

      Przykrył twarde łoże.

    

      Wtuliwszy twarz z drewna

      W poduchę przepastną,

      Pod kołderką puchu

      Jak niemowlak zasnął.

     

      Obudził się jednak

      Wielce przerażony.

      Diamenty dzwoniły

      Jak kościelne dzwony.

     

      Otworzywszy oczy

      Wykrzyknął:  - O rany!!!

      Zamarzłem do rdzenia,

      Jestem cały szklany?

    

       Wierzył w to, że luty

       Będzie snu nadzieją.

       A ten go obudził

       Wichrem i zawieją.

     

       Już prawie zasypiał,

       Gdy marcowe słońce

       Zapukało ciepło

       W  niewyspany pączek.

      

       Widząc to Natura

       Odrzekła: - Mój Boże!

       Dręczy tych bezsenność

       Kto sypia na dworze.

     

       Mimo szczerych chęci,

       Wierzcie mi na słowo.

       Nie potrafię lasom

       Stworzyć dach nad głową.

            

                                                                                                                   Władysław Dzięgała

                             Relaks

                   Po podwórku chodzi gołąb,
                   Ptak spokojny nie oszołom.
                   Choć nie grzebie swym pazurkiem
                   Boską radość ma pod piórkiem.

                   Ptak to leśny, zwie się Grzywacz
                   Nigdy przedtem tu nie bywał.
                   Incognito. Sam jak palec,
                   A się czuje jak bywalec.

                   Nic nie mówi, zamknął dziobek
                   I za nogą stawia nogę.
                   Bez pośpiechu. Bo i po co?
                   Skoro nogi wolno kroczą.
                                                   
                   Ten gołąbek, niezłe ziółko
                   Od godziny chodzi w kółko.
                   Patrzy w niebo na obłoki
                   Równo kiwa się na boki.

                    Nie przystaje i nie grucha,
                    Nie przyśpiesza i nie słucha.
                    Jest beztroski, nicość w oku.
                    W sercu błogość, w główce spokój.

                    Czas nie pędzi, stres nie bryka,
                    Żal i gorycz jak cień znika.
                    Cisza, zieleń trakt wyściela
                    Taki spacer, to jest relaks.
                                                                 

                                      Władysław Dzięgała

                                                                   

                                                                                         

                       Człowiek i przyroda


                                                       Kolorowa jesień
                                                       Niczym oczka pawie,
                                                       Barwnym listkiem siada
                                                       Jak motyl na trawie.
                                                 
                                                       Wozi się z zefirkiem
                                                       Na skrzydlakach klonu,
                                                       Po ogrodzie hula
                                                       Puka w okna domu.
                                                   
                                                      Wicher liście goni,
                                                       I z drzew ciągle leci
                                                       Ja zamiatam, grabię
                                                       A przyroda śmieci.
                                                 
                                                       Kolorowe liście
                                                       Krążą niczym stada
                                                       Nad moim podwórkiem,
                                                       Nad działką sąsiada.
                                                   
                                                       Złote i czerwone
                                                       Przytulone razem,
                                                       Wożą się po niebie
                                                       Jak Amor Pegazem.
                                                 
                                                       To, co wiatr rozdmuchał
                                                       Zgarniam po raz trzeci,
                                                       A z drzew jak leciało
                                                       Tak leci i leci.
                                                 
                                                       Klony już są nagie,
                                                       Bezlistny jest krzaczek,
                                                       A dąb liście trzyma
                                                       Jak dziecko lizaczek.
                                                   
                                                       Po raz wtóry dzisiaj
                                                       Głaszczę świat grabiami,
                                                       A olszyna szczodrze
                                                       Dokłada garściami.
                                                   
                                                      Gdy pytam:
                                                                            Dlaczego?
                                                       W liściach czuję powiew;
                                                       Może chcą powiedzieć:
                                                       - Ruch to samo zdrowie.
                                                 
                                                       Ja myślałem grabiąc
                                                       Codziennie od rana,
                                                       Że ta Polska Jesień
                                                       Jest źle wychowana.
                                                   
                                                      Jesień aurę pyta:
                                                       - Co jest tu przyczyną,
                                                       Że jakiś narwaniec
                                                       Walczy z mą pierzyną.
                                                   
                                                       Jak przykryję liśćmi
                                                       Ziemię i korzenie,
                                                       Na złość, wbrew Naturze
                                                       Grabi Ten szaleniec.
                                               
                                                       Po co walczyć z liśćmi
                                                       I z grabiami szaleć,
                                                       - Czy nie lepiej będzie
                                                       Wspólny język znaleźć
                                             
                                                     - Brak jest zrozumienia
                                                      Nie -Mój Drogi - raczej:
                                                       - Człowiek i przyroda
                                                      Widzą świat inaczej.
.

