Śpieszmy się szanować- zbiór wierszy- Władysław Dzięgała

  Śpieszmy się szanować - Zbiór wierszy - Władysław Dzięgała    

                                     Śpieszmy się

                                            Śpieszmy się szanować

                                            Skarby tego świata,

                                            Dane nam od Boga

                                            W przeuroczych szatach.                                     

                              
                                            Błękitną planetę,

                                            Turkusowe morze,

                                            Żywą zieleń puszczy,

                                            Kolorową zorzę.

                                           

                                            Śpieszmy się szanować

                                            Pola, łąki, gaje,

                                            Umajone wzgórza,

                                            Cieniste ruczaje.  

                  
                                            Zapach ziół w parowie,

                                            Śpiewy ptaków w trzcinie,

                                            Cienie mew na fali.

                                            Piękno,

                                                         które ginie.    

                                            Śpieszmy się szanować

                                            Góry, lasy, wody.

                                            Śpieszmy się szanować

                                            Ołtarze przyrody.

                    
                                            Tak szybko znikają

                                            Ze świątyni Boga,

                                            Że aż serce boli

                                            I ogarnia trwoga.  

                                           

                                            Śpieszmy się szanować

                                            Skarb w cudownych szatach.

                                            Serce tej planety,

                                            Płuca tego świata.

                  
                                            To, co chroni życie,

                                            Daje ludziom zdrowie.

                                            To, czego nie zniszczył

                                            Na tej ziemi

                                                                  człowiek.

   

                                                              Władysław Dzięgała











  

                                         Gniew boży

                          Bóg świat stworzył pełen ładu,                   

                                   Dał mu życie bez odpadów.

                                   Jak nabrudził wilk i ptaszek,

                                   Konsumował w mig to lasek.

                           
                                    Drzewa rosły, ptaszek fruwał,

                                    Nikt przyrody nie zatruwał.

                                    I tak istniał lat miliony,

                                    Cud natury. Wymarzony.

                               
                                    Świat był święty. Było zdrowie,

                                    Póki się nie zjawił człowiek.

                                    A ten stworzył z boskich darów,

                                    Świat brzydoty i koszmaru.

                           
                                   Tonął w śnieciach i odpadach,

                                   Których nikt nie umiał zjadać.

                                   Z pitnej wody, czystej rzeki,

                                   Zrobił kanał a w nim ścieki.   

                           
                                   W niebie freon, w ziemi plastik,

                                   Tlen z wodorem miewał na styk.

                                   Tworzył, tworzył swoją chemię,

                                    I zatruwał Boga Ziemię.

             

                                   Kto świat niszczy, walczy z Bogiem,

                                   Staje się dla Boga wrogiem.

                                   - Jak przyroda nam się skurczy?

                                   - Co Archanioł powie Stwórcy?

                               
                                   - Co Bóg czyni gdy się gniewa?

                                   - Śle tornada?  Łamie drzewa?

                                   - Czy ogniste ciska gromy?

                                   - Czy z powierzchni zmiata domy?

                               
                                   - Może zdejmie nas ze sceny?

                                   - Może ludziom zmieni geny?

                                          Władysław Dzięgała

                            Pytania

                                Tysiące pytań

                                           W nas ludziach siedzi,

                                           Już wieki całe

                                           Bez odpowiedzi.

                  
                                           Pytania takie

                                           Są i w mej głowie

                                           I święcie wierzą

                                           Że znam odpowiedź.

                                     
                                           Spiętrzają umysł,

                                           Uczucia plączą,

                                           Blokują nerwy

                                           I zmysły mącą.

                  
                                            Mądrość mą tłumiąc

                                           Blizną sumienia,

                                           Świętością duszy,

                                           Klątwą milczenia.

                                           Czasami nocą

                                           We śnie ? Czy Jawie?

                                           W półmroku ciszy

                                           Słyszę je prawie:

                   
                                           - Skąd tu się wziąłem?

                                           - Co Ja tu robię?

                                           - Czy przedtem  byłem

                                           Na innym globie?

                   
                                           - Kto mnie tu przysłał?

                                           - Kto mną pomiata?

                                           - Jestem wygnańcem?

                                           - Czy królem świata?

                   
                                           Są to pytania

                                           Bez odpowiedzi,

                                           Każde z nich w puszce

                                           Pandory siedzi.

                   
                                           Myśl, gdy je zoczy

                                           W mózgu się kryje,

                                           Szara komórka

                                           Na alarm bije.