                                                Władysław Dzięgała

       

               List otwarty

     

                           Ludzie Ja Was błagam,
                           To niesprawiedliwe,
                           Mówić „żuk” na to, co
                           Twardą ma pokrywę.
                       
                           Dla mnie to obelga,
                           Czuję w pancerz kłucie,
                           Gdy na byle chrząszcza
                           Powiadają  „żuczek”.
                       
                           Przecież to nie prawda,
                           Wie to robak każdy,
                           Że wszystko co żyje
                           Ma dziś swoje nazwy.
                                                           
                           Jeszcze raz Was proszę,
                           By moje nazwisko,
                           Szanowane było
                           Godnie ponad wszystko.
                       
                           Straszliwe katusze
                           Przeżywa ma głowa
                           Kiedy niepotrzebnie
                           Używa się słowa,
                       
                           Słowa, które  ludzie
                           Nadali jedynie
                           Nad wszelką wątpliwość
                           Mnie i mej rodzinie.
                                         
                           Proszę Cię człowieku
                           Żuka ze mną skojarz
                           Będę szczerze wdzięczny
                           Zmartwiony
                                    Żuk Gnojarz.
                                                                     
                                  Władysław Dzięgała

                                             

                                              Etyka

     Napotkał człowiek

     Przyrodę dziką,

     Złamał gałązkę

     Skaleczył łyko.

     Po korze płyną

     Kropelki soku,

     Drgające z bólu

     Niczym łzy w oku.

     Zranione drzewo

     Stwórcy się żali

     Że jest bezradne

     Na czyn wandali

     Łkają listeczki,

     Gałąź łzy roni,

     Człowiek harcuje,

     A Bóg nie chroni.

     Dziką przyrodę

     Ogarnia trwoga:

     - Czy roślin życie

     To nie dar Boga?

     Na wiosnę drzewo

     Wraca z zaświatów,

     Strzela pąkami

     Liści i kwiatów.

     Cieszy się słońcem

     Barwą zieleni,

     Oazą życia,

     Wędrówką cieni.

     Wtargnął znów człowiek

     W przyrody łono

     Walczy siekierą

     Z drzewa koroną.        

     Wróciło wszystko

     Jak sen z daleka,

     Bezmyślność ludzi,

     Harce człowieka.

     Przyroda patrzy,

     Na ręce katom

     Cichutko szepcze:

     - Co Stwórca na to?

               

                                        Władysław Dzięgała

                               Potężna sosna

                                             Potężna sosna

                                             Kochała wzgórze,

                                             Rosła tam sto lat

                                             A może dłużej.

                         
                                             Silna i krzepka,

                                             Prosta i zdrowa,

                                             Wiecznie zielona

                                             I bursztynowa.

                          
                                             Słońca grzebieniem

                                             Czesała włosy,

                                             Kąpała igły

                                             W kropelkach  rosy.

                                       

                                             Pewnego ranka

                                             Świat stał się szary,

                                             Wiatr zrywał szyszki,

                                             Łamał konary.

                         
                                             Zbójnicki taniec,

                                             Tańczyła burza,

                                             Na pól równinach

                                             I leśnych wzgórzach.  

                        
                                             Bóg zamknął oczy,

                                             Wicher oszalał.

                                             Światło błyskawic

                                             Biło na alarm.

                       
                                             Mrok trawił błękit,

                                             Los walczył z czasem,

                                             Niebo przecinał

                                             Ognisty laser.

                          
                                             Piorun o ziemię

                                             Uderzył grzmotem

                                             I trafił w serce 

                                             Złocistym grotem.

                          
                                             Odprysła kora

                                             Z ogromnej sosny,

                                             Zostało znamię

                                             Iskry zazdrosnej.  

                                       

                                             Łkała przyroda

                                             Cicho i skrycie,

                                             Widząc jak z sosny

                                             Odchodzi życie.

                          
                                             Jak bosą stopą

                                             Schodzi ze wzgórza,

                                             Tropem swojego

                                             Anioła Stróża. 

                                                         Władysław Dzięgała

         
                                                                                                                                 Kret 

                   - Co robi człowiek jak widzi kreta?
                  Myśli i duma, że coś jest nie tak.
                  Że to jest szkodnik, że kopie, ryje.
                  Przecież to ślepiec, bez oczu żyje.
             
                  Przez całe życie siedzi pod ziemią
                  I nie narzeka, że jest mu ciemno.
                  Nie ma laseczki, psa przewodnika.
                 Ochronnych barier i krawężnika.
             
                 Nie są mu straszne schody, zakręty,
                 Nie bywa w ZUS-ie, nie żąda renty.
                 Żyje samotnie, pracuje ciężko,
                 To, że nie widzi nie jest dlań klęską.
               