                   
                                            Rozsądek na nie

                                           Też nie odpowie,

                                           Pewnie na wieki

                                           Zostaną w głowie.

                                                          Władysław Dzięgała













                                               Pracuś

                                      Kiedy patrzę wokół

                                      Wciąż się zastanawiam.

                                      Czy świat Bóg dał po to,

                                      By go człek poprawiał?

              
                                      Z roślin ma narkotyk.

                                      W broń zamienił wodór.

                                      Dobrał się już nawet

                                      Do ludzkiego KOD-u.

              
                                      Świat zakuwa  w beton.

                                      Ma dwutlenek węgla.

                                      Zniszczył wodę, ziemię.

                                      Już do nieba sięga.

              
                                      Przeszkadzał mu ozon.

                                      Dziś mamy freony.

                                      Codziennie coś zmienia,

                                      Ten w kółko golony.

              
                                      Kiedy patrzę na świat,

                                      Płacze we mnie dusza.

                                      Zamiast dzieła Boga,

                                      Mamy świat świrusa.

                                       P.S.

                                      Może nie wypada,

                                      Lecz  powiedzieć muszę:

                                      - Źle jest kiedy świrus

                                      Chce zostać pracusiem.

                                         Władysław  Dzięgała

                              

                         


               Odkrywca

                          Mieczem Archanioła

                          Wypędzony z Raju,

                          Wylądował człowiek

                          Na gwiezdnym rozstaju.

                          Mlecznymi drogami

                          Podróżował w czasie,

                          Aż odkrył planetę,

                          W ozonowej krasie.

                          Przeurocze niebo,

                          Kryształową wodę,

                          Malownicze lądy,

                          Cudowną przyrodę.

                          Las był pełen zwierza,

                          W gaju ptaszek śpiewał,

                          Były smaczne jabłka

                          I węże na drzewach.

                          Deszcze, chmury, słońce,

                          Gwiazdy i noc ciemna...

                          Myślał,

                                      że to Raj jest.

                          A to tylko

                                            Ziemia.

                            

                                               Władysław Dzięgała

                                              Arkadia

                                           Błękitna planeta,

                                           Niebotyczne góry,

                                           Życiodajne słońce,

                                           Białoskrzydłe chmury.

                                          Krokusowe hale,

                                           Zarośnięte jary,

                                           Srebrzyste potoki,

                                           Kamienne pieczary.

                                           Szmaragdowe morza,

                                           Bezkresne równiny,

                                           Koralowe rafy,

                                           Przepastne głębiny. 

   
                                           Złotolice pola,

                                           Cieniste ruczaje,

                                           Lustrzane jeziora,

                                           Śpiewające gaje.

    
                                           Żywa zieleń lasów,

                                           Łąki w barwnych kwiatach

                                           To skarb naszej Ziemi

                                           I klejnot wszechświata.

                                                    Władysław Dzięgała






   

                                            

                          Noworoczne życzenie.

                                   Dosiąść chciałbym białej chmury

                                   I na lasso roziskrzone,

                                   Schwytać Księżyc, ściągnąć z góry

                                   I zobaczyć drugą stronę.

                                
                                   Lub na gwiezdnych mknąc rydwanach 

                                   Hen, gdzieś w kosmos Drogą Mleczną.

                                   Na Dziur Czarnych kreślić ścianach,

                                   Ziemi wizję niedorzeczną.

                                 

                                  Zaprzyjaźnić się z Jowiszem,

                                  Włożyć pierścień na swój palec.

                                  Widzieć barwy, chłonąć ciszę

                                  Niczym znawca i bywalec.

                                
                                  Iść w Galaktyk otchłań ciemną,

                                  W Słońc tysiące i Gwiazd morze.

                                  Zgłębiać wiedzę ich tajemną

                                  I powrócić Wielkim Wozem.

                      

                                  Gnać w przestrzeni jak Meteor,

                                  Lotom planet nie zagrażać.

                                  Poznać Stwórcy wielkie dzieło

                                   I ludzkości je przekazać.

                                  
                                  Spocząć błogo na Komecie,

                                  Rozpleść warkocz jej mądrości

                                  I tak lecieć, lecieć, lecieć,

                                  Aż  gdzieś do nieskończoności.

                                                              Władysław  Dzięgała

                                     Era ludzkości

                                                       To czas gdy ludzkość

                                                        Zarządza światem,

                                                        Maczugą, szablą,

                                                        Czołgiem, granatem.