                 Drąży korytarz, ma własne drogi,
                  I bez zapłaty spulchnia odłogi.
                  Spokojny, cichy, czasem niemrawy,
                  Głód zaspokaja korzonkiem trawy.
                                           
                 - Jaki to szkodnik! - Czego zazdrościć?
                 Przecież to jarosz, co wiecznie pości.
                 Potulny milczek, nigdy nie szydzi.
                 Szczęśliwy wielce, ze nas nie widzi.

                                      Władysław Dzięgała

                                                                                                         

              

                    Pomówienia

                       Kiedy górą leci sroka,

                       A błysk trafi do jej oka,

                       Zaraz sprawdza, co tak świeci

                       I do światła  migiem leci.

                      Jest wręcz pewna, że to słońce

                      Jasne, złote i gorące.

                                                           

                       Chce zobaczyć co się zdarzy,

                       Kiedy dziobnie parę razy.

                       Przez  przezorność  i ciekawość,

                       Pcha to cudo w lewo, prawo.

                       Dalej świeci więc bez słowa,

                       Nieść do gniazda jest gotowa.

                                                          

                       Czeka, nie śpi późną nocą,

                       A światełka nie migocą.

                       Rano duma: - Coś jest nie tak?

                       - Ta błyskotka, to tandeta!

                       Ale znaleźć nie jest łatwo,

                       Coś takiego, co da światło?

                                                          

                       Sto błyskotek gniazdo złocą,

                       A wciąż światła nie ma nocą.

                       - Za nic się nie mogę zdrzemnąć,

                       Kiedy gniazdko skrywa ciemność!

                       - Po omacku trudno kroczyć,

                       Kiedy płaczą dzieci w nocy!

                       -  Nie wiem czemu wszyscy kraczą

                       Że złodziejka i ladaco! 

                       - Moi drodzy - Fe! Nie ładnie!

                       Mówić o mnie: - Złoto kradnie!

                       I nie myślcie, że mam bzika,

                       Chcąc mieć światło bez licznika.

                                                     Władysław Dzięgała

                                                      Lipa

                                           Rosła przy drodze

                                           Lipa wiekowa,

                                           Radosna, żywa,

                                           Miodna i zdrowa.

                                           W lipcowy ranek

                                           Dmuchnął wiatr nagle,

                                           Z ogromną siłą

                                           W zielone żagle. 

                                           Jej proste plecy

                                           Wygięte łukiem.

                                            Sięgając ziemi

                                            Strzeliły z hukiem.

                                            Klęczy w pokorze

                                            Jak przed ołtarzem,

                                            Z czołem przy ziemi

                                            W przydrożnym jarze.

                                            Zielone włosy,

                                            Pachnące kwiaty,

                                            Odchodzą cicho

                                            Gdzieś hen w zaświaty.

                                                           Władysław Dzięgała

                                          

                                              Teatr przyrody

                                                Siedzą w równych rzędach

                                                W teatrze przyrody,

                                                Kruszyna z jałowcem,

                                                Sosna i jagody.

                         
                                                Przycupnęły cicho

                                                Pomiędzy drzewami

                                                Mchy, wrzosy, widłaki

                                                Miękkie jak aksamit.

                                          
                                               Wiatr pieści listowie,

                                                Tańczą cienie świateł.

                                                Grab uwodzi brzozę.

                                                Fiołek zmienia szatę.

                            
                                                Na gronach  jarzębin

                                                Lśnią rumieńce żywe.

                                                Spłonione jak lico.

                                                Jak dziewczę wstydliwe.

                                               

                                                          Władysław Dzięgała

                                  Padalec

                                    Na leśnej dróżce leży padalec,

                                    Obły, okrągły, gruby jak palec.

                                    Leży na dróżce opodal rzeczki,

                                    Ktoś Go posiekał na kawałeczki.

                                    Robił to pewnie z pasją, zawzięcie,

                                    Zadając razy, ciosy i cięcie.

                                                  

                                    Zrobił to człowiek w południe, latem

                                    Chciał być wyrocznią, sędzią i katem.

                                    Zrobił to świadom i bez żenady,

                                    Myśląc, że chroni świat od zagłady.

                                 Spojrzał na zdobycz, z czynu był dumny,

                                    Król tego świata, człowiek rozumny.

                                   Puszył się chwilę poszukał kija

                                   Mówi do synka: - Patrz leży żmija!

                                   Synek popatrzył i odrzekł grzecznie:

                                  - Tak znać przyrodę jest niebezpiecznie!

                                  - Ludziom padalec ma być za wroga!

                                 - To jest jaszczurka i to beznoga!  

                                                   

                                       Władysław Dzięgała