                                                        W którym używka

                                                        Ma swój wiek złoty,

                                                        A prym w nim wiodą

                                                        Ćpun i narkotyk.

                                                        Zna mapę genów

                                                        I genów KOD- y,

                                                        Chce aby człowiek

                                                        Żył wiecznie młody.

                                                        Rozbija atom,

                                                        Do gwiazd się zbliża.

                                                        I nie wiem po co?

                                                        Ten świat rozpiża.

                                                                     Władysław Dzięgała

                                                                                        31. 12. 2016 r.          

                         

                                Władca czasu

   

                                         Władca czasu – Chronos -

                                         To zegarmistrz Boga,

                                         Klepsydry odwraca

                                         Gdzieś na mlecznych drogach.

                                     
                                          Serpentynę nieba

                                          Gwiazdami przeplata,                                                     

                                          Nakręca sprężyny

                                          Zegarom wszechświata.

                                   
                                          Stąpa wieków drogą,

                                          Erą w dziejach znika,

                                          I kluczami epok

                                          Milenium zamyka.

                                       
                                          Sprawia by czas mijał,

                                          Płynął niczym rzeka,

                                           Kroczył, biegał, leciał,

                                           Pędził i uciekał.

                                       
                                           Uosabia czas nam,

                                           Bogu skrywa lico,

                                           Dziejom lat dodaje,

                                           Życie zmienia w nicość.

                                                                        Władysław Dzięgała







                                                     Prośba

                                           Matko Naturo

                                        Królowo lasów,

                                        Proszę Cię daj mi

                                        Okruszek czasu.

                  
                                        Bym mógł oczyścić

                                        Skroń Twą z freonu,

                                        A Ziemię całą

                                        Z ery betonu.

                                      

                                        Serce i duszę

                                        Oddam przyrodzie,

                                        Żywicznym borom

                                        I czystej wodzie.

                  
                                        Otulę Ciebie

                                        Życia kobiercem,

                                        Sprawię by biło

                                        Zielone serce.  

                           

                                        Pokruszę beton,

                                        Posadzę drzewa,

                                        Będę je łzami

                                        Co dzień podlewał.

                  
                                        Twe święte lico

                                        Schowam wśród cieni,

                                        Pod baldachimem

                                        Żywej zieleni.

                                        Zapachem żywic,

                                        Urokiem kniei,

                                        Rozbudzę w sercach

                                        Promyk nadziei.

                  
                                        By miast kominów,

                                        Na każdym arze,

                                        Pięły się w górę

                                        Mych drzew ołtarze.

                                        

                                        Klęknę przed Tobą,

                                        Wyciągnę dłonie.

                                        Zabiorę freon,

                                        Uleczę skronie.                                       

                  
                                        Przepastną puszczą

                                        W zielonych szatach

                                        Załatam dziury

                                        W kopule świata.

                                                        Władysław Dzięgała

   Upadły Anioł

                             

                                         Upadły Anioł
                                             
                                                    Nad Omulwem,                        

                                                   W galerii stanął,

                                                   Wygnany z Raju

                                                   Upadły Anioł.

                                                   Rozpostarł skrzydła,

                                                   Pochylił głowę,

                                                   Zastygł w bezruchu

                                                   Zgięty w podkowę.

                                                   Wpatrzony w wodę,

                                                   Milczącą bryzę,

                                                   Wielce zmartwiony,

                                                   Że stracił wizę.       

                                                   

                                                   Żył niemoralnie,

                                                   Etykę zgubił,

                                                   Rozpustne życie

                                                   Szczerze polubił.

                                                   Nie umie fruwać,

                                                   Zagubił grzeczność,

                                                   Status świętego

                                                   Stracił na wieczność. 

                                                   Duma strapiony

                                                   Co z nim się stanie,

                                                   Pewnie żył będzie

                                                   Tak jak ziemianie.

                                                   - Co czeka ludzi    

                                                  ( Anioł nie powie)

                                                   Kiedy upadłym

                                                   Staje się człowiek?

                                                               Władysław Dzięgała

         Obok nas

                                      Tuż obok nas jest drugi świat,

                                      Z innego wymiaru czasu.

                                      Nie wejdziesz tam choć nie ma krat,

                                      Wielkich bram ani zawiasów.

                                      Tuż obok nas jest drugi świat.

                                      Widziany w snach proroczych.

                                      Choć piękny jest i nie ma wad.

                                      Na jawie go nie zoczysz. 

                                 

                                      Tuż obok nas jest drugi świat.

                                      W nim będziesz żył po życiu.

                                      I choć ma on przestrzeni szmat.

                                      Przed ludźmi jest w ukryciu.

                                      Tuż obok nas jest drugi świat,

                                      W nim każdy z nas się spotka.

                                      Ucieszysz się i będziesz rad,

                                      Na widok swego przodka.

Z                                                          Władysław Dzięgała

                                                    Słońce                          

                                                    Słońce – iskra boża

                                                    Z kuźni Hefajstosa,

                                                    Wiekuiste światło

                                                    Płonące w niebiosach.

                                                
                                                    Raca Pana Boga,                                                       

                                                    Życiodajny strumień,

                                                    Gorejąca gwiazda,

                                                    Która zerka dumnie,

                                               
                                                    Prosto w nasze dusze

                                                    Pełnym ciepła okiem,

                                                    I zachwyca serca

                                                    Czarem i urokiem.

                                               
                                                    Drzewa, kwiaty, trawy,

                                                    Zioła, mchy i chaszcze

                                                    Światłem czule pieści 

                                                    I cudownie głaszcze.

                                               
                                                    Góry, morza, lasy,

                                                    Cały świat wokoło,

                                                    Przytula jak matka

                                                    I całuje w czoło.

                                               
                                                    Złocistym promykiem

                                                    Błękit tworzy skrycie,

                                                    Ziemi daje niebo,

                                                    A planecie

                                                                        życie.

                                                                  Władysław Dzięgała

                      

                                                          

 Zodiak

                                                     Zodiak                                      

  Naszą linię życia,

                                                     Ścieżki ludzkich losów.   

                                                     Gwiazdozbiór wytycza

                                                     Prawami kosmosu.

                                                     Konstelacja nieba

                                                     W chwili narodzenia,

                                                     Wytycza nam drogę

                                                     Losem przeznaczenia.

                                                     Dane chowa w gwiazdach.

                                                     W zodiakalnej teczce.

                                                     I szyfrem utrwala

                                                     Na dłoni dyskietce.

                                                     W liniach tych i znakach

                                                     Jest wiedza ukryta,

                                                     Którą pojąć może

                                                     Jedynie kosmita.          

                               Władysław Dzięgała













                                                     

                                      Zaćmienie  Księżyca

                                          Księżyc o północy,

                                          Zamienił się w nicość.

                                          Cień ogromnej Ziemi,

                                          Zabrał światło licom.

                                          W ciemnej masce mroku,

                                          Biedak nic nie widzi.

                                          Nie chce patrzeć na świat,

                                          Jakby nas się wstydził.    

                                          W worku tkanym z czerni,

                                          Ten pokutnik kroczy.

                                          Czyniąc żal za grzechy,                                         

                                          Które widział w nocy.

                                          Poprosił rój gwiazdek

                                          Niech ludziom migocą.

                                          By nie musiał patrzeć,

                                          Na wyczyny nocą.

                                                          Władysław Dzięgała

                                   W noc narodzin Boga

Choinkę wszechświata

W noc narodzin Syna,

Zdobi dziwna szata

Królewska, jedyna.

                               Na niebiańskim krzaku

Komet lśnią warkocze

I znaki zodiaku

I gwiazdy urocze.

                               Mars i kula Ziemska.

Z  Saturnem u góry.

Gwiazda Betlejemska.

Archanielskie chóry.

                               W noc narodzin Boga

Chodzi Stwórca Świata.

I na mlecznych drogach,

Czarne dziury łata.

                                                     Władysław  Dzięgała

                                       
                                         

                          Droga przeznaczenia

                                           Czas na Mlecznych Drogach

                                           Świeczki pozapalał.

                                           Płoną złote gwiazdki

                                           Bożym ogniem z dala.

                                           W samym środku nieba

                                           Gdzie się Vega złoci,

                                           Od świetlistej łuny

                                           Bije blask dobroci.

                                           W gwiazdozbiorze Lutni,

                                           A także tuż za nią,

                                           Mszę za wszystkich Ziemian

                                           Odprawia Archanioł.

                                           Modlą się za ludzi

                                           Wszyscy święci w Niebie.

                                           Modlą się za żywych.

                                           Za mnie i za Ciebie.

                                           Modlą się za dusze

                                           Dobrze Bogu znane,

                                           Grzechem pierworodnym

                                           Raz napiętnowane.

                                           Po to by z pokorą

                                           Wyszły z grzechów cienia,

                                           Wkroczyły na drogę

                                           Swego przeznaczenia.

                                           Drogę, którą dusza

                                           Ma na Ziemi każda

                                           Zapisaną w księgach

                                           Na odległych gwiazdach.

                                          

                                                                Władysław Dzięgała














                                              Kosmiczny step

                                                Bóg stworzył Ziemię,

                                                Na ziemi Raj.

                                                Dał słodką wodę,

                                                Zielony gaj.

                                                Ubrał świat cały

                                                W miliony szat,

                                                Błękitne niebo

                                                I barwny kwiat.

                                                Dał pory roku,

                                                Słońce i śnieg.

                                                Strzeliste góry,

                                                Morze i brzeg.

                                                Stworzył nam ozon,

                                                Niebo i tlen,

                                                Jedynie człowiek

                                                Był tu nie ten.

                                               

                                                A kiedy nadszedł

                                                Dwudziesty wiek.

                                                Świat począł zmieniać

                                                Wszechwładny człek.

                                                Ma zamiast lasów 

                                                Kominów tłok,

                                                                          Niebo przesłania

                                                Trujący smog.

                                                Wystroił ziemię

                                                W asfaltów sznur.

                                                W ozonie freon

                                                Nawiercił dziur.

                                                Ma już tornada.

                                                Tysiące burz. 

                                                Poprawia Stwórcę

                                                I tak co rusz.

                                                W całym wszechświecie

                                                Jedynie człek,

                                                Chce stworzyć z Raju

                                                Kosmiczny step.

                                                                      Władysław Dzięgała

                                                       

                                Wiek apokalipsy

                                   Asteroida, ma w tym wieku,

                                   Zamknąć ludziom wrota czasu.

                                   A planecie zaś na przekór,

                                   Życie zniszczyć, aż w dwójnasób.

                                   Wulkan gwiazdom rękę poda.

                                   Ogniem lawy glob wymości.

                                   Zniknie ozon i przyroda.

                                   Niebo wdzieje płaszcz ciemności.

                                   Szatę Ziemi Kosmos spali.

                                   Księżycowe da jej lico.

                                   I położy na swej szali,

                                   Cud przetrwania oraz nicość.

                                   Miasta, kraje, kontynenty,

                                   Wód pokryją oceany.

                                   Asteroidą świat poczęty,

                                   Tylko Bogu będzie znany.

                                                       Władysław Dzięgała

                                                                           Pat 

                                                           - Skandal!

                                                           - Skandal!

                                                           W centrum, w Piekle

                                                           Sam Lucyfer biega wściekle.

                                                           Śmiga, pędzi już od rana,

                                                           O coś pyta wciąż Szatana.                                                                                                        

                                                           Za róg ciąga Go na strony:

                                                           -  Skąd wziął tylu potępionych?

                                                           - Lucyferze!

                                                           - Będziesz rad ?

                                                           - Rozpirzyli ludzie świat! 

                                                           

                                                                   *    *    *     *

                                                          

                                                           W Niebie Boga, tuż przed Rajem

                                                           Dusz kolejka długa staje.

                                                           W tym ogonku jest dusz morze

                                                           Chcą do Boga wejść w pokorze.

                                                           Są tu dusze, co w zaświatach

                                                           Nie chciał w Piekle żaden Szatan.

                                                          

                                                           Strasznych znalazł się kłopotach,

                                                           Święty Piotr i jego wrota.

                                                           Anioł fruwa jak w amoku,

                                                           Gdyż nie widział nigdy tłoku.

                                                         

                                                           Usłyszeli głos od Boga:

                                                           - Dla tych dusz!

                                                           - Nie tędy droga!

                                                           Wszystkie dusze – Oczywiście –

                                                           Tam dziś pójdą, gdzie jest czyściec.

                                                           - Tam!!!

                                                           - Gdzie!!!

                                                           - Czyściec!!! (dusz  tłum zdębiał)

                                                           - Przecież Czyściec!!!

                                                           - To jest Ziemia!!!

                                                           - Gdzie iść teraz?

                                                           - Ale pat?

                                                           - Jakim pięknym był ten świat?  

                                                                                           Władysław Dzięgała

                                                                                                         13.09.2012r.